new here - open -

Toen hij zijn hoofd hief keek hij haar aan. Ze keek naar hem alsof hij gek geworden was. Aragorn grinnikte. "Bekend met kruiden? Dit is de koningsfoelie, een kruid dat genezing bevorderd." legde de donkere hengst uit. Hij knikte toen ze zei dat ze geen schade had aan de geisers of de wolven. "Mooi zo." hij keek om zich heen en zag de Taiga al. Nog even en ze waren bij de bossen. Eerst de Taiga door. Hij keek om naar Gracefull. "Jij kan je ook aanstellen he? We zijn al bij de Taiga!" hij grinnikte. Ze moesten ook nog wel een heel stuk, want hun einddoel was het zuiden. De heuvels ofzo, wist hij veel. Maar intussen waren ze wel opgewarmt. Het was raar om van de koude sneeuwvlaktes de warme zee in te wandelen. Zijn lichaam vond het ook raar, want dat wist niet of het nou zomer of winter was.

-blergh-

Gracefull keek nog eens om haar heen. Iets hier maakte haar zenuwachtig. Ze kon haar vinger - of in haar geval; Hoef - er niet op leggen; Maar er was echt iets. Ze keek zoekend om zich heen. Ze draaide een rondje rond haar as waardoor het zand wat liet opstuiven. Grace doe normaal. Wwerd er gesnauwt in haar hoofd. Grace zuchtte. Waar kwam die verdomde stem nou steeds vandaan? Iedere keer als ze ook maar een póót uit stak werd ze direct afgekat en afgesnauwd. En dat was niet maar dan ook helemaal niet leuk. Chagrijnig keek ze naar de grond. Nijdig stampte ze in het zand. Het was niet eerlijk.
De merrie spitste haar kleine oortjes. De hengst zei iets over een koning. Whut was daar nou weer mee? Zuchtend keek ze om. Oh. Koningsfolie. Blijkbaar één of andere genezend kruid. Aha. Ja dat kende ze, niet. "Jij kan je ook aanstellen he? We zijn al bij de Taiga!" hij grinnikte.
"Hé! I am tha queen in aanstellerij," grinnikte de merrie.

Aragorn voelde dat iets in hun omgeving de merrie naast hem zenuwachtig maakte. Gracefull keek om haar heen. Aragorn keek naar haar en volgde haar blik, maar zag niets. De merrie draaide een rondje om haar as en keek vervolgens chagrijnig naar de grond, met haar hoef stampend. "Wat is er?" vroeg Aragorn bezorgt. Maar ze reageerde wel vrolijk toen hij zei dat ze zich aanstelde. Hé! I am tha queen in aanstellerij," grinnikte de merrie. Aragorn lachte. "Dat heb ik gemerkt ja! Nou hup! We hebben nog een lange weg voor ons hoor!" zei hij. Ze zouden bij het bos even stoppen, drinken, eten en uitrusten, voor ze hun reis voort zouden zetten naar het uiterste zuiden. De heuvels, daar wilde hij graag heen. Hij was er nog nooit geweest, maar hij zou het heerlijk vinden om er uit te waaien.

Gracefull gooide haar mooie hoofdje de lucht in. Ze schudde er een paar keer mee en beet venijnig naar een vlieg. Rot beesten dat het waren! Ze vlogen altijd in de weg. Al was de merrie vrolijk vandaag, toch hing er een zenuwachtige sfeer. Vond zij. Ze keek nogmaals om zich heen. Geen spoor van iets zenuwen verwekkends te vinden. Maar toch.
Ze schrok van de hengst die vroeg wat er was. Ze keek hem aan. Concentratie, was te lezen in haar donkere kijkers. 'Ik weet niet.. Zenuwachtig of zo.' zei ze droogjes en grijnsde even naar hem. Ze keek toen toch nog eens naar de plek. De zee, misschien was de ruis de spil van zenuwen. Ze wist het niet zeker. Weer schrok ze van de kalme hengst. "Dat heb ik gemerkt ja! Nou hup! We hebben nog een lange weg voor ons hoor!" Ze lachte. 'Zo, dus we gaan bevelen uit delen, meneer Aragorn?' zei ze plagend. Ze keek hem aan en knipoogde om toen langzaam verder te stappen.

