This must be like.. A dream..

Céto had zijn hals gebogen en snuffelde aan het water, dat s'avonds, als de maan erop scheen, zilver leek. Hij dacht er niet over na hoe dat übehaupt mogelijk was, maar hij bewonderde gewoon de schoonheid. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Dat was zo'n beetje zijn motto, maar zijn echte motto was toch wel Hakuna Matata. Vergeet je zorgen. Al was dat op dit moment wel héél erg lastig. Hij was uit de kudde gezet door die chagrijnige ouwe vrek, die eerst zo 'beleefd' leek te zijn. Nou mooi niet dus, hij schopte hem zonder pardon het gebied uit. Dag dag Céto, niet je hoeven vuil maken hé?
Hij keek even omhoog, dit was waarschijnlijk het mooiste gebied in Dreamhorses. De volle maan scheen, de bomen bogen zich neer over het schitterende zilverenwater, het was bijna magisch. Aangezien hij nog niet veel gebieden hier kende had hij geen idee hoe het er verder uitzag, maar waarschijnlijk zou dit niet de laatste keer zijn dat hij hier zou komen. Zijn gedachten dreven weer af naar zijn beste mattie. Hoe kon hij haar nou vergeten? Serieus, bij hun geboorte was het eerste wat ze deden naar elkaar toe kruipen en spelen. Hij had zoveel lol met haar gehad, hoe kon hij haar nou uit z'n geheugen deleten met dat gehakuna matata? Het was niets voor hem om chagrijnig te zijn, maar nu alles in de soep was gelopen kon hij bijna niet anders. Er was maar één persoon die zijn dag weer goed kon maken, en dat was Co... Forget about her, she's gone her own way. Céto wou haar helemaal niet vergeten, maar hij was bang dat als hij altijd maar aan haar zou denken, dat het dan alleen maar pijnlijker zou worden. Hij slaakte een zuchtje en staarde lusteloos naar de maan, hij had nu toch niets beters te doen. Sinds Coktail weg was, was iedere dag in zijn leven saai geweest. Het klonk misschien overdreven zielig, maar het was de waarheid. Dat betekende niet dat hij toen alleen maar had zitten droevig zijn. Hij had echt alles geprobeerd om plezier te maken. Hij had tikkertje gedaan met de veulens, met iedereen in de kudde geprobeerd een geintje uit te halen, maar uiteindelijk liep het altijd verkeerd af. Iedereen was daar zo 'beleefd', zo formeel. Ze wisten altijd weer zijn lol te verpesten door chagrijnig te doen en dan kreeg hij straf omdat hij stout was geweest. Echt, stóut? Wie gebruikt dat woord voor een hengst die volwassen is?! Céto schraapte even met zijn puntige hoef in het zand, hij had helemaal nergens zin in. Hij was ook nog eens moe van de lange reis die hij had moeten maken om hier te komen. Net toen hij zijn ogen wou sluiten om te gaan slapen, hoorde hij een vreemd geluid. Hij had een heel vreemd gevoel, plotseling, alsof er iemand aanwezig was die hij kon vertrouwen. Hij werd er bijna bang van, maar het warme gevoel dat uit het niets door zijn aderen stroomde, liet hem blozen. Hij voelde zich op zijn gemak, op een of andere manier, en wist dat hij bij dit paard zichzelf kon zijn. Waar dat gevoel vandaan kwam, geen idee, maar dat boeide hem niet. Hij was nu alleen wel heel nieuwsgierig wie zijn zenuwen zo op stelten kon zetten...

[Only Hammerd]
[Oftewel Coktail =D]

