Dream on.

Een bruine sierlijke merrie bracht haar zelf verder het bos in. Zonder na te denken waar ze eigenlijk naartoe ging, keek ze voor haar. Ze was mooi, sierlijk, lief, waakzaam, sterk en had een hekel -waar zowel elk goed/neutraal paard een hekel aan had- aan slechte paarden.Azira was een toffe als je haar maar respecteerde, ze zou ook niemand voor de lol pijn doen, alleen slechte paarden deed ze ,met een glimlach op haar gezicht, dood. Oh wat haatte ze die verraders. Als ze macht wouden, moesten ze met iets veel beters af komen dan vermoorden. Want ze besefte nog steeds niet: Des te meer ze vermoorde, des te meer paarden zouden tegen hun keren. Azira schudde onbegrijpelijk met haar hoofd toen dat ze aan die schandalen moest denken. Haar klitloze manen zwierde mee met het ritme waarop zij haar hoofd schudde. Haar manen blonken en waren lang, maar op somige stukken zag je wel dat ze af en toe eens schuurde. Maar dat had wel elk wild paard. Integendeel van manege paarden waren wilde paarden...Ja hoe moet je dat zeggen...Anders?...Wilde paarden waren veel sterker dan die mensen paarden...Ze konden veel beter overleven zonder afhankelijk te zijn van mensen. BV Als je mens eens af en toe je vergat eten te geven, dan had je het wel zitten , wilde paarden konden gewoon gaan en staan waar ze wouden. Manege paarden moesten altijd luisteren naar die 2-beners die dachten paarden te kunnen temmen. Hmpf dan moesten ze Azira maar eens proberen te temmen. Azira was al eens meer dan 10 x achterna gezeten door mensen, en als ze haar vast kregen hadden ze haar niet langer vast dan 5 minuten of ze was weg. Ja, ze had vele malen een koort rond haar nek gehad, maar ze hadden haar nooit echt kunnen vangen. Wat moesten die mensen toch? Ze hadden genoeg paarden, laat toch de wilde paarden zijn waar ze waren. Ze waren al met zo weinig, en toch wisten de mensen niet van ophouden. Weer brieste Azira geïriteerd. Er was maar 1 ding wat zowel slechte als neutrale als goede paarden gemeen hadden, het streven naar vrijheid. Zowel een goed als een slecht paard zou nooit getraint willen worden door de mensen.

Azira wandelde stevig door en kwam na even terecht bij het wilgenwoud. Het water daar was zuiver, en de bomen waren mooi groen. Ze strok haar hals naar beneden en dronk van het heldere zoete water. Toen ze genoeg had hief ze haar hoofd op. Nog een paar druppels water drupte van haar snuitje af. Ze keek even verveeld naar haar spiegelbeeld waarna ze haar hoofd schudde om een paar iritante insecten te verjagen. Daarna ging ze liggen en ging languit liggen. Gewoon zalig! Maar toch verlangde ze naar een ander paard. Ooit wou ze een partner. Maar ze dacht dat liefde alleen iets was waar je alleen over kon dromen.

