Er is te veel gras en te veel water voor mij alleen, dus dan moet je nu even komen praten Sullerd!

Lichte passen kwamen zacht neer op de grond, Diolathé snoof
de frisse lucht eens goed in en blies die toen tevreden weer uit. Het was
altijd zo mooi hier, sinds ze hier bij Pride Wish zat was haar vrolijkheid nog
iets in de hoogte geschoten, iets wat bijna onmogelijk was. Het gebied hier
stond best vol met bomen, en er stroomde een grote rivier doorheen. Ook weer
een geweldige plek, er was genoeg te eten en te drinken. Dat omdat de rivier
water gaf aan de planten op het Meander. Haar draf was zoals altijd sierlijk en
met lichte zwevende passen. Maar daar had ze nu even genoeg van, ze bokte eens
om zich uit te strekken en sprong zo aan in een galop. Nog steeds waren haar
passen sierlijk maar nu gewoon sneller, met de wind die door haar haren heen
blies bleef ze doorgaan. hier en daar was een klein boomstammetje op de grond,
daar sprong ze dan ook vrolijk over heen. Tevreden brieste ze eens waarna ze
zichzelf weer wat vaart liet minderen, zo ging ze terug over in een draf, en
daarna in een stap. Toen ze merkte dat ze toch best dorst had stopte ze even,
ze boog haar hals naar beneden en dronk wat van het verfrissende water. Hmm,
dat deed goed, het was warm deze tijd van het jaar, dus water kon je nooit
genoeg hebben. Gelukkig zorgde de schaduw van de bomen er wel voor dat het
minder warm was. Ze nam nog snel een paar happen gras en wou weer door gaan. Eventjes
draafde ze weer verde totdat een geur haar neus binnen drong. Die geur kende
ze, ze had hem niet vaak gezien dus ze twijfelde nog een beetje. Maar ze wist
wel zeker dat het een lid van PW was, dus het zou best Sultan kunnen zijn. Ze hinnikte
eens vrolijk om het paard te roepen en zag toen een zwarte vacht tevoorschijn
komen. Ze keek even en wist het zeker, dit was Sultan, haar leider. ‘Sultan,
wat fijn om jou hier te zien.’ Zei ze met haar altijd vrolijke en zoete stem. Ze
glimlachtte eens en nam toen nog een hap gras, waarna ze weer naar boven keek,
wachtend op een antwoord. Een praatje maken was nooit verkeerd, ze vond het
zelfs heel leuk.
-Voor onze Sullerd-

De glimlach die op haar gezicht stond zou niet wegtrekken,
en dat was ook niet nodig. Wat was er nu om niet voor te glimlachen, nu en hier
helemaal niks. En daar hield ze zich bij, ze wist dat er tijden waren van
tranen en van ongeluk, maar als je die de overhand liet nemen. Nee, dan ging
het verkeerd, dan werd je kleven grauw, en dat moest ze niet hebben. Haar oren
stonden naar voren gericht terwijl ze naar Sultan luisterde, die vroeg hoe het
met haar ging. ‘Super, het is zo’n mooie plek hier, en hoe gaat het met jou?’
vroeg ze toen. Haar ogen keken de hengst aan met een vriendelijke blik. Sultan
zag er sterk uit, zelf zag ze er niet zo sterk uit. Maar ze was snel en lenig,
en naast het feit dat ze niet supersterk was, was ze toch sterk genoeg. Ze nam
nog een hap gras, het was gewoon lekker sappig en dat kon ze niet weerstaan. Geen
enkel paard zou dat kunnen weerstaan, en het was niet uit onrespect dat ze
tussen zijn woorden door enkele happen gras nam. Ze luisterde weldegelijk naar
hem met alle aandacht. ‘Loop je even mee naar de rivierkant, even de dorst
lessen.’ Vroeg ze toen, ze liep alvast vooruit en keek nog even naar achteren,
kijkend of Sultan meekwam. Daarna liep ze door en bleef staan aan de rivier. Ze
boog haar hals weer naar beneden en nam een paar flinke slokken water. Met deze
hitte was dat wel nodig.
-Flutje, en je postsheet is leeuuukkkk-

