Azacar, it's weird but i call you

Toxic haar sterke en slechte hoeven denterde op de grond. Ze was verrast voor zich zelf dat ze wel eens wou gaan rondneuzen in de kudde Bleeidng Soul. Waarom niet? Het was een coole kudde. Ze was ervan overtuigd dat ze wel nog een plaatsje in de kudde zou kunnen krijgen. Ze liet haar neusgaten wijd sprijden en sprong over een omgevallen boomstam met een harde knal viel ze terug op de grond met haar hoeven op het dorre gras langs de rivier. Vele paarden dachten dat dit een goed plek was, maar dat was helemaal niet zo. Ze schraapte haar keel en hinnikte schril naar Azacar, de leider van Bleeidng Soul. Ze wachtte niet op een antwoord en dook de rivier in. De stroom was sterk maar niet sterk genoeg voor Toxic om haar mee te sleuren. Ze wist dat Deina in de kudde zat, maar dat was ook de dochter van Azacar. Dus was dat normaal. Ze snoof en steigerde. Het water gliep langs haar verder. Ze grijnsde vals. Ze rook de geur van Azacar, hij was hier vast in de buurt. Ze moest ook niet vergeten dat ze op het territorium van Bleeding Soul zat.

De witte merrie liep langs de rivier. Het was nu officieel hun gebied geworden. Ze snoof even en keek om haar heen. Ze wachtte nog altijd op een antwoord om de leden mee te trainen. Met haar veulens moest ze toch iets te doen hebben. Ze moest ook nog eens met Cobra praten over het bondgenootschap. Ze snoof kort en sloeg heen en weer met haar staart. Haar buik was dik. Het was bijna tijd om te bevallen. Nog een paar weken. Ze was zelfs bijna vergeten om met Death te praten over Sage en de oorlog. Ze zuchtte en rolde met haar ogen. Een onbekende geur waar deels bekendheid in te vinden was drong haar neus binnen. Iemand op haar gebied. Ze drukte haar oren meteen in haar nek en haar houding werd dominant. Ze draafde iets tot de geur nog dichter kwam. Ze hoorde een schrille hinnik en die hinnik kende ze wel. Nouja een beetje. Ze kende het paard niet maar ze had haar eens tegengekomen toen ze nog jonger was. De merrie had haar meteen uitgescholden. Deina grijnsde vals en liep verder tot ze het zwarte paard zag. Ze keek even rond. Ze moest Sage in het oog houden. Hopelijk liep deze hier rond. Ze richtte haar donkere ogen op de zwarte merrie en stopte voor haar. Haar houding natuurlijk dominant. Deels omdat ze alfa veulen was en ook omdat de merrie geen lid was en zich op hun territorium begaf. "Zozo, een bekende" zei ze kil en keek de merrie strak aan. "Naar mijn vader gehinnikt? Je wilt vast lid worden" zei ze en grijnsde. "Het is niet de bedoeling om je dan in ons territorium te wagen merrie. Tot hij een antwoord geeft mag ik je nog altijd wegjagen" zei ze vals en keek haar strak aan. Ze snoof even en sloeg met haar hoef op de grond.

[Kon het niet laten ^^]