De zandkleurig gevlekte merrie wandelde langs het Zilveren Meer. De maan, hoog boven haar, tekende een zilveren pad op het lichtjes rimpelende water. Ze stond even stil en keek er naar, de zilveren glans weerspiegeld in haar ogen. Vele sterren fonkelden aan de inktzwarte hemel, en het was prachtig. Toch kon de mooie aanblik Coktail voor nu even niet happy maken. Coktail en niet happy? Ja, dat kon wel! Ze liet het niet aan anderen zien, ze probeerde het gat in haar hart weg te lachen met andere paarden. Tot nu toe was het wel behoorlijk gelukt, ze had goede vriendinnen gemaakt en was in een kudde gekomen. Maar er was altijd het gevoel geweest dat er iets miste in haar leven, of eerder gezegd iemand. Het was gewoon niet helemaal compleet zonder Céto, haar allerbeste vriend. Ze had het graag allemaal met hem willen delen, ze had graag met hem hier willen staan. Maar ja, die stomme paarden uit hun kudde dan ook, die veel te beleefde, bange paarden. Coktail sloot met een diepe zucht even haar ogen, en dacht terug aan de dag dat hun wegen gescheiden werden.
~“Tssk! Jullie zijn allemaal zó saai!” snoof de zandkleurige paintmerrie naar haar leider. Haar moeder schudde triest met haar hoofd, haar vader mompelde afkeurend. Het maakte haar niet uit, die saaie paarden hadden niets met haar gemeen, helemaal niets. “Coktail! Als jij je niet kunt gedragen zoals het een paard uit deze kudde behoort, ben ik genoodzaakt jou te bevelen uit onze gebieden te vertrekken, en hiermee je rang als lid op te geven!” zei de grote hengst bevelend, met zijn maar al te bekende strenge stem. Hoe vaak had hij haar wel niet verteld dat ze dit niet mocht doen, en dat dat onbeleefd was. Hoe kwam ze erbij, door de modder rollen en iedereen onder smeren met Céto? Wat een schande, ga je snel wassen in de beek en voor die tijd mag je niet terug komen! En zo had ze nog heel veel meer van dat soort preken te verduren gehad. Haar ogen fonkelden, ze was het meer dan zat. “Ja? Moet ik dan maar vertrekken, is dat wat je wil? Fijn, jullie kunnen allemaal je eigen boontjes gaan doppen, ik kom hier niet meer terug!” snauwde ze koppig, zonder ook maar met haar ogen te knipperen. De leider hengst leek uit elkaar te spatten van woede. “Nog één keer zeg ik het je, sla niet zo’n toon tegen me aan! Uit onze gebieden met jou, nu!” snoof hij, en stampte met zijn hoef op de grond. Coktail keek hem vijandig aan, hij was niet het enige kwade paard hier. “Inderdaad, dit zal dan de laatste keer zijn. De groeten!” zei ze. Ze wist dat tegen hem ingaan geen zin had, hij en de andere paarden zouden haar desnoods met geweld het gebied uit jagen. Maar Coktail had nog steeds haar trots en waardigheid over; Dat liet ze niet gebeuren.
Maar toen ze bijna weg wilde lopen, ving haar blik nog even die van een ander, zwartbont paard. Het was Céto, haar beste mattie 4 evaah. For ever…Coktail schudde triest met haar hoofd, ze wist dat hij nu niet met haar mee kon gaan. Haar enige, echt goede vriend in de kudde, die even hyper, vrolijk en humoristisch was geweest als zij, zou ze nu op moeten geven. Met een laatste sombere blik op hem draaide ze zich om, en stoof er vandoor in een snelle galop. Het enige wat van haar overbleef was een stofwolkje en haar dreunende hoefslag, die langzaam wegstierf.~
Coktail schudde met haar hoofd, Céto was niet bij haar, hij was bij die andere kudde nu, waar hij hopelijk het leven van die leiderhengst zuur maakte. Een klein glimlachje speelde even rond haar lippen toen ze dacht aan de keren dat ze zoveel lol gehad hadden, maar dat verdween weer toen ze bedacht dat het nu niet meer zou gebeuren. Coktail was een vrolijk, humoristisch paard, maar niemand wist hier van af.
Ze richtte haar hoofd op, en rook plotseling een geur. Even bleef ze stil staan, ze herkende die geur. Het was een fijne, vertrouwde geur, maar ze kon hem even niet thuisbrengen. Maar wat ze wel wist was dat het paard dat daar ergens moest staan haar aantrok als een magneet, dus sprong ze enthousiast aan in een snelle galop. Ze stoof tussen de bomen door, hoe dichterbij ze kwam hoe beter ze het rook. Tot ze een silhouet in de verte zag, een bont paard…Coktails oren schoten naar voren, dit ging je toch niet menen? Maar dat kon niet…Was hij het? Die vragen flitsten door haar hoofd terwijl ze verder galoppeerde. Op een stukje afstand viel ze terug in de draf, toen in stap en toen stopte ze. Haar ogen staarden ongelovig naar de hengst, hoe kon hij hier zijn? Verbeeldde ze zich dit nu? “Céto…?” zei ze zachtjes, haar stem niet meer dan een fluistering in de bries. Ze wachtte tot de hengst zijn hoofd naar haar toe zou draaien, en ze zijn ogen en gezicht zou kunnen zien. Dan zou ze het 100 procent zeker weten, dat haar beste vriend terug was bij haar. Haar ogen begonnen te stralen en een brede grijns begon zich te vormen op haar snoet, maar ze durfde nog niets te zeggen tot ze het helemaal zeker wist. Al was zijn geur, zijn gestalte zo goed in haar geheugen geprent dat ze het eigenlijk, diep in haar hart al zeker wist.

[Yeay! Inspi heerst ]

[Oeh, I like flashbacks =D]

Céto's oren stonden recht in de richting waar het geluid en de geur vandaan kwamen, voor zo ver dat mogelijk was. Hij wist het zeker, er was iemand in zijn buurt. Omdat het donker was kon hij zo één twee drie geen beweging waarnemen, maar het warme, vreemde gevoel bleef. Naarmate het geluid sterker werd, doemde er ook een geur op. Die geur, die kwam hem wel heel bekend voor. Na een korte tijd was de geur sterk genoeg om te weten wie het was. Maar dat kon toch niet? Coktail was toch niet óók naar DH gekomen na de verbanning, of... De laatste hint kwam; het paard, dat duidelijk een merrie was, zei zachtjes zijn naam. In een snelle beweging keerde hij zijn hoofd. Grapje zeker? Is dit een hallucinatie ofzo? Dit móet wel een droom zijn! Céto's mond viel open van verbazing toen hij het gezicht van zijn aller besteh mattie for evah zag. "Coks..." zei hij, de verontwaardiging was overduidelijk in zijn stem te horen, maar het kwam er vooral een beetje verward uit. Hij staarde eventjes naar haar fonkelende ogen, die de maan weerspiegelden. Ondanks dat het zo donker was in de avond, kon hij haar zo goed zien, iedere detail. Ze was geen haar veranderd van vroeger. Hij zette een stapje dichterbij de zandkleurige, gevlekte merrie, waar hij zijn hele leven plezier mee had gehad. Het leek wel alsof hij zijn andere helft weer had terug gevonden, nu was het weer yin en yang. Hij ging recht tegenover haar staan en drukte voor een kort moment zijn neus tegen die van haar, en liet hem daarna weer los. Hij was nog nooit zo blij geweest om haar te zien. "Coktail, waar heb je zo lang uitgehangen, dude!" zei hij een beetje lachend, maar wel met gevoel. Ongemerkt bloosde hij een beetje. Vroeger had hij dat nooit, maar nu leek het wel alsof het een beetje anders was. Misschien was het wel meer dan vriendschap. Of zou Coks al een partner hebben... Zou ze dan misschien een heel gezin hebben opgebouwd...