De wit/grijzige merrie liep langzaam verder. Haar staart werd steeds wat opzij geblazen door de zachte wind die er stond. Haar oren stonden zo ver mogelijk naar voren. Haar passen waren regelmatig, evenals haar ademhaling en hartslag. Ze voelde zich toch weer op haar gemak. Ze schudde even met haar sierlijke hoofd om gewoon verder te stappen. Ze spitste haar oren en keek even naar de donkere hengst naast hem. Het was herfst, ze wist het al vanaf de dag dat het begon. Ze hield niet van de kou. Ze was meer van de zomer en de lente. Nu werd alles kaal en over een paar maanden zou er sneeuw beginnen te vallen. Dat was natuurlijk wel mooi, maar ze had het niet zo op met de sneeuw. De merrie schudde even met haar hoofd en keek toen weer naar de hengst naast zich. Hij hief zijn hoofd en straalde zelfverzekerdheid uit. Gracefull begon te lachen. "Doe maar wat ik zeg!" Hij zei het met een grijns. "HAHAHA, kon ze enkel uitbrengen. Ze wilde een geniale opmerking terug kaatsen maar het lukte even niet. "Jij wilde naar het zuiden he! Maar als je hier even wilt blijven maakt mij dat niet uit hoor," zei hij. Toen ze uitgelachen was keek ze hem aan en schudde haar hoofd. "Nee, ik wil best wel door gaan hoor," zei ze met een knipoog. Ze boog even haar hals en liep toen langzaam verder.

Gracefull leek weer op haar gemak te zijn. De merrie stapte langzaam verder en Aragorn kon horen aan haar ademhaling dat zijn vermoeden werd bevestigt. Het was duidelijk dat ze al een paar weken onderweg waren, ookal voelde dat voor hem niet zo. Een reis door Dream Horses ging langzamer dan hij dacht. De herfst had zijn intrede in het land gedaan. De bladeren verkleurde en het weer werd guurder. Toen hij zijn hoofd hief bij haar opmerking begon ze te lachen. "Nee, ik wil best wel door gaan hoor," zei ze toen ze uitgelachen was. Aragorn knikte. De witte merrie boog haar hals even en liep toen door. Aragorn keek even na haar en vervolgde toen hun weg.

-wauw, wat een lange post...-

De lichtgekleurde merrie wandelde op een slakken gang verder. Ze hief haar hoofd wat en keek kort om zich heen. Sneeuw overheerste het plaatje. Ze haatte sneeuw. Het was koud, nat en vooral koud. Ook het ijs was niet een van haar favoriete dingen; Het liet je uit glijden en als je niet op lette brak je een been of zoiets. De merrie snoof. Haar passen namen in lengte toe, haar hoofd hing tegen haar borst. Gracefull vroeg zich af waar ze waren. Hoe lang reisden ze al? Ze voelde in haar lijf dat het al lang was, ze was moe, maar daar zou ze niet aan toe geven. Daar was ze te ijdel of zoiets voor. Ze snoof en schudde haar hoofd. Gracefull hief haar hoofd en keek naar Aragorn. Ze glimlachte naar hem en liep rustig verder. Ze keek even om zich heen naar de kale bomen, geen blaadje was er te zien. Helaas.
Er was geen ontkomen aan; De winter was gearriveerd. Volgens Gracefull was niemand daar echt blij mee. Heel Dream Horses lag bezaaid met sneeuw. Er ruiste een koude wind, een harde wind die suisde in je oren. Gelukkig had Gracefull een dikke wintervacht. Al vond ze zelf dat het haar niet zo goed stond, het was wel lekker warm. Gracefull liet haar hoofd weer wat zakken en – terwijl ze liep – groef ze met haar neus door de sneeuw op zoek naar gras. Natuurlijk was dat een verloren zaak, maar zoeken kon nooit kwaad. Gracefull hief haar hoofd weer.
Het viel de merrie op dat Aragorn en zij nogal stil waren. Ze wist niet goed waarom, maar ze wilde niets zeggen. Ze had er geen behoefte aan. Gracefull keek naar de bruine hengst, hoelang zouden ze al samen reizen? Hoe lang? Dat moesten maanden zijn.. Als het niet al langer was.. Het verbaasde haar dat hij haar niet verveelde. Ze was snel verveeld en vooral door andere. Ze kon haar aandacht nooit zo goed bij één persoon houden en was snel afgeleid. Normaal had ze het niet eens door ,maar het viel haar op..

[OOC;
Sorry voor de late en flute reactie ;s.]

