Wanna' meet DH's newest stallion?

De wind stond hard vandaag, maar dat kon hem niets schelen. Céto bewonderde hoe één windvlaag de hele prairie op stelten kon zetten, en hoe alles meebewoog. Hoe alles, meedanste. Zijn oren stonden recht omhoog, klaar voor avontuur. Want dat was iets waar hij dol op was. Waar hij het meest dol op was, was zichzelf zijn, want iedereen was uniek. Hij was naar DH gekomen, zodat hij zichzelf kon zijn. In zijn vorige leefgebied werd hij niet geaccepteerd voor wie hij was. Céto was eigenwijs geweest en weigerde weg te gaan. Hij had de leider uitgedaagd. Idioot die je bent, je denkt niet na voor je iets doet, had zijn vader gezegd. Zijn vader had zich nooit om hem bekommerd, en toen ging hij zich ineens met Céto bemoeien. Hij was te eigenwijs en wou altijd stoer doen, en nu had hij verloren van zijn leider, en had geen keus meer; hij moest het gebied verlaten. Hij keek even om zich heen, geen idee welke paarden hier leefden. Welke verhalen zich hier hadden afgespeeld, welke veulens hier geboren waren. Hij zuchtte zachtjes. Hij hield ervan om los te gaan, maar nu was hij daar niet voor in de stemming. Bijna nooit in zijn leven was hij verdrietig geweest, behalve nu. Wat moest hij nu? Rondjes wandelen in DH en gras vreten? Dan zou zijn leven toch veel te saai worden. Zijn blauwe ogen staarden lusteloos naar de lucht, het leek wel alsof zijn ziel opgesloten zat in zorgen en problemen die er niet echt waren. Hij was altijd vrolijk geweest, zag alles van de goede kant, en wat was er nu van hem over? Misschien dat de paarden hier zijn oude ik weer terug konden toveren, maar hij had geen zin om daar over na te denken. Het enige wat hij nu wou is wandelen, en zijn hoofd leegmaken. Even alles vergeten wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Hallo, waar is Céto? Céto's hoofd schoot omhoog. Waar kwam die stem vandaan? Opeens kwam er een hele harde windvlaag, hij kneep zijn ogen fijn zodat hij geen traanogen kreeg. Maar toen besefte dat hij juist risico's moest durven te nemen, en door de windvlaag heen moest kijken. Hij opende zijn ogen en keek zo ver mogelijk voor zich uit. De windvlaag stopte weer, en toen pas besefte hij wat hij moest doen. Hij moest gewoon zichzelf zijn, hij was nu toch vrij? Waarom zou hij dat oude gebied missen, daar was niets bijzonders! Hier lag zijn toekomst, en hij zou hier een boel plezier gaan maken. Hij zou DH eens flink op zijn kop gaan zetten! Zijn ogen stonden opeens opgewekt, hij hield zijn hoofd trots omhoog. Hij was trots op wie hij was, maar niet op een arrogante manier. Hij was niet beter dan anderen, maar ook niet sléchter! Hij bracht zijn benen in beweging en uit het niets startte hij een uitbundige galop. Hij hinnikte en schudde met zijn manen, genoot van de wind die langs hem heen schoot. Hij maakte korte sprongetjes en ging helemaal los. Zo wild als de zee bij windkracht duizend! Hij was er klaar voor, nu kon hij de héle wereld aan.

Vlek stond op een heuvel en keek voor zich uit, ze verveelde zich een beetje. Ze kende niet veel paarden en was veel alleen. Ze hield er niet van alleen te zijn, ze wou graag iemand om te praten hebben en om lol mee te maken. Haar blik viel op een paard in de verte. De wind stond de verkeerde kant op, dus ze kon niet ruiken of het een hengst of een merrie was. Ze bleef even staan kijken wat het paard ging doen, hij liep met zijn hoofd hangend. Ineens kwam het paard in beweging en sprong aan in galop, hij hinnikte en schudde met zijn manen en maakte allemaal sprongen. Die ziet er wel vrolijk uit, dacht vlek. Ze hinnikte een keer en sprong ook aan in galop, met vlotte passen galoppeerde ze naar het paard toe, tot ze naast hem was. "Goeiedaag!" riep ze vrolijk, ze kwam maar net boven de wind uit. Ze rook nu de geur van het paard goed en rook dat hij een hengst was, niet dat dat van veel belang was. Hij leek haar wel aardig, ze galoppeerde met hem mee wachtend op antwoord.

