Vol met rust maar toch ook onvoorspelbaar ~ open

Een innerlijke rust overkwam haar toen Gulietta haar eerste blik wierp op het tavereel. De zee die klotste tegen de rotsen. De zon die zijn licht wierp op het water. De oranje lucht, met rode en paarse gloed die de zon omarmde. Het bracht een liefde voor de natuur in haar op en de warmte die zij op dat moment voelde door haar lichaam was onvervangbaar. Langzaam zette zij haar eerste paar stappen op het zachte zand en liet haar blik geen moment los van het oh zo mooie tavereel dat zich voor haar deed. Want hoe vaak in je leven zou je zo iets moois zien? Zij vond dat ze er met volle teugen van moest genieten en ging liggen in het zachte zand en besloot te gaan wachten tot dit voorbij zou zijn. De rust die zich net bij haar had voorgedaan was nu nog groter geworden. Zij voelde zich veilig in het hart van deze schoonheid die de natuur liet verschijnen, niks kon haar dat gevoel afnemen. Gulietta liet haar kop rusten op haar poten en bleef in alle rust kijken naar de zonsondergang. In paniek vroeg zij zich af of dit gevoel weer snel zou verdwijnen als deze zonsondergang voorbij zou zijn. Zou de warmte en het gevoel van de veiligheid en liefde dan ook weer verdwijnen? Zou het zo zijn? Daar wilde Gulietta het liefst nu niet aan denken. Echter deed ze het toch en raakte een beetje in paniek toen er al meer paarse gloed zich voor begon te doen in de lucht. over enkele minuten of misschien wel seconden zou het hier op het strand helemaal donker zijn en zou het alsmaar kouder en kouder worden naarmate de nacht dichterbij zou komen. Na enkele momenten was het inderdaad als gevreesd en verwacht donker en koud. Een rilling gleed over haar rug en liet haar vacht compleet overeind staan. Toch bleef zij kijken hoe de sterren aan de hemel verschenen. En hoe de maan tevoorschijn kwam vanachter de wolken en zijn witte, koude licht wierp op het nu ineens zo donkere water. Dit tavereel gaf Gulietta nou geen warm gevoel, maar een waakzaam gevoel. Of misschien een romantisch gevoel? Of misschien wel een stil gevoel? Het water lag er stil bij. Er was geen wind. Niks. Geen zucht of kucht bracht het water in beweging. Het was als een strak gestreken, donker laken met het licht van de sterren en de maan. Net zoals Gulietta zelf. Stil, rustig maar toch onvoorspelbaar.