Hij had het niet door dat de tijd zo snel was gegaan. Toen hij aankwam bij de draken bergen was het zomer geweest. Dacht hij. Hij wist het niet meer zeker. Ze reisden nu al zeker maanden samen. Aragorn zag al snel de Taiga en voelde de kou van de Gletsjers. Nou ja, die kou hoefde niet meer per se daar vandaan te komen. De winter was aangebroken, en dwarrelende sneeuwvlokjes bedekten heel Dream Horses met een witte deken. Aragorns vacht was ook al dikker geworden, en daardoor nu ook donkerder. Aragorn ging onder de bomen staan en keek naar Gracefull. Zou ze hem niet al zat zijn? Veel paarden konden niet zo lang met iemand anders zijn. Aragorn zag dat de merrie moe begon te worden. Hij wist dat ze het waarschijnlijk zelf niet toe zou geven. "Laten we even uitrusten, we lopen nu ook alweer een tijdje." stelde hij dus voor. Aragorn schudde zijn vacht uit. "Als je me zat bent moet je het zeggen he? Ik weet niet hoelang jij met een paard samen kan zijn," zei Aragorn. Hij keek haar vragend aan. Het was geen toon van; ga nu maar weg. Hij bedoelde het niet gemeen, natuurlijk niet.

De grijze merrie liep nog steeds ontspannen door het niemandsland waar ze zich – volgens haar dan – bevonden. Haar bruine ogen vlogen naar Aragorn, ze keek even naar hem vanuit haar ooghoeken. Ze was veranderd in de maanden dat ze samen hadden gereisd. Hoe of waarom, dat wist ze niet. Ze was in ieder geval een stuk vriendelijker, dan dat ze eerst was. Maar ze was wel banger dan eerst; Bang om een goede vriend te verliezen, al zou ze willen dat ze meer dan vrienden alleen waren. Dat zou ze hem niet vertellen, daar was ze te bang voor. Als hij niet hetzelfde zou voelen, wat dan? Zou hij de vriendschap tussen hen opgeven? Zou hij boos worden? Ze was zo bang dat ze hem zou verliezen, dat de angst groter werd en de kans dat hij hetzelfde zou voelen – volgens de merrie – enorm klein was. De kans dat hij hetzelfde voelt voor haar. Bijzonder. Het zou bijzonder zijn als dat zo was. Het gebeurde zo vaak in verhalen, dat hij direct als een blok viel voor haar. Maar in het echt, het leek zo onwerkelijk.
De merrie sloot haar ogen even. Het was pijnlijk om over na te denken. Al wilde ze het zo graag vertellen, hem alles vertellen wat ze voelde, was het zo onmogelijk en tegelijk zo dichtbij. Hoe vaak hoorde je van die smoorverliefde meisjes praatte over de jongen die hen zo gelukkig maakte? Toen Gracefull dat vroeger aanhoorde werd ze al misselijk bij het idee. Om maar te zwijgen over hengsten zelf. Ze vond ze walgelijk; Ze zorgde voor geen meter voor zichzelf. Haar vader was precies hetzelfde geweest. Walgelijk. Discusting. De merrie opende haar ogen weer en keek naar de grond. Ze zag hoef afdrukken in de sneeuw. Ze lieten een spoor na, maar het kon haar weinig schelen. De grijzige merrie liep rustig verder. Haar lange manen streken over haar schouders. Ze keek de omgeving rond. Ze vond het hier niet echt mooi; Overal sneeuw. Naaldbomen zonder hun karakteristieke bladeren – beter gezegd; Naalden –. Al was het zo koud, toch kon ze nog vogels horen. Vrolijk gekwetter. De wind ruiste door de Taiga en zong haar melodieuze lied die ze iedere dag zong. Gracefull hield wel van deze geluiden. Het was geen stilte, maar net zo rustgevend. Verderop zag ze een bevroren beekje, het ijs glinsterde door de zon die erop scheen. Ze kon de weerspiegeling van de bomen, met hun lange takken, zien in het ijs. Het was nog te ver om zichzelf te zien. Ze was bang voor het geen wat ze zou zien. Ze zag er waarschijnlijk niet uit. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze zich voor het laatst gewassen had in een rivier of zoiets. Haar manen zouden er waarschijnlijk belachelijk uit zien, maar erg druk kon ze zich er niet om maken.
"Laten we even uitrusten, we lopen nu ook alweer een tijdje." Hoorde ze Aragorn zeggen. De merrie keek hem aan en knikte. Ze volgde hem, hij was onder de bomen gaan staan. Ze keek hem nog even aan. Ze kon het niet laten om zichzelf door haar voorbenen te laten zakken en zichzelf te nestelen in de kou. Het lag wel lekker, de sneeuw was allesbehalve hard. Het was meer als een zacht bed. Ze legde haar hals op de sneeuw en strekte haar hals even helemaal uit. Het deerde haar niet zoveel als Aragorn ook zou gaan liggen, of zou blijven staan. Zij vond het heerlijk. Ze sloot haar ogen even om gewoon te genieten van de plek waar ze was. Ze brieste zachtjes, waardoor de poeder-achtige sneeuw wat omhoog werd geblazen. Haar ademhaling maakte stoom wolkjes in de koude lucht. De merrie hield haar ogen stijf dicht.
"Als je me zat bent moet je het zeggen he? Ik weet niet hoelang jij met een paard samen kan zijn," hoorde ze Aragorn zeggen. Ze grinnikte zachtjes. “Je verveeld me nog niet hoor,” plaagde ze hem een beetje. Ze opende haar ogen en keek hem aan. Ze schudde even haar hoofd toen ze het een stukje van de grond hief, om de manen uit haar ogen te krijgen. Ze zag er zo weinig door, ze waren immers goed zwart. De merrie legde haar hoofd weer neer en brieste nog eens zachtjes.

