Rentree - open

Ze zoog haar longen vol met lucht en hield haar ogen enkele minuten gesloten. De wind sloop door haar manen, staart en vacht, maar raakte haar huid niet. Regendruppels dwarrelden op de grond, aarzelend alsof ze niet verzekerd waren van een goede landing. Haar warme adem kringelde uit haar neusgaten en haar linkeroog opende zich half. Ze had het meteen gemerkt toen ze haar voeten op de drassige bodem neerzette. Zowel bloemige als rottende geuren waren haar tegemoet gekomen. De fleurigheid, gepaard met een zware depressie. Dreamhorses. Een zacht geborrel weerklonk uit haar maag en verveeld liet ze haar oren hangen. Honger. Honger. Honger. Honger. Honger.
Haar ogen speurden de bodem af. Langzaam. Ze namen hun tijd. Secondes werden minuten en nadat een kwartier verstreken was, kwam ze tot de conclusie dat hier geen voedsel te vinden was. 'Dju. Wat een ellende.' Zuchtend tilde ze haar hoofd op, schudde ze ermee alsof ze muskieten wilde verjagen en bracht ze haar benen in beweging. Bedachtzaam, haast dromend en tevens uiterst geconcentreerd. Eerst langzaam, toen steeds een beetje sneller om uiteindelijk in een rengalop te eindigen. Haar omgeving flitste aan haar voorbij en het enige wat ze kon zien, was het doel dat ze voor ogen had. Voedsel. Bloed. Gras. En ander spul dat niet tot het gebruikelijke dieet van een paard behoorde. Neuriënd vervolgde ze haar route die, in tegenstelling tot de vogels, noordwaarts gericht was. Daar waar de dagen het kortst en de nachten het langst waren, zou ze vast gezelligheid treffen die ze niet eerder had ervaren. Lieflijk glimlachend bij de herinneringen aan hoe het hier vroeger was minderde ze vaart en kwam ze slippend tot stilstand in de vadsige modder. 'Gad-ver-dam-me.' Ze haalde haar neus op en trok haar hoeven een voor een los. Bij het tumult dat ze veroorzaakte, schrok hier en daar wat donker gespuis wakker en gromde nijdig. Iets waarover zij zich geen zorgen maakte- je zou haar kunnen omschrijven als een egoïst. En hiervan was ze zich meer dan slechts bewust. Dat ze enkel zaken deed om er zelf beter van te worden –een opportunist was ze, wellicht- wist ze zelf ook wel, maar dat hoefden anderen niet te weten, toch? Een schittering verscheen in haar zwarte ogen en ze boog haar hoofd, langzaam verder lopend door de drassige en vieze grond.
'Hmhmhm.' Ze schraapte haar keel zachtjes, alvorens ze haar blik daadwerkelijk op de onbekende gestalte richtte. Even hield ze haar hoofd schuin, checkte ze de omgeving op luistervinken om ervoor te zorgen dat niemand getuige zou worden van haar onzedelijke daden. 'KIJK UIT! LINKS VAN JE. NEE. ANDERE LINKS. Dat is réchts, malloot. JA DIE LINKS!' Het jonge dier wist niet waar het kijken moest en uit paniek viel het op de grond, omdat het gestruikeld was over zijn lange stelten. Lachend en proestend keek ze toe hoe het –weliswaar afzichtelijke- veulen met zijn snufferd in de drab viel en benaderde ze het. 'Het blijft een goede grap, nietwaar?' En voordat het de kans kreeg om te zien wie hem de stuipen op het lijf had gejagen, zag hij niets meer en werd het zwart voor zijn ogen. Het warme bloed stroomde uit zijn aderen en de merrie snuffelde eraan, waarna ze een kreet van walging slaakte. Met dit vocht zou ze haar lichaam niet bevuilen.

Open voor iedereen die zin heeft.
Ik ben me er overigens van bewust dat ik lang niet meer hier ben geweest en dat menigeen geen idee heeft wie en wat Celebrían is. Voor diegenen geef ik de tip mee om oude topics te lezen- deze merrie is namelijk nog geen haar veranderd.

''Het plakt vast aan mijn hoeven bah!'' dacht Devillicious bij haar zelf. Een leuke reis word het niet voor deze merrie aangezien ze door het drassige vol met schaduw figuren stinkende moeras moet. Maar alleen zo kom je in de buurt van de kust. Door haar gestuntel in het moeras kletterde de modder en andere stinkende drab tegen haar bruin gekleurde buik aan. ''IEWL!'' zei devillicious. langzaam shockend door de viezigheid ging ze verder. Af en toe werd het dieper en soms had je een verhoging. Op een gegeven moment werd het een stuk mistiger en Devillicious kon het niet meer duidelijk zien. Haar hoeven kon ze toch al niet meer zien want die zaten in de drab. Het stonk heel erg in het moeras. Na een poosje wandelen begon ze schaduwen te zien en onbekende geluiden te horen. Eerst was ze wel geschrokken maar na 5 minuten was ze er wel aan gewend. Het moeras bubbelde een beetje. In de verte zag ze een soort van klein eilandje en daar liep ze dan maar naartoe. Ze ging heel even rusten want door modder en drab lopen is best wel zwaar. Ze ging even liggen, ze was nu immers toch al vuil. Ze keek een beetje in het rond en tot haar verbazing zag ze ineens een soort van boomstam drijven. Althands het dreef niet echt het bewoog richting een andere paar boomstammen. ''Wacht eens even!'' dacht Devillicious bij zichzelf '' Het zijn moeras krokodillen!!'' Ze bleef rustig liggen want als ze bewoog was ze zeker de klos. Wat verderop zag ze een stuk grond met paard achtige schaduwen. Ze kon niet wachten tot ze dichterbij kwamen dus ze waagde erop en nam een sprint naar de vaste grond met de paard-achtige figuren. Ze hoorde gegrom achter haar maar al snel verdwenen die. Eenmaal bij het stukje grond waren het dus echt paarden, 1 merrie en 1 veulen. Hijgend en schreeuwend vertelde ik ze '' OPASSEN! ER ZITTEN HIER KROKODILLEN WAT DOEN JULLIE HIER?! ''