Hinnik naar The Eagles...

Vol bewondering stond een witte merrie naar de prachtige bloemenzee te kijken. Het veld stond vol met vooral rode, maar ook andere diverse kleuren bloemen. Wanneer de wind er doorheen blies, leek het of het veld was aan het golven. Net de zee. Silver kon het niet laten en steigerde elegant mee met de wind, die haar door haar manen streelde. Met een zachte bonk lande ze terug op beide benen en hief ze onrustig haar hoofd bruusk op. Haar oren stonden recht naar voor en haar neusgaten waren versperd. Ze briesde en schraapte met haar hoef over de grond. Nog enkele stappen en ze zou, vanuit het bos, het gebied van The Eagles binnentreden. Dit was iets wat ze wilde; een hechte kudde waar ze plezier in kon maken. Een schelle piep drong haar oren binnen. Een roofvogel vloog vanuit het bos rakelings langs haar heen. Vandaar de naam The Eagles, bedacht ze zich snel. Het was niet de enige roofvogel die ze opmerkte. Iets verderop bij het bloemenveld zat een roofvogel te cirkelen. Steeds weer rond diezelfde plek, op zoek naar zijn prooi. Silver kon het niet laten en vanuit een elegante sprong raasde ze ervandoor, mee met de wind en de kleurrijke bloemen mee. Haar staart hief ze hoog en fier op, wat ze wel vaker deed als ze zich vermaakte. Bruusk maakte ze een scherpe bocht naar links en racede verder een kleine heuvel op, die haar hielp nog sneller te gaan. Ze hielt zich voor, en nu zeker op dat moment, op haar passen te letten zodat ze niet hoefde te struikelen. Het gebied ging verder dan dat ze had verwacht en helemaal buiten adem hielt ze halt. Ze stond nu op een kleine heuvel en helemaal onder haar, iets verderop en waar de bloemenzee ophielt lag een kleine rivier en daarachter raasde de torenhogen bergen in de mist op. Het veld lag rondom een prachtig bos en gaf haar een veilig gevoel. Ieder moment kon ze wegvluchten, overal was wel ergens een beschutte plek.
Moe strekte ze haar nek en nam een hap van het dorre gras, dat zich maar moeilijk ene weg kon banen door al de bloemen. Het was niet het lekkerste gras, maar echt vies smaakte het nu ook weer niet. Nu, zeker in de zomer, had bijna al het gras een vieze geelachtige en dorre kleur gekregen. Als je gelukt had vond je nog een goede plek, waar het gras groen stond. Een opgelaten zucht ontsnapte haar mond terwijl ze de resten van het gras inslikte. Het werd maar eens tijd om duidelijk te maken dat ze er was. Haar blik viel van links naar recht, maar nergens vond ze echt sporen van een pasgeweeste kudde. Toch probeerde ze het en een luide hinnik vulde het gebied. Ongeduldig bleef ze staan kijken en wachtte ze af. Ze hoopte echt dat ze zouden komen en ze zich zou kunnen bewijzen.

Zijn donkere blik ging langs de bloemenzee voor zijn neus, hij zuchtte diep en zette de eerste stap in het kleurrijke veld. Een frisse bries waaide langs hem heen en tilde zijn manen op, alsof ze hen uitdaagde te komen spelen. Met een glimlach strekte hij zijn hals en streelde met zijn neus langs de tere bloemen, de warme zomerlucht was zwaar van hun lucht en leek hier en daar te trillen. Op zijn hals lag een dun laagje zweet, het kleurde zijn licht grijze nek donker en plakte zijn manen vast. Genietend van de verkoeling die de wind bracht hief hij zijn hoofd op en sloot zijn ogen, door de hitte voelde hij zich loom en op zijn gemak. Misschien dat hij straks even naar het meer zou gaan, water zou vast goed voelen op zijn warme lichaam, hij brieste zacht en hief sloom zijn hoofd op. Door dit weer werkte zijn brein niet zo snel als normaal, daas vroeg hij zich af wat hij hier eigenlijk deed, zonder zich er bewust van te zijn hadden zijn hoeven hem hiernaartoe gebracht, alsof zij iets wisten wat hij nog niet besefte. Een grijns lag om zijn mond bij dat idee, absurt gewoon, ergens ook wel aantrekkelijk. Dan kon hij zijn benen het werk laten doen zonder dat hij zich zorgen zou hoeven maken over het feit dat hij op moest letten waar hij heen ging, alleen was het dan zo jammer dat hij nooit wist waar hij uitkwam. Nouja, dan toch maar op de ouderwetse manier, dacht hij schouderophalens. Verzonken in zijn eigen gedachten stapte hij zomaar wat rond, dingen uit zijn verleden, de kudde van Dústaya dreef in zijn hoofd naar boven, het was lang geleden dat hij haar had gezien. Ergens was hij benieuwd wat er vanhaar kudde was geworden, het had bijna vier maanden als zijn thuis gediend. Nog maar te