Find that way

Nojin keek Eclips even aan en glimlachtte. Hij had ermee leren leven. Hij moest het verleden achter zich laten en verder gaan met het heden. Zo had hij het altijd geleerd. Hij keek naar de prachtige wilgen. Treurwilgen leken helemaal niet zo treurig in de zomer, nu hongen er enkel wat kale takken naar beneden. Zo begreep hij de naam wel. Hij keek naar de witte merrie langs hem en stapte daarna rustig verder. Zijn zwevende beweging zette hij verder bij elke pas. Hij had zijn gidzwarte staart nog steeds trots in de hoogte gestoken. Een lichtte schemering hing over het landschap heen. Hij keek weer even naar Eclips, het voelde alsof hij haar hoorde te beschermen. Dat geen enkel paard bij haar in de buurt zou mogen komen zolang hij bij haar was. "Het is werkelijk prachtig hier." Sprak hij rustig terwijl hij naar haar keek. Een warm gevoel welde op vanuit zijn buik. Hij negeerde het en wandelde rustig verder. Ergens vaag in zijn herinneringen wist hij nog een perfect schuilplaats. Niet ver hier vandaag was een grot waar ze konden overnachten zonder dat het al te koud zou worden. Nojin volgde zijn instincten. Hij wist ongeveer de weg nog. Toen bleek dat hij echt de weg nog wist verscheen er een grijns op zijn gezicht, zijn ogen straalden. Hij hielt halt voor de ingang en keek naar Eclips. "We kunnen beter hier overnachten. Je lijkt uitgeput" Zei hij tegen haar. Zijn bruine ogen keken haar even aan waarbij hij daarna weer wegkeek.

[& Eclips]
flutj sowry

Nu zaten ze in het wilgenwoud. Eclips keek naar de laag hangende takken. Ze rilde even daardoor, ze leken allemaal zo treurig. Je werd er treurig van, ze zuchtte. Ze keek de hengst aan, die zijn staart nog opgeheven had. Eclips was veilig bij hem. Zo voelde ze dat, alsof hij haar zou beschermen. Daarom was graag nu hier, bij hem.. Altijd als ze keek voelde ze een leuk gevoel. Maar ze dacht er niet aan. De hengst keek ook even naar de merrie. Net toen zij naar voren keek. "Het is werkelijk prachtig hier." sprak de hengst rustig. Eclips antwoorde zacht "Ik vond deze plek altijd al geweldig" Eclips was best moe geworden van al dat stappen. De hengst wist een plek ofzoow, wat hij wist welke kant we opmoesten enzo. Eclips keek weer is naar de hengst en glimlachte, daarna wende ze af. Ze gingen nu weer naar rechts. Waar ze naartoe gingen was een raadsel voor de witte merrie. Ze keek naar voren. Ze schudde even haar hoofd. Eclips keek naar de gond. De sneeuw was al grootte deels weg..Nu kwamen we bij een grot. De hengst bleeg voor de ingang staan hij zei rustig "We kunnen beter hier overnachten. Je lijkt uitgeput" Eclips knikte, ze wa echt moe. Rustig ging ze naar binnen. Ze keek de hengst even aan, maar wende af als hij keek. Ze ging liggen, en sloot haar ogen.