“Tssk! Jullie zijn allemaal zó saai!” snoof de zandkleurige paintmerrie naar haar leider. Haar moeder schudde triest met haar hoofd, haar vader mompelde afkeurend. Céto stond er een beetje lachend bij te kijken, maar ook een beetje onzeker. Hoe zou dit ooit goed kunnen aflopen? Ze had die leidergozer nu wel heel erg pissig gemaakt. Al was hij het wel totaal met haar eens, hij wist niet zo goed wat hij moest doen. “Coktail! Als jij je niet kunt gedragen zoals het een paard uit deze kudde behoort, ben ik genoodzaakt jou te bevelen uit onze gebieden te vertrekken, en hiermee je rang als lid op te geven!” zei de grote hengst bevelend, met zijn maar al te bekende strenge stem. Het deed Céto denken aan al die streken die ze hadden verricht. Zij waren toch degenen die een beetje leven in de brouwerij hadden gebracht? Dit was gewoon stank voor dank! Die ene keer dat ze samen iedereen hadden ingesmeerd met modder, dat was nog wel een van de leuksten. “Ja? Moet ik dan maar vertrekken, is dat wat je wil? Fijn, jullie kunnen allemaal je eigen boontjes gaan doppen, ik kom hier niet meer terug!” snauwde Coktail, Céto deed een instemmende overdreven knik richting de leider. Maar de leider vond het toch iets minder leuk, of beter gezegt, hij stond op ontploffen. Alles behalve wat Céto wou is dat Coks uit het gebied werd gezet. Dat niet. “Nog één keer zeg ik het je, sla niet zo’n toon tegen me aan! Uit onze gebieden met jou, nu!” snoof hij, en stampte met zijn hoef op de grond. Céto schrok even. Ging Coktail dan echt weg? Zijn beste mattie? Net toen hij zijn heldhaftige moment wou uitvoeren en voor haar wou opkomen, trok ze haar brutale mond weer open. “Inderdaad, dit zal dan de laatste keer zijn. De groeten!” zei ze. Nu was het echt voorbij, Coktail zou weggaan. En dat gebeurde ook, Céto keek machteloos toe hoe ze zich omdraaide. Vlak voordat ze uit het zicht verdween keek ze hem nog even triest aan. Hij had zoveel te zeggen, maar de woorden kwamen er gewoon niet uit. Hij zuchtte diep en draaide zijn hoofd kwaad richting de leider, hij wou niet zien hoe zijn bestie for ever de gebieden verliet. Maar hij zou haar niet achterlaten, no way! Maar... Meteen achter haar aan gaan, was dat wel zo'n strak plan? De groep paarden die om hen heen had gestaan, liep zonder een enkel troostend woordje weg. Het kon hun niets schelen, ze waren juist alleen maar opgelucht dat Coktail weg was. Zelfs Céto's eigen ouders, hoe konden ze....

Céto keek Coktail vrolijk aan. Hij was na die saaie weken dan eindelijk naar DH gegaan. Hij had bijna zijn hoop opgegeven, of, hij deed alsof, want hij had stiekem gehoopt om haar toch nog tegen te komen. Hij had zijn intuitie gevolgt, en het was hem gelukt! Hij had zijn allerbeste vriendin terug! Zijn dag kon niet meer stuk, of eigenlijk nacht, want de hemel was zo zwart als roet. Hij glimlachte breed en keek haar vrolijk aan, kon bijna niet langer stilstaan door het geluk en energie dat in hem zat, hij barstte bijna uit. Maar er waren nog wel een paar vragen die door zijn hoofd spookten, en vooral; wat had ze in de tijd gedaan dat ze gescheiden waren?

[Muhahaha ik heb jouw flashback gestolen en in een Céto versie veranderd >
Ik vond het trouwens een goede post!]

[yeay, i like flashbacks to! Dus heb ik er lekker nog eentje gemaakt xD]

De hengst draaide zijn hoofd naar haar toe, en toen wist ze het zeker. De belletjes in haar hoofd gingen rinkelen, dit was Céto! Hij zei haar naam, of in elk geval haar bijnaam, één van de vele. “Céttie!” zei ze nu, haar normale entoushiasme terug vindend. Hij drukte haar neus even zachtjes tegen de hare en trok zich toen weer terug. Coktail stond er van verstelt dat haar wangen wat warmer werden en haar kop begon te gloeien, bloosde ze nu? Wanneer bloosde Coktail ooit? Toch bijna nooit…was er iets veranderd tussen hen? Maar nee, ze voelde zich nog steeds even goed op haar gemak bij de hengst met wie ze zoveel lol gehad had, en nu weer opnieuw zou hebben. Opnieuw! Een golf van blijdschap spoelde door haar heen, liet een warm gevoel door haar aderen stromen dat tot in de puntjes van haar hoeven voelbaar was. Met een big smile woelde ze even vrolijk met haar neus door zijn manen, een blij en vriendschappelijk gebaar. "Coktail, waar heb je zo lang uitgehangen, dude!" zei hij met een lachende ondertoon. De paint merrie lachte ook, haar ogen twinkelden en hadden sinds haar aankomst waarschijnlijk nog niet zo oprecht vrolijk gestaan, al hadden ze al heel wat porties blijdschap te verduren gehad. Maar nu straalde ze echt. “Tsja, een beetje hier, en een beetje daar, dude! Ik zit nu bij een kudde hier, eentje die niet saai is.” Zei ze met een vette knipoog in de richting van Céto. “En, hoe is het bij jou vergaan? Ben je er ook uitgetrapt? Werd hoog tijd, dude, ik begon me hier al te vervelen zonder jou!” zei ze lachend, maar de blijheid in haar stem was goed te horen. Vervelen? Niet heel erg, er was hier genoeg te doen. Missen en een leeg gat in je hart voelen? Ja, dat wel. Maar dat ging ze natuurlijk niet zeggen, want hoe dramatisch kon je overkomen? Ze was echt blij dat hij er weer was, haar bestah mattie 4 evaah. Wat een toeval eigenlijk ook, dat ze samen in DH terechtgekomen waren. Hij had evengoed naar, eh, wistzijveel kunnen gaan! In elk geval was ze blij dat hij hier terecht gekomen was. Alle streken die ze uit gehaald hadden…