zwijgen over de diensten die ze hem had bewezen. Zijn half dichtgeknepen ogen gleden zonder echt iets te zien over de bloemen, door alle bloemen leek het wel een groot tapijt van kleurtjes. Hij giegelde bijna maar wist zich nog net op tijd in te houden. het zou er vast apart uitzien, een grote grijze hengst, alleen, midden in een bloemenveld die giegelde terwijl er niks was om om te lachen. Om dat idee schoot hij weer bijna in een lachstuip en nam zich voor dat er eerst iets moest zijn waar hij om kon lachen voordat hij dat ook deed. Zijn blik was blijven hangen bij een witte merrie die op een bloemenheuveltje stond. Een hinnik weergalmde luid in zijn oren maar het duurde een paar minuten voordat hij doorhad dat het naar The Eagles was gerricht, zijn hersens verwerkten die informatie en toen bedacht hij dat hij erop zou moeten reageren. Wat zou ze van hem willen? Hij had haar nog nooit eerder gezien, misschien was ze nieuw en wilde ze informatie over de kudde. Of misschien was het wel een spion van de Black Rose, nee dat kon niet. Ondanks dat ze met haar achterwerk naar hem toegedraaid stond en hij de rest van haar witte lichaam niet kon zien, dacht hij niet dat ze slecht was. Na even daar over nagedacht te hebben hief hij zijn hoofd op en slaakte een zachte hinnik. Meer was niet nodig, ze had hem weliswaar nog niet gezien, maar hij stond niet ver bij haar vandaan. Ze zou hem wel horen. Kalm zette hij enkele stappen in haar richting en boog zijn hoofd een beetje. 'Goedendag, mijn naam is Falcon, Orde-lid van The Eagles. Kan ik je ergens mee van dienst zijn?' Zei hij, misschien iets langzamer dan normaal maar onderhand wel weer oplettend.

Een zachte hinnik beantwoorde haar oproep. Haar blik gleed naar links waar ze, achter haar, een grijze hengst op zich af zag komen. Op haar hoede draaide ze zich bruusk om zodat ze nu recht naar hem toe keek. Ze bedacht nog snel eerst, niet meteen oogcontact te maken, het zou de hengst alleen nog maar meer wantrouwen geven. Langzaam kwam hij dichter tot hij ongeveer twee meter van haar af stond. Zijn stem klonk vriendelijk en langzaam, wat haar een rustgevend gevoel gaf. Ze wilde iets antwoorden, maar de woorden bleven in haar keel steken. Moest ze antwoorden met een gewone 'hey' antwoorden of moest ze het hoffelijk aanpakken en eerst knielen. Ze besloot het simpel te houden en gewoon beleefd te blijven. "Hey, aangenaam. Mijn naam is Silver, en ja,..." Het was al een heuse opluchting wanneer de hengst over The Eagles begon. Ze was dus aan het juiste adres. "Ik zocht dus, euhm,.. ja, euh.. nee..." Stamelde ze verlegen. "Ik wil graag in de kudde." Kwam het er uiteindelijk standvastig uit. Het was moeilijk de juiste woorden te vinden, zeker na zo een lange tijd alleen te hebben gereisd. "Ik wilde ook wat meer te weten komen over het gebied, misschien kun jij me wat meer over DH vertellen?" Haar blik stond vragend op de zijne gericht, wachtend op een antwoord. Ondertussen schudde ze haar hoofd heen en weer om de vervelende vliegen weg te jagen. Helaas zonder veel resultaat. De vliegen bleven als een bezeten op haar hoofd zitten en haar ergernis werd steeds groter. Door de warme en felle zon brak het zweet haar uit, waardoor er nog meer vliegen werden aangetrokken. Gelukkig voor haar vielen ze niet meteen te veel op en zorgde een fris briesje voor wat verkoeling. Misschien konden ze beter ergens anders naar toe gaan, ergens naar het bos, waar de kruinen van de bomen het zonlicht tegenhielden en zo toch nog een aangename warmte gaven. De wind, die haar vaak naar de meest spectaculaire plaatsen loodste, zou ze moeten missen omdat ze de weg maar amper vond tussen de vele bomen door. Een vermoeide zucht ontsnapte uit haar mond. Het beste was hier te blijven, en misschien kwamen er nog wel wat andere paarden en werd ze sneller toegelaten dan ze zelf had kunnen verwachten. Een kleine twijfeling stak bij haar op. Als ze natuurlijk werd toegelaten. De kans was groot dat ze niet werd toegelaten. Ze was redelijk smal en fijn gebouwd. Door haar gestroomlijnde lichaam en lange benen was ze snel en door haar iets kleinere verschijning was ze lenig en kon ze sommige plaatsen sneller en makkelijker bereiken. Maar misschien zochten ze enkele sterke en krachtige paarden, dat zou haar in haar tegendeel werken. Kopschuddend liet ze die gedachten vervagen. Ze zou wel toe worden gelaten. Altans dat hoopte ze toch...

