Saricha is back!!

Saricha was een hele tijd uit DH verdwenen, ze had ook zo haar redenen. De witte merrie stoof over het zand, ze zou de veulens - Charmed en Luna- later gaan halen, ze waren nu bij een paar oude vrienden. Het was nacht en de volle maan stond helder aan de hemel, het maanlicht liet Saricha oplichten. Kleine wolkjes kwamen uit haar neusgaten als ze uitademde. Wat had ze het hier gemist, maar het was hier ook zo koud. Het deed nog altijd pijn als ze aan Charming dacht, maar DH was Saricha's thuis. En dat kon niemand haar afpakken, nieuwsgierigheid had ook een rol gespeeld met haar terugkomst. Hoe was het nu gesteld met DH, hoe was het met Fontanella, Ineske en alle andere. Ze had ze zomaar in de steek gelaten en Saricha voelde zich schuldig, zouden ze haar vergeven? Zouden ze dat doen? Er was maar één manier om erachter te komen. Het vragen, maar ze was moederziel alleen. De nacht werd verhelderd door de maan en een paar sterren, maar voor de rest omsloot de duisternis alles. Het leek alsof de witte merrie een metamorfose had gedaan, ze was veel gespierder als eerder. Haar manen waren nog langer en kwamen nu tot aan de onderkant van haar borstkas, haad ogen waren net niet zwart, heel donker paars en ze zag er veel trotser uit. Haar staart iets hoger en haar neus trots in de lucht. Maar achter die houding schuilde een verschroeiend verdriet dat haar aan de binnenkant bijna volledig in een zwart kooltje had verbrand (figuurlijk). Plots hoorden ze in de verte hoefgetrappel, wie zou daar zijn?

(Liefst enkel bekenden)

Unreal liep over het stand. Het licht van de maan velichte de kust ietjes maar dat scheelde voor Unreal niet veel. Het enige wat je van hem zag was zijn glanzende vacht. Zijn doffe zwarte ogen keken de omgeving rond. De kudde was weg... Het maakt hem eigenlijk niks meer uit, hij had nu weer meer vrijheid, tenminste hij was weer helemaal vrij. Hij had fonta achter zich gelaten, het enige waar hij nog om gaf waren zijn veulens. Nouja die waren ook al weer groot geworden. Fonta vertrok binnenkort uit DH. Mischien maar beter, ze waren het er beide over eens dacht hij. In gedachte liep hij door en in de verte zag hij ineens een witte schim staan. Hij rook een vage bekende geur en hij draaide zijn oren er naar toe. was dat nou saricha? Hij moest gelijk aan charming denken. Dankzij hem rain en Cobra was Charming dood. Puh! die verader, het was dom van hem om over te stappen naar die goedzakjes.

Saricha stond stil in het zand. Ontspannen zwiepte ze met haar staart heen en weer en liet haar hoofd iets lager. Rustig snoof ze even, maar toen ze de geur binnenkreeg die ertussen geweefd zat ging haar hoofd omhoog en haar oren naar achter en draaide ze zich met een ruk om. Ze zag een vage zwarte schim en keek woedend met glanzende ogen naar hem. Unreal, hij had geholpen Charming te vermoorden, samen met Rain en Cobra. Ze trilde bijna van woede en keek hem met een hatende blik aan. Woedend keek ze naar de zwarte schim en sperde haar neusvleugels zich open. Haar oren tegen haar schedel aangedrukt, niemand kon hem meer haten als Saricha.

Unreal zach de reactie van de merrie en hi had een valse grijns van oor tot oor. Dreigend en langzam liep hij naar haar toe 'Saricha..., saricha..., saricha...' zei hij afkeurend en hoofd schuddent. 'Denk je het echt nog steets van mij te kunnen winnen meisie?' Unreal kon haast zijn lachen niet inhouden. Hij had echt zo'n zin om saricha helemaal uit te dollen. Hij liep een paar keer een rondje om haar heen en bekeek haar goed, biujna té goed. 'Zo, je hebt dus getraint zie ik ?' vroeg hij met een achterbakse grijnst op zijn gezicht. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij schudde zijn vacht uit. Hij had zijn oren tot tegen zijn schedel naar achter gedrukt. deze merrie mocht hem niet, dus hij mocht deze merrie niet. Hij zuchte even verveeld 'Oke, goed. jammer dat je niet buiten DH ben gebleven, ik kreeg het net zo leuk' zei hij met een gnippige en valse stem.

