tot rust komen

Shadow moest even tot rust komen, laatst had hij veel stress gehad, hij was erg moe en had nergens zin in. Hij was rustig naar de rivier geslenterd om te proberen ontspannen bij de rivier. Hij keek met doffe ogen naar de rivier, hij verveelde zich hij moest even gaan liggen, hij liep, nee hij slenterde verder naar de rivier. Toen hij er aankwam zag hij de stralende glinsterende rivier, de zon glom mooi op de rivier en dat gaf een mooi effect. Hij rook even aan het water en dronk wat, het was lekker fris. Hij liep er rustig in en liet zich neervallen, het water streek zacht tussen zijn mannen. Hij rolde om zo was hij helemaal nat, het was zalig even niks doen gewoon rolen in de rivier, alleen de stenen die er lagen deden wel wat zeer als je er over rolde hsoms waren ze scherp. Hij lag rustig op zijn zij tot dat hij iemand rook het was ver , maar de geur kwam dichter en dichter. Wat zou hier zijn???

De ene onbekende geur na de andere drong Loki's neus binnen, overweldigde hem. Sinds hij aan was gekomen in dit gebied, dat een vreemde, onvriendelijke indruk gemaakt had, was hij op zijn hoede geweest, nieuwschierig, maar ook zenuwachtig voor wat hij aan zou treffen. Nu struinde hij rond, zonder een doel of reden, en was uitgekomen bij een rivier, met vele vertakkingen. Het water borrelde omstuimig, alsof het niet gevangen wou worden en zich verzette tegen onbekende krachten. Preciesals Loki zelf geweest was toen de mensen zich over hem ontfermd hadden, verlangend naar vrijheid, al had dat onbereikbaar geleken. Braaf had de hengst gedaan wat de mensen van hem verlangden, had ze zelfs op zijn brede rug laten liften, maar diep van binnen gekookt, wetend dat de vrijheid hem riep, dichtbij, maar tegelijkertij ook onmogelijk ver weg... Hij schrok op uit zijn gedachten, de haarscherpe beelden die op zijn netvlies gebrand hadden, losten op in het niets. In de verte zag de hengst het silhouet van een paard, zijn vacht stak donker af tegn de omgeving. Loki versnelde zijn tempo tot een vloeiende galop, zijn hoeven weerklonken op het warme zand en gaven een eentonig ritme weer. Vlak voor het paard hield hij halt, met een neutrale houding, zijn oren naar achteren. Zijn ogen namen het paard, een hengst, in zich op. 'Loki,' stelde hij zich voor, op een toonloze stem. Geduldig wachtte hij op antwoord...

Ze moest zich vrijmaken. Haar hoofd zat vol met verkeerde gedachten. De ruzie tussen Zillion, Chaser en Cobra. Vooral tussen Zillion en haar. Al had zij hem weggestuurd om ruzie tussen zijn broer en hem te vermijden. Toch brak haar hart ok dat moment. Ze hield zich sterk, maar toch... Ze stond aan een boom bij de rivier. Met haar hoofd leunde ze tegen die spar aan. Ze sloot haar ogen. De mislukte training, het wondje aan haar been. Alles liep fout. Ze vervloekte zichzelf .

Er heerste onruste, de geur was versneld en na een tijdje zag je iets witbruins aan de horizon oprijzen. Je zag duidelijk dat het een paard was maar toch was het paard snel en soepel. Shadow zuchte diep, op zijn gelaat stond een streserende uitstraling. Hij had even echt geen zin in bezoek van een goed paard, want daar had hij echt nu geen zin in. Hij kwam hier voor de rust om na te denken over wat hij ging doen. Zou hij vechten voor respect te krijgen van zijn kuddepaarden of gewoon zelf verdergaan zelf avontuur zoeken en door niemand zich te laten tegenhouden, het klonk zalig maar hij kon Rain niet achterlaten, dat was over zijn principes. Toen einedelijk het paard voor hem stond en een neutrale houding aannam ging er een golf van opluchting door hem heen het was dan toch zogezegd geen goedzakje. Hij had vrienden gehad die neutraal waren maar er waren ook soortne die echt neutraal waren alleen met soortgenoten omgingen. Je ws nooit wat je tegenkwam, het was altijd een uitdaging een goeie of een soortgenoot. Een zachte lentebries ging langs zijn zwarte natte huid. Hij was direct opgetsaan en zich groot gemaakt, het paard dat voor hem stond was waarschijnlijk ouder het had geen zin om een gevecht te beginnen en als hij neutraal was dan was er niet veel aan. Hij schraapte met zijn hoef door de stenen die in het glomende water lagen te rusten, er kwam een beetje stof uit dat direct meespoelde met de rivier, het verspreed zich zo snel dat je het na een korte tijd niks meer van zag je kon dan zo snel je sporen uitwissen.