De kleine zwarte hengst keek op tegen zijn grote vader. Zijn vader was minstens 2x zo groot als hijzelf, dus moest hij wel naar boven kijken. Later, als hij grot was wou hij worden zoals zijn vader, dat wou hij gewoon. Zijn vader was dapper sterk elegant lief en slim. Hij beschermde de kudde tegen alles en iedereen en was nooit bang. 'Kom Noir, het is tijd voor je training' Noir moest alstijd een paar keer in de week alles goed uitoefenen zowel draven en springen als grazen en opletten tegelijkertijd. Het was niet makkelijk voor zo'n klein dier als hij. Zeker niet als je omringt bent door allemaal grote paarden, die wist wat ze deden en niets fout deden. Noir knikte braaf naar zijn vader en samen liepen ze het wilgenwoud in. Hier oefende ze keer op keer. Er lagen namelijk genoeg omgevallen bomen, en al paatjes waar paarden meerdere malen overheen gereden zijn. Zijn vader ging hem voor, begon in een rustige draf die hij steeds meer opwinden naar een galop. Tegen die tijd kwam er een omgevallen aan waar hij met een elegante sprong overheen sprong. Noir keek et twinkelende ogen naar zijn vader en schudde even met zijn hoofd heen en weer. 'Nu jij' zei zijn vader. Noir begon in een ongelijkmatige draf, hij ging zo snel als zijn kleine pootjes konden. En wanneer hij bij de boom kwam sprong hij en klungelig overheen. Zijn vader lachte hardop en brieste zachtjes. Noir wist dat hij het niet goed had gedaan, maar hij gaf niet op. Hij ging elke keer met zijn vader mee naar dit woud om te oefenen. En net zo goed te worden als zijn vader. Als hem dat ooit lukte.

Noir, nu een grote sterke zwarte fries draafde wild door het wilgenwoud heen. In de verte zag hij een omgevallen boom liggen, en wanneer hij dichtbij genoeg was maakte hij een grote elegante sprong. Hij belande weer op zijn benen en draafde wild verder. Dit was de plek waar hij altijd met zijn vader oefende, oefende ja. Hij is gedood door een van die walgelijke slechteriken. Niet dat hij iets heeft met die goedzakjes, nee hij houd het maar bij neutraal. Hij moet het niet zo hebben van kanten kiezen. O kijk ik ben een goed zak, of o kijk ik ben een badass. Hij snoof wild, en waarschijnlijk waren zijn hoeven van ver af al te horen. Bij elke stap die hij zette kwam er zand en wortels los en vlogen ze door de lucht heen. Hij minderde vaart wanneer hij een onbekende lucht rook, hij was nu toch al bijna bij het meer dus waarom zou hij dan niet een kijkje nemen. Weer snoof Noir hard, en in stap liep hij het woud uit en liep hij het meer tegemoet. En jahoor, precies bij het meer stond een donkere merrie dat kon hij zo ruiken, een merrie met opvallende wit achtige manen. Rustig als Noir was liep hij naar de andere kant van het meer. Zodat hij haar niet van last zou zijn. Ieder stond nu aan een andere kant.

Azira lag half te slapen, maar haar oren bewogen waakzaam heen en weer. Bij het kleinste geluidje gingen haar oren naar de kant van waar het geluid vandaan kwam. Maar het was nooit iets interresant, meestal was het een konijntje of zoiets. En dat interseerde de neutrale merrie niet. Vliegen kwamen op haar ogen zitten, maar ze was te lui om met haar hoofd te schudden, ze lag net goed. Azira dacht aan haar vroegere partner. Was hij dood? Of leefde hij nog ? Azira dacht dat hij dood was. maar wist het niet zeker. Het was daarom dat ze zei dat liefde alleen iets is waar je kon van dromen. Want als je een partner had, ging hij van je weg, werd hij vermoord of kwetste hij je. Azira werd uit haar gedachten gehaald door een geluid, de grond leek te trillen. Even keek Azira op, snel gingen de insecten van haar hoofd af.Een zwarte frieze hengst kwam aan gelopen. Azira keek nieuwsgierig naar de hengst. Zou het een goed zakje zijn? Of een slecht zakje? Azira stond op en ging tegenover de hengst staan, het beekje scheide hen. Maar het was dun en je kon er zonder moeite over springen. "Ik ben Azira. En wie mag jij dan wel niet zijn?" Zei ze rustig. Toch oplettend, voor de zekerheid dat hij geen slechtzakje was. Maar wat zou 1 van die 'draakachtige' in dit gebied komen zoeken? Azira keek de hengst aan. Hij was netjes en mooi dus er was weinig kans dat hij slecht was.