Flutjeee soowwryy

Nojin knikte. Het wilgenwoud was werkelijk prachtig. Hij hield van deze plek in de lente en de zomer. Dan was het hier prachtig, met de vuurvliegjes die 's avonds rondvliegen in het struikgewas. Dan kan hij echt genieten van deze plek, als hij niet alleen was. Dan wou hij die momenten delen met iemand bijzonder. Nojin volgde Eclips de grot in. Ze ging liggen. Hij bleef aan de opening staan. Zou hij hier slapen en de wacht houden over haar? Hij briestte eens zachtjes. Een beetje onzeker wandelde hij naar haar toe en glimlachtte even. Voorzichtig liet hij zich door zijn benen zakken en ging achter haar liggen. Ze kon zijn voorbenen gebruiken als een soort steun of haar hoofd er gewoon langs leggen. Voorzichtig legde hij zijn hoofd op haar schoft. Hij richtte zijn hoofd richting haar buik en sloot even zijn ogen. Na een tijdje richtte hij zijn hoofd ineens. "Eclips?" Vroeg hij zachtjes. Hij wou weten of ze al sliep. Toen bleek dat ze nog niet sliep keek hij haar even aan. "Wanneer komt het veulen?" Vroeg hij een beetje aarzelend. Hij keek haar aan en glimlachtte even. Waarom leek het alsof hij haar al zo lang kende? Toen ze antwoord had gegeven knikte hij even. "Als je ooit hulp nodig hebt, je kan op mij rekenen. Als ik niet beter zou weten zou het zelfs mijn veulen kunnen zijn moest je dat willen." Sprak hij zachtjes terwijl hij weer naar buiten keek. De zon was zo goed als onder de horizon en de sterren schenen al aan de hemel. Hij vond het een prachtig zicht. Zeker nu hij dit kon delen met een paard dat hij echt graag had.

Eclips had een oog toe en met de ander keek ze nog naar buiten. Rustig ging de hengst achter har liggen, en Eclips kreeg het daardoor ook warmer. De hengst legde zijn hoofd op haar schoft. Eclips sloot haar ogen, dit was een leuk moment voor haar. Ineens vroeg de hengst "Eclips?" waarschijnlijk voor te kijken of ze nog wakker was. Eclips antwoorde "Ja?" De hengst keek haar aan, en zei aarzelend "Wanneer komt het veulen?" De merrie hief haar hoofd op en keek de hengst even aan. Eclips antwoorde zachtjes "Waarschijnlijk een van de volgende dagen" Daarna legde ze weer even haar hoofd terug. Haar buik was ook best dik, en soms voelde ze al zelfs schoppen van het kleintje. En dat kan die hard. "Als je ooit hulp nodig hebt, je kan op mij rekenen. Als ik niet beter zou weten zou het zelfs mijn veulen kunnen zijn moest je dat willen." zei de hengst zachtjes. Eclips antwoorde zacht "Dankje" Daarna duwde ze even haar neus tegen de zijne, en daarna keek ze naar buiten. Naar de zon die onderging. "Zo mooi" zei ze zacht. Dit had ze niet vaak gezien, en zeker niet met iemand bijzonder. Ze kende de hengst precies al jaren, ondertusen ze elkaar nog niet eens een dag kende.. Ze zei mompelend "Wauuww, dit heb ik niet vaak gezien, en zeker niet met iemand bijzonder'' Ze had eigenlijk niet door dat ze dit hardop zei. Eigenlijk dacht ze dat ze dit in haar hoofd zei.. Eclips keek nog naar buiten hoe de mooie zon onderging..

Fluwtje weerr :CC

Nojin keek de merrie aan toen ze liet merken dat ze nog wakker was. Het veulen zou snel komen zei ze hem. Hij keek even naar haar buik. Ze voelde haar neus tegen de zijne. Hij briestte zachtjes en legde zijn hoofd terug neer. Samen met haar keek hij naar buiten. Voor even sloot hij zijn ogen en genoot hij van de stilte. Hij hoorde haar iets zachtjes mompelen. Hij keek haar aan en duwde zijn neus tegen haar kaak aan. Voor even sloot hij zijn ogen. "Jij bent bijzonder." Fluisterde hij daarna zachtjes in haar oor. Nojin stond eigenlijk versteld van zijn eigen. Normaal zei hij zulke dingen niet. De enige waar hij dat nog eens tege had gezegd was Sheridan. Hij legde zijn hoofd neer op haar buik. Voor even sloot hij zijn ogen. Hij had een glimlach op zijn gezicht terwijl hij bij haar lag. Hij tilde zijn hoofd weer op en keek haar aan. Voorzichtig gaf hij haar een likje tegen haar wang aan. Hij zou het haar morgen ofzo wel zeggen. Eerst wou hij weten hoe ze hierop reageerde. Nojin wou haar niet overhaarsten en te snel gaan. Ze had al slechte ervaringen met hengsten en hij wou dat ze hem vertrouwde. Hij had haar echt heel erg graag. Hij wou haar een kans geven maar wou zij hem een kans geven? Dat was natuurlijk de grote vraag. Eentje waar hij zich zorgen over maakte.