Zijn ogen waren gesloten. En roerloos als een standbeeld stond hij daar. Lange, zwarte manen deinden mee op het zachte, zwoele zomerbriesje. Water kletterde vlak voor hem langs. Wat was het heerlijk om een gebied als deze voor jezelf te hebben. Ook hem was het niet ontgaan dat Cobrazarao de drakenbergen en het moeras geclaimt had. Maar echt wakker van liggen deed hij ook niet. Voor trainingen was dit gebied rondom de rivier uitermate geschikt. En bergen hadden ze zelf ook wel. Echter waren die nog wat uitdagender dan de drakenbergen. De Screaming Mountains. Vele hadden daar hun einde gevonden. En ook hij moest goed opletten wilde hij niet wegglijden en die tijdloze val naar beneden maken waarhij uiteindelijk zijn einde zou vinden. Zelf had hij nog bij lange na het hele gebied nog niet gezien dus na vandaag zou hij er zelf een heen trekken. Ook de sneeuwvlakte was een gebied waar hij erg blij mee was. Daarheen zou hij een trektocht kunnen organiseren. Al vele ideeën had hij voor de kudde tot hij een geur rook. Een geur die hier niet thuis hoorde. Een grom ontsnapte uit zijn keel en meteen schoten zijn ogen open. Oren werden plat tegen zijn schedel gedrukt en meteen zette hij zich in beweging. Met een dreigende houding naderde hij het vreemde paard. Tot hij diens roep hoorde. Dan nog.. Nog een geur voegde zich bij de eerste. Ditmaal een bekende. Deina. Hmm. Toch iemand die goed oplette. Snel vorderde hij tot hij zijn dochter zag staan. Bij een donkere, nee zwarte merrie. Meteen hield hij halt. Vanaf een afstandje hield hij hen in de gaten. Zijn geur was overal hier en de wind stond gunstig voor hem dus ze hadden hem nog niet in de gaten. In plaats van tevoorschijn te springen verborg hij zich achter enkele struiken en keek rustig toe.

Toxic dwong zichzelf om een grijns op haar gezicht te zetten voor Deina. "Deina, hye. Ik hoor dat je vader leider is van Bleeding Soul, en inderdaad ik zou graag een kijkje nemen bij zijn kudde." Zei ze een beetje geërgerd. "Maar aangezien hij hier niet is ga ik maar." Maar toch twijfelde Toxic een héél klein beetje. Ze keek Deina aan. Ze snoof en haar ogen lagen wat in haar nek. Ze had hier geen goed gevoel bij. Toxic keek even naar Deina's geweldige witte huid. Toxic wist dat ze op haar tellen moest letten in de buurt van Deina, toch in ieder geval als ze bij de kudde wou, en als ze erin zat, of ze wou blijven. Bleeding Soul bestond nog niet héél lang, maar ze wist zeker dat het kudde zoals die van Cobra zou zijn, zoals Cobra misschien wel eens zei tegen Azacar, het was nog een groentje, het zou waarschijnlijk niet zo erg zijn als de Black Rose, maar dat had ze ook niet nodig. Ze keek naar Deina maar toch wist ze zeker dat ze die merrie nooit ging mogen. Maar dat ging ze nu maar even verbergen. Aza zou hier ieder moment kunnen zijn.

[Ach wat boeit het.. XD]

Deina keek de merrie strak aan en snoof even. Ze keek rond maar haar vader leek nog nergens te bekennen. Ze keek weer naar de merrie en luisterde naar de woorden. "Deina, hye. Ik hoor dat je vader leider is van Bleeding Soul, en inderdaad ik zou graag een kijkje nemen bij zijn kudde." Deina grijnsde vals bij de woorden. "Aha, moest je daarom ons gebied betreden?" siste ze meteen naar de merrie en sloeg met haar hoef op de grond. "Er zijn meer gebieden waar niemands territorium te vinden is" zei ze kil en grijnsde. Ze keek nogmaals rond en snoof even. Nee, ze rook niets van haar vader. Raar, meestal was hij er meteen. Ze keek daarna weer vals naar de merrie. Ze wilde haar eens testen. Ze wilde weten hoe het zat met die merrie. "Een klein vraagje" begon de witte merrie grijnzend. "Sinds wanneer scheld je niet meer? Meestal begin je meteen met je vieze woorden. Ik weet het nog erg goed, die dag met die andere merrie" zei ze vals en haar donkere ogen begonnen te schitteren. Ja, ze wilde die merrie uitdagen. Ze moest die merrie niet. "Het is niet echt beleefd om een merrie meteen uit te gaan schelden als je deze nog niet kent. En nu is het goed afgelopen vind je niet? Je haat me, geef maar toe. Je haat de dochter van de grote hengst waar jij door geleid wil worden" zei ze vals en dreigend. Ze zette even een paar stappen dichter en maakte haar houding dominant. "Het maakt me niet uit wat mijn vader zegt en van je vind merrie. Ik wil je alleen maar waarschuwen" zei ze grijnzend en stapte weer achteruit. Ze zweeg een tijd en keek rond. "Mijn vader komt er zo aan" zei ze dan kalm alsof er niets gebeurt was.