Met een rustige pas liep ze naar de grote rivier die door
het gebied stroomde, haar passen waren zo rustig omdat ze geen reden had om
gehaast te zijn. Je kon beter langer genieten van het mooie rond je heen, dan
gehaast door alles heen te gaan. Ze boog haar hals naar beneden en nam een paar
verfrissende slokken water, dat deed goed. Daarna richtte ze haar blik weer
naar Sultan, ‘Geweldig, hoewel ik nog niet zo veel paarden ken, omdat ik aan de
huidige activiteit net niet heb kunnen meedelen, heb ik toch een hecht gevoel,
iets wat ik vroeger ook had. Ik ben blij dat dat gevoel er terug is.’ Zei ze
met haar honingzoete stem. Ze schudde even met haar hoofd om haar voorlok aan
de kant te wuiven en liet dan een gemeende glimlach rond haar lippen
verschijnen. ‘Valt het leiderschap een beetje mee?’ vroeg ze toen. Ze was wel geïnteresseerd
naar andere paarden toe, en dat liet ze altijd wel merken. Een briesje kwam
voorbij en genietend stond ze daar, heerlijk was zo’n briesje als het zo warm
was. Haar ogen wouden zich bijna even sluiten om nog meer van het moment te
genieten, maar dat deed ze maar niet. Straks dacht Sultan dat ze niet naar hem
luisterde, en dat deed ze wel. Als een ander paard met haar aan het praten was
luisterde ze latijd, dat was wel zo beleefd. En, daarnaast was ze ook nog graag
op de hoogte van de dingen die er aan het gebeuren waren, je moest wel een
beetje bij blijven. Ze richtte haar blik nu een beetje vragend op Sultan en de
glimlach bleef er zijn.


-sorry voor de latere reactie-

Diolathé had haar blik rustig op Sultan gericht, ze lette altijd goed op alles wat andere paarden deden en zeiden. Het was een eigenschap van haar, en het was nog meer versterkt na hetgene wat er met de kudde was
gebeurd waar zij vroeger bijzat. Ze was er alfaveulen, en was bezig om te leren de kudde te leidden, maar ver was ze niet gekomen, nee. Maar daar zou ze nu niet meer aan denken, ze zag het positief, niet negatief. En daaraan denken zou haar gedachten alleen maar negatief maken. Ze hoorde de woorden van Sultan en knikte ‘Helemaal niks.’ Zei ze toen. Haar ogen richtten zich een beetje naar de bovenlucht. Het was mooi weer, een briesje liet de rivier zachtjes en licht golven en de bomen wuifden een beetje naar achteren. De bomen, eerder de bladeren. En dan nog maar heel lichtjes, het briesje was veel te zacht om de hele boom te laten wuiven. Zelfs Diolathé haar manen en staart bewogen maar een mini beetje. Maar dat was fijn, nu haar zomervacht er weer was en haar wintervacht compleet verdwenen was vond ze de koude maar niks. Ja, haar zomervacht was altijd, woesj, erg snel daar, en haar wintervacht was snel weg. Alleen wist ze wel dat na het warme weer, er een storm zou komen opzetten. Die vind ze nooit leuk, maar zo erg was het niet, anders was er alleen maar droogte en groeide het sappige gras niet goed. Haar ogen vielen sloten zich langzaam, zonder er bij na te denken gebeurde het. Het was gewoon zo’n rustig moment, geweldig om weg te dromen. Een tevreden zuchtje verliet haar mond en haar oren stonden ontspannen een beetje naar de zijkant. Ze opende haar ogen weer en boog zich naar beneden om een hap gras te nemen, aan de rivierkant was het lekker sappig, dus ze was hier dan ook graag.