Eclips kon hier van genieten. Rustig duwde de hengst even zijn hoofd tegen haar kaak. En daarna fluisterde hij in haar oor "Jij bent bijzonder." zei de hengst, ze ze zachtjes als antwoord "Jij bent vele anders dan de hengsten die ik ken. Beter." De andere hengsten.. Sommige slechten. Ze kende ook nog goede hengsten. Bijvoorbeeld Sultan. Maar Nojin had iets speciaal, wat Sultan en de andere hengsten niet hadden. Hij was de bijzondere. Eclips legde haar hoofd weer neer. Ze ademde rustig. Na een minutje deed ze haar hoofd weer omhoog. De hensgt ook, ze keek haar aan. En hij gaf haar een likje op haar wang. Deed hij dat nou echt? Iets in Eclips was nu zo blij. Eigenlijk was ze nog nooit zo close bij een hengst.. Ze keek de hengst aan, ze wou een ding zeggen. Maar wie weet vond de hengst het belachelijk. Dus zei ze zacht ''Jij bent de bijzonderste die ik ken" ze keek de hengst aan, hij was lief, hij was meer. Hij was alles voor haar. MAar zei had dit eigenlijk niet getoont. Dus ze likte hem ook even op zijn wang. Daarna duwde ze haar neus tegen de zijne. Zo bleef ze even. Ze vond hem leuk. Daar was ze nu zeker vann.

=33

Het was stil buiten. Enkel het ruisen van de wind door de kale bomen maakten geluid. De hemel was verlicht met sterren. Zou zijn moeder daar zijn? Hij hoopte het maar. Hij had het altijd moeilijk gehad met het verliezen van zijn moeder. Ze was zwaar ziek geweest en gestorven. Hij herinnerde zich de merrie nog perfect. Ze had een prachtige karamelkleurige vacht, Lichte manen en staart en een warme blik die je nooit meer los wou laten. Hij hoorde nog steeds haar zachte stem die hem alles vertelde. Die hem beschermde tegen de mensen toen hij nog een veulen was. De moeder die hem alles leerde tot ze stierf. Nojin was daarna snel opgegroeid. Zijn vader was een stuk strenger geweest. Hij had de regels moeten naleven zoals alle andere hengsten. Nojin wist ook wel dat hij zijn succes aan zijn vader had te danken maar ook aan zijn moeder. Hij mistte haar. De sterren waren voor hem een conectie met haar. Hij draaide zijn hoofd om, keek Eclips aan. "Ik hou van je." Fluisterde hij zachtjes. Hij voelde haar lik en glimlachtte. Hij legde zijn hoofd weer neer en sloot zijn ogen. Hij was best moe en kon wel wat rust gebruiken. Niet veel later viel hij in slaap.

Eclips keek naar buiten. De wind was hard, maar kwam niet in de grot. De zon was nog minder dan een kwartje te zien. Even sloot ze haar ogen, ze zag voor zich hoe zij de laatste keer met haar moeder, zus en vader naar de ondergaande zon keken. En hoe ze ook samen keken naar de opkomende. Ze brieste even, dat as vroeger. Voor het ongeluk. Ze schudde haar hoofd, dit was een perfect moment nu mocht ze daar niet aan denken. Ze keek even naar de hengst en daarna weer weg. Ze legde haar hoof weer neer, en keek naar buiten. De zon was verder onder. En als je naar boven keek zag je de maan. De volle maan. Zo mooi. Naar de maan kon ze wel eeuwen kijken, hat was zo prachtig. Ze keek naar de hengst, die ook net naar haar keek. Hij fluisterde zacht "Ik hou van je." had ze dat goed gehoord? Ze zei zacht terug "Ik ook van jou" Daarna dacht ze over zijn en haar woorden. Ja, ze meende het. En hij waarschijnlijk ook. Hij glimlachte. Ze glimlachte terug en liet haar hoofd zakken. Ze sloot haar ogen, voor 2 secondes. Daarna keek ze weer even naar de hengst, die al sliep. Stil en zacht duwde ze weer even haar neus tegen ze zijne. Daarna deed ze haar hoofd terug. En brieste. Daarna keek ze naar buiten, de zon was weg en de volle maan stond half in het zicht. Er zaten alleen een paar wolken voor. Die straks wel weg gingen. Ze keek naar de maan. Stilletjes vielen haar ogen toe, en gingen haar gedachten verder tot ze sliep.