Ze lieten sporen achter. Nog steeds hielt het hem alert, alleen het feit al dat ze sporen achter lieten. Aragorn was het niet meer gewent er zich geen zorgen meer over te hoeven maken. Het hielt hem altijd bezig. Maar nu dus niet meer. Het was de laatste maanden afgekoelt in DreamHorses. De sneeuw bedekte de aarde nu met hun witte kleur. Bedekten ook al het gras. Ondanks dat er sneeuw lag, vond Aragorn het niet heel koud. Er was bijna geen wind, en zijn vacht was ook snel gegroeit, zodat die hem warm hield. Toen hij voorstelde om te stoppen liep Gracefull hem achterna en liet zich door haar benen zakken. Hij voelde de drang hezelfde te doen, zijn benen even rust te geven. Maar hij durfde het domweg niet. Hij was nog altijd waakzaam, op een gevaar dat allang geweken was. De wolven waren weg, en zijn oude vijand... Hij betwijfelde steeds meer of die hier wel was. Of kon komen. Of wilde komen. Misschien had hij helemaal geen zin meer om hem te doden. Of iets. Maar toch kon hij zichzelf er niet toezetten te gaan liggen. Het was te gevaarlijk. Zijn gevoel zei hem dat. Hij stapte rustig wat heen en weer zodat hij niet teveel afkoelde en keek naar Gracefull die haar hals uitgestrekt in de sneeuw legde. "Je verveelt me nog niet hoor," klonk het antwoord van Grace. Aragorn keek haar met een glimlach aan. "Nog niet? Dat moet ik even wat harder mijn best doen," zei hij plagend terug. Hij voelde iets voor deze merrie wat hij nog nooit gevoelt had. En langzaam begon het hem te dagen. Iets wat hij de laatste maanden verbeten had. Hij voelde meer dan vriendschap voor haar. En dat mocht niet, want dan kon ze ook gevaar lopen. Aragorn zuchtte en keek van Gracefull naar de sneeuw en toen weer om hun heen. Maar ze liepen geen gevaar meer. Geen van bijde. Niet meer gevaar dan andere paarden. Met de strijd tussen de kuddes. Iedereen liep wel gevaar, dat hoorde bij het leven. Toch? Gracefull zou echt niet meer gevaar lopen dan andere paarden. Maar zou ze hetzelfde voelen voor hem als hij voor haar? Kon hij het niet gewoon vragen? Nee, stel dat ze het raar zou vinden, dan zou ze misschien geen vrienden meer willen zijn. Dat wilde hij niet.

-Zo, nu kan ik nooit meer zeggen 'ik kan geen lange posts maken.' althans, niet met Aragorn.-

