Een gespierde, donkergekleurde hengst galoppeerde in een gestrekte rengalop door het stof en over de stenen van de woestijn. Zijn lange manen leken een eigen spel te spelen met de wind, een eigen leven te leiden, terwijl ze alle kanten op vlogen. De hitte en de inspanningen hadden een laagje zweet doen vormen op zijn donkerbruine vacht, die nu haast zwart leek te zijn. Vurige, goudbruine ogen keken de omgeving rond. Zijn hoeven dreunden ritmisch op de stenen grond, grind en kiezels trilden waar hij langs kwam. Hij deed geen moeite om zijn aanwezigheid in het gebied van de slechte paarden te verhullen, want hij deinsde niet terug voor een gevecht wanneer nodig. In feite zou hij een gevecht met het één of andere verwaande slechte paard helemáál niet erg vinden. Hij snoof de lucht in, die warm aanvoelde, en gooide met een woest gebaar zijn hoofd in de nek. Hij wist bij wie hij hoorde, bij de groep merries en hengsten die gevormd was. Hij schudde met zijn hoofd, hoe was het ooit zo ver gekomen dat die merries in feite boven hem stonden? In elk geval was hij nog de hoogste in rang van de hengsten, een soort alfa, dat was dan nog iets. Maar het was in strijd met zijn trotse en dominante gevoelens, die hij al vanaf zijn geboorte had. In elk geval zag hij de merries koppig gewoon op zijn manier; Als deel van de kudde, de kudde die ze samen vormden. Maar hij was niet altijd de gemakkelijkste om mee om te gaan, en er viel niet met hem te spotten. Het vuur in hem was nog lang niet uitgedoofd, en dat zou het ook niet doen tot de dag dat hij stierf, net zoals de hitte die in de woestijn heerste bij daglicht nooit zou sterven. Alleen ’s nachts heerste hier ijzige koude. Hazard brieste luid en zag vanuit zijn ooghoek een steile helling, die naar een hoog liggend plateau leidde dat over de woestijn uitkeek. Direct wijzigde hij zijn koers en stormde nu op het plateau af. Met krachtige afzetten van zijn gespierde achterhand begon hij zijn weg omhoog te klimmen, je zag zijn spieren rollen onder zijn vel en zijn vacht kleurde donkerder door het zweet. De zon straalde fel aan een azuurblauwe hemel, waar alleen enkele dottige wolkjes rond zweefden, die de stralen niet tegen konden houden en dus ook niet konden voorkomen dat ze eveneens op de hengst neerdaalden en hem verhitten. Toch hield hij vol, zijn hart ging in een iets sneller tempo dan normaal in zijn brede borstkas, en uiteindelijk bereikte hij de top. Fier ging hij op de punt staan, hier boven stond meer wind en dat verkoelde hem enigszins, maar heel veel hielp het niet. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes tegen de verblindende zon en zag dat in de verte de lucht trilde door de hitte. Voor hij dit gebied besloten had te bezoeken was hij langs een riviertje geweest om te drinken, dus last van dorst had hij niet echt heel erg.
Zijn oren draaiden toen hij een geluidje achter zich hoorde, en direct draaide hij zich om. Hij schraapte ongedurig met zijn hoef over de grond terwijl hij zijn hals strekte en naar het naderende figuurtje keek. Met een neutraal gezicht, er was zeker geen angst op te lezen maar ook geen dreiging, wachtte hij af tot het paard bij hem was.
[Banani, Midflower en wie er nog meer willen komen ;D]
Zijn oren draaiden toen hij een geluidje achter zich hoorde, en direct draaide hij zich om. Hij schraapte ongedurig met zijn hoef over de grond terwijl hij zijn hals strekte en naar het naderende figuurtje keek. Met een neutraal gezicht, er was zeker geen angst op te lezen maar ook geen dreiging, wachtte hij af tot het paard bij hem was.
[Banani, Midflower en wie er nog meer willen komen ;D]
. Langzaam zette ze zich in beweging en wandelde rustig weg. Er heerste een stilte in haar hoofd, alle chaos was verdwenen na gisteren en er het was weer een nieuwe dag. Een nieuwe dag in DH. Het was een mooie dag. Koud wel maar het was herfst en het kon niet altijd warm zijn. De bladeren wuifden zachtjes in de wind en ze hoorde de vogels fluiten. Een perfecte dag voor een neutraal paard. Amani werd hyperder en hyperder en na een kleine tijd huppelde ze vrolijk over de droge grond. Ghehe de woestijn hea? Nou daar kon niet veel in de fik gestoken worden. Niets om bang voor te zijn vond ze. Ghehe wat kon ze toch weer zo gestoord zijn vond ze. Vandaar de titel ‘Het hippe banaantje’ want jupps, ze was een hip banaantje ghehe. Waar was Padeau eigenlijk? Wow was ze gewoon achter haar? Verhip dan was ze echt krankzinnig gestoord ghehe. ”Gheheeee” Sprak ze geniepig. Ze zou wel zien of haar schat achter haar stond. Ze kon wel stil zijn als het moet. ”Gheheeee” Sprak ze weer samenzweerderig. Amani hield opeens stil en rook, haar hals in de lucht geheven. Een ander paard, hier in de woestijn. Woesjjj lol! Met gestoorde gedachtes huppelde ze een stukje waarna ze gewoon draafde en stopte voor het paard. ”Ghehe,” was het enige wat ze uitbracht. Eens kijken of het paard vriendelijk was. Meer had ze eigenlijk niet te denken of te zeggend dus ze wachtte gewoon af.
]
. De hengst wachtte af of er ook nog iets zinnigs uit de merrie zou komen, en schudde ongeduldig met zijn hoofd.