I'm back.

Met korte pasjes zette Urash haar lichaam voort. Haar ogen keken strak vooruit, ze was een tijdje weggeweest uit DH. Niet echt lang ofzo maar je kon het misschien wel zien als een soort vakantie, tenminste.. zo vond zij het zelf dan. Het zacht windje zorgde ervoor dat haar manen iedere keer even van zijn plaats werden gehaald, de lucht in en toen weer terug kwamen te liggen op haar warme, brede hals. De temperatuur was zoals een gewone herfst-dag, tussen de 15 en de 20 graden, niet extreem warm maar.. Ook niet extreem koud natuurlijk dat je zou kunnen bevriezen. Je zag echt al dat het nu Herfst was; aan sommige bomen hingen nu enkel nog maar een paar blaadjes en voor de rest waren alleen maar takken te zien. Waar zou Urash nu weer naartoe gaan eigenlijk? Ze rolde even met haar ogen en een geïrriteerde zucht verliet even voor een paar seconden haar keelgat toen haar voorlok wéér voor haar ogen schoot. Ze begon zo met haar hoofd te schudden en toen ze merkte dat die pluk weer achter haar oren hing - wat er best wel raar uitzag nu - stopte ze pas. Een glimlach verscheen rond haar lippen en toen ze ineens een zoute lucht rook in haar neusgaten drukte ze haar oren zo ver mogelijk naar voren. Zee! Ze liep naar de zee! Meteen schoot haar hoofd verder de lucht in van enthousiastme, maar waarom wist ze niet.. Omdat ze hier.. Misschien niet meer lang geweest was ofzo? Nouja eigenlijk gezegd wilde ze het ook niet eens weten, of hoefde ze het niet te weten beter gezegd. Zonder dat ze het merkte ging ze aan in een rustig drafje en toen ze het stoffige zand onder haar hoeven tegen haar benen aan voelde gaan herkende ze dat fijne gevoeld van het strand weer helemaal terug. Ja, hier kon ze wel een uur blijven zitten, zo kon ze haarzelf hier vermaken. En dat niet alleen, ze vond het ook nog eens een fijne plek. Urash voelde hoe de lauwe zon op haar scheen, hij was scheen namelijk niet zo heel fel nu maar dat was logisch, het was herfst. Rustig liet ze haar hals zakken en liet ze haar neus over het zand heen strijken. Daarna liep ze door naar de zee en draafde ze erin. Ze voelde op het begin hoe het zoute water een beetje aan haar lijf prikte, maar naarmate ze er langer in stond ging het weg. Toen Urash ineens een andere geur rook keek ze op en keek ze strak om haar heen; vastberaden diegene te vinden wie ze rook.

& Sultan.

Het was een mooie dag, niet te koud, niet te warm en de zee maakte het plaatje zoals altijd compleet. Normaal gesproken zou hij nu op het puntje van de enorme bergen staan, wachtend tot zijn leden zich zouden verzamelen en hij zijn ochtendtoespraak kon houden. Het was allemaal verleden tijd, nu was hij hier en ging alles anders in zijn werk. Natuurlijk miste hij al zijn leden, die waren echt trouw en daar had hij plezier om te leiden, nu leek het net alsof hij het gedwongen moest doen. Kort schudde hij zijn edele hoofd, richtte zijn glinsterende ogen op blauwe lucht met her en der een kleine gevormde witte wolk. Prachtig, maar iets zat hem niet lekker deze dagen. Zijn partner was weg en ook zijn veulens had hij al een lange tijd niet meer gezien. Rustig stapte hij voort, zijn hoofd ging passief naar de grond en zijn ogen waren half gesloten. Alles was zo vlug gegaan en de hengst kon de veranderingen in Dream Horses even niet meer bijhouden, maar probeerde zowiezo voor zijn leiderschap op de hoogte te blijven van de andere kuddes. Het was zeker moeilijk geweest de laatste weken, maar Sultan was na een lange tijd rust al veel minder gespannen en gestrest dan dat hij voorheen was, wat ook weer een hele verlichting was geweest. Een luide bries ontsnapte uit zijn neusgaten, met een alerte blik scande hij zijn omgeving eens en spande zijn spieren aan. Waarom zo down, als hij zichzelf ook kon vermannen en weer als die zelfverzekerde sterke hengst door DH kon trekken? Dan zou hij zich in no-time weer beter voelen en dat was natuurlijk ook veel beter voor de kudde, dan kreeg hij weer zin in het leiderschap en kon hij weer wat van die inactieve boel maken! Want dat was iets wat hij zeker op wilde knappen, niet voor zichzelf maar voor de leden. Wie weet werd hij er zelf ook wel gelukkiger van, tevreden kuddeleden maakte je immers niet depressief of ongelukkig. Kort spitste hij zijn oren toen hij dacht iets te horen, maar liet ze al snel weer iets naar achter vallen terwijl hij zijn ogen wat verder spreidde. Er was een paard in de buurt, want al snel kroop de geur zijn neusgaten in. Kort snoof hij eens, veranderde zijn koers en gallopeerde kalm richting het paard dat hij zo net geroken had. Vastberaden om het paard te vinden die hij geroken had versnelde hij zijn passen, deed een paar passen naar links en raakte met zijn denderende hoeven het zoute water. Een luide hinnik verliet zijn keelgat toen hij zag wie er naderde, Urash, de zus van Boots. Hij had haar al eerder ontmoet en dacht daarnet al dat hij haar geur herkende, maar hij kon haar te slecht om meteen te weten wie ze was. Een kleine knik maakte duidelijk dat hij blij was met haar gezelschap. `Dat is lang geleden.` Klonk zijn lage, maar zeer aangename stem geluid.