Zijn blik gleed even over de bloemen om hun heen, zijn blik was alert geworden en hij schudde zijn hoofd om de laatste resten sloomheid eruit te krijgen. De zon brandde fel op zijn vacht en hij hield zich er kalm onder. Als veulen was hij vaak wild geweest, altijd wilde hij spelen, hoewel het in de bergen meestal niet zo warm was als hier op de velden bleef de hitte wel langer hangen tussen de rotsen. Het was sneller benauwd en moeilijk om een koele plek te vinden. Zijn moeder had hem altijd geholpen om een plaats te vinden waar je kon overnachten en met voldoende eten. Het gras in de bergen was schaars en niet heel erg voedzaam. Dát, samen met het vele klimmen had zijn spieren op jonge leeftijd al sterk gemaakt. Hij was er taai door geworden en had een lenig lichaam gekregen. Veel paarden zagen hem als een logge, grote hengst die het van zijn gewicht moest hebben, maar onder zijn huid lag een dikke laag spieren en als je hem beter bekeek was hij niet log. Alleen breed gebouwd, maar met duidelijke arabische trekken. Hij keek naar de merrie voor hem, ze was kleiner dan dat hij was en slank gebouwd, een dame om rekening mee te houden. Hij glimlachte terwijl hij naar haar stuntelige woorden luisterde en wachtte tot ze was uitgesproken. Informatie over het gebied en of ze bij de kudde mocht komen? Tenminste iemand die niet blindelings ervanuit ging dat, ondanks hun reputatie dat ze goed waren, zonder kennis erbij kwamen. Hij knikte rustig en nam haar in zich op, samen met haar geur, stem en naam sloeg hij dat in zijn gedachten, een nieuw kuddelid wilde hij niet vergeten, dat zou wel heel erg fout zijn... 'DH is de verzamelnaam van meerdere gebieden.' Begon hij op een toon die aangaf dat er informatie aan zat te komen. 'Verspreid door heel DH leven vijf kuddes; De Black Rose van Cobrazarao en de Bleeding Soul van Azacar. Twee slechte kuddes' Zei hij met een duistere stem. 'The Quit Sparkle van Pearl en de Fire Flame van Boots, deze twee zijn neutraal. En ten slotte The Eagles, een compleet goede kudde onder leiding van Amiya.' Zei hij rustig. In zijn hoofd weergalmde de woorden van Amiya, het eerste paard dat hij hier ontmoet had en nu zijn kuddeleidster. Net zoals hij deze merrie waarschuwde voor de gevaren van de slechte kuddes had zij dat ook bij hem gedaan. En hij was er dankbaar voor geweest, wie weet wat er had kunnen gebeuren als ze dat niet had gedaan. Zijn warme bruine ogen verharden een moment en toen ontspande hij weer. Hij had genoeg meegemaakt om zelf te kunnen overleven, maar bij The Eagles gaan had als een soort thuiskomen gevoeld, zelfs bij de kudde waar hij geboren was had hij zich niet zo thuis gevoeld als hier. 'Leden van de Black Rose en Bleeding Soul sluipen overal rond, iedere kudde heeft, behalve een paar plaatsen die je niet kan vinden als je er geen lid van bent twee gebieden die voor iedereen vrij toegankelijk zijn. Andere kuddes kunnen deze proberen af te pakken. Het is, als lid van The Eagles je verplicht mee te vechten deze te behouden.' Deelde hij haar terloops mee. 'Onze leden beschermen elkaar als dat nodig mocht zijn en je maakt deel uit van een groter geheel. Het betekend echt iets om erbij te horen.' Zei hij ernstig. Je werd niet zomaar lichtvoetig lid van een kudde, vond hij. Dan kon je net zo goed solitair blijven, want het had anders geen toegevoegde waarde. Zijn ogen gleden nog een keer over de merrie heen waarna hij haar aanmelding als lid officieel maakte. 'Bij deze laat ik, Falcon, jou toe tot The Eagles.' Sprak hij plechtig. 'Welkom bij de kudde, Silver. Dat je er mooie tijden moge beleven.' Zijn blik was vriendelijk en vol genegenheid voor de kersverse Eagle, ze zou een goede aanvulling zijn voor de toch al redelijk sterke kudde.