Achter zich hoorde Loki zachte, krakende geluiden, als het geluid van een brekend takje. Hij draaide zich met een ruk om, en stond oog in oog met een merrie, een stuk jonger dan hemzelf. Het was hier drukker dan hij gedacht had, tenslotte was hij hier nog niet eens een kwartier en had hij nu al twee paarden gezien... 'Loki,' sprak hij luid, gevolgd door een korte knik met zijn hoofd, waarbij zijn manen op en neer dansten. De merrie leek arabisch bloed te hebben, al was hij dat niet zeker. De hengst... Wat voor ras de hengst was, kon hij niet goed schatten. Een zachte bries ontsnapte uit zijn mond terwijl de zon zijn gvlekte vacht verwarmde, en hij voelde zich, sinds het eerst in tijden, ontspannen. Beide paarden leken geen kwaad in zin te hebben, en als ze dat toch hadden, zou hij er in elk geval eentje wel aankunnen, door het leeftijdsverschil. Twee niet waarschijnlijk, maar er was weinig kans dat het uit zou lopen tot een gevecht. Loki liet zijn hoofd zakken en trok een paar grassprietjes uit de grond. De zwarte hengst, wiens ras tot nu toe onbekend was, keek hem eerst wantrouwig aan, waarnazijn blik iets rustiger werd. hij vroeg zich af waar de hengst aan dacht.

De hengst genaamd Shadow brieste hij deed niet onderdanig maar ook niet vechterig. Hij was moe en merkte dat dit paard geen bedreiging vormde. Shadow was erg slechtgehumeurd dus daarom zei hij sissend: "Shadow", hij had nog niet het andere paard opgemerkt tot hij verveeld zijn hoofd hief, een slanke merrie doemde voor zijn ogen op. Ze was niet oud ongeveer een jaar of drie vier. Maar hij herkende de merrie ergens van hij had haar al eens gezien maar waar ook alweer? Hij groef diep in zijn geheugen, het was zeker niet zo lang geleden dat hij de merrie had gezien. ineens schoot het hem te binnen het was een merrie van de kudde: Black Rose. Zelf was hij alfa met zijn partner Rain. Hij had haar laatst gezien bij de trektocht, hij had niet op haar gelet maar wel gezien, dat was goed genoeg om de merrie te herkennen want het was ook een erg jonge merrie die daar voor hem stond. Ze zou nog veel moeten leren. Opeens merkte hij de wond op de voet van de merrie op. Hoe zou ze daar aan gekomen zijn? Ruzie dat uitbaatte tot geweld of gewoon stomweg blijven hangen ergens aan iets scherp. Maar zo zag het er niet uit het was te hoog voor een braamstruik want het was ook erg groot . Zo boven haar koolholte zag je direct dat het ernstig was. De merrie zou niet in staat zijn om te vechten ook geen bedreiging vormde. Ze zou beter even gaan liggen en de wond zo spoelen dat het wat properder werd.

Ze bekeek beide hengsten. De gevlekte hengst had een fijn hoofd en zijn ogen keken vriendelijk. Als alles goed ging, zou hij zélf geen ruzie zoeken. 'Loki' hoorde ze hem zeggen. Loki, de naam stamde af van een Noorse god, de god van het geweld, de oorlog. Hij zag er eigenlijk helemaal niet kwaad uit, wat ze zou vermoeden bij het horen van deze naam. Van de andere hengst wist ze precies wie hij was. Het was Shadow, partner van Rain en alfa van Black Rose. Ze had hem tussen de andere paarden bij Rain gezien. Zijn vacht was vochtig, of leek misschien vochtig. Zijn manen glansden en gleden langs zijn hals naar beneden. Hij had een snoekshoofd, net als haar en zijn blik kon ze niet lezen. Misschien kwam het door de afstand, misschien door hem zélf. Alweer voelde ze een pijnscheut van de wond komen. Ze moest rusten, wist ze, maar ze zou niet gaan liggen in het bijzijn van de hengsten, niet dat ze bang was, maar zogenaamde Loki vertrouwde ze nog niet. En ze wou zich trouwens niet klein en zwak tonen. Toch kon je merken aan haar ogen dat ze pijn had, zoals haar ogen altijd haar gedachten verrieden.