Saricha snoof toen hij dichter kwam en keek hem met een valse blik aan. Ze draaide niet met hem mee toen hij een rondje rond haar liep. Gaf geen antwoord op zijn irritante gejengel (XD) maar hield hem wel in de gaten. Maar bij die: ik kreeg het net zo leuk, werd haar interesse opgewekt, iets zeldzaams de laatste tijd. "Hoezo?" Als Unreal normaler zou doen zou ze hem misschien mogen. Maar, dat leek zo ongeveer onmogelijk omdat hij, in de ogen van Saricha, totaal gestoord was. Waarschijnlijk was hij dat niet, maar ja. Wie weet. Ze wist niet of ze van hem kon winnen, ze was een stuk sneller geworden en ook een stuk sterker. Cobra evenaarde ze nog niet, daar had ze de bouw niet voor. Maar sterker was ze wel geworden, en haar reflexen, die waren al goed geweest, maar nu was ze veel alerter. Als Unreal plots zou aanvallen zou ze kunnen wegspringen, deels omdat ze hem niet mocht en nog alerter was. Ze speelde wel graag spelletjes, ze wist dat ze door zijn bouw niet zou kunnen winnen met vechten, maar wegspringen is erg leuk om te doen. En dan zien hoe je tegenstander zich zo irriteert. Aanvallen, dat deed ze niet graag. Dat deed ze ook niet veel.

Unreal girjnste evn zien hij merkte dat Saricha zich begon te intresseren 'Zo zijn we nieuwschierig, niet erg beleeft om dat te vragen he?' irriteerde hij haar. Hij ging vlak voor haar staan. het scheelde zo'n halve beter anders stonden ze letterlijk tegen elkaar aan. 'maar oke, hoezo? Achja, ik had nu niet dat gezeur van jouw er tussen door als ik iemand aan het afmaken was, of als ik fonta zou afkraken. We zijn trouwens uit elkaar, ik moest dr niet meer. veel te klef' Zei hij kru. 'hee, waarom ga je niet gezellig met haar mee, dan kunnen jullie elkaar lekker gezeltschap houden, zullen jullie wel nodig hebben'Zei hij treiterend 'en jah! fonta verlaat Dh, beter maar!' hij grijnste even en wende saricha een valse en uitdagende blik toe. unreal haalde wat door zijn hoofd want een kleine en gniepige glinstering was te zien in zijn ogen.Hij snoof even kort en keek de omgeving rond, er was verder geen paard te bekennen'En hoe gaat het met charming?' hij was even stil en deed net alof hij verbaast was 'Ow wacht eens even, die heb ik gedood, samen met cobra en rain. Gha! das waar ook!'

Saricha trok een wenkbrauw op. "Wat jammer. Ik ga niet weg, en kom je leven weer lekker verzieken met mijn verschrikkelijke gezeur." Ze glimlachte vrolijk naar hem. "Kijk maar, zeur, zeur, zeur, zeur, zeur. En zo ga ik nog lang je irriteren." Hij raakte haar niet toen hij over Charming begon, ze hield nog van hem. En ze dacht veel aan hem, maar ze was niet meer treurig om hem. Onverschillig bleef ze verveeld staan. "Wat geweldig voor je dat je het weer herinnert. Dat is een wonder want jouw IQ is onder de nul. Wat een wonder Unreal, wees maar heel trots op jezelf! Ik hoop dat je jezelf met die twee hebt geamuseerd." Ze miste Charming wel, maar ze wist dat hij haar zou beschermen, en van boven naar haar keek. En hij wist dat ze was vertrokken omdat ze zo verdrietig was. "Zeur, zeur, zeur, zeur."

Unreal fronste 'ach das nou jammer'Unreal speelde mee. 'jah ik hoor het, maarja dat kn ik ook' hij keek hij even grijnzend aan en snoof weer. 'jah klopt ik vindt het ook geweldig, en tja mijn IQ staat zo ver onder nul dat ik gewoonbuitengewoon slim ben, en geamuseerd, dat was ik zeker' Zei hij met een knip ook erachter aan. Saricha was echt te sne aangebrand. Als ze dat nieot zou zijn zou Unreal heel wat normaler tegen haar gaan doen. Hij merkte aan haar dat ze charming best miste. Hij dus echt niet! hij grijnste even en schudde zijn manen weer uit. Hij luisterde naar de 'zeur'worden van Saricha en glimlachte 'Blab,blah,blah,walg,walg,walg. jah dat doe ik van jouw. zei hij kru tegen haar. Hij graafde met zijn hoef een kruiltje in het zand en keek na een poosje weer op naar de behoorlijke vervelende, maar ergens toch ook wel aanstekelijke Saricha. 'pas maar op straks zie ik nog wat in je, schatje'zei hij irriterend, net alsof hij het meende. wat hij dus niet deed.

