Wie een titel bedenkt wint een koekje! =D

Dewnins' hoeven klemden zich vast in het half-natte zand. Elke keer als haar hoeven de lucht weer invlogen, zweefde het losgekomen zand onder haar hoeven uit. Zo ging het een tijd door, met een snelle kracht galoppeerde ze vooruit. Het koude briesje verkoelde haar warme vacht, en hield zo de zweetdruppeltjes tegen. Ze was nu al een tijd hevig aan het rondrennen, maar ze had er echt behoefte aan. Het was lekker om zo even uit te razen, na een lange dag, na een lange reis. De reis had ze namelijk net achter de rug, de reis naar DreamHorses. Het werd al donkerder, het was al begin de avond. De zon verschuilde zich al achter de wolken, en een halve maan kwam tevoorschijn. Het water golfde naast haar, en krulde op en trok een aantal plantjes het water in. Verder was het nog mooi weer, er waren geen tekens van onweer of regen te ontdekken.
Haar gespierde lichaam trok zich voordurend voor op haar lange, bruin met witte benen, en maakte een snelle vaart. Ze sprong met een krachtige afzet in een nog snellere gallop, wat wel degelijk rengalop te noemen was. Ze eindigde deze galopsessie met een sierlijke boog, en hield helemaal halt met een sliding. Zo, Dewnin was in town! Een grijns verscheen rond haar mond, en ze brieste even met haar hoofd naar de maan opgeheven. De wind deed haar manen wild heen en weer vliegen, en ookal deed ze haar best ze stil te houden, toch bleven ze door elkaar zwaaien. Hetzelfde gebeurde met haar staart, de krachtige wind deed haar staart door het dolle gaan. Ze bleef even stil staan, kijkend naar de maan. Nadat er een paar wolken wegdreven kwam de hele maan zichtbaar, en het was volle maan. Het zag er duisterig, en toch mooi uit en in het zeewater was een ronde schaduw van de maan te vinden. Cool! Dewnin hinnikte even hoog en schel, terwijl ze haar hoofd weer omlaag deed. Het was echt een prachtige avond, de eerste avond die ze hier zou meemaken.

[Iedereen welkom ]

De wind raasde voorbij en Joker hield zijn adem in terwijl hij zodanig snel galoppeerde als zijn gespierde benen hem konden dragen. Zijn hoeven kletterden op de stukken waar er stenen waren en zijn manen golfden met de wind mee. Een zalig gevoel drong zijn lichaam binnen terwijl hij maar bleef rennen totdat hij bruusk tot stilstand kwam en er stofwolkjes van het zand naar voren werden geslingerd. Hij brieste en hield zijn hoofd naar de lucht gericht. Hij snoof en herkende een kleine paardengeur. Zijn neusgaten trilden een beetje terwijl hij een lange hinnik liet horen. Net of hij iemand wou waarschuwen, ik ben er paarden dus let maar op! Hij knikte tevreden en een grote griens sierde zijn snuit. Hij krulde zijn mondhoeken wat omhoog en liet zijn tanden even zien. Zijn staart wiegde hij wat verveeld heen en weer waarna hij vervolgens met zijn hoef over de grond schraapte en een klein kuiltje groef. Daarna stapte hij er triomfantelijk in en stapte voorzichtig wat vooruit. Zijn houding was zelfzeker en je kon wel zeggen dat hij niet snel zou terugdeinzen voor iets. Hij was nooit bang en durfde heus wel eens aanvallen. Gewoon samengevat hij was geen mietje die weg liep voor gevaar. Hij zocht het gevaar meestal zelf op maar kwam er altijd goed en wel terug uit. Alhoewel hij wel besefte dat op een dag het hem wel zwaar te verduren zal staan hij bleef verder gaan. Hij leefde van dag tot dag en streefde niet naar een toekomst. De toekomst zou naar hem komen. Joker schudde hij zijn hoofd en zag een paar meter verder een ander paard staan. Geïnteresseerd keek hij toe hoe ze hinnikte en langzaam kwam hij dichter. Met zijn oren een beetje naar achteren maar met toch een vriendelijke blik op zijn gezicht ging hij naast haar staan en hinnikte met haar mee. Glimlachend bekeek hij het bruine paard met de witte grote mooie bles op haar voorhoofd. "Hee", zei hij vriendelijk en keek naar de hemel die helemaal zwart was met een paar fonkelende sterren.

"Hee" klonk opeens een stem naast haar, en een zwarte hengst kwam tevoorschijn. Hij had naast haar meegehinnikt, en keek nu met een vriendelijk hoofd naar haar. Een grijns sierde haar lippen, en ook zij keek vriendelijk naar hem. "Ola," zei ze, en ze gooide haar hoofd even in de lucht om haar manen weer in een mooi rijtje te krijgen. Ze bekeek de hengst naast haar even. Het was een grote, zwarte hengst, en ze had hem nog nooit gezien. Duhuh, ze was hier ook pas net. "My name is Dewnin, en who are you?" vroeg ze aan hem, nog steeds met een brede grijns op haar gezicht getekend. Het licht van de maan verlichte haar vacht, en ook die van de hengst naast haar. Hoe oud hij was was best wel makkelijk in te schatten, hij zag er ietsje ouder dan haar uit. Blijkbaar iets rond de zes jaar. Zelf was ze vijf en half, en hij kwam nog net iets hoger dan haar schoft.
Ze was dan ook best wel groot voor een gemiddelde merrie, maar door de rassen van haar ouders was ze een soort mengeling van beide soorten geworden. En daar kreeg je dus een Dewnin uit. Haar donkere ogen schoten weer naar het paard naast haar, en ze snoof even waarna ze haar hoofd schuin hield. "Ben jij hier al een tijdje, of ook pas net?" vroeg ze geïnteresseerd aan hem. Haar staart zwiepte rustig heen en weer, op het zelfde ritme als de zandkorrels met de wind meevlogen.