~Coktail grijnsde, en rende naast de zwartbonte hengst weg voor een paar paarden. “Kom terug, jullie stoute bengels!” hinnikte eentje, en ze lachten allebei hardop. “Nou nou, stouterd!” zei Coktail, de stem van de merrie die achter hen aan galoppeerde na apend, met een knipoog zoals ze er al duizenden had gegeven naar Céto. Ze had een vreselijke hekel aan het woord stout, echt een idioot woord! Zeker als je allang geen klein miniveulen meer was, hoe kwamen ze erbij?
Coktails normaal gesproken wit met zandkleurige vlekken vacht, zat nu onder de lange, druipende vegen modder, en haar vacht was niet de enige! Met het kleverige goedje nog rond haar snoet keek ze even om met een ondeugende grijns, waar verschillende, opvallend bruine paarden galoppeerden. Maar ze waren niet snel genoeg om de twee jonge paarden voor hen in te halen, en ze was niet van plant dat te laten gebeuren ook! Als haar vader haar te pakken kreeg, dan zwaaide er wat. En ze wist bijna honderd procent zeker dat dat voor Céto ook geldde/gold. (wat is het eigenlijk? xD) Tsja, de voorafgaande gebeurtenis had hen een hoop fun en ook een hoop boze blikken opgeleverd. Maar het was dan ook te verleidelijk geweest, die enorme modderzooi na de regenbui van gisteravond. En al die paarden die daar saai en keurig zoals het een paard behoorde, volgens hen dan, stonden te grazen, totaal niet oplettend…Coks en Cét hadden het niet kunnen laten, en een paar paarden een grondige modderbehandeling gegeven. Waarna ze zich snel uit de voeten moesten maken, want niet elk paard –zeg maar geen- was hier blij mee geweest. Coktail grijnsde breed, en in haar ogen blonken pretlichtjes. Erg leuk om je ouders te slim af te zijn.
Maar plotseling sprong er een hengst vanachter een paar bomen vandaan. Coks maakte een noodstop, en keek erg schuldig naar haar leiderhengst. Uh-oh, foute boel, foute boel…~

Lachend kwam Coktail weer terug in het heden. Ja, dat was pas echte fun geweest! ‘Weet je nog, die keer met de modder…” zei ze met ondeugend glanzende ogen, ze kon de spanning die de wilde vlucht veroorzaakt had alweer bijna voelen, en wist nog precies hoe ze haar lachen in moest houden tijdens de preek die volgde.

[vond je jouw post goed of de mijne Jouwe was in elk geval wel eeujl mooi ]

[Jouwe =D]

