Cobrazarao schreef:Ik had een inspiatiebom. Het gaat over een ernstige virus die uitbreekt.
Goed, hier begint een hele lange spannende verhaal. Pak een beetje popcorn of chips.
Mijn naam is Savlania,
Ik ga je mijn verhaal vertellen. Misschien boeit het je niet... Maar misschien dat mijn verhaal je nog iets te kunnen bieden. Om eerlijk te zijn. Ik heb nooit gedacht dat het leven zo hard kon veranderen... Mijn leven is nu zo koud en eenzaam. Een gruwel achter volgt mij... Hoe hard ik ook galoppeer. Ik zal er nooit aan ontsnappen. Ik ben een gewone merrie. Dat in een gewone kudde leeft. Nou ja. Mijn vader was alfa dus bezat ik een hogere rang. Hoe dan ook. Ik was zeer gelukkig in mijn kudde. We waren een hechte familie, we gaven om elkaar. Ik heb mijn moeder nooit ontmoet. Die stierf een lange tijd geleden door een ziekte. Maar daar wil ik het liever niet over hebben. Mijn vader was een geweldige leider. Iedereen hield van hem. Mijn vader is wijs en zooo aardig tegen iedereen. Maar tegelijk streng. Ik had een partner Galio, en Galio zijn broer Elianto was mijn allerbeste vriend. Ik hield zielsveel van mijn partner weet je... Galio was één van de strijders. Hij paradeerde geregeld door ons territorium en houd vaak de wacht in de nacht. Om ons te waarschuwen als de roofdieren weer in de buurt waren. Maar om eerlijk te zeggen. On prachtige gebied was een paradijs. Er waren niet zo veel roofdieren en het was zo mooi groen. We hadden nooit geen voedsel of water te kort. We waren zo gelukkig. Ik kon nooit geloven dat al dat goede plots van me gestolen kon worden... Op een dag toen we op weg waren naar één van enkele graasplekken waar we vaak naar toe gingen om te eten kwamen we een vreemd paard tegen. Hij was bedekt onder het zweet. En je zag de aderen in zijn ogen. Hij ademde zwaar en zijn mond zat onder het schuim. We besloten hem meteen te helpen. Onze genezer probeerde geneeskrachtige planten te zoeken. Hij dacht eerst dat de vreemde hengst vergiftigt kon zijn door de Jakob kruiskruid. Dat was een hele giftige plant die je blind kon maken. En kon verlammen. Maar na enkele geneeskrachtige planten op te eten werd ie nog nog beter. Ik was zeer ongerust... En ik niet alleen. Mijn vader vertrouwde het niet. Ik zag het in zijn ogen. Ik zocht wat troost bij mijn liefste. Want wat ik gezien had was gruwelijk. Op een dag ging het helemaal mis met de hengst. één van mijn paarden wilde hem naderen. "BLIJF UIT MIJN BUURT!!" Begon hij te schreeuwen. Hij was in paniek. Bloed liep uit zijn ogen en neusgaten. Je zag zijn aders vormen in zijn vacht. Hij begon met zijn hoofd te gooien en vloog alle kanten op en maakte zo'n grommen't geluid. Ik hoorde hoe angstig mijn kuddeleden waren. Iedereen stapte achteruit. Maar ik bleef staan waar ik bleef. Opeens schoot die hengst op mij af. Je zag duidelijk wat ie van plan was. Hij wilde me doden. Ik was heel bang. Ik verstijfde en wist niet meer hoe ik moest reageren. Ik hoorde achter mij de vage stemmen van mijn vrienden en familie. Ze probeerden me waker te schudden... De hengst naderde steeds dichterbij. Hij ontblote zijn tanden. Hij keek me verward aan. Alsof hij zich niet onder controle had... Opeens schoot iets voor mij. Het was mijn liefste vader. Hij greep de keel en scheurde die volledig open. Toen liet hij het levenloze monster los. Dat was één van de engste dingen die ik ooit had gezien. Dit paard leek niet op een paard meer. Dit monster wilde haar doden. Het was heel lang doodstil. Iedereen wist niet hoe ze moesten reageren. Maar ze voelde dat ze bang waren. Ik was ook bang. Als ik mijn