De zwarte hengst had lang genoeg gewacht. Zijn enorme lichaam zette hij in beweging en imposant kwam hij uit de schaduw van de bomen tevoorschijn. Velen vergelijkten hem met Cobrazarao. Allemaal heel fijn maar absoluut niet waar. Azacar was slecht, maar het tegenovergestelde van zijn concurrent. Hoewel hij hem helemaal niet als concurrent zag. Want alle leden van zijn kudde hadden iets eigens, allen hadden een eigen karakter en durfden die te tonen. Ze hoefden zich absoluut niet anders te gaan gedragen voor hem hoor. Nee dat absoluut niet want Azacar doorzag je snel genoeg. Het was een gevoel wat hij nodig had bij een kuddelid. Een soort van vertrouwen. Want als je je eenmaal bij de kudde van Azacar had geschaard dan was je zeker dat je niet meer alleen zou komen te staan. Hijzelf zag de kudde als zijn familie. Vandaar dat hij enkel respect van hen verwachtte zodat hij respect terug kon geven. Niet het af dwingen, nee. Daar hield hij niet van. Want hij wilde niet op Cobra lijken. In het begin, toen hij hier pas was in Dh zagen ze hem voor Cobra aan. Maar nu was dat anders. Nu kenden ze zijn naam. En die zouden ze nooit meer vergeten ook. Azacar, ofwel de dood was hier. Geen genade zou hij tonen nooit niet. Maar zijn echte familie. Een deel daarvan had een streepje voor maar de andere helft niet. Die waren in zijn ogen nog niet slecht genoeg en zouden dat ook nooit worden. Behalve zijn dochter Deina. Dat was zijn trots. Puur slecht zonder ook maar een greintje medelijden. Precies zoals het hoorde. Zij was waardig zijn bloed voort te dragen. Iemand die haar wat zou doen zou de haat van Azacar leren kennen en die was niet bepaald de minste. Als hij werkelijk al zijn woede op je los liet zou hij je laten lijden. Tot je over de grond kronkelde als een miezerige worm en om genade vroeg. Die zou je echter niet krijgen. Hij zou door gaan tot je hem smeekte om je dood. En die zou je dan krijgen. Hard en vol van pijn. Een valse grijns krulde zijn lippen. Zijn ijskoude blik gleed naar de Friese merrie die bij zijn dochter stond. Alles had hij opgevangen dus nu was het tijd voor opheldering. Met een koude, doodse blik keek hij naar de merrie. "Zo, ik werd geroepen." sprak hij met zijn rauwe, koude stem. Normaal sprak hij niet veel. Enkel bij uitzonderingen. En misschien was dit wel een uitzondering. "Ik ben wel benieuwd naar jullie eerste ontmoeting, dus spreek.". vervolgde hij streng op een toon die geen tegenstand dulde.

