It's been al long time, Urash

Rustig liep Desperato over het bloemenveld, daarbij zijn hoeven hoog optrekkend omdat hij anders nogal moeilijk vooruit kwam tussen al die bloemen. Hij was hier gekomen omdat hij bijna zeker wist dat hier geen ‘spionnen’ van zijn vader zouden zijn, die hielden niet zo van dingen zoals bloemen. In gedachtes verzonken liep hij verder. Waarom wilde zijn vader niet gewoon accepteren dat hij goed was? Nee, in plaats daarvan had hij gewoon Desperato’s hele familie uitgemoord, in de hoop dat hij als een hoopje ellende terug zou druipen daar pappie. Heel even was dat idee ook door zijn hoofd geschoten, maar hij had zich ertegen verzet. Hij zou niet opgeven. Uiteindelijk was hij gevlucht en daar DH gekomen. Toch was Des nog altijd bang dat zijn vader een paar van zijn vrienden erop uit had gestuurd om hem te zoeken en mee terug te nemen.
Dat was de reden dat hij hier was. Om even vrij te zijn van het beklemmende gevoel, het gevoel dat iemand hem achtervolgde. Des brieste even, plukte wat gras uit de grond en liep toen weer piekerend verder. Hij vroeg zich af of hij ooit echt ‘goed’ kon zijn, of hij zichzelf kon zijn. Waarschijnlijk niet. Hij zuchtte diep en drentelde toen wat verder. Glazig keek hij voor zich uit, af en toe even naar de horizon kijkend, waar de zon langzaam onderging. Hij keek nog eens goed en zag toen een figuur aan de horizon staan. Even stokte zijn adem in zijn keel. Het zou toch niet één van hun zijn? Toen snoof hij diep in om te zien of hij de geur herkende. Een brede glimlach verscheen om zijn mond en hij versnelde zijn pas.
Nar ongeveer tien minuten bereikte hij het andere paard en hinnikte vrolijk. “Lang niet gezien!” Zei hij met een glimlach tegen Urash.

{&& Urash}

Haar bonte benen zette haar lichaam voort, met een rustige stappas. Door de hoge bloemen kwam Urash haar lichaam moeilijker vooruit, met name omdat de begroeiing erg hoog was, de bloemen kwamen hoger als haar buik. Even duwde Urash haar neus erin en snoof ze eens flink. De verse geur van de bloemen kwam in haar neusgaten terecht en ze zwiepte eens met haar staart. Ze was trots. Inmiddels had ze een dochter gekregen, van een hengst waarvan ze zielsveel hield.. Desperato. Ieder moment kon ze wel bij hem zijn, zijn humor, zijn lach, perfect. Urash verlangde ieder moment weer terug aan haar laatste ontmoeting met hem, het voelde immers ook fijn om iemand lief te hebben.. Dat had ze in geen 4 jaar gehad, en nu éindelijk wel.. Ze had een dochter, Nyx. En daar kon ze wel trots op zijn.. Even schudde Urash haar hoofd bij een bekende stem, en keek ze op. Daar zag ze de hengst van haar dromen staan, alleen wist ze nu even niet of dit nou werkelijkheid was of alleen een droom. Zachtjes hoorde ze zijn woorden, en die brachten een glimlach rond haar lippen. 'Jooo, Dessie,' sprak ze kalm, plagend. Even grinnikte de bonte merrie van plezier en liep ze naar hem toe, drukte teder haar zachte neus tegen de zijne en voelde hoe ze zachtjes met haar neus over zijn neus heen wreef. Daarna liep ze bonte merrie naar zijn hals en knabbelde ze even met moeite aan zijn oor. Met name door het hoogteverschil; Desperato was groter als haar, en breder. Maar dat kwam alleen door zijn ras. Even verstopte ze haar hoofd in zijn manen en gaf ze haar eigen staart een zwaai. Rustig kneep ze haar ogen dicht en daar stond ze dan; met haar hoofd in Desperato' manen verstopt. 'Ik heb je gemist, lief..' sprak ze met een fluisterende stem, anders als normaal. Ja, zo zou ze úren kunnen blijven staan.. Genietend, van dit moment dat ze bij hem kon zijn.

Toen Urash hem hoorde, verscheen er een glimlach rond haar lippen. Nadat hij dat zag, moest hij ook glimlachen. Hij vond het geweldig haar zo te zien, zo gelukkig. Teder drukte ze haar neus tegen die van hem. Des’ glimlach werd nog breder. Daar na knabbelde ze even aan zijn oor, wat nogal moeilijk voor haar was, aangezien hij langer was dan haar. Daardoor grinnikte hij even zachtjes, waarna hij met zijn neus over Urash haar nek wreef, waar hij toch iets makkelijker bij kon. Hij voelde zich op dat moment volmaakt gelukkig. Hij kon niets bedenken wat hem op dat moment gelukkiger kon maken. “Ik heb je gemist, lief..” Fluisterde Urash tegen hem. Teder glimlachte hij naar haar. Hij vond het fijn te horen dat iemands hem nog lief had, en dat hij ook van diegene hield. “Ik jou ook.” Fluisterde hij terug. Hij sloot zijn ogen en genoot even van het moment.
Toen hij ze weer opendeed was de zon al helemaal onder, en verschenen er sterren aan de hemel. De sterren deden hem aan zijn dochter denken, Nyx. Hij vroeg zich af hoe het met haar was. Des richtte zich weer op Urash. “Hoe is het eigenlijk met Nyx, ik heb haar al een poosje niet gezien.” Zei hij met lichte schaamte in zijn stem. Hij had geen idee hoe het had kunnen gebeuren dat hij Nyx uit het oog was verloren. Zij was zijn trots. Hij schaamde zich ervoor dat hij haar zolang niet had gezien. Ze zou vast teleurgesteld in hem zijn. Maar echt verdrietig kon hij niet zijn, nu Urash eindelijk weer bij hem was. Hij had uitgekeken naar het moment dat ze elkaar weer zouden zien, ook al wist hij niet wanneer dat zou zijn. Nu het eindelijk zo was, was hij blij dat ze weer bij hem was. Hij was altijd bang dat Urash iemand anders zou ontmoeten als ze weg was van hem, en dat ze hem dan zou laten vallen, ook al wist hij wel dat ze dat niet zou doen. Hij kon het gewoon niet helpen. Hij zou Urash vertrouwen met zijn leven, maar toch spookte die gedachte soms door zijn hoofd. Hij zette het van zich af en richtte zijn volle aandacht weer op de merrie waar hij van hield.

{Omg, Des is zo romantisch als een baksteen xD}