Céto was niet meer stuk te krijgen nu hij weer streken kon uithalen met zijn besterd. Hij was echt zo gelukkig, en wachtte enthousiast af op een reactie van Coktail. Haar antwoorden waren altijd grappig, eigenlijk het tegenovergestelde van 'saai'. En dat mocht hij juist zoveel aan haar, ze konden altijd samen lachen en zichzelf zijn. Niemand die hen dwarszat met dat gezeur en regels. Regels? Die bestonden niet langer als hun twee bezig waren. Nou ja, er was maar één regel; Fun hebben! Hij keek haar half grijnzend half serieus aan, want hij wou wel graag weten hoe het met haar was, en wat ze allemaal gedaan had in die té lange tijd. Eventjes bekroop hem de angst dat ze hem misschien wel helemaal niet meer wou zien, omdat hij toen niet direct was meegegaan, maar dat verdween toen ze haar mond opentrok. "Tsja, een beetje hier, en een beetje daar, dude! Ik zit nu bij een kudde hier, eentje die niet saai is," zei ze vrolijk. Gelukkig, ook Coks was blij dat ze elkaar weer gevonden hadden. Hij had haar écht gemist, meer dan hij verwacht had. Hij probeerde dat warme gevoel te negeren, en te verbergen, wat moest ze wel niet van hem denken? Verliefd zijn, daar hadden ze altijd maar lacherig over gedaan. Ze hielden ervan om te spotten met dat gezwijmel en gekwijl van sommige merries, en ook hengsten. Wat als hij straks een van hén zou worden... Nee, dat zou vast niet gebeuren. Ze waren beste vrienden, meer niet, en als hij gewoon zichzelf zou blijven zou dat warme gevoel vanzelf wel weer weggaan. Het kwam gewoon door de lange tijd dat ze elkaar niet meer hadden gezien, maar dat was nu weer goed, en Céto barstte van de energie en hyperheid. Hij had zin om te hinniken van blijdschap, en rondjes te gaan galopperen, ze gingen heel Dreamhorses op stelten zetten met z'n tweetjes! Céto's ogen fonkelden, en die van Coks blijkbaar ook, het was vast een schattig plaatje. Al was Céto niet echt weg van dat 'schattig' zijn, het wist hem soms toch te overkomen. Maar hij had nooit een merrie weten te overtuigen van zijn charmes, niet dat hij dat ooit had geprobeerd, maar voor zover hij het wist was Coktail de enige merrie geweest waar hij mee om ging. Blijkbaar was ze ook lid geworden van een kudde, en dat wekte nieuwsgierigheid op. Vooral toen ze zei dat deze kudde niét saai was. Céto grijnsde breed, hoe zou het dan gaan in die kudde? Misschien was het verstandig als hij óók in een kudde ging, hij had geen zin om zijn hele leven alleen rond te reizen, en als Coktail het leuk vond, zou dat vast ook wel waar zijn. Céto was een echt liegbeest, maar hij had nog nooit tegen haar gelogen, en hij was er van overtuigd dat het wederzijds was. "Echt Coks? Vét, wat voor kudde?" zei hij, een oprecht enthousiasme weerklonk in zijn stem, hij schreeuwde bijna, wat misschien niet helemaal prettig voor Coktail zou zijn, maar dat deed hij, mééstal, onbewust. Hij wou gewoon graag dat ze wist dat hij meer wou weten over die kudde. “En, hoe is het bij jou vergaan? Ben je er ook uitgetrapt? Werd hoog tijd, dude, ik begon me hier al te vervelen zonder jou!” begon ze opeens. Céto zette zijn breedste grijns op, typisch haar om weer zo snel iets achter het ander aan te zeggen. Ja, vooral dat soort dingetjes, had hij gemist. "Jaman, ik ging gewoon net zo lang door totdat ze mij óók zat werden," glimlachte hij. Hij kietelde even met zijn neus in haar manen en maakte een klein sprongetje met zijn voorste benen, waarbij hij zijn neus trots in de lucht hield. Het deed hem denken aan al die streken die ze hadden uitgehaald, ergens begreep hij misschien ook wel dat ze de kudde uitgeschopt waren. Vooral die ene keer met de mo... "Weet je nog, die keer met de modder…” zei Coktail plots, met ondeugende ogen. Céto glimlach verdween, en hij zette een overdreven serieus gezicht op, het leek net echt. "Kom terug, jullie stoute bengels!" zei hij met een lage stem. Hij kon een lach niet langer onderdrukken en een luidkeelse kreet ontsnapte uit zijn keel. Hij lachte altijd zo hoog, daar had hij soms best wel een hekel aan, maarja, wat viel er aan te doen. Je kon bijna niets anders dan lachen met Coktail, alhoewel. Zelfs de perfecte vriendschap moet weleens wat ruzies doorstaan, en omdat ze beide eigenwijs waren, lieten ze zich nooit overtuigen van elkaar mening. Céto negeerde die herinneringen niet, hij dacht er juist met een glimlach aan terug, achteraf waren die ruzies zo onnozel geweest. "Natuurlijk weet ik dat nog," zei hij proestend, waarbij hij de merrie tegenover hem met glanzende ogen aankeek. Dat waren pas goeie tijden, en ze zouden daar echt niet mee ophouden. Nah, ze zouden DH eens flink gek maken, alleen deze keer zodanig werken, dat ze er niet werden uitgeschopt...

[Ik dacht; deze keer een lange post zonder de flashback van Hammerd te stelen :'D]

[ahaa, thank you xD Jouw post was zoow inspivol en mooi Ik zal ook proberen er wat van te maken O3o]