Grace had haar neus wat in de grond begraven, op zoek naar het gras dat er – waarschijnlijk toch niet – zou zijn. Het was dan ook tevergeefse poging. Ze schudde met haar lichte hals, ze was de afgelopen maanden wat donkerder geworden. Ze had wat grijze vlekjes op haar benen en onderkant van haar buik gekregen. Ze snoof even en schudde haar hoofd waarna ze moeizaam weer omhoog kwam. Een rilling liep over haar ruggengraat, de kou was onaangenaam. Er ruiste een koude, snijdende wind. Alle bomen waren kaal, het gras was verdwenen onder een dik pak sneeuw en je zag geen insecten meer. Je hoorde nog wel de vogels kwetteren. Ze vroeg zich af hoe het nu in het zuiden zou zijn, zou het even koud zijn? Of zou daar de warmte zijn blijven hangen? Gracefull had geen idee, ze verwachte dat het er koud zou zijn. Niet zo koud als in het noorden maar hoogstwaarschijnlijk kwam het dicht in de buurt.
Toen de merrie stond schudde ze zich even goed uit, ze sloeg even met haar staart. De grijze merrie keek even naar Aragorn. Ze zag hoe hij alert leek te kijken. Haar oortjes vlogen omhoog evenals haar hoofd. Ze keek om zich heen. Ze was op zoek naar iets, iets dat Aragorn – volgens haar – moest zien. Anders was hij niet zo alert, toch? Toch zag ze niets. Ze keek de omgeving nog eens rond en liet haar hals toen weer wat zakken. Ze keek weer naar de bruine hengst die langzaam heen en weer stapte. Ze slofte naar hem toe. De merrie schudde zich nogmaals uit om de laatste resten sneeuw van haar vacht te krijgen. Ze schudde met haar hals. Ze zag hoe haar adem stoom wolkjes in de lucht werden. Ze keek weer even naar Aragorn. Haar ogen gleden even over hem heen.
"Nog niet? Dat moet ik even wat harder mijn best doen," zei hij op plagende toon. Ze glimlachte licht. Grace hief haar hoofd wat op en keek hem aan. Een gepast antwoord kon ze niet echt bedenken dus grinnikte ze maar schaapachtig.
Ze had geen idee hoe lang ze hier al waren, of hoe lang ze hier nog zouden blijven, maar ze wist wel dat de zon bijna onderging. De schemering begon te vallen. 'Misschien moeten we een slaapplek gaan zoeken.. Een grot ergens of zo,' zei ze en keek Aragorn aan. Een pluk manen viel voor haar ogen. Ze schudde hem weg.
Gracefull kon zich niet herinneren hoe lang ze al in DreamHorses was. Ze had geen idee. Het konden weken zijn, of maanden. Ze wist het niet. Ze wist wel dat ze er een goede vriend bij had. Ze liet haar hals wat zakken en ging toen naast Aragorn staan. Ze liet haar neus nog wat verder naar de grond zakken en groef ermee door de sneeuw. Oké, het was misschien dom om opnieuw op zoek te gaan naar gras, maar het was het proberen waard. Al kon ze geen gras vinden. Ze gooide haar hoofd omhoog, en schudde met haar hals toen ze een vreselijke jeuk op haar schoft voelde. Ze schudde nog eens met haar hals maar de jeuk wilde niet stoppen.

Hahah

De tijd ging snel. Veel sneller dan bijde paarden doorhadden. Inmiddels verbleven ze nu al een paar weken rond de Tiaga. Het was dus ook al lente geworden, en Aragorns vacht was lichter geworden. Toen hij naar Gracefull keek, zag hij dat ook haar grijze wintervacht was vervangen door een bijna witte zomervacht. De zon stond al lager aan de hemel, maar met het begin van de zonsondergang werd het ook kouder. 'Misschien moeten we een slaapplek gaan zoeken.. Een grot ergens of zo,' zei Gracefull en ze keek hem aan. Hij knikte. "Goed idee," antwoorde hij vriendelijk. Toen hij weg stapte, op zoek naar een grot, kwamen er nog meer gedachtes bij hem op, waarom zou hij haar niet gewoon om partnerschap vragen? Ze waren inmiddels wel goede vrienden. Zo zag hij het dan. Misschien zouden ze ook gewoon vrienden blijven, ookal vroeg hij het wel. Eerst een goede schuilplek zoeken, daarna zou hij het wel kunnen vragen.

Boom.. Boom... Boom... Bóóm. Aragorn zuchtte. Hier wáren gewoon geen grotten. En hoe verder ze richting het zuiden gingen, hoe kouder het werd. Na nog een paar minuten lopen zag hij de oorzaak daarvan. Er was een gletsjer. De wind stak op, zuisde om hun oren, om maar even te laten weten dat dit een gevaarlijke plek kon zijn. Hij draaide zich om naar Gracefull. "We kunnen terug gaan, gaan rusten en morgen verder gaan. Of we kunnen er nu overheen gaan, zo te zien is er aan de andere kant een vallei." hij moest bijna schreeuwen om boven de wind uit te komen.

