Back at the place where it all started long time ago.

In de behoefte aan rust had ze haar zoon bij zijn vader achtergelaten. Zij was degene die een fulltime job had aan haar zoon, zoals afgesproken was en dat deed ze meestal ook zonder problemen. Maar het bleef een feit dat de palomino-kleurige merrie, nu in het zonlicht van de ondergaande zon met een goudkleurige glans op haar vacht, het liefst alleen was. Hengsten waren voor haar niet zo een heel groot probleem, maar met merrie's kon ze gewoon niet overweg. Het was dat ze met haar rang als beta zichzelf moest dwingen ook de merrie's van de kudde te accepteren, maar het liefst had ze gezelschap van een hengst, als ze al gezelschap wou. De enige met wie ze echt goed overweg kon was Cobrazarao, haar zoon Zephyr was degene die ze het meest lief had van alles en iedereen op de wereld. Maar Sythka was zich er ook van bewust dat anderen hem konden gaan zien als haar zwakke plek en ze háátte zwakke plekken en wou ze zo veel als mogelijk verkomen. Daarom gaf ze het moedersinstinct de schuld in het opelijk. De rede waarom ze zich even had afgezonderd was omdat ze even tijd voor zichzelf wou. De merrie draafte met ruime, vlotte passen rond. Maar ze waren niet gehaast. Bij elke pas danste haar blonde manen mee op haar hals en haar staart was een stukje fier in de lucht geheven, als gevolg van het beetje Arabische bloed wat door haar aderen stroomde. Zoals altijd waren haar oren naar achteren gedraaid, maar lagen ze niet plat. Ze was alert op de dingen uit haar omgeving en af en toe draaide haar oren wat rond, om zo te luisteren en geluiden rondom haar op te angen. Ze was onbewust op de prairie terecht gekomen. Een plaats waar alles een hele tijd geleden begonnen was. Sinds Syth in het gebied was gekomen was ze in een kudde terecht gekomen, gestegen naar beta en moeder van een sterke zoon die een mooie toekomst voor zich had. Iets om trots op te zijn. En dat alles was gekomen door de keuze die ze gemaakt had. Tussen Cobra en Charming. Haar voorkeur was direct naar de zwarte, koudbloedige hengst gegaan. Hij zou haar meer vrij laten dan Charming gedaan zou hebben, dus ze was blij met die keuze. Daarnaast had ze nooit kunnen dromen over hetgeen wat ze bereikt had.

Haar hoofd hield de palomino hoog ingesteld en haar hals was ietsjes gekruld. De dominantie was van haar houding af te lezen en de trots was ook niet te missen. Haar ruime passen werden langzaam aan rustiger en de overgang naar stap was een rustige overgang. Toen ze uiteindelijk stil stond liet ze haar blik even rondglijden, even genietend van de omgeving. De geur van een ander paard deed haar de lucht diep opsnuiven en haar oren direct ronddraaien. Ook haar hoofd hield ze niet stil, ze liet haar blik rondglijden. Een silhouet ver aan de horizon tegen de ondergaande zon deed haar ogen half dichtknijpen om het zo beter te zien. Met een zucht zette ze haar lichaam weer in beweging. Degene die daar naar haar stond te kijken zou ze eens lastig gaan vallen, want starende ogen waren niet haar idee van rust.

[Maar een persoon, liefst hengst]