Ze keek in Céto's ogen, ze stonden even happy als de hare. Wat Coktail weer nog happier maakte, ze kreeg zin om een gat in de lucht te springen of keihard en eend te gaan racen -maar dan wel naast Céto- en gewoon weer net zoveel lol te hebben als vroeger. Haar wangen werden weer heet en als ze er geen vacht op gehad had ook vuurrood toen ze in zijn ogen keek, en ze draaide even haar ogen opzij. Waarom deed ze dát nou weer? Hij was toch 'gewoon' haar beste vriend? Bestah mattie for evaah? En meer niet, en dat zou zo blijven. Céto zou haar toch maar raar vinden, als ze zou zeggen dat...Grr, Coks! Hou daar mee op, jullie zijn gewóón vrienden, gaf ze zichzelf een mentale uitbrander. Ze moest er gewoon weer even aan wennen dat hij weer terug was, en op dit moment kreeg ze daar een heel blij humeur van, samen met een warm gevoel in haar binnenste. Het gat in haar hart was weer gevuld, de bonte hengst was weer terug. En ze moest toegeven dat dat erg goed voelde. "Echt Coks? Vét, wat voor kudde?" zei de hengst met een misschien iets te hoog volume, maar dat deerde haar niet. Hoe vaak had ze hem al wel niet uit entoushiasme horen schreeuwen? Zijzelf kon er in elk geval ook wat van, dacht ze met een grijns. "Echt waar! En de kudde heet de Quiet Sparkle, met als leidende merrie Pearl! Oftewel Pearlie! En een hoop gezellie kuddelidjahs!" ze danste zo ongeveer op haar hoeven heen en weer en door haar eigen overvloedige entoushiasme, en dat van de hengst voor haar begon ze spontaan ook bijna te schreeuwen. Ze lachte hartelijk toen ze doorhad dat ze ongeveer op hetzelfde volume als de hengst kwekte. "Weetje, ik denk dat ze het aan de overkant nóg kunnen horen, ons gesprek! Maar dat is niet erg, want dat weet iedereen dat het hyper duo weer terug is! Tatataaa!" grijnsde ze met een vette knipoog, de 'tatataa' was een immitatie van een epic helden muziekje. Wie Coktail kende kende haar knipogen ook, want die deelde ze vrijgevig aan iedereen uit. (wow, knipogen uitdelen, klinkt leuk x3) Céto antwoordde weer op haar eerdere vraag, een grijns kroop weer op haar snoet toen ze het antwoord hoorde. "Jaman, ik ging gewoon net zo lang door totdat ze mij óók zat werden," Ze brieste. “Goedzoo, anders had ik hier nog weetikveel hoelang zonder jou door moeten brengen! Maarja, het is hier wel leuk hoor! Veel aardige paarden. Eh, ook een paar minder aardige, maar dat doet er even niet toe. Dat zijn toch alleen maar stoer-doeners en zwartje roosjes.” Zei ze nonchalant en opgewekt, niets aan de hand, en Cét had nu totaal geen idee waar ze het over had. Ghehehe. Toen ze hem herinnerde aan de modder, kwam er weer een antwoord terug. "Kom terug, jullie stoute bengels!" Coks lachte om zijn strenge gezicht, een paar seconden geleden had ze nog aan die stem gedacht, die hen op de dag met de modder achterna geroepen was. Het enige antwoord was opgeworpen modderkluiten door wegstuivende hoeven geweest voor de boze merrie achter hen.
Even later kon de hengst zijn gezicht ook niet meer in de plooi houden, en schoot in de lach. Samen lachten ze en het voelde bijna weer net als vroeger. Nu was het Coks beurt; Met een overdreven uit de hoogte gezicht deed ze de preek die later kwam, van de leiderhengst na. “Jullie zijn heel stout geweest. Ga je wassen, nu! En voor straf morgen niet van de kudde weglopen!” zei ze boos, haar wenkbrauwen naar beneden geduwd tot ze veranderden in een dreigende streep. Maar nu ondervond zijzelf hoe moeilijk het was om je gezicht streng te houden, en al snel liet ze haar leiderhengst-face varen. “Dat waren nog eens tijden, en het leukste is nog wel dat die gozer ons toch nooit tegen hield om er vandoor te gaan!” grijnsde ze vrolijk, en brieste energiek. “Weetje, misschien kan ik je m’n kudde weleens laten zien! Dan kun je Mieser ontmoeten, en Pearlie, en Mystic, en alle andere! Mischa aka Mieser is ook een Guanda net zoals ik, en Mystic aka Mystic Light ook!” zei ze met groeiend entoushiasme. Als ze nu een ‘entoushiasme metertje’ gehad had, stond die tot het topje vol en dan nog met van die leuke borrel druppeltjes erbovenuit springend. Hyper begon ze rondjes rond Céto te draaien tot hij er gek van werd, en toen ging ze weer voor zijn neus stil staan. Haar ogen glinsterden in de maan en de sterren fonkelden als kleine lichtpuntjes in de donkere hemel.

[whaa, ik heb het idee dat ik in deze post te vaak ‘entoushiasme’ en ‘grijns’ gezegd heb, am i right? ]

Céto's ogen fonkelden als nooit te voren. Zijn oren stonden zo ver naar voren als maar mogelijk was, want hij wou geen woord missen van wat Coktail vertelde. Hij had haar nog nooit een woord horen zeggen dat saai, moeilijk of gewoon gemeen was. Tenminste, niet tegen hem. Je vervelen was onmogelijk, met de merrie die tegenover hem stond. Een big smile was nog steeds op zijn gezicht te lezen, en een hinnik kon hij bijna niet meer inhouden. "Echt waar! En de kudde heet de Quiet Sparkle, met als leidende merrie Pearl! Oftewel Pearlie! En een hoop gezellie kuddelidjahs!" Cokkie's stem klonk zo hard, en nog geen seconde later barstten ze beiden in lachen uit. Céto ging alleen maar harder lachen toen hij een paar vogels hoorde opvladderen, die waarschijnlijk geschrokken waren van hun luide "gesprek". Ja, dit was een zeer intressant en belangrijke bijeenkomst. Wowz, dus je kon zelfs sarcastisch denken? Céto schudde even wat irritante beesten uit zijn manen, maar eigenlijk deed hij het vooral om van die rare gedachtes af te komen. Nu moest hij zich weer concentreren op wat Coktail te vertellen had. "Weetje, ik denk dat ze het aan de overkant nóg kunnen horen, ons gesprek! Maar dat is niet erg, want dat weet iedereen dat het hyper duo weer terug is! Tatataaa!" zei ze grijnzend, Céto grijnsde vrolijk terug. Ongelofelijk, zij was het echt. Eerst dacht hij nog even dat dit een droom was, en dat de merrie tegenover hem in werkelijkheid een álien was. Maar nu wist hij het zeker; dit was zíjn Coktail. Niet dat je iemand bezat, maar, gewoon, het was de merrie waar hij altijd beste matties for evah mee was geweest, niemand anders. "Jawz, we gaan het ijs breken hier in Dreamhorses!" reageerde hij vrolijk, de Z kwam er nogal raar uit, en hij had het idee dat er nogal veel spuug meekwam toen hij zijn mond opende. Maar wat maakte het uit, bij haar kon hij zichzelf zijn. Ze waren een duo... "DUOPENOTTI" gilde hij plotseling, half lachend. "Twee kleuren in een POTTI!" Hij stampte met zijn hoeven op de grond, die bijna inzakte door hun hypere gedrag. En toen kwam Coks beurt weer; even leek het alsof die chagrijnige hengst voor hem stond die riep dat ze zich moesten gaan wassen. Coktail kon altijd al goed stemmen immiteren, alleen het duurde nooit lang voor ze beiden weer in een deuk lagen. Hij kalmeerde weer een beetje, want nu draaide hij wel heel erg door, maar eigenlijk wist hij zijn enthousiasme niet meer binnen te houden. Vooral toen ze ook nog vertelde over de Guanda's in haar kudde, en toen ze plots rondjes om hem heen begon te draaien was ook zijn enthousiasme meter óvervol. Toen ze klaar was met haar actie draaide hij droogjes ook een rondje om haar heen en uiteindelijk stonden ze weer recht tegenover elkaar. Alleen stond zijn neus nu wel héél dichtbij die van zijn bestah mattie for evaaah. Hij keek haar brutaal en eigenwijs aan, maar langzaam veranderde het een beetje in een charmante blik. Iets wat je totaal niet van een hengst als Céto zou verwachten, maar toch gebeurte het. Zijn gevoel voor haar was nu eenmaal anders geworden, ondanks dat hij dat helemaal niet wou was er zo'n raar gevoel. Hij probeerde het te vergeten, maar zijn dromerige, romantische gevoelens wist hij niet zo één twéé drie weg te toveren. 'Ik ben Harry Potter niet', vertelde zijn geweten hem.