(Let je een beetje op je typ gedoe? Had het een beetje moeilijk met ontcijferen. Als ik mod gedrag doe dan spjit me dat ontzettend. Dat is niet mijn bedoeling.)

Saricha rolde met haar ogen. "Dat slaat nergens op." Ze trok een wenkbrauw op. Had hij teveel suiker op, ofzo? Hij liep een beetje van stapel. Ja, veel te veel suiker op. Een ton ofzo. Ze rolde met haar ogen. Ze deed alsof ze moest overgeven bij het woordje schatje. Bij de rest ook, maar vooral bij dit. "Sorry, ik val niet op oude versleten ezels zoals jij. Ik ga voor de knappe hengsten, niet voor van die zwarte griezels. En zeker niet voor jouw." Ze snoof en rolde met haar ogen. Wat een irritant hengstje. Met een ego van hier tot in Australië. En verder. "Kijk maar uit, anders struikel je straks nog over je eigen ego. Alsof je mij zou kunnen krijgen." Nu werd ze arrogant. Maar niet onoplettend, ze bleef alert. "Alsof jij iemand zou kunnen krijgen, ze struikelen allemaal over je enorme ego." Ze snoof en rolde met haar ogen.

Unreal knikte'hmm zou kunnen, boeit me niet' Hij zag hoe ze een wenkbrauw optilde en grijnste. 'Och das nou jammer, ik vond jouw wel een mooie merrie hoor. Merrie die lekkere bloemen geur om je heen' hij stond een beetje nep aan te pappen en af en toe grijnste die in zichzelf. na een tijdje schudde hij zijn hoofd'oke, jij zegt dat ik een IQ van nul heb, maar hoevel min moet jij dna wel niet hebben dat je denk dat ik wat in die wagelijke kop van jouw zie?ik zit je te dollen! als je dat niet ziet dan..'Hij schudde afkeurend zijn hoofd 'dan zou ik niet moeten weten wat er later van je terecht komt, en jah een ego dat kan ik best hebben als je wilt. Maar doe je normaal tegen mij, dan doe ik dat tegen jouw'Hij grijnste even en zette een stap naar achter. Hij stond nu een meter van dr vandaan. beter zo! dacht hij.'en trouwens, ik heb meer merrie's gehad dan dat jij in je hele leven kan krijgen' zei hij wat normaler.

Saricha rolde met haar ogen. "En ik zit met jouw te dollen. Ik ben neit zo stom als jij, nee want dat is onmogelijk." Unreal, normaal doen, dat wou ze wel eens meemaken. Blijkbaar was dat dan toch mogelijk. Hij ging tot haar genoegen nog meer achteruit. Dat vond ze fijn. "Jij? Normaal doen. Dat wil ik wel eens zien." Ze lachte toen hij zei dat hij meer merries had gehad. "Ja, merries wel, maar partners? Waar je niet echt van hield. Dat betwijfel ik, maar waar je echt van hield? Dat weet ik niet zo." Toen hij wat normaler deed veranderde ze volledig. Haar houding werd ontspannen en haar oren ging wat naar voor, haar stem werd weer van fluweel en met zoete ondertoon. "Wat fijn dat je normaler doet." Ze schudde haar lange froe uit haar ogen en keek met haar donkere ogen recht in de zijne.

Unreal grijnste 'het is mogelijk maar dat zal niet snel gebeuren'Hij glimlachte even half 'ik kan best normaal doen, als de ander hte ook tegen mij is. en jah ik probeer soms mensen wel eens uit. maarja, alsof dat boeit, en als je het wil zien.. probeer het uit. Zou ik zeggen' Hij grijnste even. ook zijn oren plaatste hij wat verder naar voren en hij keek saricha aan. 'hmm, ik hou niet zo snel echt van iemand. Ik geef maar om 1 paard maar dat gaat niemand wat aan, het is in ieder geval een merrie met veel pit, en ze zal dna iniedergeval niet zo'n plakker worden als die anderen. dat is de enige waar ik om geef' Haar houding veranderde volledig en hij grijnste 'Kijk zie je ik kan het wel'Zei hij nu plagerig, alleen dan niet vervelend bedoelt. hij brieste deze keer en keek saricha weer aan.

