Een hinnik naar onze Boots.

Lala liep door het wilgenbos, de slierten gleden langs haar heen. Lala stond even stil, en keek omzich heen, niks. Toen dacht ze aan de reden waarom ze hier was, ze wou naar Boots hinniken. Daarom was ze hier, ze keek nog een keer omzich heen, spliste haar oren, en besloot om te gaan hinniken. Haar hinnik galmde door het wilgenbos, hopelijk was Boots in de buurt. Toen stopte Lala even, om Boots,s naam te roepen, ''Boots!'', de woorden vergingen in de verte. Hopelijk verstond Boots het, de wind blies door de bomen. Lala keek in de verte, was daar iemand? Nee, nou dan nog maar een keer, ''Boots!'' de naam verging in de verte, Lala hinnikte nog paar keer, ''Boots!'', ze ging door. "'ik wil in je kudde!'', riep ze nog, ''Boots!'',

Boots brieste luid en zette haar lijf in beweging. Jups, een hinnik. Ze draafde met een snel tempo verder en schudde met haar hoofd. Na Nirvana gesproken te hebben was ze een stuk relaxter op de één of andere vage manier. Boots kreeg een brede glimlach rond haar smoel en bekeek de plekken van de val nog eens goed. Hmmz, ze was toch behoorlijk hard onderuit gegaan voor de neus van de witte merrie. Een charmant moment toen Nirvana naar beneden keek. Boots grinnikte voor zichzelf en liep verder naar de hinnik, door de bossen heen op naar het Wilgenwoud. Boots stopte kort en luisterde hier en daar naar wat vogeltjes die floten. Binnenkort zal de herfst er ook wel weer aankomen. Het was al kouder dan hartje zomer. Brr, de bonte merrie had een ongelooflijke hekel aan de herfst. 't Was niet alleen koud, maar de hele tijd dat rondgejakker door de regen had haar niet de beste indruk van de herfst gegegevn plus het feit dat het enorm glad was door de enorme hoeveelheid blaadjes en andere troep die op de grond lag. Boots rilde bij het idee en voelde de zonnestralen rond haar snuit. Maar voorlopig was het nog maar mooi zomer. Boots trippelde verder en belandde voor een sneeuwwitte merrie. Ze herkende haar niet. 't Zal wel voor de kudde zijn het hinniken. 'Haj,' begon Boots vrolijk. Ze wachtte even af, maar vroeg bijna direct erna: 'Wie ben je?'

Lala keek op, een bonte merrie kwam naar haar toe galoperen. Dat moest Boots zijn, Boots vroeg aan Lala wie ze was, ''Ik ben Lala. En ben jij Boots?'' antwoorde ze. Toen dacht ze aan waarom ze Boots had geroepen, ''Ik wil in u kudde,'' zei Lala tegen Boots, ''Ik zwerf al tijden alleen. En dat ben ik zat, daarom wil ik graag in een kudde,'' vervolgde ze. Lala dacht aan de dood van haar ouders, en de droom. ''Zou een kudde haar thuis zijn?''' vroeg Lala zich af. Toen keek ze weer naar Boots, ''Mijn ouders zijn dood'', zei ze tegen haar. Hopelijk begreep Boots het. Lala zuchtte, waarom zei ze tegen Boots dat haar ouders dood waren? Kon Boots dat iets schelen? Ze kende Lala,s ouders niet eens, dus. Opeens begon het hard te waaien, de wind liet takken bewegen. Toen begon het keihard te stormen, de regen viel met bakken uit de lucht. Kleine boompje bewegende heen en weer, dus ook de takken.

Boots wierp nog een blik op de merrie. Ze had zichzelf voorgesteld als Lala. Boots wilde een scherpe opmerking terug maken, maar bedacht zich. Lala zag er nou niet bepaald als een kwaaie uit. En als je dat vond kon je een bril gaan gebruiken, want zou zag ze er niet uit. Ze schudde kort haar hoofd en draaide wat onrustig met haar oren. Damm, zit er nou storm aan te komen? Boots draaide nog wat en zwiepte met haar staart. Ze keek Lala aan en hoorde een fractie van een seconde een harde donder op de achtergrond. De lucht was aardedonker. De regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Boots rolde met haar ogen. 'Verdraaid, dat kon er ook nog wel bij,' zei ze sarcastisch en geïrriteerd. Ze brieste nog eens en voelde haar manen langzaamaan zeiknat worden. Nog eens schudde ze met haar hoofd en voelde waterdruppels uit haar manen draaien. 'Wat zei je?!' riep ze naar Lala toe die werd overstemd door de harde wind. De merrie die zichzelf Lala had genoemd, was nu niet meer hoorbaar. De donder weerklonk nog eens tussen de bomen door. De grote wilgenboom waar ze vlakbij stonden kraakte gevaarlijk. Boots klappertandde door haar doornatte vacht en haar staart hing als een nat votje achter haar. Ze ging dichter naar de boom toe en probeerde op deze manier een schuilplaats te zoeken. 'Wel, uhm, Lala, kun je het nog eens zeggen? Ik heb het niet gehoord Lala.'

""wat zeg je?'' vroeg Boots aan Lala, ''Dat mijn ouders dood zijn!'' riep Lala keihard terug, de storm overstemde het geluid. Maar hij ging ook al weer liggen, de regen hield ook op, ''Hé hé, gelukkig dat is voorbij,'' zei Lala tegen Boots. En schudde zich uit, toen ze daarmee klaar was, keek ze weer naar Boots, ''Maar kan ik nou in de kudde?'' vroeg Lala nogmaals, ''Zeg astublieft ja,'' smeekt Lala in haar gedachten,''' ze wou dolgraag in een kudde, al een lange tijd had ze gezwerft, en veel paarden tegen gekomen, vaak slechte.


Topic gesloten