Een hinnik naar Amiya

Met een soepele maar krachtige galop kwam hij vooruit. Hij was al een paar dagen in Dream Horses en nu beviel het hem al, een luide bries ontsnapte uit zijn neus zodat zijn neusvleugels gingen trillen. Zijn licht bruinen manen waaide mee met de wint de wint was lekker verkoelend nu. De zon stond hoog aan de hemel en daarom was het lekker warm. Hij luisterde naar de vogels de een melodie vloten het klonk echt fantastie’s! Madyrn ging zo snel in galop zodat het leek dat hij de grond niet raakte. Madyrn brieste kort en hij richten zijn oren naar voren, het was erg lekker weer nu niet te warm en niet te heet precies perfect. Hij zwiepte met zijn staart tegen zijn flanken aan om enkele vliegen die daar zaten weg te jagen. Madyrn keek links van hem daar zag hij de helderen meer ook genoemd de zilveren meer, deze gebied was bezit van de The Eagle's van Amiya. Hij was zelf ook goed met een tikkeltje neutraal erin. Hij vertraagde zijn passen zodat hij in stap ging en vervolgens ging hij stil staan. Hij liet zijn hoofd zakken naar beneden om wat te kunne eten van het gras, hij trok het gras uit de grond en vervolgens begon hij het door te slikken. De wint begon wat te spelen met zijn manen, en de gras boog mee met de wint ook de bloemen deden het zelfde. De meeste paarden gaven om de uiterlijk van elk paard maar daar gaf hij niet om hij gaf om wat er diep van binnen zit. Als je aardig bent of alleen ruzie wild maken en elkaar te vermoorden. En meestal moet je niet beoordelen om het uiterlijk van een paard want je weet nog niet welk karakter het dan is. Madyrn hief zijn hoofd in de lucht en hij liet een luide hinnik horen die je al van verre kon horen. Het was bedoelt voor Amiya hij wou heel erg graag bij haar kudde stappen. Hij had al veel gehoord de The Eagles respecteren elkaar en die geven niet om het uiterlijk van elk paard ze houden van je hoe je ook bent, maar alleen als je goed bent natuurlijk. Hij liep op een vlotte tempo naar de zilveren meer hij zag zijn eigen spiegel beeld en daarna ging hij was drinken van het zuiveren en lekkere water. Toen hij genoeg had gedronken liep hij tot zijn buik in het water het was wel lekker ff. Vervolgens liep hij weer uit het water waarna hij zich uit schudde zodat al de druppels op zijn lichaam op de grond vielen. De zon scheen vel op zijn huid en er vloog een zachte wint voorbij hij rook een geur het was van Amiya! De kudde leider ze had blijkbaar hem gehoord hij keek naar de bosjes en hij wierp vervolgens een blik op een boom op de boom zag je een eekhoorn zitten hij waste zich zelf en daarna rende hij weg over de grond heen. Zijn blik ging terug naar de geur van Amiya Hij liet zijn blik nogmaals over het zilveren meer glijden het had een mooie uit zicht hij zag enkele eendjes zwemmen in het water, ook zag hij vissen zwemmen onder water sommigen vissen waren wel erg groot vergeleken met de anderen vissen die daar ook zwommen ook zag hij baby eendjes zwemmen . Hij wachten af waarneer Amiya zich liet zien.

(Ik en Amiya.)

Amiya is de komende dagen afwezig, tot ze weer terug is neemt Falcon de kudde over. Bij deze reageer ik, in plaats van Amiya dan ook op je hinnik.

Met zijn oren rustig opzij gericht stond de hengst tussen de zilverkleurige bomen. Zijn blik vooruit gericht, op het gladde water van het meer. Hij voelde zich onwerkelijk, emoties die hij geen naam kon geven spoelden door hem heen. Melancholiek maakte zich meester van hem, hij zou niet eens willen weten hoe hij die gevoelens moest benoemen. Ze waren overweldigend, prachtig en tegelijkertijd zo... Hij wist het niet. Maar als hij zijn ogen sloot was het net alsof hij op de top van een heuvel stond en de wind door zijn manen heen blies. Alsof hij ongenaakbaar was. Maar hij sloot zijn ogen niet, want een hinnik doorboorde hem. Met een schok werd hij teruggebracht naar de werkelijkheid, de emoties van zoeven ebden uit hem weg en maakte dat hij zich incompleet voelde. De wereld was niet zoals hij hem voor eventjes had voorgesteld. Het was geen plaats waar alles vredig en schoon was. Oorlogen woedden hier en slechte paarden domineerden bepaalde plaatsen. De grijze hengst hield zijn adem in en blies die langzaam weer uit. Amiya was er even niet, ze had andere dingen te doen en hij stond altijd voor haar klaar om de kudde tijdelijk te leiden. Met enige moeite haalde hij zichzelf terug naar deze tijd en draaide zijn hoofd rond. Het was maar het beste om direct naar degene te gaan die had gehinnikt. De plicht riep hem en hij stond klaar om die te vervullen. Met souplesse en kracht zette hij zijn zilverkleurige lichaam in beweging. Een briesje deed de bladeren aan de bomen ritselen en joeg rimpels in het water. Falcon snoof de lucht diep op en galoppeerde aan. Zijn hoeven dreunden pas voor pas op de grond. Hij voelde de wind door zijn manen gaan en langs zijn lichaam strijken. Het was een gevoel van totale macht, complete vrijheid. Het was een gevoel van gelukzaligheid. Hij kon het echter niet lang behouden, zijn tempo zakte al snel weer af tot een langzame draf en daarmee verdween ook dat onbeschrijfbare gevoel. De hengst liet zijn hals enkele centimeters zakken en zocht met zijn donkere ogen naar degene die had geroepen. Daar, aan de rand van het meer stond een voskleurige hengst. Een brede bles sierde het dier zijn hoofd en in rust leek hij uit te kijken naar de vissen die zich soepel en geruisloos door het water voortbewogen. Voor een kort moment gleed zijn blik ook naar de waterkant. Het water was een spiegelglad oppervlak, de hengst zag zichzelf weerspiegeld in het meer en glimlachte kort tegen de vreemdeling voor hem. Enigzins benieuwd naar wat hij wilde, hoewel hij het waarschijnlijk wel kon raden, nam hij hem op. Falcon knikte naar de vos en sprak met warme stem. 'Goedendag,' begon hij op vriendelijke toon. 'Je roep was gericht naar Amiya, nietwaar? Enkel bevind de leidster van The Eagles zich momenteel niet in deze gebieden. Daarom ben ik hier om haar taak tijdelijk over te nemen. Mijn naam is Falcon, Orde-lid van The Eagles. En met wie heb ik het genoegen?' Vroeg hij, nieuwsgierigheid weerklonk in zijn stem, samen met een vederlichte toon van gezag. Het ging bijna onbewust, maar ergens was het hem natuurlijk. Zijn ogen glinsterden vriendelijk, een schat aan wijsheid en verdriet lag achter in die blik. Hij was niet ongeschonden door het leven gekomen en moeilijkheden leken zich als een berg op te stapelen. Het werd steeds moeilijker om erbovenop te klimmen.