Verzwakt en toch nog machtig

Hij stompelde uit de zwarte schaduw. Daar had hij zijn nacht door gebracht. Hij had erg onrustig geslapen en had veel pijn. Hij liet minder bloed achter. Hij had geluk gehad. Ach ja als hij het geluk kon noemen. Zarao zal niet echt blij zijn. Na een wandeling liet hij zich vallen in het gras. Nog steeds voelde hij die kracht. Ook al liep hij weg van Zarao. Hij voelde zich dom om Zarao te roepen. Hij zuchtte diep. Nog steeds snap hij het niet dat Zarao hem zo haatte. Iedereen denkt nu dat Zarao hem wil vermoorden omdat hij goed is... Nou ja Zarao haat ook de goede kant. Maar het was allemaal door zijn verleden. Nog steeds begreep hij niet waarom zijn ouders hem haatte. Hoe kan hij er nou aandoen dat hij goed wilde zijn? Rustig knabbelde hij van het gras om wat sterker te worden.

nikita kwam aanlopen en zag de hengst in het gras liggen 'hallo' zei ze vriendelijk en ze at wat van het verse en malse gras dat nog vochtig was van de koude nacht ze brieste zacht als tegen dat ze niks zou doen en ze at nog wat van het gras ze keeknaar de lucht die een beetje donker was er hing een grillig sweertje maae daar trok ze zich niet veel van aan dat zal je wel vaker hebben dacht ze bij zichzelf

Hij glimlachte en bleef stil. Hij bleef ook eten. Zijn vacht was nog nat van gisteren. Hij lette nog alleen maar op zijn eten. Hij ademde moeizaam. Zijn ogen waren een beetje dof en vriendelijk. Hij negeerde wat en hield nog alleen maar van zijn eten. Hij had niet zo zin om te vertellen wat er aan de hand was.

Saricha snoof en merkte de geur van Soran op. Zou hij nog altijd bloeden? Ze zou eventjes gaan kijken. Ze gallopeerde snel over de heuvels. Haar manen danste in haar nek. Ze vond uiteindelijk Soran, maar er was ook nog een ander paard. Ze herkende de geur vaag, van een korte ontmoeting, een tijdje geleden. Ze zag dat de wonden nog altijd een beetje bloeden, ze trilde zelf nog van haar laatste ontmoeting met Cobra. Ze had besloten Soran hier en daar te gaan bezoeken. En ze wou weten wat ze nog niet wist! Ze draafde van de heuvel af naar Soran. Zachtjes begon ze te praten. "Hallo Soran, hoe gaat het met je?" Ze keek hem aan met een doordringende blik.

Toen hij Saricha hoorde stond hij met moeite op. "Het gaat prima... ik heb het deze nacht overleefd dus het valt wel mee... Hoe gaat het met jou? Niet geschokt door het gedrag van Zarao?" Het was niet zo fijn als je 2 vrienden hebt die elkaar aanvallen en vechten tot de dood. Hij zelf heeft geen keus. Op een dag ziet hij Zarao weer een keer en gaat het weer beginnen. Je kunt het niet tegen houden.

Saricha hield haar hoofd een beetje scheef. "Fijn te weten dat je nog leeft!" Ze keek hem een beetje nieuwsgierig aan. "Ik ben niet geschokt door Zarao, ik wist het al!" Ze keek hem vriendelijk aan. "Ik had niet verwacht dat je hier zo rustig zou liggen, en ondertussen staan." Ze schudde haar manen voor wat koelte. "Niet geschokt door mijn snelheid? Of heb je het niet gezien? Als ik niet zo snel was geweest was je nu gehakt!" Ze zei het niet onvriendelijk of kil. Ze had eerder wat sarcasme in haar stem. Ze duwde hem voorzichtig terug om. "Rust wat meer! Dat heb je nodig." Ze ging terug achteruit en graasde wat.

Spook kwam ook aan.
"Hoe gaat het ermee?" vroeg ze voorzichtig aan Soran.
Ze was niet vergeten hoe hij de vorige dag tegen haar gedaan had.
Toch was ze vastbesloten om hem niet met rust te laten.
Toen zag ze Saricha ook.
Ze ging naast haar staan grazen, en bekeek haar vanuit haar ooghoeken.

Saricha rook Spook al van ver en had Soran maar niet gestoord. Ze luisterde aandachtig naar wat Spook zei. Ze had haar ogen gesloten en rook Spook feller dus ze stond ongeveer naast haar. Ze merkte dat er iemand naar haar keek en haar vurige en oplettende blik vond Spook haar oog al snel. Ze stond vredig te luisteren naar de geluiden om haar heen en hoorde een oud melodietje wat haar moeder altijd zong voor haar. Daar werd ze helemaal doezelig van. Ze schudde op het ritme mee van het muziekje dat niemand kon horen.