Gracefull keek hem onderzoekend aan toen hij kort antwoord gegeven had op haar idee om een schuilplek te gaan zoeken, maar dat had Aragorn niet echt door. De hengst had pas weer zijn volle aandacht op het heden en het nu, toen ze zich voor de Gletsjer bevonden. Simpelweg omdat hij besefde, dat als je hier een stap verkeerd zette, dat je dood kon betekenen. Hij keek naar Gracefull, wachtend op een antwoord. Toen ze zei dat ze liever terug wilde knikte hij en stapte om de merrie heen, terug de tiaga in. Daar ging hij onder een boom liggen, deels omdat zijn benen gewoon pijn deden van het lange lopen, deels omdat hij Gracefull een veilig gevoel wilde geven. En zo vaak stond hij zichzelf niet toe om te gaan liggen. Hij legde zijn hoofd op het gras en keek naar Gracefull. De merrie met wie hij nu al bijna een jaar reisde. Zo voelde het tenminste. In ieder geval waren ze nu al heel lang bij elkaar. Misschien was het tijd om even uit elkaar te gaan, misschien kon hij haar later vragen om partnerschap, als ze elkaar weer eens toevallig tegen kwamen.

-flutje...-

De merrie liep in een sierlijke pas met de hengst mee. Haar manen wapperden langs haar hals en over haar hoofd. Ze zou er moeite voor kunnen doen: Haar manen goed te laten zitten, ze aan een kant te houden. Maar daar had de Arabier simpelweg geen zin in. Ze kon wel een betere manier vinden om haar tijd te verdoen. Tijd had ze namelijk genoeg. Ze had één vriend in het immense DH. Ze had geen familie meer en ze kende simpelweg nog geen andere paarden. Al zou ze daar wel verandering in willen maken. Ze wilde wel andere ontmoeten, vrienden maken. Maar ze zag geen mogelijkheden. Of zoiets. Ze wist het niet zo goed.
Grace hief haar hoofd en zette even kort een draf in toen de hengst instemde met haar voorstel om terug te keren. Haar spieren waren warm en ze had wel even zin om te draven. Haar benen bewogen zich sierlijk onder haar, de spieren in haar nek, borst en benen rolden dicht onder haar vacht. Ze zweette niet. Maar toch glom haar vacht.
De zon zakte steeds iets verder onder de horizon. De lucht was roze gekleurd en de vogels gingen op zoek naar hun slaapplaats. De nachtdieren kwamen weer tevoorschijn, zoals de uilen en vleermuizen. Grace was op haar hoede, voor eventuele wolven. Ze maakte een overgang van draf naar stap. Ze hield haar hoofd nog altijd hoog en haar benen bewogen zich elegant voort. Ze waren ondertussen weer bijna bij de Taiga. In de verte kon Gracefull de hoge naaldbomen al zien. Automatisch ging ze sneller lopen, haar ademhaling versnelde mee. Ze sloeg een paar keer met haar staart. Het was heerlijk dat het weer lente was maar de vliegen hoefde Gracefull er echt niet bij. Ze legde haar oren plat en schudde met haar hoofd. Daarna duwde ze haar oortjes weer nieuwsgierig naar voren en luisterde ze naar alles om haar heen. Een vaag gehuil was in de verte te horen. Haar adem stokte in haar keel toen ze besefte dat het wolven waren. Ze gooide haar hoofd de lucht in en probeerde beter te luisteren. Ze voelde een brok in haar keel van de angst die toesloeg. De merrie trilde een beetje. Het gehuil leek dichter bij te komen. Ze zette een galop in en probeerde uit de buurt van de wolven te blijven..
Voor ze het echter wist kwamen de wolven vanuit het noorden. Een seconde haperde haar passen, ze struikelde bijna. Snel herpakte ze zich en wilde ze om draaien. Ze sprong weer weg in galop om zo weer weg te gaan van de wolven. Haar ademhaling was onregelmatig. Tevens haar hartslag. Ze handelde uit angst. Ze galoppeerde een razende en woeste pas om zo snel mogelijk weg te komen. Zweet vormde zich op haar hals en rond haar borst. De witte merrie versnelde haar passen zienbaar toen ze weer gehuil hoorde. Ze wist niet hoe lang ze gerend had, maar ze wist wel dat Aragorn kwijt was.. Ze rook hem niet meer, zag hem niet meer, hoorde hem niet meer.. Het beangstigde haar dat hier nu alleen was, in het donker met wolven in de buurt..

Grace is topic dus uit.