De slagen van Deina kon Toxic met snelle reflexen ontwijken. Toxic kneep haar ogen tot spleetjes en keek de merrie aan. Ze hoordde de stem van Azacar ze draaide zich naar hem om en knikte. Azacar," zei ze koud, "het is misschien raar maar ik wil graag bij je kudde. Het spijt me misschien dat jullie mij op júllie terittorium vinden. Maar ik wist even geen betere plek om met jóúw te praten over de kudde." Zei ze met een blik op Deina. Ze zweeg even en keek Azacar. "Hoe kan ik mij bewijzen?" Toxic keek vaak om zich heen. Vaak kwam ze niet in het terittorium van de Bleeding Soul. Wat een beetje logisch was. Maar zolang was dit nog niet grond van Bleeding Soul. Toxic schraapte haar keel. "Zoals ik al zei," zei ze serieus, "Vraag ik of ik bij jullie kudde terecht kan komen?" Sprak ze. De Bleeding Soul leider was toch wat groter als Toxic. Dat was normaal hij leefde al wat langer, Toxic haatte haar familie geen enkel paard in haar familie was slecht. Behalve haar moeder dan, die wilde Toxic vermoordde, plus Poison. Ze schudde met haar manen en snoof. En wat ging hier nu weer van komen? Altijd iets nieuws hier in Dream Horses.

Zijn ogen vernauwden wat terwijl hij de merrie aandachtig aan bleef kijken. Wie was die merrie eigenlijk? Een beetje droog keek hij haar aan. Daar kon hij absoluut niet tegen. Paarden die zich niet voor stelden. Als ze serieus waren en werkelijk in zijn kudde wilden dan had hij toch wel een naam nodig. Eentje die hij kon roepen wanneer het nodig was. Maar oké toch luisterde hij maar weer met lichte tegenzin. Haar stem klonk hem vaag in de oren terwijl hij zijn blik over zíjn gebied liet gaan. Hij zou de kudde bij de vergadering mededelen dat er een nieuwe rang bij was gekomen. Die van het beschermen van de kuddegebieden. Want al die vreemde geuren van al die rotpaarden werden hem te veel. Het liefst van alles zou hij ze koelbloedig vermoorden en dan zou hij ze gewoon achtervolgen zelfs in gebieden die niet van de Bleeding Soul waren. Lijden zullen ze want wat dachten ze wel niet? Dat hij met zich liet sollen en maar een stumpertje was? Écht niet. De kudde mocht dan nog wel jong zijn er kwamen steeds meer leden bij. Maar dat was geen excuus om zomaar ieder paard toe te laten. Voor dat hij antwoord wilde geven op haar vraag bedacht hij zich. Waarom had zij hem geen antwoord gegeven? "Als eerste zou ik het op prijs stellen dat je je voorsteld tenzij je wilt dat ik je als merrie aanspreek. Ten tweede stelde ik jou eerst een vraag en is het niet onbeleefd om die niet te beantwoorden voordat je zelf een vraag stelt? En dan nog, zie maar hoe je je bewijst. Ieder doet het op zijn eigen manier en de vraag is: Is het goed genoeg?". Zijn stem klonk koud en droog terwijl hij zijn blik langzaam maar zeker weer op de merrie richtte. Als ze nu geen antwoord ging geven op zijn eerste vraag zou hij zijn geduld verliezen en dan kon hij nog best vervelend worden.

De witte merrie keek vals grijnzend naar de zwarte merrie. Ze sloeg geïrriteerd met haar staart en hield haar oren in haar nek gedrukt. Ze hoorde toen een bekende stem en keek naar haar vader. "Vader" zei ze kil en knikte naar hem. Ze snoof even en bleef dan zwijgen. Ze hief haar hoofd hoog en luisterde naar het gesprek. Ze was benieuwd of de merrie in de kudde zou komen. Deels omdat ze al wat tegen de alfa dochter gedaan had. Misschien niet nu maar wel vroeger. En dat vergat de witte merrie niet. Ze snoof woest en liep daarna verderop wat langs de rivier verder. Ze had geen zin om alles nog aan te horen. Ze snoof even en draaide haar dan om. "Vader, ik ga weer. Tegen die merrie heb ik mijn zegje gedaan. Denk eerst goed na voor je haar erin laat" zei ze kil en grijnsde. Hij had vast en zeker het gesprek gehoord. Ze draaide haar om en liep rustig weg. Ze ging maar eens op zoek naar Death of Sage.

[Sorry voor de korte post, heb eigenlijk straf xd]