Azacar, yeeh.

Het was een grauwe dag geweest. De hemel was bedekt met grijze grauwige wolken. Het stormde hevig, en prachtige maar sinistere bliksem schichten werden gevolgd door donder slagen. De ouders van de prachtige elegante merrie hadden altijd tegen haar gezegd, dat ze in zo'n geval niet onder bomen mocht schuilen en dat ze vooral niet op iets wat hoog is mag staan, zoals een heuvel. En natuurlijk zijn haar ouders zo naïef genoeg om vooral wel op een heuvel te gaan staan. Charity wou ze nog stoppen, maar dat kon natuurlijk niet, want zij waren immers twee kudde leiders, en die moesten nou eenmaal dingen riskeren. Hadden ze gezegd. Dingen! Alsof een leven een ding is! En toen gebeurde het heel snel, het was alsof twee lichtflitsen een race hielden, de eerste kwam aan bij Hope de moeder van Charity, de tweede kwam aan bij Silence, de vader van Charity. De twee paarden stierven, Charity kreeg de kudde. Maar had hem in een wiede weer aan de beste béta gegeven. En was toen weg gerend.

Charity snoof uit haar wijd opengesperde neusgaten. Haar oren lagen plat in haar schedel, terwijl haar ranke benen sierlijke maar grote passen maakten. Langzaam stopte ze. Ze steigerde hoog en maalde hard met haar benen, waarnaar een harde hinnik over vloog. Gericht naar Azacar, die een ander die op haar hinnik zou reageren, zou linea directa naar de hel vliegen. En daar de rest van zijn tere ziel laten weg branden. Haar hals was gekruld, haar ogen spoten vuur. Haar staart was fier en trots in de lucht geheven. Sommige paarden waren verbijsterd over het feit dat ze paarden zo goed aan kon staren, ze kon haar blik eeuwen laten rusten op de ogen van een ander. Ze kon als de beste -vond ze zelf- iemand zijn ziel doorboren, met haar vuur spuwende ogen. Alles aan haar houding was te zien, dat ze trots en fier was. Maar ook genoeg respect was erin te vinden. Iets wat de meeste paarden niet konden. Genoeg respect geven. Charity keek strak voor zich uit. De schim van een fries doemde voor haar. Dus dit was de beroemde Azacar. Er hing een laagje mist over de grond, de rivier klotste hevig tegen zijn binnen houder. Charity keek er achteloos naar, hmm... Ze kon er natuurlijk even in springen. Neh, geen zin in Bedacht ze haarzelf toch maar. En haar ijskoude, maar vuur spuwende blik gleed weer naar de hengst die naderde.

-Joya :dummy-

-excuses voor het feit dat de titel nogal vaag is -

De rivier. Het was een lange tijd geweest dat hij hier voor het laatst geweest was. Weken was hij weg geweest. Waarom? Dat ging men niet aan. Maar als ze toch zo graag antwoorden wilden weten, het was voor zaken geweest. Zaken ja, dat was precies de juiste verwoording voor de vuile zaakjes van weleer. Wat hij precies van plan was, was nog een geheim. Wanneer de tijd daar was zou hij zijn trouwste volgelingen verzamelen en hen de voortgang van dat wat in het diepste geheim in gang was gezet mede delen. Trouwe volgelingen.. Azacar snoof eens woest. Zijn woede leek te worden aangewakkerd door de bliksemflits die strak naar beneden stoof. Kwaad gooide hij zijn voorhand omhoog. Enkel en alleen omdat hij die weken afwezig was geweest hadden leden hem de rug toe gekeerd. En dat niet alleen. Ook de manier waarop. Want ze hadden het hem niet eens persoonlijk kunnen zeggen. Of ze hun leven nog zeker waren? Nee. Absoluut niet. De kans was meer dan aanwezig dat hij het vlees van hun miezerige lichamen zou trekken. Hun benen één voor één te breken. Hun ogen uit hun kassen te drukken. Om ze te breken. Letterlijk en figuurlijk. Want in zijn ogen waren ze niet beter dan die vieze goedzakjes die alles maar mooi leuk en aardig vonden. Nu kon men denken dat het door zijn jeugd kwam dat hij was geworden wie hij nu was. Dat was echter niet zo. Azacar was geboren zoals hij was. En paarden zoals hij waren er nog maar zelden te vinden. Rasechte badeenden. Geboren om te doden. Om het goede te verderven. Want kijk eens rond en zie hoeveel van de ‘slechte’ paarden vandaag de dag ex-goedzakjes waren. Daar kon hij serieus geen touw aan vast knopen. Wat wilden ze nou? Het was of het een of het ander. Niet beiden. Dat kon in zijn hoofd geen plek vinden. Was gewoon onmogelijk. Geïrriteerd stampte hij met zijn hoef op de grond. De eerste regendruppels vielen neer op zijn ravenzwarte vacht. Een vacht dat bedekt was met littekens. Verspreid over zijn hele lichaam. De duidelijkste was echter het litteken dat over zijn linkeroog liep. Opgelopen in een gevecht met een kwade reu. Nadat Azacar diens teefje gedood had. Tja, het was doden of gedood worden in zijn ogen. Kon je niet voor jezelf opkomen dan was je zwak. En diegene die zwak waren behoorden niet te leven maar te sterven. Dat was de natuur. En zijn natuur was dat je diegene die zwakker dan jou waren niet hielp. Natuurlijk waren ook hier uitzonderingen in. Trouwe leden van zijn kudde zou hij namelijk wel hulp bieden op momenten dat het nodig was. Daarvoor was hij hun leider. Want hij was niet alleen leider om te ‘leiden’. Maar ook om voor die grote familie te zorgen die dezelfde gedachtegang als hem had. Die hetzelfde doel voor ogen hadden. Een diepe zucht verliet zijn keel. Nog zoveel te doen. En al die woede. Hij moest het snel kwijt zien te raken. Hoe dan ook. Of hij er iemand voor moest doden of niet. Waarschijnlijk zou het wel even goed doen. Iemand gewoon koelbloedig afslachten. Met een harde trek rond zijn lippen wilde hij zich in de andere richting begeven tot een hinnik zijn aandacht trok. Het was een hinnik van een onbekende gericht aan hem. Vaak betekende dit dat iemand zich bij zijn kudde wilde voegen. Een gevaarlijke glans verscheen in zijn ijsblauwe ogen. Soepel draaide de enorme ravenzwarte hengst zich om en bracht zijn lichaam in beweging. In een krachtige draf vond hij zijn weg tussen de omgevallen bomen door. De storm die over het gebied raasde liet niets gespaard. Het water van de rivier klotste wild tegen de stenen. Spoelde over de kanten tot aan zijn hoeven. Voor zich verscheen er een schim. Meteen vertraagde hij zijn tempo tot een imponerende, krachtige stap waarbij zijn hoeven krachtig de aarde omwoelden. Lange zwarte manen vielen sierlijk langs zijn gespierde hals die hij machtig gebogen hield. Zijn ijsblauwe ogen gesloten. Water dat over zijn ravenzwarte lichaam liep en het nog donkerder deed kleuren. Vlak voor de merrie hield hij halt. Hij voelde haar adem tegen zijn neus strijken.. En toen schoten zijn ogen open. Twee ijsblauwe ogen boorden zich ijskoud in die van de merrie die voor hem stond. Snel liet hij zijn blik over haar heen glijden en richtte zijn ijsblauwe ogen toen weer op haar. ”Ik werd geroepen?” waren de drie woorden die ijskoud zijn keel verlieten. Op die angstaanjagende en zowel aangename manier waarop alleen Azacar kon spreken.