Ricoon' stampte hard vooruit, met zijn staart wild om hem heen slaand. Nú zag hij er best wel erg chagerijnig uit, terwijl hij dat eigenlijk helemaal niet was maargoed. Rustig snoof hij en toen hij een geritsel hoorde - vlakbij zichzelf - drukte hij zijn oren plat in zijn schedel; ja, je wist maar nooit wat voor een gevaar er wel niet op de loer kon liggen! Snel keek hij om zich heen, en toen er een klein beest vooruit flitste wist hij dat het niet meer zou zijn dan een klein konijntje, of wat dan ook. 'Wie je ook bent, ga maar lekker weg. Dom beest,' snauwde hij tussendoor en stampte weer woedend weg, okee nu was hij misschien toch wel ietswat chagerijnig geworden. Misschien was hij wel niet in zo'n vrolijke stemming, maar niemand zou hem toch op kunnen vrolijken en hij had al lang niet meer iemand gesproken. Misschien zou dat hem wel goed doen, maar nee. Hijzelf zou niemand gaan roepen, hij was niet echt zo'n iemand die ging hinniken naar een paard omdat hij 'behoeften' had om tegen iemand te praten ofzo. Nee, alleen als hij iemand tegen zou komen zou zijn bui misschien wat opvrolijken. Maar op dat moment stond hij stil, en schudde hij zijn hoofd. Alles flitste in één keer door zijn gedachten heen; waar was hij mee bezig? Hij was nu vader en zou zichzelf normaal moeten gedragen, als een 'echte' volwassenen en niet om het kleinste dingetje een groot probleem gaan maken. Ja, hij twijfelde nu geen enkele seconden meer en hij bokte hard, van het plezier. De rest van zijn leven zou vanaf nu alleen nog maar plezier krijgen, en niet een van de saaiste dingen worden. Nee, dit zou een leven worden om nooit te vergeten! Het zou wel ieder moment op kunnen houden, maar hij wist zeker dat áls dat zou gebeuren, hij dan trots en vrolijk zou sterven. Ja nu zou het echt zo gaan worden, en niets anders! Niemand anders zou hem tegen kunnen houden om dit plan uit te gaan voeren. Nee, echt niemand! En hij zou vanaf vandaag ook weer eens flink actief gaan worden en veel paardjes gaan ontmoeten. En dan echt létterlijk véél paardjes! Snel stoof hij weg, naar het water wat hij kon gaan drinken bij het meer van Het Wilgenwoud, want zijn inmiddels kurkdroge keel was niet meer om aan te voelen. Zo ruw en schor, zo zou hij echt niet veel kunnen praten met zo'n stem als hij nu had. Snel steigerde hij nogmaals en begon hij te galoperen, met zijn staart trots achter hem hangend als een soort van 'vlag' en zijn hoofd sierlijk de lucht in. Net als een 'echte' Arabier, wat hij ook immers was dan. 'Tralalalalala. Ohooooo, ohoooo, ohooooo. Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit!' zong hij hardop en toen hij het meer zag liggen en daar in de verte en er zelf daarna ook was liet hij zijn hals strekken, en liet hij het water met bakken naar binnen stromen. Het voelde lekker koel en zacht aan, en hij voelde meteen het verschil dat hij nodig had omdat hij de laatste tijd niet echt veel meer gedronken had.
[Ricoon&Sultan, hetspijtme. Flutpost. --'']
[Ricoon&Sultan, hetspijtme. Flutpost. --'']