sorry inspiloos

Zonder ook maar op te kijken van de merrie die voor hem stond, liet hij zijn hoofd zakken en legde zijn lippen tegen het water aan. Langzaam dronk hij geruisloos het water op. Langzaam gleed de wind door zijn manen, en speelde er wat mee. Wanneer de hengst klaar was trok hij zijn hoofd weer op en bekeek de merrie nog maar eens. En wanneer haar stem klonk spitste hij zijn oren goed. De vraag klonk brutaal, maar dat zou ze vast niet menen. En aan de manier op hoe ze het vroeg was het overduidelijk dat het geen badass was, maar zeker ook geen goedzakje. Een goedzakje zou waarschijnlijk huppelend naar hem toegekomen zijn en hem een warm welkom geven. Nee deze merrie leek er tussen in te zitten. Wie was Noir, dat moet hij zelf ook nog uitzoeken. Hij mocht dat wel 5 jaar de tijd hebben gehad. Maar die heeft hij verkloot. Hij is hier om die 5 jaar weer in te halen en het opnieuw te doen. Hij sloot even zijn ogen en snoof. Met zijn staart joeg hij de vliegen van zijn kont af, en langzaam opende hij zijn ogen weer. 'Ik ben Noir' antwoordde hij dan uiteindelijk.

-is niet erg, ik ook niet zoveel anders komt er alleen maar onzin uit haha-

Met enorm veel kracht smeet de diepzwarte merrie haar slanke, maar toch sterke benen voor zich uit, telkens weer. Haar lange manen en staart wapperden mee in het tempo van de voortdenderende merrie. Haar smaragdgroene ogen schoten van links naar rechts, om te kijken of er nog een goedzakje in dit gebied was die ze kon pesten. Haar mooi gevormde oortjes waren niet te zien omdat ze strak tegen haar schedel aanlagen. ze lette niet op de vrolijke eekhoorntjes en vogeltjes, nee. Want daar had ze een enrome hekel aan. Opeens vloog er een geel verig mormel voor haar langs, en ze moest halsoverkop wat vaart minderen. Een gemene, woeste grijns sierden de bebloede lippen van de merrie. Ze gooide haar hoofd in de richting van het diertje, plantte haar felwitte tanden erin en smeet het gele vogeltje op de grond. Kleine donsveertjes vlogen omhoog en Nevaeh bleef even stilstaan om te kijken naar het hoopje gele veren en bloed wat op de grond lag. Een gemene gniffel verliet haar keelgat. Daarna sprong ze krachtig naar voren en vervolgde haar weg in volle galop, daarbij de vele bomen die er stonden ontwijkend. De wind die er stond bracht al snel een geur met zich mee. Oh nee- twee geuren. Nevaeh's hoofd schoot naar links en naar rechts, kijkend waar de twee paarden zich bevonden. Ze ging over in een rustige draf toen er verderop, bij het riviertje, twee schimmen te zien waren. Een merrie en een hengst, waarschijnlijk goedzakjes. Grinnekend, met een woeste glans in haar ogen maakte ze zich groot en stapte op het tweetal af. "Kijk eens wie we daar hebben. Een verliefd stelletje goedzakjes" Het laatste woord sprak ze zo vol walging uit, dat je er een nare rilling van kreeg over je rug.