Saricha glimlachte ontspannen. "Ah, een nieuwe merrie in je leven. Ik ben benieuwd." Ze keek een beetje berekend naar Unreal. "Interessant." Ze reageerde vrolijk op zijn plagerige toon. "Jeetje Unreal. Dat had ik nu echt niet van je verwacht." Ze glimlachte naar hem en haar oren gingen nog wat verder naar voor. Ze was nieuwsgierig naar Unreal en keek hem verwachtingsvol aan. "En wie is de merrie dan? Als ik vragen mag. En dat doe ik toch ook al mag ik het niet." Dat laatste voegde ze er plagerig aan toe en keek hem nog altijd nieuwsgierig aan, dat haatte ze. Nieuwsgierigheid won altijd bij haar. Moest ze maar een snel afleren! Iets waar ze helemaal niet naar uitkeek, tja, het leven zit vol met leuke en minder leuke dingen.

(Sorry Sham, ik had helemaal geen inspiratie en al helemaal geen tijd.)

Unreal grijnste 'tja, dat zou je wel willen weten he? wie dat is' Hij keek stiekem 'Hmm, nou oke ik kan je vertelen. Het is in iedergeval geen goedzak, ze is zeker niet soft. Dat zal ze ook nooit worden. En ze is bruin. Meer zeg ik niet' Hij glimlachte en deed zijn oren nog wat naar voren. 'En weetje houden van iemand dat heb ik nog nooit gedaan. Ik ben ook niet van plan dat ooit te gaan doen'Zei hij wat onverschillig.'je mag zelf gaan raden maar ik denk niet dat je er uit zal komen, er bestaan zoveel van die merrie's en het zou me niet verbazen als jij deze merrie niet kent'Zei hij plagerig. Hij at wat van een plant die er stond. Veel viel er niet te eten hier op het strand. Buiten wat zeewier dat nou niet echt heel lekker smaakte, tenminste dat vond Unreal dan.

Saricha snoof geïrriteerd. Unreal wou niet vertellen wie het was. Ze luisterde wel aandachtig toen hij een beschrijving gaf. "Ik denk niet dat ik haar ken, anders zou ik wel beginnen raden." Ze snoof even en keek even met een lelijk gezicht toen Unreal de plant at, ze trok haar lip een beetje op van walging. "Hoe kun je die troep nu eten? Het smaakt naar overgeefsel." Ze walgde van het eten op het strand, dat was echt heel vies. Ze keek hem even niet-begrijpend, maar ja, hij was en bleef skecht, hij zou dan ok wel een sterke maag hebben.

Unreal grijnste 'Ik zei toch dat je haar niet kende' Hij at de plant verder op en keek naar saricha 'ach je raakt er wel aan gewend'Zei hij met een grijns. en dat valt best mee' Unreal had de plant op en rechte zijn nek weer. 'Zo en wat heb je in de tussen tijd allemaal gedaan , sinds je weg was?' vroeg hij kalm en droogjes aan haar. Zijn blik was zoals altijd niet echt vriendlijk maar hij stond ook weer niet op moorden. Voor zijn doen was unreal nu heeeel vriendlijk, en dan nog wel tegen saricha! Dat was echt heel speciaal. Ze mocht er maar blij mee wezen, af en toe snapte Unreal zichzelf echt niet. Hij snoof weer even en keek rond naar de omgeving. De zon ging al onder, en het was winter. kil werdt het wel nu. Hij schudde zijn manen uit en zwiepte met zijn staart heen en weer.

Saricha glimlachte, ze zou er niet aan gewend geraken, want ze at het niet. Ze was een beetje uit het veld geslagen toen Unreal vroeg naar wat ze allemaal had gedaan. "Euhm, ik ben met Luna en Charmed naar een paar oude vrienden in het Zuiden gegaan. Heel erg ver van DH. En met die vrienden zijn we dan naar het Westen getrokken, en daar zijn we gebleven, de veulens leerde veel bij van Zafrina, een oude merrie die meedeed in verschillende oorlogen, van mensen. Ik kreeg trainingen van haar, vooral veel van mijn reflexen en snelheid, uithoudingsvermogen en kracht. En, ehm.... We zijn dan verder gegaan, tot helemaal in het Noorden, altijd in een grote boog rond DH. En toen we in het Noorden waren begon ik mijn vrienden te missen, en ik heb tegen iedereen gezegd dat ik terug zou komen, maar dat ik naar DH zou gaan, Senna is met me meegegaan tot aan de grens van DH. Toen is ze teruggegaan, ze trekken nu terug naar het Zuiden, en blijven daar totdat ik terugkom, dan haal ik de veulens en dan blijven we hier." Ze zuchtte, eigenlijk had ze een heleboel weg gelaten, maar die dingen moest hij niet weten, hij moest niet weten dat ze in het begin de veulens bij hen had gelaten en dan vertrokken was, hij moest niet weten dat ze dagen en nachten niet in staat was geweest om iets te doen, hij moest al helemaal niet weten dat ze zich 's nachts wakker schreeuwde uit nachtmerries, dat was en bleef allemaal mooi geheim voor Unreal.

