Death...

By Infierno

Coming soon in the cinema

Begraven onder assen van verdriet. Schaamteloos verloren. Onverschrokken gehaat. Levend onder de dood. Zwart als het kwaad. Getekend voor de stervenden. Oproeper van het kwaad. Bederver van de liefde. Lopend in het veld der benadeelden. Blikken die doden. Maar dan alleen als je ze ook daadwerkelijk gebruikt. Zijn blik trof het zonovergoten landschap. Geïrriteerd plaatste hij zijn lichaam van de grond af. Galoppeerden over land en seizoenen. Gecreërd bij zichzelf. Waardeloos in hel, verstoten van de hemel. levend onder aardse druk. Horizonnen tolden rond z'n hoofd heen. Grond leek als tevoren meer en meer te stijgen. Rondom werd alles wazig. Bedachte creatie's zweefden rond hem heen. Bijen met de kop van een everzwijn. Opvliegend stof van twee zwarte vechtende hengsten vloog zo richting hem. Verdwaasd keek hij om zich heen. Overal was leven. Overal vrolijkheid en haat. In het midden van dit alles, niemand die hem eens opmerkte. Metalen vliegende dingen vlogen boven zijn hoofd in de lucht. Ze schoten met vuurwapens naar hem. Infierno probeerde hen te ontvluchten, maar bleef als vast genageld aan de grond staan. Het vuurwapen raakte hem in zijn borst waarna alles in zwart vervaagde. Zijn ogen gesloten viel hij bewusteloos achterover. Zijn hart- en ademhalingsritme ontsloten hem dagen van de buitenwereld af. Dagen werden weken, en weken maanden. Het leven behield zijn dagelijkse ritme. In tegenstelling tot hem. Na maanden bewusteloosheid opende hij voor het eerst zijn ogen. Eventjes tolde alles om hem heen, en zakte hij versufd door zijn benen. Nogmaals proberend zich op te trekken bleef hij wankelend op zijn benen staan. Vermoeid eindigde hij zijn reis door de woestijn waarna mist hem van het moeras hem van de buitenwereld onttrok. Zwaar hijgend begon alweer alles om hem heen te tollen. Monsters kwamen uit de diepte van het moeras naar hem toe gekropen. Infierno stijgerde op hoop het monster terug te dwingen. Het tentakelige beest greep met één van zijn vele armen zijn achterpoten waarna hij hem zo het moeras in sleepte. Infierno probeerde zich tegen te werken, maar niets hielp. Spieren in zijn lichaam waren als verslapt. Op een laatste hoop wierp hij nogmaals een laatste hinnik de wereld in waarna hij zijn adem inhield en met zijn achterhoofd achterover in het mos viel. Ogen open, volledig afgesloten van zijn en anderen hun wereld.

-Flutje-Maar voor Fether-

Een paar groenachtige ogen speurde het landschap rondom zich af. De laatste keer dat ze het moeras bezocht had was het zowat overgelopen van de natte drap. Maar toen was de lente nog niet begonnen. Smeltwater van de sneeuw die Dh in de wintermaanden bedekt had had zijn weg gevonden naar het moeras en de modder nog modderiger gemaakt dan hij voorheen al was. In tegendeel tot nu. De zon had net een paard dagen achter elkaar haar felle voorjaars stralen op Dh laten rusten, waardoor veel water dat zich in het moeras gevestigd had al weer verdampt was. De modder reikte nu tot ergens tussen haar knieën en haar enkels. Ze was hier gekomen om te trainen, omdat het haar de vorige keer met het vele modder erg goed was bevallen. Maar nu ze zag dat er zo weinig modder was bedacht ze zich dat trainen hier dus ook niet heel bijzonder zou zijn. Ze had besloten om op een andere plek haar training te vervolgen, en nu gewoon van de rust die altijd in het moeras heerste te genieten. Haar oren stonden ontspannen een tikkeltje naar achteren. De blik die in haar ogen te zien was was haast niet te beschrijven. Steekwoorden die je er voor kon verzinnen waren emotieloos, kil, en zo kon je er nog een heleboel verzinnen, maar geen enkel woord kon precies beschrijven wat er in haar ogen zichtbaar was. In een rustig tempo bewoog ze zich voort door het moeras. Geen haast makend om ergens naar toe te gaan.
Een windvlaag blies tussen de bomen in het moeras door, en liet Fethers manen lichtjes opvliegen. De bries droeg een geur met zich mee. De geur van een ander paard. Fether richtte haar hoofd iets op, zodat ze kon peilen waar het paard zich ergens in het moeras bevond. Toen ze dat door had paste ze haar route ietsjes aan, zodat die het pad van het paard die ze geroken had zou kruisen. Nog steeds maakte ze geen haast om naar het paard toe te komen. Ze zou hem vanzelf wel zien, en het maakte haar niet uit als dat nou een paar minuten later zou zijn dan als ze tempo zou maken. Het paard maakte opvallend weinig geluid. Eigenlijk helemaal geen geluid. Het enige geluid wat nu Fethers gehoorgang binnendrong was het zompige geluid telkens als ze een van haar hoeven uit de modder op trok om een pas te zetten. Ineens was het zompige geluid niet meer het enige hoorbare geluid in het moeras. Een duidelijk hoorbare hinnik schalmde door het moeras. Het kwam uit de zelfde richting als waar ze het paard geroken had. Dit was dus het zelfde paard. Fether spitste haar oren om mogelijk meer geluid op te vangen. Niets. Weer de doodse stilte. Uit nieuwsgierigheid wat er met het paard aan de hand was versnelde ze haar pas toch maar ietsjes.Het viel Fether op dat de grond steeds minder drassiger werd, en al snel had ze door dat ze een stukje naderde waar modder niet de hele bodem bedekt had. Ze wist niet eens dat dat in het moeras bestond. Haar ogen speurden het modderloze stukje af. Een einde verderop zag ze het paard dat ze geroken had. Het paard lag op de grond. Hij lag achterover op de grond, met zijn ogen wijd open gesperd. Ondanks dat leek hij niets van de wereld om hem heen op te vangen. Toen ze recht voor de hengst stond hield ze halt. Was ie dood? Ze wierp een blik op de borstkas van de hengst en kwam tot de conclusie dat die nog ritmisch op en neer bewoog. “What the hell ben jij aan het doen?” Sprak ze op een kille toon.

