Death. Here is she

Een witte merrie liep erg rustig door de korenvelden. Haar dikke buik stond hevig opgezwollen. Dit was dus een eerste echte bevalling en geen miskraam. Ze liep erg sloom en moeizaam door de dikke buik. Ze snoof even geïrriteerd door de pijn die door haar heen ging. Het veulen zou er snel gaan aankomen, dat voelde ze. Death kon dus niet bij de geboorte zijn, al vond hij dat vast niet erg. Ze stopte bij een rustige plek en zakte door haar benen. Ze snoof even en sloot haar ogen. Zachtjes kreunde ze door de pijn. Ze keek even naar haar achterhand en legde haar dan plat. Oh wat deed het pijn. Ze hapte even naar haar dikke buik en de weeën begonnen al snel. Ze begon eraan en na een tijd lag een veulen op de grond. Ze stond meteen recht en schudde haar uit waarna ze het veulen schoon begon te likken. Het was een merrie. Ze had een mooie dochter op de wereld gebracht en stiekem was ze er trots op. Al liet ze dat zeker niet merken. Ze twijfelde nu of ze een beetje anders tegen haar veulen zou doen. Moederinstinct was heel moeilijk om te overwinnen.

Een paar uren streken voorbij. Deina keek af en toe naar haar veulen. Ze was er zeker en vast trots op. Ze zuchtte even en dacht aan haar vader. Ze wilde hem zeker geen vader meer noemen. Niet nu hij weer naar Pablo ging. Hoe laf. Ze snoof woest en keek even naar haar veulen. Ze dacht na over een naam. Iets dat er goed bij pastte. Ze sloot haar ogen en stond een tijdje op rust. Ze was moe van de moeilijke bevalling. Ze zuchtte heel even en legde haar daarna toch neer. Ze was veel te moe en haar kleine dochter vast ook. Even hinnikte ze naar de hengst Death waarna ze haar ogen rustig sloot en op de geluiden en de geuren lette. Verder op niets.

[&Sage&Death]

Een klein veulen zat in de dikke buik van haar moeder. Ze werd gek, helemaal gek. Het was tijd om eruit te komen. Ze stampte met haar kleine hoefjes tegen de wand aan. Ze wilde hinniken en roepen naar haar moeder maar dat ging niet. Ze verlangde naar haar ouders en naar de wereld. Zou het ook zoals hier zijn? Ze stampte nog een paar keer tot er eindelijk beweging in kwam. Opeens was alles anders. BAM. Koude grond onder haar natte lijf. Ze begon meteen hevig te hinniken waarna ze de heerlijke warme tong van haar moeder voelde. Ze sloot haar ogen even en voelde hoe droog ze eindelijk werd. Haar maag begon te rammelen. Mm ze had honger. Ze keek even naar boven en zette haar hoefjes op de grond waarna ze haar lichaam omhoog duwde. Ze schrok toen ze naar voren viel op de koude grond. De grond was best hard en pijnlijk. Het kleine veulen snoof en begon opnieuw te proberen om recht te staan. Eindelijk lukte het en kon ze gaan drinken bij haar moeder.

Honger was over en het kleine dier begon hevig te gapen. Ze was nu ongeveer al 2 uur op de wereld. Oh wat was ze moe. Ook haar moeder zag er best moe uit. Voorzichtig en wankel zette ze een paar stapjes in de richting van haar moeder. Ze hinnikte heel zacht en viel bijna om. Ze schrok wel toen haar moeder ging liggen. Ze twijfelde maar na een tijd legde ook het kleine veulen haar neer. Tegen haar moeders lekkere warme vacht aan. Ze snoof zacht de geur van haar moeder op. Ze keek even naar boven maar daarna vielen haar oogjes dicht. Tegen haar warme moeder viel het kleine veulentje in een diepe slaap.

In een sukkelig drafje draafde de enorme hengst zigzagenend om de dikke bomen heen. Zijn krijtwitte oren, waar een klein spatje vuurrood bloed op zat, waren fel tegen zijn schedel gedrukt en zijn bijna kogelzwarte ogen waren iets vernauwd. Chagerijnig rimpelde hij zijn neusgaten en liet zijn neusvleugels hevig trillen door eens luid te briesen. Zou Deina niet moeten bevallen? Het was al een hele tijd geleden dat hij haar gedekt had en ondertussen begon het wachten hem de keel uit te hangen. Nijdig trok hij wat hamelen van de stengels af en begon eens goed te kauwen, zuchtend ging hij over naar een krachtige gallop en woedend gooide hij zijn achterhand in de lucht, waarna hij zijn neusgaten wijd sperde en twee geuren opving, Deina en een ander paard. Waarschijnlijk zijn nakomeling, want op de een of andere manier was de geur zeer bekend voor hem. Meteen versnelde hij zijn pas iets en niet veel later zag hij de twee, het veulen lag zo te zien te slapen en Deina was uitgeput van de zware bevalling. 'Deina.' sprak hij met een valse ondertoon, wat moest hij trouwens nou weer met een merrie? Chagerijnig zuchtte hij eens en sloeg geirriteerd zijn voorhoef tegen de vruchtbare grond, een merrie kon niks. Die waren alleen maar goed voor de veulens, hij moest een zoon hebben! De hinnik van Deina had hij niet eens opgemerkt, want hij was te druk met trainen.

De witte merrie had een tijd haar ogen gesloten. Ze zweette nog wat door de moeilijke bevalling. Ze voelde haar moederinstinct snel opkomen toen ze wat hoorde. Haar ogen schoten meteen open maar de geur herkende ze waardoor ze kalmeerde. Toen de grote hengst -oke tegenover haar niet maargoed- arriveerde knikte ze kort naar hem. "Death" zei ze emotieloos tegen de hengst die haar naam ook genoemd had. Ze zag hoe chagrijnig hij was. Ze kende hem al een tijd en ze wist aan zijn houding hoe hij was. "Wat is er?" vroeg ze kil en keek in zijn ogen. "Niet blij?" siste ze dan naar hem en stond voorzichtig op. Ze liet het kleine veulen maar slapen. Deze moest goed op krachten komen om de volgende ochtend mee te kunnen gaan. Hier bleef ze niet. Ze wilde het veulen al snel dingen gaan leren. Death vast niet want hij leek veel te chagrijnig, dat haar best boos maakte. Ze keek met haar kille blik naar hem en snoof even. Ze sloeg geïrriteerd met haar staart heen en weer. "Nou?" vroeg ze daarna ongeduldig en sloeg met haar hoef zacht op de grond. Ze had geen zin om morgen vaak te gaan stoppen met lopen omdat Sage niet uitgeslapen was. Deina schrok. Sage? Ze grijnsde en keek even trots naar haar veulen. Daarna keek ze weer emotieloos naar de hengst voor haar.