(Voor wie het wil horen : https://www.youtube.com/watch?v=d1BgYTZ4Mxc)

(zalig liedje btw^^)

Spook zag dat Saricha half aan het slapen was.
Ze besloot dan maar om haar wat met rust te laten.
Wat verderop ging ze staan grazen.
Ze genoot van de zon op haar rug en rolde wat in het gras.

(bedankt ik val er ook meestal mee in slaap!)
(Maaar ik heb een wondermooi pianoliedje, veel mooier als je zou denken : https://www.youtube.com/watch?v=6zodLr_U5F8)

Saricha merkte dat het liedje haar woede verzachte. De vurige blik veranderde in een vriendelijke gloed. Haar boosheid veranderde in kalmte, ze was helemaal rustig. Ze had nieuwe voornemens! Ze zou haar woede leren beheersen! Dan kon ze hem gebruiken wanneer het moest. Als ze boos was was ze abnormaal sterk. Dan kon ze andere paarden beschermen tegen Cobra! Ze wist dat het veel energie en kracht zou vergen. Maar het kon.
Ze had nu haar rust nodig. De wilskracht obrengen om Cobra te stoppen was groot geweest! Ze ging in de zon liggen en ging even later languit liggen. Ze sloot haar ogen en droomde weg.

(ben aant luisteren :)
rond 1.00 herken ik het, het is idd een prachtig liedje :) )

Spook lag op de grond te soezen. Toen ze zag dat Saricha zich ook neerlag om te slapen, stond ze recht en ging bij Saricha staan waken.
Saricha straalde rust uit. Spook kalmeerde nu ook.

Hij glimlachte puur. Ook hij ging maar liggen en zweeg verder. Zijn ogen gleden naar het gras en ook hij at. Hij had zo'n honger. Hij hoopte niet aan de gebeurtenis te denken. Hij had nog een beetje pijn. Maar hij liet niets merken. Zijn ogen waren dof en tegelijk vriendelijk. Hoe kon hij nog steeds zijn broer graag zien? Je rook bloed wat niet zo lekker was. Hij keek op toen hij wat hoorde. Maar verder was er niets.

(Ja ik heb een manier erop gevonden om te buikdansen. Het was een heel uitdagende oefening. Maar ik heb een heel aantal toepassingen gevonden. Soms kan ik op pop liedjes of klassiek buikdansen.)

Saricha rook Spook feller. Ze wist dus dat ze dichterbij was gekomen. Ze hoorde geritsel waaruit ze opmaakte dat ook Soran was gaan liggen. Ze straalde complete kalmte uit. Ze opende langzaam haar ogen, ze keek rustig rond. Haar neus had de geur van bloed opgevangen. Ze hoorde een geluid en keek kalm om. Ze vond Soran maar die was ook rond aan het kijken. Zou het iets zijn om ongerust over te worden?

Hij begon zwaarder te ademen. Hij ging op zijn zei liggen en sloot zijn ogen. Wat hij al voor vreesde. Nachtmerrie's. Zijn beeld was rood. Er hing ook een raar liedje in zijn hoofd. Bij elk schok zag hij Zarao die hem hulpeloos aan keek. Maar dat kon niet! Zarao is niet hulpeloos. Maar toen herinderde hij het weer. Toen waren ze veulens. Hij zag overal bloed en geschreeuw. Met elke angst werd bewoog hij.

( https://www.youtube.com/watch?v=k96gdrppF24 het liedjeee)

Sarichas reflexen waren uitmuntend, ze sprong op. En draafde snel naar Soran. Ze fluisterde zachte en vriendelijke woorden in zijn oren. Ze zong het liedje dat haar moeder voor haar zong toen ze klein was. Ze hoorde hem zwaarder ademen. Ze werd onrustig. Gelukkig was er een eindje verder een kleine plas. Ze liet er een raar soort blad in vallen en depte daar zijn hoofd mee. Ze goot het water zachtjes over zijn hoofd. Uiteindelijk ging ze naast hem liggen en probeerde hem met zachte duwtjes wakker te krijgen. Ze werd zelf weer kalm, Soran schoot er niks mee op als ze zou paniekeren. Ze straalde een soort kalmte uit. Ze zong onverstoord verder, mischien beelde ze zich het in maar het leek erop alsof het hielp.