Céto was nog bezig met galopperen toen er opeens een merrie naast hem kwam lopen. Hij verminderde zijn vaart zodat hij makkelijker kon praten, want praten en galopperen tegelijk, dat ging meestal niet. Alleen als Coktail erbij was.. Hij schudde met zijn hoofd, hij moest die merrie nodig uit zijn gedachten zetten. Ze hadden elkaar al heel veel jaar niet meer gezien, en ze was vast héél ergens anders. Misschien had ze al wel een partner gevonden en veulens gekregen... Hij glimlachte vriendelijk naast de gevlekte merrie naast hem en net toen hij haar wou begroetten, zei zij iets. "Goeiedaag!" Céto's glimlach werd nog breder en veranderde nu meer in een ondeugende grijns. Hij stopte nu helemaal met lopen en na een korte tijd stond hij stil. "Ola," zei hij triomfantelijk en boog zijn nek om wat te grazen, al viel er hier niet veel te verteren. In een sierlijke beweging kwam zijn hoofd weer omhoog en stond hij weer oog in oog met de nog onbekende merrie. Hoe zou ze eigenlijk heten? Ze was zeker niet slecht, eerder een goedzakje, en dat was op dit moment ook alleen maar goed. Céto had niet echt zin in problemen, nu hij net in dit gebied was aangekomen. Het zogenoemde Dreamhorses. "En jij bent?" zei hij met een vrolijke stem. Nieuwsgierig keek hij haar aan, hij vroeg zich af wat ze hier te zoeken had. Eigenlijk wist ook niet waarom hij nog op deze plek bleef hangen, maar nu hij dan toch een gesprek had gestart, kon hij die net zo goed afmaken. Van manieren wist hij niet veel af, voor hem was niets onbeleefd. Als een gesprek hem te saai werd, zou hij zonder schuldgevoel weglopen. Met Coktail was een gesprek nooit saai... Weer schudde hij met zijn hoofd, zijn manen bewogen dit keer mee. Zet die merrie toch uit je hoofd.

De hengst minderde vaart toen hij merkte dat Vlek naast hem was gekomen, waarna hij zijn vaart nog meer verminderde en uiteindelijk tot stilstand kwam. "Ola" begroette de hengst haar triomfantelijk, hij had een ondeugende grijns op zijn gezicht, dat beviel Vlek wel. "En jij bent?" vroeg de hengst vrolijk terwijl hij haar nieuwsgierig aankeek. "Vlek is de naam" zei ze met een grijns op haar gezicht. "En jij bent?" herhaalde ze zijn woorden vrolijk. Hij zag er aardig uit, iemand die er wel van hield om lol te trappen. Ze keek de hengst nieuwsgierig en vrolijk aan terwijl ze op zijn antwoord wachtte.

Céto keek de merrie eventjes droog aan, toen ze zei dat ze Vlek heette. Een bijzondere naam, want meestal hoorde je hele andere namen als het om paarden ging. Maar wel een mooie naam. Hij knikte vriendelijk en glimlachte. Hij dacht weer aan Coktail, ze hadden elkaar laatst weer ontmoet, en zij was ook blij geweest. Dat was een goed teken toch? Wist hij veel, merrie's waren een raadsel. De ene keer willen ze dat je romantisch doet, de andere keer vinden ze je maar slijmerds. Niet dat de vriendschap tussen hen daardoor minder werd, hij kon gewoon zichzelf zijn bij Coks. Maar soms vroeg hij zich af waarom hij zo weinig met hengsten omging. Misschien dat die hem te irritant vonden. Hij grinnikte even bij die gedachten, en zijn oren schoten weer omhoog toen de merrie plots iets vroeg. "En jij bent?" herhaalde ze Céto's eerdere woorden. Brutaal als hij was, wou hij bijna 'na-aperd' roepen, maar hij wist zichzelf nog net in te houden. Vlek was best aardig, waarom zou hij dan meteen zo gaan doen. Als hij haar niet gemogen had, zou hij zonder pardon gedag zeggen en vrolijk weghupsen. Maar dat was nu niet het geval, hij zou op een normale manier antwoord geven. "Je m'appele Céto," zei hij, en probeerde het franse accent te imiteren, wat overigens niet helemaal lukte. Het kwam er meer uit alsof hij met een mond vol franse stinkkaas aan het praten was. Hij grijnsde, frans had hij altijd al wel een mooie taal gevonden, vooral als je het op een kakkerige manier zei. Dat deed hem denken aan die idiote leiderhengst, die hem en Coktail als oud vuil het gebied had uitgegooid. Tsja, ze hadden geen keus, anders zou de hele kudde op hen af stormen, en dat waren er nogal wat. Hij zuchtte eventjes tevreden en keek Vlek met twinkelende ogen aan. Waar zou Coks nu uithangen?...