Aandachtig luisterde ze naar wat de hengst te zeggen had. Ze trachtte alles goed bij te houden en op een rijtje te zetten. Over de kuddes, wie goed en wie slecht was, wat ze zeker moest weten, enz. Ze zette alles op een rijtje en knikte. Hij stopte even, maar al snel herpakte hij zich terug en begon verder te vertellen. Nog steeds luisterde ze aandachtig, telkens knikte ze als teken dat ze nog steeds volgde en het begreep. Ze voelde zijn blik over haar heen glijden en even hielt ze haar adem in. Was hij haar aan het keuren? Was ze toch niet iets te fijn gebouwd? Haar twijfels stroomde onmiddellijk weg toen de hengst zijn laatste woorden had uitgesproken. Silver, lid van The Eagles, drong het tot haar door. Ze hief haar hoofd iets hoger op en een trotse glimlach sierde haar gezicht. "Ik zal doen wat ik kan om het gebied mee te beschermen." Klonk het deze keer heel erg zeker. Net als haar stond de blik van de hengst voor haar vriendelijk. Deze kudde zou perfect voor haar zijn. "Zo,..." Begon ze om de korte stilte te verbreken. Om nu hier de hele tijd te blijven staan, zou wat saai worden, dus bedacht ze misschien naar het riviertje, of meertje, wat het ook mocht zijn, beneden de, met bloemen bedekte heuvel te gaan. Daar zou vast wel ergens enkele bomen staan en desnoods moest ze maar verfrissing zoeken in het water. Haar blik werd speels bij die gedachten. Zou de hengst ook open staan voor een spelletje. "Wat dacht je ervan? Om ter eerste bij het riviertje?" Voor hij kon antwoorden nam ze een grote sprong waarmee ze haar rengalop begon. Net als daarvoor vloog ze over het land, genietend van de wind die haar verwelkomde. Ze keek even achter haar of de hengst zou volgens en toen ze dat zeker wist, (hopelijk mag dit...) rende ze fier en snel verder, steeds dichter naar het riviertje. Moe en totaal buiten adem perste ze haar laatste krachten nog om nog een laatste stukje door het riviertje te rennen. Het water spatte hoog op en meteen voelde ze hoe het water haar verfriste. De vliegen verdwenen en plots was de warme zon erg welkom. Lachend draaide ze zich al steigerend om om nog een laatste opspatting van het water te laten maken. Haar vacht was nu helemaal doorweekt en haar manen zaten slordig en nat tegen haar lange hals geplakt. Ze hoopte dat de hengst zich ook had vermaakt in het stukje dat ze moesten maken om hier te komen. Moest dat niet zo zijn dan had hij nu wel iets om te drinken. Expres zwiepte ze haar staart hoog op en spatte ze wat water tegen hem aan. Onschuldig trippelde ze verder in een drafje, dat al snel verlaagde tot een slome stap. Het rennen en spelen had haar uitgeput en de warme zon hielp er nu ook niet echt mee. Alleen het frisse water en de gedachten dat ze in de kudde zat, fleurde haar terug op. Hopelijk zorgde de kudde ook wat voor pleziertjes als eens gaan zwemmen in het zilvermeer, waar ze eerst nog vol verlangen naar had staan kijken. Elegant strekte ze haar hals en nam ze een grote slok van het frisse en heldere bronwater. Door de lange tocht, dat het riviertje had moeten afleggen van de top van de berg tot hier was het helemaal gezuiverd en smaakte het nog beter. Haar blik gleed terug omhoog, naar de hengst. De vraag of ze dit misschien ooit eens zouden doen met de kudde bleef aan haar knagen en ze wilde het echt wel weten dus vroeg ze uiteindelijk: "De kudde, welke activiteiten zijn er zoal?" Het viel haar ook op dat de hengst nog niet zoveel over zichzelf had verteld. Hij was donkergrijs, misschien iets lichter dan normaal door de zon, en was stevig gebouwd. Toch kon ze zien aan zijn snelheid en zijn manier van lopen dat dat spieren moesten zijn en geen vet,.. Hij had iets apart en Silver werd stilaan steeds nieuwsgieriger. Toch vroeg ze er niet meteen naar, uit beleefdheid.