Een aanwezige treed was voelbaar in de aarde. Wind droeg de geur van de aanwezige met zich mee. De merrie stapte rustig naar zijn 'dode' lichaam toe. Zijn ogen bleven rusteloos gesloten. Klanken vulden zijn oren. Langzaam opende zijn ogen weer waarna hij duizelig op stond. Zijn zwarte kijkers spotten het bijhorende beeld van de aanwezige merrie. Infierno bries woest wat uit zijn neusgaten. Slangen gleden langzaam van de tak naar beneden, rond de hals van de merrie. Infierno stijgerde dodelijk dicht bij de merrie om de denkbeeldige slangen weg te werken. Mist trok op rondom hen. Rode bloeddorstige ogen keken hen dodelijk aan. Infierno draaide zich elke kant op, hopend op een vrije doorgang." Ga, stomme dingen, vervloek iemand anders, mij houd je niet voor de gek. Vertrek nu het nog kan.". De rode bloeddorstige ogen bleven hem overal aankijken. Als een bezetene rende hij zo de mist door, maar lette niet op de moeras poel waar hij, domweg gewoon instruikelde (Dit is echt zo). Als een echt moeras monster kwam hij terug het moeras uitgelopen. Zijn vacht onder vieze brij. Vanuit het niets kwam en hele lichtpoel het moeras in gevallen. Infierno keek het licht verbaasd aan waarna een fel licht gevende gedaante naar beneden gestuurd werd.' Vrees niet mijne heer, ze doen je niets, jij mede gedoemde" De engel steeg weer terug op waarna het licht langzaam doofde. Infierno schudde de gedachte's uit zijn hoofd waarna hij zich tot de merrie wende. De groene brij gaf een verschrikkelijke stank af. Zijn ogen vielen op zijn begroende lichaam waarna hij het meeste slijk er af schudde. Vermoeid ging hij op de grond liggen met zijn hoofd tussen zijn benen. Zijn blik brande hij op de merrie voor hem." Ben je hier nog steeds? Verdwijn zeg ik je, jullie vervloeken me toch niet, want ik ben dé vervloekte" Zijn lichaam tilde hij zichzelf op waarna hij de slangen uit de bomen stijgerde en hen op de grond sloeg. Hij tripelde hen helemaal tot moes, zodat ze hem heen kwaad meer deden. Zijn blik gleed terug naar de merrie, afvragend waarom zijn niet bang was.

De hengst die op de grond lag scheen haar opgemerkt te hebben. Terwijl zijn benen hem onvast omhoog tilden keken zijn zwarte ogen Fether aan. Een rare blik was in zijn ogen af te lezen. Voordat Fether de tijd kreeg om te bedenken wat voor blik het was brieste de hengst woest. Ineens leek er angst in de ogen van de hengst af te lezen. Precies op datzelfde moment steigerde hij, waarbij zijn hoeven vlak langs Fethers hoofd suisden. Fether wilde naar voren springen om de hengst een waarschuwende hap te geven. Maar al voordat ze daar kans toe had sprintte de hengst opeens weg. ." Ga, stomme dingen, vervloek iemand anders, mij houd je niet voor de gek. Vertrek nu het nog kan." Waren zijn woorden terwijl hij als een bezetene zich een weg baande, weg van Fether. Verwonderd keek Fether de hengst na. Nou ja zeg. Soms waren paarden wel bang van haar, maar deze liet dat wel echt ‘over the top’ blijken. Het was ook wel apart, want aan zijn uiterlijk schatte Fether de hengst zeker weten slecht in. Ze had eigenlijk een beetje het gevoel dat hij niet bang was van haar, maar van iets anders. Maar aangezien er niets of niemand anders dan haar op dit moment in het moeras te vinden was, zou dat nogal onlogisch zijn. De hengst leek niet te letten op waar hij liep, en dat bleek ook uit het feit dat hij zo een modderpoel instruikelde. Van top tot teen bedekt door de modder verscheen hij weer uit de modderpoel. Alsof er een engel uit de hemel bij hem op bezoek kwam keek hij omhoog. Deze hengst was echt helemaal gek! De hengst wendde zich weer tot Fether en ging op de grond liggen. "Ben je hier nog steeds? Verdwijn zeg ik je, jullie vervloeken me toch niet, want ik ben dé vervloekte" Riep de hengst uit het niets. Met een arrogante blik keek Fether de hengst aan. Ineens stond hij weer op en steigerde opnieuw. Hij begon als een gek op de grond de stampen. Ineens keek hij Fether weer aan. Een verbaasde uitdrukking was van zijn gezicht af te lezen. Ze keek de hengst strak aan met een blik gemengd van arrogantie en verbazing. “En bedankt!” Riep Fether sarcastisch uit. Normaal als een paard zoiets zou hebben gezegd zou ze hem allang naar de nek gevlogen zijn, maar met dit paard was duidelijk iets niet helemaal goed. “En ik zeg het nog een keer: What the hell ben je aan het doen?!” Sprak ze half roepend. Dit paard moest niet nog vreemder gaan doen, want dan zou ze echt niet zo lief meer zijn!