Kleine hoeven raakten het gras amper. Neusgaten stonden wijd open. Een korte pluizige staart wapperde achter hem aan. Hij stopte ineens en zijn achterbeentjes slipten verder. Hij landde bijna op zijn achterwerk. hij duwde zijn voorbeentjes af en steigerde. Een veulenhinnik ontsnapte uit zijn mond. Een donkere hengst kwam op hem af gestapt. Nojin kwam terug neer en kroop wat in elkaar. Hij wist dat hij waarschijnlijk een preek zou krijgen van zijn vader. "Nojin!" Weergalmde de strenge stem van zijn vader over het weiland. Twee andere hengsten keken op vanaf het grazen. "Gedraag je! Je hoort je voorbeeldig te gedragen! Je bent geen wilde!" Vergvolgde zijn vader zijn preek. Nojin keek met grote ogen op naar zijn vader en knikte zachtjes. "Sorry vader, ik zal eraan denken. Maar..." Nojin stopte even en keek hem hoopvol aan. "Van mama mocht het wel." Zei hij met een pruillipje. Zijn vader zuchtte eens en keek het veulen aan. Nojin's moeder was nog maar twee weken dood. Hij merkte hoe zijn vader hem een 'knuffel' gaf en eens glimlachtte. "Je bent even koppig als je moeder, daarom hield ik van haar. Maar, je bent een jonge hengst. Later zul jij baas zijn over deze paarden. Als je oud genoeg bent zal ik aftreden en je helpen in je taak. Ik leer je enkel een goede baas en vader te zijn. Iedereen is gelijk voor de wet. Iets wat je moeder vaak niet respecteerde." Sprak zijn vader op een wijze toon terwijl hij verder wandelde. Nojin volgde hem op een drafje en keek hem aan. "Was mama dan slecht?" Vroeg Nojin een beetje twijfelend. Zijn vader schoot in de lach en gaf hem een duw tegen zijn schouder. Daarna draafde hij weg. Nojin grijnsde en rende achter hem aan. Op hoogste versnelling ging hij achter zijn vader aan. Hij greep zijn staart vast en zach dat de grote zwarte hengst stopte en ging liggen. Nojin sprong half over hem en beet hem in zijn oor. "Nee, je moeder was niet slecht, ze was..." De zwarte hengst zuchtte eens. "Ze was een geweldige merrie. Zo moesten er meer zijn." Nojin zag dat het zijn vader pijn deed om over zijn moeder te spreken. Zou hij later ook zo zijn? Hij wist het niet.



Nojin schoot wakker uit zijn droom. Een zacht zuchtje ontsnapte uit zijn keel. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Pas daarna realiseerde hij zich dat hij niet alleen was. Hij glimlachtte eens zachtjes. Zijn vader had gelijk gehad. Zijn moeder was de meest geweldige vrijgevochten merrie geweest op stal. Toch zou ze niets zijn in vergelijking met de meeste merries die in deze gebieden leefden. Die waren nog koppiger en zouden nooit een tweevoeter bij hen in de buurt laten, al zouden ze daardoor overleven. Nojin was anders. Hij zou juist naar een tweevoeter heen gaan moest hij er nu eentje zien. Hij verlangde stiekem nog steeds naar zijn zorgeloze leventje bij de mensen. Nooit had hij een probleem gehad of had hij moeten vechten voor iets. Zo stilletjes mogelijk stond hij recht, hij wou Eclips niet wakker maken. Hij rekte zich eens uit en wandelde naar de opening van de grot. Het landschap was nog steeds wit. Hij schudde zich eens uit en keek naar buiten. Het was eigenlijk prachtig. Hij zou hier wel wachten to Eclips wakker zou zijn. Hij keek regelmatig om voor te kijken naar haar. Plots zag hij dat ze haar ogen opende. Hij draafde rustig naar haar toen en gaf haar een neusje. "Goedemorgen" Sprak hij rustig met een charmante toon. Hij keek naar buiten en daarna weer naar de merrie. Ze zouden zo wel naar buiten gaan en wat ronddwalen.



