[Heb geen zin om serieus te posten]
-OPEN VOOR IEDEREEN-
Het was een mooie dag. De zon scheen op mijn doffe vacht. De wind trok me keer op keer een nieuw avontuur in. Het water sijpelde als bloed tussen de rotsen door. Ja bloed. Het heerlijke rode vloeistof die door ieders lichaam stroomde. Maar mij alleen maar deed verwateren. Het waren lange dagen geweest. Gebied in, gebied uit. Waar ik op het ene moment door een barre ijsvlakte liep, liep ik op het andere moment over een dode woestijn. Mijn levensomstandigheden waren ondraaglijk geweest. Iedereen die me wilde helpen. Simpel weg omdat ik blind ben. Kan ik er wat aan doen! Een paard zijn stomheid kent blijkbaar geen grenzen. Van jongs af aan werd ik geholpen en in de gaten gehouden. Maar dat was de druppel geweest. Ik hoefde niet in de gaten worden gehouden. Ik was een overlever. Iedereen stond altijd versteld van mijn grote mond. Hoewel mijn vader de deputy uit een machtige kudde was en mijn moeder. Tsjah. Daar had ik het niet zo mee. Maar zodra ik de kans kreeg ontsnapte ik. Ik haalde mijn blinddoek tevoorschijn die ik altijd aandeed als ik op terror jacht ging. Ja. De paarden van omstreken kenden mij goed. Maar waren te bang om hun mond open te doen tegen mijn ouders. Uit angat dat hen iets zou overkomen. Dat was ook wel zo, want één keer betrapte ik een dappere ziel naar mijn vader toestappen. Toen voegde ik me gewoon bij het gesprek en deed alsof hij mijn vriend was. De dag daarna brak de dam aan het kamp van het paard en zette het hele gebied onder water. Toen ik door het water ploeterde om wat te drinken had ik niet al te goed opgelet, en dronk zo een plas bloed leeg. Natuurlijk smaakte het anders door het water. Maar vanaf die dag had ik een grote lust in bloed. En nu ben ik hier. De weide waar ik een paar uur voorheen had bewandeld was nu veranderd in een ruige bergomtrek. Ik wist door geruchten hoe dit gebied, en het land dat het omgrensde heette. Maar ik ging er nooit eerder op in. Het waren maar verhalen. En wat kan mij een gebied nou schelen. Ik ben al tevreden als er aanwezigen zouden zijn. Ik neem aan van wel, dus haal ik één van mijn sluwe listjes uit. Ik laat mezelf een heel eind naar beneden rollen en doe alsof ik hopeloos gewond ben. Het kreunen en hinnikken maakt het plaatje volledig. Nu maar wachten op gezelschap.
-OPEN VOOR IEDEREEN-
Het was een mooie dag. De zon scheen op mijn doffe vacht. De wind trok me keer op keer een nieuw avontuur in. Het water sijpelde als bloed tussen de rotsen door. Ja bloed. Het heerlijke rode vloeistof die door ieders lichaam stroomde. Maar mij alleen maar deed verwateren. Het waren lange dagen geweest. Gebied in, gebied uit. Waar ik op het ene moment door een barre ijsvlakte liep, liep ik op het andere moment over een dode woestijn. Mijn levensomstandigheden waren ondraaglijk geweest. Iedereen die me wilde helpen. Simpel weg omdat ik blind ben. Kan ik er wat aan doen! Een paard zijn stomheid kent blijkbaar geen grenzen. Van jongs af aan werd ik geholpen en in de gaten gehouden. Maar dat was de druppel geweest. Ik hoefde niet in de gaten worden gehouden. Ik was een overlever. Iedereen stond altijd versteld van mijn grote mond. Hoewel mijn vader de deputy uit een machtige kudde was en mijn moeder. Tsjah. Daar had ik het niet zo mee. Maar zodra ik de kans kreeg ontsnapte ik. Ik haalde mijn blinddoek tevoorschijn die ik altijd aandeed als ik op terror jacht ging. Ja. De paarden van omstreken kenden mij goed. Maar waren te bang om hun mond open te doen tegen mijn ouders. Uit angat dat hen iets zou overkomen. Dat was ook wel zo, want één keer betrapte ik een dappere ziel naar mijn vader toestappen. Toen voegde ik me gewoon bij het gesprek en deed alsof hij mijn vriend was. De dag daarna brak de dam aan het kamp van het paard en zette het hele gebied onder water. Toen ik door het water ploeterde om wat te drinken had ik niet al te goed opgelet, en dronk zo een plas bloed leeg. Natuurlijk smaakte het anders door het water. Maar vanaf die dag had ik een grote lust in bloed. En nu ben ik hier. De weide waar ik een paar uur voorheen had bewandeld was nu veranderd in een ruige bergomtrek. Ik wist door geruchten hoe dit gebied, en het land dat het omgrensde heette. Maar ik ging er nooit eerder op in. Het waren maar verhalen. En wat kan mij een gebied nou schelen. Ik ben al tevreden als er aanwezigen zouden zijn. Ik neem aan van wel, dus haal ik één van mijn sluwe listjes uit. Ik laat mezelf een heel eind naar beneden rollen en doe alsof ik hopeloos gewond ben. Het kreunen en hinnikken maakt het plaatje volledig. Nu maar wachten op gezelschap.
