Walking untill I find somebody

Met ruime galoppassen galopeerde Baico met volle vaart over de vallei heen. Hij genoot van de wind door zijn manen. Het was al aardig af aan het koelen en de zon begon langzaam te zakken. Zijn blik gleed over heel het gebied. Hij was opzoek naar gezelschap. Om de aantal minuten lied hij een harde hinnik horen. Hopend dat er iemand zou reageren op hem. Ook hielt hij alles in de gaten om eventueel gevaar te kunnen ontdekken. Of een ander paard die hulp nodig had. Hij was altijd bereid te helpen. Hoe erg de situatie ook uit de hand zou kunnen lopen. Zijn oren draaide alle kanten op. Dit tempo kon hij aardig lang volhouden. Aangezien hij altijd zo rende. Volle kracht. In zijn gedachten dwaalde hij afentoe af. Hij dacht aan vroeger. Aan de merrie van toen.. Hij zou haar voorgoed kwijt zijn maar hij accepteerde het. Hij moest verder met zijn leven, ookal was het zwaar voor hem omdat hij van binnen al die tijd nog steeds zoveel voor haar voelde. Hij hoopte ooit op een dag de ware voor hem te vinden. Haar wilde hij dan met alles wat hij kon beschermen. Zijn leven ervoor wagen. Maar de vraag was of hij haar ooit zou vinden.. Maar hij zou eerst over Curlin heen moeten komen. Hij zat er nogsteeds erg mee. Doordat hij zo diep in gedachten zat, had hij niet in de gaten dat hij gevolgt werd. Pas toen hij iets bij zijn been voelde schrok hij zich dood en trapte gelijk hard achteruit. Hij keek achterom en zag dat het een wolf was die achter hem aanzat. Hij versnelde zijn tempo en ging er hard vandoor. Uiteindelijk haakte de wolf af en stopte waarna die terug ging. Baico ging steeds wat slomer totdat hij uiteindelijk rustig draafde. Hij hinnikte weer een keer en hoopte nu wel antwoord te krijgen.

De gestippelde merrie draafde sierlijk met haar hoofd geheven over de Ash Vallei. De plek waar ze zich de laaste tijd wel vaker bevond. Het was er niet vrolijk maar ook niet het tegenovergestelde. Het was een plek waar je je kon uitleven en afentoe nog is iets kon doden zoals een vervelende wolf of iets anders. Ze had een hekel aan die beesten en ze rende er niet eens meer voor weg. Haar staart droeg ze sierlijk net als haar sierlijke vrolijk gestippelde hoofd. Haar staart die zich afentoe heen en weer liet bewegen volgde sierlijk met de wind mee,net als haar zijdezachte manen. Haar vacht glom maar afentoe kwamen er toch stofdelen op van de Ash Vallei. Haar oren stonden strak naar voren en haar houding oplettend. Ze versnelde haar tempo en sprong vrolijk aan in een actieve vrolijke galop. Haar keel verliet een hinnik, een hinnik waar geen emotie in te vinden was. Ze had namelijk twee kanten, een botte kant die zich steeds meer tevoorschijn liet komen maar ook haar vrolijke en lieve kant die ze steeds minder liet zien... Ze vroeg zich steeds vaker af waarom ze leefde, in de 6 jaar van haar leven had ze nooit iets spannends of leuks meegemaakt. Njhaaaa, het kon erger dacht ze rustig. Ze had vrienden maar familie ? bij haar weten niet dacht ze rustig. Haar hoofd schudde ze zachtjes heen en weer terwijl haar benen zich krachtig en vrolijk met ruime passen vooruit zette. Ze droegen haar sterk slank gevormde lichaam met gemak. Haar oren draaide zich een beetje rond en ze keek verbaasd op toen ze een vage hinnik hoorde. Het trok haar aandacht eigenlijk niet,enkel en alleen liet haar keel een behoorlijk felle hinnik horen,dat omdat ze de hinnik niet had herkend of het paard simpel weg gewoon niet kende. Weer schudde ze met haar hoofd en sloeg ze met haar staart feller tegen haar flanker dan dat ze voorheen had gedaan...

[srry had verkeerde ding ingelogt en nu kan ik nie verwijderen]

Hij keek verbaast op toen hij ineens een hinnik hoorde. Niet erg hard maar het was er wel een. Hij hinnikte hard terug. Harder dan de hinniken die hij telkens gaf. Terwijl hij zijn tempo versnelde keek hij rond. Hij wist wel ongeveer waar de hinnik vandaan kwam. In volle rengalop stoof hij hard vooruit. Hij genoot van de wind die zijn manen meedraagde. Hij snoof de frisse lucht diep op. Het voelde goed om hier te zijn. De zon zakte steeds dieper en dieper. Het geluid van zijn hoeven kletterde hard op de grond. Omdat de grond waar hij over galoppeerde erg hard was. Bijna beton. Hij keek rond of hij al een paard kon zien. Hij hinnikte nog een keer. Maar deze keer met een boodschap. 'Waar ben je?' Was de vraag. Hij hoopte dat het wel een neutraal/goed paard was. Aangezien hij niet wilde vechten nu. Hij was daarvoor nu echt niet in de stemming. Hij keek naar de lucht terwijl zijn oren alle kanten heen draaide om een antwoord op te vangen. Voor zijn gevoel zou hij er nu bijna moeten zijn. Anders had hij het niet goed ingeschat. Mischien was hij het paard allang voorbij. Maar er was ook zo weinig licht omdat er zoveel wolken voor de maan stonden dat het maanlicht onmogelijk de omgeving kon verlichten.