srry voor latere postjes, drukke periode aan school, dit weekend kan ik misschien niet posten :$ (paar heel belangrijke taken)

Eclips opende haar ogen stil. Ze zag de hengst voor haar, die naar haar toe draafde. Daarna gaf hij een neusje en zei hij rustig met een charmante toon "Goedemorgen" ze glimlachte en zei zacht "Jij ook" Terwijl de hengst naar buiten keek, keek zij naar de hengst. Nadenkend over wat de vorige dag was gebeurd. Ze onthoud best slecht. Maar dat kon ze niet vergeten, ze vergat nooit de "belangrijke"momenten. Zoals, haar verleden, hoe haar ouders ruziemaakte. Hoe haar moeder stierf. De ruzie met haar zus. Ze zuchtte, soms leuke maar ook mindere. Die ze liever niet onthoud... Ze stond op, en strekte haar uit. Daarna ging ze naar de hengst en vroeg "even wandelen?"Daarna keek ze naar buiten. naar het witte landschap, ze keek weer naar de hengst. Ze duwde even haar hoofd tegen de zijne. Ze hield echt van hem. Dat had ze nog nooit gedaan, echt van iemand gehouden. Ja, van haar familie natuurlijk. Maar iemand die ze eigenlijk pas net kende. Maar weetje voor haar was hij de bijzonderste in haar leven..

Flutt

Nojin keek haar aan. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij knikte naar haar en wandelde de grot uit. Hij keek even naar haar dikke buik. Hij wist wel dat het veulen niet van hem was maar dat kon hem even niet schelen. Hij hield van de moeder van het veulen. Hij vond het logisch dat hij dan ook de vaderrol op zich zou nemen. Hij liep dicht tegen haar aan en grijnsde eens zachtjes. Hij voelde zich geweldig goed en dat kon je aan hem zien. Het liefste van alles zou hij als een gek rondrennen. Maar hij wist dat hij zich in moest houden. Hij kon haast niet wachten tot het veulen zou komen. Het leek hem een geweldig moment. "Zou je het erg vinden moest ik de vaderrol voor het veulen op mij nemen?" Vroeg hij opeens fluisterend. Hij staarde naar de grond. Wat als ze het erg zou vinden en het niet wou? Dan zou hij zich best rot voelen.

(flutj srry, ben bezig voor project school)

Hij knikte als antwoordt op haar vraag. Ze glimlachte blij... Even had ze het gevoel dat hij naar haar buik keek. Die was ook zo dik, even maakte ze haar zorgen. Er kwamen allemaal vragen zoals: Wanneer komt het veulentje? Wie gaat eigenlijk de vader zijn? Nee, ze moest daar niet aan denken. Opeens fluisterde de hengst "Zou je het erg vinden moest ik de vaderrol voor het veulen op mij nemen?" Ze dacht even na. Een secondje of 3, en toen wist ze het. Ze zei "Ik zou het juist leuker vinden." En ze meende het ook, ze hield van hem. Dus het zou best normaal zij als hij dat deed. Dat zou ook leuker zijn voor haar.. Ze keek wat omhoog, de zon begon echt optekomen.. Zo mooi, en weer dit moment met een specialtje. Een bijzonder iemand. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. Ze keek even naar de hengst. Daarna weer recht voorzich, versnelde haar passen en ging in draf. Tot ze voor de hengst was toen draaide ze zich om naar de hengst. Ze glimlachte naar hem. Nu stonden ze weer redelijk dicht bij elkaar met als achtergrond sneeuw, bomen en de opkomende zon.

Eclips is ergens anders bevalen.