Swan
De spierwitte merrie stapte door het bos, diverse struiken bedekte het pad en krasten langs haar slanke benen. Haar ranke postuur paste bij haar, het was een slimme behendige merrie en daar kwam het goed bij te pas. Ze hief haar hoofd en keek naar de lucht die al pikdonker was, met hier en daar een ster en de volle maan die opkwam. Ze had geen idee waar ze heen ging maar haar instinct voerde haar. Haar staart zwiepte kalm heen en weer op het ritme van haar passen. Haar oren draaide wat heen en weer misschien wat nerveus ondanks dat ze niet echt bang of angstig was. Een paar blaadjes vlogen rond haar benen om langzaam weer naar beneden te dwarrelen. Haar passen waren krachtig en vlot, ze bewoog zich snel door het bos. Na een poosje draafde ze soepel aan en ontweek de bomen die op haar pad kwamen. Ze ging steeds dieper het bos in maar het leek nog niet echt donkerder te worden, maar plots het leek wel in een knippering met haar ogen werd het donker. De bomen lieten steeds minder licht door van de maan, wat haar witte vacht donkerder maakte dan dat hij was. Haar ogen moesten even wennen aan het donker maar al snel zag ze evenveel als toen het lichter was. Haar passen werden korter en al snel stapte ze weer, ze hield zichzelf in en stond uiteindelijk stil. Haar oren draaide rond om vreemde geluiden op te vangen maar ze hoorde niks. Tot een plots geritsel boven haar , haar aandacht trok. Ze hief haar hoofd en keek om zich heen. Ineens schoot een vleermuis boven haar langs en haar hoofd schoot in een flits naar beneden. Hoe ze nu stond had ze een onderdanige houding maar zo was hij helemaal niet bedoeld, ze had gewoon geen zin dat er straks een vleermuis tegen haar hoofd zat. Ze hief haar hoofd heel eventjes en keek voorzichtig om zich heen, ze zag en hoorde niks meer dus liep ze door. Twijfels schoten door haar hoofd, sinds wanneer reageerde ze zo angstig. Ze hief haar hoofd tot een dominante hoogte, ze was altijd een zelfstandige totaal niet angstig aangelegde merrie geweest. En nu reageerde ze zo raar, ze snoof diep en stapte toen stevig door. Aan het einde van het pad zag ze wat lichtstralen samenbundelen tot een lichtvlak. Ze liep ernaar toe, als je al die tijd in een donker bos heb gelopen is de open ruimte waar ze nu in kwam een grote lichtbron en verblindde je een momentje. Toen ze eraan gewend was zag ze de schoonheid van de ruimte waarin ze zich bevond. Een klein bijna rond meertje lag in het midden van de open plek en er groeide voor de tijd van het jaar nog een enkele prachtige bloem. Ze was omringt door de prachtige warme herfstkleuren. Een glimlach verscheen rond haar lippen. Ze liep naar het meertje en bij de waterkant stopte ze , haar hoeven raakte net niet het water en haar hoofd bracht ze langzaam naar beneden. Haar ogen bekeken het spiegelbeeld dat eigenlijk een bijna perfect plaatje gaven behalve dan dat ze wist wat er achter de helderblauwe ogen schuilging.
[ Twister please
]
De spierwitte merrie stapte door het bos, diverse struiken bedekte het pad en krasten langs haar slanke benen. Haar ranke postuur paste bij haar, het was een slimme behendige merrie en daar kwam het goed bij te pas. Ze hief haar hoofd en keek naar de lucht die al pikdonker was, met hier en daar een ster en de volle maan die opkwam. Ze had geen idee waar ze heen ging maar haar instinct voerde haar. Haar staart zwiepte kalm heen en weer op het ritme van haar passen. Haar oren draaide wat heen en weer misschien wat nerveus ondanks dat ze niet echt bang of angstig was. Een paar blaadjes vlogen rond haar benen om langzaam weer naar beneden te dwarrelen. Haar passen waren krachtig en vlot, ze bewoog zich snel door het bos. Na een poosje draafde ze soepel aan en ontweek de bomen die op haar pad kwamen. Ze ging steeds dieper het bos in maar het leek nog niet echt donkerder te worden, maar plots het leek wel in een knippering met haar ogen werd het donker. De bomen lieten steeds minder licht door van de maan, wat haar witte vacht donkerder maakte dan dat hij was. Haar ogen moesten even wennen aan het donker maar al snel zag ze evenveel als toen het lichter was. Haar passen werden korter en al snel stapte ze weer, ze hield zichzelf in en stond uiteindelijk stil. Haar oren draaide rond om vreemde geluiden op te vangen maar ze hoorde niks. Tot een plots geritsel boven haar , haar aandacht trok. Ze hief haar hoofd en keek om zich heen. Ineens schoot een vleermuis boven haar langs en haar hoofd schoot in een flits naar beneden. Hoe ze nu stond had ze een onderdanige houding maar zo was hij helemaal niet bedoeld, ze had gewoon geen zin dat er straks een vleermuis tegen haar hoofd zat. Ze hief haar hoofd heel eventjes en keek voorzichtig om zich heen, ze zag en hoorde niks meer dus liep ze door. Twijfels schoten door haar hoofd, sinds wanneer reageerde ze zo angstig. Ze hief haar hoofd tot een dominante hoogte, ze was altijd een zelfstandige totaal niet angstig aangelegde merrie geweest. En nu reageerde ze zo raar, ze snoof diep en stapte toen stevig door. Aan het einde van het pad zag ze wat lichtstralen samenbundelen tot een lichtvlak. Ze liep ernaar toe, als je al die tijd in een donker bos heb gelopen is de open ruimte waar ze nu in kwam een grote lichtbron en verblindde je een momentje. Toen ze eraan gewend was zag ze de schoonheid van de ruimte waarin ze zich bevond. Een klein bijna rond meertje lag in het midden van de open plek en er groeide voor de tijd van het jaar nog een enkele prachtige bloem. Ze was omringt door de prachtige warme herfstkleuren. Een glimlach verscheen rond haar lippen. Ze liep naar het meertje en bij de waterkant stopte ze , haar hoeven raakte net niet het water en haar hoofd bracht ze langzaam naar beneden. Haar ogen bekeken het spiegelbeeld dat eigenlijk een bijna perfect plaatje gaven behalve dan dat ze wist wat er achter de helderblauwe ogen schuilging.
[ Twister please
]