Joker slikte en voelde hoe de wind nog steeds ongestoord verder raasde. Er was gewoon geen eind aan te bespeuren, de wind zou nooit stoppen. De maan liet zijn pek zwarte vacht opblinken en even leek hij heel zelfzeker te zijn. Alsof de maan hem een beschermend gevoel gaf. Toen de merrie naast hem wat zei knikte hij waarna hij vriendelijk glimlachte. Ze leek wel ietsje jonger dan hem maar zeker niet zo jonger. Misschien een jaar of vijf, wie weet. "Ik ben hier al een tijdje ja", zei hij en knikte waarna hij brieste en achter zich keek. Het was er doodstil, je kon alleen nog het water horen klotsen dat door de wind golven maakte. "Maar ik blijf nooit staan, ik vertrek wanneer ik er juist ben belandt. Daarom dat vele paarden me niet kennen. Niemand kan me tegenhouden om verder te gaan", zei hij en zijn manen kwamen door een klein zacht briesje weer allemaal juist op hun plaats. Een zalig gevoel bekroop hem toen een beetje fris koud water zijn hoeven raakte. "Het is hier prachtig", zei hij en bekeek de zwarte merrie nog eens goed. "Dewnin was het toch? Ben jij hier al een tijdje? Ik heb je nog niet gezien", zei hij en voelde hoe hij geïnteresseerd werd naar haar verleden. Hij had nog niet veel paarden ontmoet dus wilde hij toch wel eens iemand wat beter leren kennen. "Oohw ja, ik ben Joker", stelde hij zich voor en zwiepte nog eens met zijn staart. Het weer was hier heerlijk, hij zou hij dan toch wel wat langer blijven dan verwacht.

Dewnins' zwartgekleurde ogen keken naar de hengst, die aan haar uitlegde dat hij er al wat langer was dan haar. "Maar ik blijf nooit staan, ik vertrek wanneer ik er juist ben belandt. Daarom dat vele paarden me niet kennen. Niemand kan me tegenhouden om verder te gaan" vertelde hij haar. Ze grijnste even nadat ze zijn verhaal had gehoord, en knikte instemmend. Hij brieste even, en merkte op dat het hier prachtig was. "Inderdaad," antwoorde ze. "Dewnin was het toch? Ben jij hier al een tijdje? Ik heb je nog niet gezien" Zijn woorden vulden zich weer op in haar oren. "Nou, eigenlijk ben ik hier pas sinds vandaag. Kort hè?" beantwoorde ze zijn vraag. "Tsja, ik ben blij dat ik hier ben eigenlijk. Na al die tijd, ik had hier veel eerder heen moeten gaan dan in die ellende blijven." mopperde ze zachtjes, en zonder na te denken zei ze het eigenlijk hardop. Ze keek weer op, en keek hem met een halve grijns aan. Het kon hem vast ook niks schelen, haar verleden. N'ja, nu wist hij in iedergeval wel dat haar verleden afgrijselijk was. Alweer praatte hij, en ditmaal zei hij dat hij Joker heette. "Aangenaam Joker, leuke naam heb je." zei ze, en haar halve grijns werd al snel breder. Het zonnetje begon feller te schijnen, terwijl het al aardig laat was. Het leek wel andersom dan normaal.. De zon ging steeds erger schijnen, hoe later het op de dag werd. En ookal was de zon niet meer te zien en ingeruild voor de maan, toch bleef zijn warmte aanwezig. Even brieste ze kort, en de voorlok van haar manen vlogen hierbij omhoog. Het was a nice day, ongeveer de eerste nice day in haar hele leven.

Joker keek naar Dewnin en knikte bij wat ze zei. "Je moet dan niet echt een leuk verleden hebben gehad aangezien je blijkbaar niets liever wou dan vertrekken?", vroeg hij en glimlachte waarna hij luisterde naar wat ze allemaal te zeggen had. "Je hebt ook een leuke naam, nog niet gehoord moet ik toegeven", zei hij vriendelijk en beleefd terug en liet net als zij zijn blik op de o zo felle maan gaan. Waarom hij zo fel scheen was voor hem één groot vraagteken. "De maan kan mooi zijn, maar later op de avond word ze zodanig fel dat je erdoor verblind geraakt", zei hij eerlijk en keek naar de grond waarna hij zijn neus tegen het zand aandrukte en diep snoof. Meteen moest hij hard niezen door het zand dat allemaal in zijn neusgaten was gaan plakken. "Damn, nu heb ik net een zandneus", zei hij en lachte waarna hij wild met zijn hoofd begon te schudden om al het zand er toch een beetje uit te krijgen. En wat ook nog vervelend was dat waren de kleine vliegjes die op je vacht kwam en er niet meer afgingen. Het was zo vervelend dat je er de hele avond van kon wakker liggen. "Stomme vliegen", zei hij en schudde zijn vacht. Voor een moment waren ze weer verdwenen en dan doken ze weer op aan zijn gezicht. Wat ze ook altijd aan zijn oogleden kwamen gaan zoeken wist hij ook al niet. Het waren gewoon samengevat domme stront beesten. Beesten die geen nut hadden. Hoofdschuddend om de vliegen uit zijn gezicht te krijgen lachte hij onschuldig naar de merrie naast hem. "Sorry, ik kan er niet echt veel aan doen behalve de hele tijd schudden", zei hij en merkte dat de vliegen nu voor een hele tijd weg waren. "Oef..", zei hij zacht en grinnikte.