Unreal luisterde naar het best wel lange verhaal van saricha. Hij knikte en brieste even. Unreal wist dat niet heel het verhaal ter spraken was gekomen. er hing nog iets aanvast, wat het was wist hij niet het maakte hem eigenlijk ook niet zo heel veel uit. en toch was hij nieuwschierig. Hij schudde zijn manen uit en keek haar kort aan, een blik wad in zijn ogen te lezen. Iets liet het zeggen, dat hij wist dat dat niet heel het verhaal was. Hij grijnst en knikte nogmaals. 'Ik denk datik het gebied maar weer eens verlaat, ergens anders heen. Bij het strand heb ik wel genoeg gezien, of jij moet nog iets bijzonders hebben?' Zei hij kalm. Hij draaide zich om en snoof even. Hij schudde zijn manen uit en zette zich voort in een slome stap. Hij keek achterom en knikte 'ik zie je vast nog wel' Al had ze nog wat te zeggen zou ze maar achter hem aan komen of hem roepn.

Gibbs Was al 2 jaar geworden.Hoelang was het niet geleden dat hij zijn pleegmoeder nog had gezien en als een veulen naast haar liep.Gibbs liep heel sierlijk,zijn hoeven raakte net het water.Zijn staart iets hoger net zoals zijn hoofd. Er stonden paarden.Wat was er te doen?In stap ging hij naar daar voor niet bedreigend over te komen.Hij rook een bekende geur.Saricha?Hij hinnikte en liep naar haar.Er waren nog paarden maar daar trok hij zich niets van aan.Hij was wel groter en breder gebouwd dan Saricha en sommige daar,maar dat trok hij zich niks van aan.Het kon 2 richten in.Saricha kend hem niet meer en kan hem aanvallen(Wat ze anders niet doet.)Of te wel zal ze hem hem wel herkennen.Hij grijnsde en legde zijn neus tegen de hare.

Fontanella raasde door de gebieden heen. Het kwam allemaal zo bekend voor maar ze wou het niet kennen. Heel haar verleden had ze proberen te wissen. Ze was lange tijd weggeweest maar nu keerde ze terug. Haar oren zaten in haar nek gedrukt en haar ogen waren heel erg licht. Haar hoeven raakten amper de grond. Ze zag er helemaal verwilderd uit. Ze was een stuk breder geworden en haar wintervacht was ook duidelijk zichtbaar. Haar zwart blauwe manen en staart vlogen achter hem aan. ze zag een paar paarden in de verte staan. Ze rende de paarden gewoon voorbij. Ze had geen boodschap aan gezelschap. Een eind verder bleef ze staan. Ze bekeek de paarden eens goed. Twee kwamen haar bekend voor maar wie ze waren wist ze gewoon niet meer. Als ze te dicht zouden komen zou ze aanvallen. Fonta dulde geen paarden in haar buurt.

Saricha knikte. "Ik zie je nog wel Urise." Ontspannen stond ze nog even stil, plots voelde ze een neus tegen de hare en deinsde ze achteruit. Maar de geur kwam haar zo bekend voor. "Gibbs?" Ze keek hem verdwaasd aan. "Gibbs!" Ze stapte naar hem toe en gaf hem een knuffel. Ze stapte terug achteruit. "Oh Gibbs! Ik heb je zo gemist!" Ze glimlachte liefdevol naar hem en keek hem met lieve blik aan. Plots schoot er een merrie voorbij en Saricha's oren waren direct in haar hals. Een stuk verder bleef de merrie staan en Saricha herkende haar vaag. Ze kon de merrie niet goed zien en kneep haar ogen samen om de contrasten te zien. Plots herkende ze haar en waren haar oren direct naar voor en keek ze met grote ogen naar haar. Ze was toch weg? Niet dan?