Hij deed weer langzaam zijn ogen open. Hij voelde een warme vacht tegen zich. Hij schrok en probeerde op te staan. Maar het lukte niet. Hij kon alleen maar zitten. "Auuw!" riep hij luid. Nu zag je zijn wonde beter. Toen hij op zei keek was het alleen maar Saricha. Hij zweeg en worstelde met zijn benen zodat die mee werken. Ook zijn hoofd was nat. Hij schudde zijn hoofd.

Saricha keek hem opgelucht aan. "Je bent eindelijk wakker" Ze was dolblij maar ook moe. Ze had hem eindelijk wakker gekregen. Ze stond op en rukte een soort kruid uit de grond. Ze wandelde er rustig mee naar Soran. Ze legde het rustig neer op de grond. "Dat helpt goed" Ze keek hem vriendelijk aan. "Blijf maar gewoon liggen. Voor je het weet breek je nog een been!"

Hij keek koppig maar ging toch liggen. Hij snuffelde aan het kruid en trok een vies gezicht. Maar hij at het op. Verbaast keek hij naar saricha die zo opgelucht was. Dus ze had door dat Hij slecht gedroomd had. Hopelijk had hij niets luidop geroepen. Dat gebeurde vaak bij hem. Hij zuchte vermoeit. Dat word weer dagen niet slapen.

Saricha ging terug liggen maar dit keer recht tegenover Soran. Ze was er goed in geworden om gedachten te raden. Dat kon ze meestal merken aan de ogen. "Je hoeft niet dagen wakker te gaan liggen hoor! Ik waak wel bij je." Ze zei het omdat ze niet wilde dat hij doodmoe tegenover Cobra zou moeten te komen staan. Ze keek hem recht in de ogen aan. "Wat zit je zo verbaasd te kijken?"

Hij zuchtte en had weinig hoop om te kunnen slapen. Hij schrok zo toen ze vroeg waarom hij zo keek. Wat zou hij zeggen? "Euu.m ik vind het zo raar dat eeu je zo opgelucht bent." Hij glimlachte fout. Om zijn gezicht minder opvallend te doen begon hij aan wat gras te knabbelen. Hij spuugde toen hij een boterbloem in zijn mond had.

Saricha keek hem ongelovig aan. "Weet je, je bent een vreselijke leugenaar als het om leugens gaat!" Ze keek hem vriendelijk aan. Ze was moe maar opgelucht. Ze zou Cobra en Soran altijd beschermen! Ze stond op haalde heerlijke heidenroosjes, ze legde de roosjes bij Soran neer. "Ze zijn heerlijk, en goed voor je dromen." Ze at er zelf een beetje van.

Voorzichtig knabbelde hij er van wat heerlijk was. Zijn ogen stonden nu vriendelijk en blij. Hij is altijd te vreden als hij gezelschap heeft. Hij hield zijn nek nog omhoog en hield alles nog wat in de gaten. Zijn ogen gleden van boom naar boom, van struik naar struik enz. Zijn neusgaten waren helemaal open en hij hield er niet van dat het zo stil was. Geen enkel vogel zong. Je zag geen konijnen of eekhoorns. Die dieren laten zich altijd zien als er paarden zijn. Hij snoof vermoeit.

Saricha zocht met haar donkerrode ogen het landschap af. Het was te stil. "Ik ben zo terug." Mompelde ze zachtjes. Ze schoot naar voren. Haar galop was beheerst, maar toch ging ze razendsnel. Haar manen danste in haar nek terwijl haar staart schudde op het ritme van haar passen. Ze stopte opeens. Aarde vloog uit de grond en grond bezaaide het gras voor haar. Ze draaide rond haar as en liep in een sierlijke draf terug. Haar passen waren ongeloofelijk groot. Ze was al snel terug, ze was totaal niet buiten adem, alsof ze nooit gaan lopen was. "Er is niks, raar he?" Haar lange manen hingen een beetje naar achter terwijl de wind door haar vacht vloog. Ze sloot haar ogen en stak haar neus in de lucht. Ze steigerde. Met haar ogen gesloten. Ze ging langzaam tot bijna rechtop. Opeens kwam ze neer en maakte ze een enorme boksprong. "Hmm heerlijk als de wind door je vacht klieft."

Hij keek raar op. "Ja" Zegt hij kort en stond op. Hij keek rustig rond. "Maar vertouw het gebied niet te snel." vervulde hij er nog aan toe. Hij begon aan het gras te knabbelen. Hij merkte dat er wind is gekomen maar de omgeving zat GELUKKIG zonder wolken. Hij was niet zo dol op regenen. De zon scheen fel. Lekker warm was het dan. Hij schudde zich uit omdat hij een vervelende jeuk had aan zijn oor wat niet weg ging. Hij bleef maar schudden. Door zijn brede potten raak hij er niet van af. "Grrr die jeuk." Mompelde hij.