vader niet gehad had was ik er misschien nu niet meer. We vertrokken ergens anders om weer tot rust te komen. Ik hoorde mijn vader met de genezer praten. "Dit heb ik nog nooit gezien... Dit is niet normaal." Zei de genezer tegen mijn vader. En het was inderdaad niet normaal. Mijn vader is er niet gerust in. De dagen zijn verstreken. Onze wereld begon te veranderen. Sommigen van onze leden begonnen zich ziek te voelen. Ze werden mager, hoeveel ze ook aten. Ze werden sloom en niet meer actief. En soms begonnen hun neusgaten te bloeien. Mijn vader riep de belangrijke paarden bij elkaar. Ik ging tussen mijn partner en mijn beste vriend staan. Mijn vader was ook ziek. Maar ik wilde maar niet begrijpen dat hij misschien ook die virus kon krijgen. Dat wilde ik niet en ik zal het ook nooit geloven. "Vrienden, onze situatie is niet meer onder de ogen te zien. Ik ben heel bang dat sommigen de ziekte hebben gekregen van de vreemde hengst." Sprak mijn vader. Even was het stil. "Misschien komt het doordat we bij het heiden gebied hebben gegraasd? Daar zijn heel veel giftige planten." Probeerde iemand toch iets goed te vinden. het is misschien niet zo'n goed nieuws... Maar beter dan dat ziekte van de hengst. Maar hij overtuigde mijn vader niet. Ik merkte dat mijn vader moeizaam begon te ademen. Hij liet zijn hoofd zakken en sloot vermoeid zijn ogen dicht. " Als... als iemand een dreigende vertoning toont... Dood die dan..." Iedereen schrok. Stel dat één van hun leden zo vijandig begon te gedragen? Moeten we het dan doden? Dat was een vreselijk idee. Iedereen sprak tegen. "We moeten!!" Riep mijn vader. "Anders slachten ze jullie af." Iedereen keek elkaar in de war aan. Mijn vader keek met een vreemde onaangename blik naar mij. " En... Als ik zoiets vertoon moeten jullie mij ook doden." Zonder dat iemand kon tegen spreken liep hij haastig weg. Ik voelde me van binnen koud. Wat gebeurde er toch? Waar was dat heerlijke fijne tijd gebleven? Wie had het gestolen? Dagen verstreken. Ik ging met Galio op patrouille. We waren in de buurt en hoorde opeens geschreeuw en paniek. Ik reageerde meteen en galoppeerde met volle snelheid naar mijn kudde. Met Galio achter mij aan. Ik had nog nooit zo snel gelopen. Ik klom hoog op de rots. En daar zag ik de gruwel. Mijn familie slachten elkaar af. Ze waren dol. Het was afschuwelijk. Het enige wat ik kon doen was toe kijken. Het bloed vloog in de lucht en dode lijken stapelden zich. Opeens zag ik die lieve Ilana. Ze had een veulen waar ze zou van had gehouden. Ze had Kailin haar zoontje in de val gejaagd. Ze was niets goed van plan. Zonder na te denken sprong ik van de rots af. Ik ontwijktte de bloeddorstige tanden en viel Ilana aan. Ik vocht voor mijn leven. En voor ik het wist had ik de moeder van Kailin vermoord. Kailin was in de war. Hij begreep niet waarom zijn liefdevolle moeder hem zijn wilde doen. Ik drukte mijn neus troostend tegen zijn angstige hoofdje. Ik probeerde hem gerust te stellen. Maar ik slaagde daar niet in. Ik kreeg mijn vader in het oog. Ook hij was dol geworden. Hij probeerde er nog tegen te vechten. Maar zijn lichaam stapte op een zeer rare ritme op mij af. Ik kon het niet aan zien. Ik drukte mijn lichaam tegen Kailin om het te beschermen. Ik smeekte mijn vader weer normaal te worden. Opeens sprong mijn geliefde Galio voor mij. Hij ontweek niet van mijn zeide. "Dood me Galio." Galio schudde zijn hoofd. "Nee....n..ee dat kan ik niet!" Stotterde hij. Alle dolle paarden waren op dat moment uitgeschakeld. De overlevende omringde mijn vader. Opeens werden mijn vader zijn ogen zwart. Mijn