[Wahaaaa, geniaal! Jouw enthousiasme meter ='D
Er was ook zo'n leraar en die was geobserdeerd door Harry Potter.
Die zei telkens tegen die leerlingen; "Ja hallo, ik ben Harry Potter niet!"
:'] Okay echt droge humor.]

[Whahah 'Ik ben harry potter niet' dubbel geniaal XD]

Vol genegenheid keek ze naar de hengst voor haar, die bijna hetzelfde was als zij. Hij had dezelfde instelling en hij was ook hyper, vrolijk en humoristisch. Ze lachte vrolijk om zijn volgende zin; "Jawz, we gaan het ijs breken hier in Dreamhorses!" Ze schudde met haar hoofd en maakte een lucht sprongetje. "Laten we naar het IJSMEER gaan, dan kunnen we aaaal het ijs gaan breken." kwam er spontaan uit gevlogen. Even was ze stil, alleen de vrolijke zwiep van haar staart was te horen. Met ondeugend twinkelende ogen keek ze op. "Die was...flauw, hea?" zei ze daarna grijnzend. Céttert begon vrolijk te gillen over duo's, penotti's en twee kleuren. En natuurlijk niet te vergeten de potti's, want die waren nog wel het belangrijkste. Ze lachte zoals ze in geen tijden gelachen had, ze lachte zoals ze alleen kon en zou lachen wanneer ze bij Céto was, en ze allebei in een hypere bui waren. Wat nogal vaak gebeurde, als het aan de twee jonge paarden lag. Één van de redenen waarom ze beide zonder pardon de kudde uit geschopt waren, maar op dit moment zat Coks er niet zo mee. Ze had op dit moment alles; Een nieuw fijn land om in rond te zwerven en nieuwe aardige paarden te ontmoeten, een vrolijke kudde die haar karakter kon waarderen en haar accepteren zoals ze was. En nu eindelijk ook Céto! "Jaawman, kleurtjes 4 evaah, vlekkies 4 evah, beste matties 4 evaah!" grinnikte ze, ietsjes minder hysterisch dan daarnet. Ze keek in zijn ogen en zag dat zijn blik iets veranderde, was dat een zekere charme die ze daar bespeurde? Coktail knipperde met haar ogen, zou hij dan toch dezelfde gevoelens als zij hebben? Al was ze nog helemaal niet zeker van al die gevoelens, die op dit moment door haar hoofd heen kolkten? Waaronder blijdschap, warmte en...ze durfde het woord bijna niet te denken, maar was het liefde? Haar blik verzachtte wat toen ze in zijn ogen keek, en ze glimlachte naar hem. "Ik ben echt blij dat je weer terug bent." zei ze zachtjes, en ze brieste. De maan bescheen de twee paarden die aan de rand van het licht rimpelende meer stonden, en alles in een zilveren gloed hulde. Ja, opzich zou het wel romantisch geweest zijn als ze net niet zo hard hadden staan schreeuwen dat vogels verstoord wegvlogen.

[zucht, mijn inspi is ver te zoeken vandaag, maar ik vond dat ik toch terug moest posten xD Srry!]

[WHA hij is nog korter dan ik dacht ]

