Tot rust komen //open//

Lichte ogen zorgde ervoor dat het lichaam van de merrie details opnamen, belangrijke Details. Een witte staart stond evenwijdig met de grond. Manen deinsde mee op het ritme dat de merrie maakte. 1 oor stond naar voor en de andere naar achteren, soms zag je ze wisselen. Het viel op dat het geluid van waneer de hoeven op de grond kwamen, altijd hetzelfde was. Maar na een tijdje hoorde ze je dat ze snelheid nam, en toen er een boomstronk zich op haar pad waagde, hoorde je enkele seconden niets meer, en dan hoorde je weer hoefstappen op de grond komen, niet in het ritme als daarvoor, maar de hoefstappen die erna kwamen waren weer in het ritme als daarvoor alleen wat sneller, Haar ademhaling steeg ook. Een sliding stop maakte een einde aan dit alles. Haar voorhand werd opgetild en haar hoeven maaide in de lucht. Waarna ze rustig weer op haar 4 benen belande. Haar manen werden als speeltjes gebruikt door de wind, en haar staart werd opzij getrokken, alsof de wind zei: Zo moet je staan. Daar stond de elegante merrie, bij iets wat je een wonder kon noemen. Iets wat altijd mooi en rustgevend zou blijven, De watervallen....

Libra kwam hier vroeger altijd om rust te vinden, en dat deed ze nog steeds. Deze keer probeerde ze haar geest te zuiveren. Ze liet haar problemen als water lopen voor ze daarna te laten vallen. Net wat een waterval ook deed. Af en toe moest je eens aan niks denken, af en toe moest je eens tijd nemen voor jezelf. Maar je mocht je niet blijven afzonderen van paarden, wat haar probleem wel was. Sinds de paardenkreigers in de hemel haar kudde had afgenomen, en zij de enige overlevende was, had zij geen behoefte niet meer om in contact te komen met anderen, ookal wou ze dat graag wel doen. Maar zolang niemand naar haar kwam, ging zij ook niet naar iemand. Ookal hielt ze zoveel van andere leren kennen. Maar iets hielt haar tegen, en ze wist alleen nog niet wat. Libra ademde de frisse wind in door haar neus, en blies het uit door haar mond. Zo deed ze dat af en toe eens. Ze had haar ogen gesloten en haar oren neutraal naar achteren gelegt, zodat ze meteen kon merken als er gevaar dreigde. Toen ze daarmee gedaan had deed ze haar ogen weer open, en keek naar haar spiegelbeeld. Ze keek in haar eigen ogen. Maar ze mocht dit niet te lang doen....

Nadat Libra gedaan had keek ze even rond haar heen. Hmm vreemd. Ze voelde wel aanwezigheden, maar ze kon niks waarnemen. Libra trok het haar niet aan, en begon even te grazen. Ze voelde haar weer beter dan daarvoor; En voor dat gevoel,daavoor leefde je.

[Yayee voor inspi >> https://www.youtube.com/watch?v=XjRb7PYu_Pk ]

Vauhgn kuierde wat rond in het één of andere vagige gebied met een eentonig, grassig landschap, dat dichter bebost was naarmate je naar het noorden ging. Ergens in de buurt van de bossen was ze kennelijk. Ze trok hier en daar een pluk gras uit de grond en kauwde er futloos op. Haar felle, oranje ogen rustten op de verte voordat ze langzaam dichtvielen. Langzaam, langzaam, de herfstwind riep, de wolken zongen, de bladeren fluisterden, en ze wist vrijwel zeker dat er in enkele momenten ergens een teletubbie op zou duiken.
Daar zou ze echter niet op wachten. Drie seconden later sprongen haar ogen open en in de twee daarna was de asgrijze merrie direct vertrokken in een wilde, roekeloze galop. Haar hoeven raceten over de grond bedekt met gras, struiken, afgevallen bladeren. Ze gooide haar hoofd achterover en hinnikte luid en jolig, niet lettend of nadenkend over mogelijke paarden die dat konden horen. Vaughn had de wind plotseling in haar kop en die was er niet uit te blazen voordat zij haar paar dolle minuten gehad had. Ze bokte en grijnsde breed, felle ogen glinsterend als brandende kooltjes op het pad voor haar gericht. Ze lachte hardop, kakelend toen ze bijna tegen een ruwe, oude eik aan knalde en de wind haar in bezit nam, die nu door haar zwarte manen heen siste en de ruwe stroken haar tegen elkaar liet knallen. Ze boog haar nek kort, slechts om de volgende versnelling in te zetten, brede grijns nog steeds op haar gezicht. Het was een vastberaden, koppige, roekeloze uitdrukking, één die erop duidde dat Vaughn voor geen wezen of gevaar uit zou wijken op dit moment, al was het maar omdat ze haar remmen even niet wist te vinden. Niet dat ze wílde remmen. Ze zwiepte ongecontroleerd met haar hoofd wat erin resulteerde dat ze de geur van bloed rook toen ze een schram boven haar oog op liep, veroorzaakt door een doornige tak die in haar gezicht zwiepte. Teheheh, waar ging ze eigenlijk naartoe? Wát in teletubbies naam deed ze eigenlijk?
Ze zuchtte en begon haar tempo weer in te nemen, de vage waas van groen, geel en oranje veranderde weer in een gedetailleerd natuurplaatje van bomen en struiken. Nog enkele vlugge, lange passen en ze stond aan de rand van de begroeiing, waar ze de prachtige waterval kon aanschouwen. Zweet stond op haar flanken, een slokkie was welkom na haar racepartij dat ze, en grinnikte in zichzelf. Ze draafde in een pittig tempo de laatste meters naar de waterrand, alleen om te ontdekken dat ze niet de enige hier was. En oh, surprise, het was een paard. Een paint. Op enkele meters afstand van het paard ging ze aan de waterrand staan, mompelde een ongeïnteresseerde “Eujj, volk hier,” en liet haar hoofd naar beneden ‘vallen’ waarna ze het koele vocht naar binnen begon te slorpen. Toen de ergste dorst gelest was en haar ademhaling ondertussen ook weer in een normaal ritme ging, hief ze haar hoofd langzaam weer op tot het in een neutrale positie zweefde. Tevreden snorkte ze lucht door haar neusgaten naar binnen en keek de jonge paint merrie, die ze tussen haar slordige begroeting en nu compleet genegeerd had relaxt aan, in een uitermate goed humeur, al zei ze het zelf. “W’ssup.” Ze slikte de ‘a’ in omdat ze gewoon geen pietje-precies-en-alles-is-perfect-paard was en domweg geen zín had om de vermoeiende klank ‘a’ over haar tong te laten rollen. Nu was haar volle aandacht op de merrie gericht en de oranje ogen namen haar kalmpjes op.