vader greep één van onze leden en brak zijn hals. "Nuu!" beval mijn vader. Mijn vader schoot op Galio af. Galio greep net op tijd mijn vader zijn hals. Bloed spatte uit mijn vader zijn nek. Galio vermoorde mijn vader!! Ik schreeuwde de pijn uit. De hele wereld had het waarschijnlijk gehoord. Iedereen toonde verdriet en medelijden. Galio staarde naar zijn alfa. "Alfa..." Mompelde hij. Galio begon eindeloos te hinniken. Hij zong zijn verdriet. Iedereen begon mee te hinniken. Ik deed het ook. We waren omringt door vele levenloze vrienden en familieleden. Nu rekende de overlevende op mij en Galio. Ik en Galio besloten uit ons land te vertrekken. Dat was het beste. Misschien raakte we zo dan van het virus af. Maar het bleef ons achtervolgen. Het begon zich te verspreiden. één voor één sterven er leden van mij. Maar één ding snap ik niet. Waarom ben ik niet besmet? Waarom blijf ik normaal? Vervloekte de goden mij of zo? Sommigen overleefden ook. Galio en Elianto en dan nog enkele andere. We kwamen aan in Dream Horses. Het paradijs vertelden sommige paarden. Ik hoopte hier terug op nieuw te kunnen beginnen. Maar ook hier begon de ziekte te verspreiden. Maar ik verlies de hoop niet. Ik weet zeker dat hier ergens een plant is die de virus zal doden! Ik moet het alleen vinden. Terwijl ik op zoek was naar medicijnen had ik niet door gehad dat Galio zich niet zo lekker begon te voelen. Elianto probeerde me al een paar keer te vertellen dat er iets is met Galio maar ik luisterde niet echt. Ik was al die tijd zo druk geweest. Elianto hielp me vaak. En hij zorgde ervoor dat ik het niet op zou geven. Galio had zijn strijdlust al lang verloren. Die had hij verloren toen hij mijn vader gedood had... Op een dag kwam ik terug met Elianto. Ik was dood op. De zoektocht was weer eens niet nuttig geweest. Ik was me er toen pas van bewust dat Galio niet in de groep was. Ik was gelijk bezorgt. Galio liet de kudde nooit alleen achter. Ik zocht overal naar hem. Niemand wist waar hij was. Uiteindelijk vond ik hem. Helemaal alleen. Ik naderde hem voorzichtig. Er was iets! Ik voelde het. Met een bibberende stem sprak ik hem aan. "Galio?... Alles goed?" Opeens liet hij zijn duistere ogen zien. Hij was eng. Hij was helemaal bezeten. Het leek wel of hij me niet herkende. Bloed stroomde uit zijn neus en ogen. Schuim droop van zijn lippen af. Hij schudde wild met zijn hoofd in de lucht en stoof op me af. Ik probeerde te vluchten. Ik schreeuwde angstig. Wat was ik zwak en hulpeloos. Steeds vluchtte ik en hopend dat iemand mij zou redden. Die geluk had ik dan weer. "Savlania!" Hoorde ik Elianto roepen. Hij duwde Galio van me weg. Galio en Elianto worstelde om hun leven. Maar het lukte Elianto om Galio op de grond te krijgen. Elianto zorgde er voor dat Galio niet meer kon bewegen. Elianto zijn ogen schoten haastig naar Savlania. "Kijk niet!!" Riep hij. Ik gooide mijn hoofd weg. Maar ik herinnerde me nog altijd dat moordend geluid. Dat geluid van Galio zijn slokdarm er werd uitgerukt en zijn laatste lijdend geluid. Dit heeft me echt helemaal kapot gemaakt. Ik ben alles kwijt. Alles! Mijn enige hoop is nu de genezend plant te vinden en deze verschrikkelijke virus voor eens en voor altijd te vernietigen. Het heeft veel van mijn leven gestolen. Ik wil niet nog meer geliefden verliezen...
Ik weet niet eens of er een genezende kruid bestaat...
Dus heel Dream Horses word besmet door het virus. Paarden kunnen sterven of ze overleven het. Er slaat heel veel paniek en die zooi. Uiteindelijk zal enkele paarden een geneeslijke kruide vinden. Wie word besproken ^^