Céto staarde Coks nog even hyper aan, toen ze weer op een luide manier reageerde; "Laten we naar het IJSMEER gaan, dan kunnen we aaaal het ijs gaan breken!" kwam er bij haar vandaan. Céto lachtte overdreven, maar er kwam geen geluid uit zijn keel, een heel apart trekje die dagelijks bij hem gebeurde. Het duurde niet lang of zijn maatje begon al weer te schreeuwen. "Die was...flauw, hea?" zei ze. Hij proestte het nu uit, waarbij er deze keer wel geluid ontsnapte. Hij sprong zo'n beetje door zijn overvloed aan energie. Vloed... En eb! Het suisde door zijn hoofd, net als zijn dagelijkse achtergrond muziekje; doebiedoebiedoewou doebiedoeboedoee! Het was maar een vreemde wereld, de wereld der Cétos gedachten. Niet bepaald het prettigste plekje voor een familie-reünie, dan zouden de kleintjes jankend weghuppelen van gekte. "Nee, je hebt helemaal gelijk, Coks," zei hij, in gedachten terugkomend op wat zijn mattieh had gezegd, over het ijsmeer. Hij vond het serieus niet eens zo'n slecht idee; letterlijk het ijsbreken. Dat zou nog eens fun zijn. Hij schudde met zijn manen en zijn lach ging alsmaar door toen Coktail een woestijndroge opmerking maakte over zijn duo penotti gebeuren. Maar het was wel waar, ze waren beste matties 4 evaah. Op een of andere manier werd hun stemming ietsjes rustiger en het leek alsof hij niet meer de enige was die méér voelde dan vriendschap. Het was zo moeilijk, maar ze waren nu toch ook ouder geworden? Misschien dat het daardoor kwam; ze hadden een meer volwassen blik gekregen over de 'liefde'. Dat onderwerp werd altijd zo streng ontweken toen ze nog veulens waren, maar nu leek het zo anders. Alhoewel, 'volwassen' was ook niet het eerste wat je zou zeggen over hun twee, maar toch, zelfs bij hen was het iets veranderd. De druppel viel toen zijn beste vriendin ook nog eens zachtjes, en liefdevol begon te spreken. "Ik ben echt blij dat je weer terug bent." Céto sloot zijn ogen en drukte heel zachtjes zijn neus tegen de hare. Dit keer was het niet van blijdschap, maar om te laten zien dat hij haar ook heel erg gemist had. "Ik hou..." zei hij met een piepstemmetje. Plotseling deinsde hij naar achteren. De woorden kwamen er gewoon niet uit, het lukte niet, en hij voelde zich verschrikkelijk ongemakkelijk. Een grote golf van warmte en schaamte overviel hem en hij kon zich niet inhouden. Hij zette uit het niets een draf in en verdween in de struiken. Het speet hem echt, maar dit moment wou hij niet nog langer laten duren, hij kon er niet meer tegen. Natuurlijk zou hij haar weer willen zien, ze waren beste matties. Maar nu... Nu eventjes niet. Hijgend galoppeerde hij weg van het zilveren meer, dat net nog zo romantisch leek te zijn. Nu had hij het hele moment verpest.

[Jahaa, Céto heeft 't er maar moeilijk mee
Ik dacht; ik maar er een beetje drama van, anders word het saai .
Alleen wel een hele erge onzin post, het gaan ergens over =']
Jij nog even topicje aflsuiten met dramatische Coktail-actie? =D]

[whaha, jaaw, ik zal de drama-queen in Cokkerd ontketenen ]

Coktail keek hem in zijn ogen, en ze dacht even dat Céto hetzelfde voelde als zij. Al wist ze nog steeds niet wat dat was, vlinders fladderden in haar buik en elk normale paard met een beetje gezond verstand had kunnen vertellen wat er aan de hand was. Aangezien Cokkerd niet echt veel ervaring met de liefde had, hoogstens een verleidelijke glimlach voor de grap naar een hengst, en dat meestal nog niet eens, was dit volkomen nieuw voor haar. Bovendien was het haar mattie die daar stond, waarom was het niet hetzelfde als vroeger? Alles leek wel anders, en toch was het ook precies hetzelfde. En dat klonk erg onlogisch.
Zijn twinkelende ogen spraken, ze had het gevoel dat geen paard haar beter kende dan hij, en dat ze bij geen paard beter op haar gemak kon zijn dan bij deze hengst. Hij was zo vrolijk en hyper, maar hij had ook een zachte kant. Een elektrische tinteling leek wel door haar heen te schieten toen hij zijn neus tegen de hare duwde, maar deze aanraking was anders dan de eerdere. Het was gewoon anders, ze wist ook niet waarom. HO EVEN, dacht ze, elektrische tinteling? Hoe vaak had hij haar wel niet aangeraakt, als ze elke keer geëlektrocuteerd (geen flauw idee of ik dat goed gespeld heb x3) werd wanneer dat gebeurde, dan was ze nu allang een hoopje geblakerde botten. Goedzo Coktail, overdrijf vooral, dacht ze sarcastisch in zichzelf. Jij praat gewoon teveel tegen jezelf! Sinds wanneer praat ik zoveel tegen mezelf, dacht ze verongelijkt. Sinds Céto terug is, zei een klein stemmetje in haar hoofd. Oké, nu moet je echt kappen, zei ze streng in haar hoofd. Een grappige quote kwam even bij haar naar boven schieten; I'm not crazy, the voices in my head are telling me so. Ja, die paste wel bij de situatie van nu.
Haar hart sloeg een slag over toen ze Céto met een pieperig stemmetje twee woorden uit hoorde spreken. "Ik hou..." Zou hij dan toch? Coktails ogen twinkelden bijna hoopvol toen ze in zijn ogen keek, maar het volgende moment was die hoop verstoord. De hengst waarvan ze bijna zeker wist dat ze hem leuk vond, keerde zich om en rende weg, uit haar gezichtsveld. De gedachte kwam niet eens in haar op om hem achterna te rennen, om hem na te roepen dat zij wél van hem hield. Daar was ze te verward voor, dus bleef ze daar staan, haar lichtgrijze ogen nog altijd op de struiken waarin haar mattie verdwenen was gevestigd. Zo dichtbij, en toch zo ver weg...Ze schudde met haar hoofd, vanaf he tmoment dat hij weg gerend was wist ze het zeker; She had've fallen in love, en nog nooit had ze geweten dat dat zo ingewikkeld kon zijn. Ze zuchtte en keerde zich om, om aan te springen in een roekeloze galop langs het zilveren meer, haar gedachten gevuld met het beeld van een bonte hengst.

[whoehaa, mijn post ging ook nergens over xd Wat zijn ze toch een hopeloos dramatisch stelletje, huh ]

[even officieel doen; Topic = uit]