De grote zwarte hengst sloot zijn ogen en genoot even van het stille moment. Maar dat werd al gauw verziekt door een of ander paard dat eraan kwam. Hij hoorde de benen op de grond dreunen. Langzaam opende Noir zijn ogen weer en keek naar de rand van het woud. Het was weer zover, aan de manier dat het paard aankwam was al te zien dat het slecht was. De schim die eerst ver weg was kwam steeds dichterbij. En al snel was te zien dat de vage schim een gitzwarte merrie was. Met een overduidelijk litteken bij haar hals. Haar oren lagen plat in haar nek, en ze was erg krachtig. Dat kom je zien aan haar grote lichaam. Haar komst hier was nou niet echt gewenst. Maar goed hij zal niet opdringen. Hij liet haar rustig uitpraten, en draaide zich vervolgens om naar de merrie. Zijn benen brachten hem langzaam naar voren tot een niet al te dichtstbijzijnde afstand. Hij bleef stil voor haar staan en bekeek haar eens goed. Van top tot teen. Zijn ogen gleden nog voor een laatste keer naar boven. En schudde vervolgens grijnzend zijn hoofd. Ze mocht dan wel een slecht paard zijn, maar dat hoeft niet te betekenen dat wij aan de kant gaan voor der. 'Ook leuk jou te ontmoeten' zei Noir en een grijns op zijn gezicht. Het was niet bespottelijk bedoeld, maar kwam misschien wel zo over. Noir draaide zijn hoofd weer weg en keek naar de bonte merrie bij het water. Hij wist niks van haar af, evenals van de andere merrie die bij hem stond. Het zou gekkenwerk zijn om een relatie nu te nemen. Hij heeft het veel te druk voor die nonsens. Hij is happy single zo is hij geboren en zo wou hij sterven. Hij moest er niet aan denken om een geliefde alleen achter te laten. Hijzelf zou het niet kunnen, dus laat hij het andere ook niet voelen. Noir draaide zijn hoofd weerd naar de zwarte merrie voor hem em wachtte rustig haar reactie af.

Azira kreeg heel lang geen antwoord van de hengst. Hij dronk eerst van het water. Azira liet haar blik even over het gebied glijden. Ze rook een andere...merrie. Zo te ruiken, rook ze naar bedorve karkassen. Ze kreeg al snel braakneigingen. Dat die slechtzakjes het zo gezellig vonden om naar bedorven karkassen te ruiken snapte ze niet.Even hoorde ze de hengst iets zeggen. Dus hij noemde Noir. Nou hij had zijn naam niet gestolen. Azira knikte. "Aangenaam, denk ik" Opeens zag ze de eigenaar van de walgelijke geur. Een slecht zakje kwam afgelopen. En brabbelde iets, het interseerde Azira ook niks. "Oeh, een slechtzakje. Ik ga alvast beginnen bibberen."Zei ze nors en stapte een stap naar voren, naar de merrie om haar duidelijk te maken dat ze geen schrik had. "Vergeten je mond af te kuisen? proper." Zei Azira suiker zoet. Azira zou het slechtzakje liever meteen hebben aangevallen, maar dat was op zich geen reden voor en ook niet eerlijk tegenover de merrie. En ze wou heus geen kindje kwetsen. Bij die gedachte grijnsde ze vals. Ja dat waren slechte paarden, overjaarse pubers en kindjes. Azira keek rustig naar de badass die haar bij het gesprek had ertoegevoegt, en geloof het maar ze had het beter nooit gedaan. Want nu zou de merrie is weten wat vechten was. Tenzij ze het afbolde, dan was er niks aan de hand. Maar het kon ook goed zijn dat ze alleen maar deed alsof ze kon vechten, en gewoon dreigde. Wat de meeste slechtzakjes wel deden...

Noir was me voor...Heb mijn post niet veranderd

Ze snoof toen eerst de hengst begon te praten. Die hengst intereseerde haar geen moer, maar de merrie wel. Ze luisterde met haar oren plat en een enorme grijns op haar bek naar de woorden van de merrie. Ze schraapte haar hoef even over de mulle grond. waardoor een stofwolk opvloog. Dit was echt geen goed paard meer. Nee, dit was overduidelijk ook een slecht paard. Ze grijnsde vals en bedacht meteen een plannetje in haar hoofd. Natuurlijk wist ze dat dit een goedzakje was. Dit was ook precies haar bedoeling. Zonder de hengst nog maar een blik waardig te keuren, zette ze een paar stappen richting de merrie. Ze gniffelde. Toen stond ze naast de merrie, hun schoften raakten elkaar bijna. "Eindelijk bij vrienden. Aan je stemgeluid en je woorden te horen behoor jij tot dezelfde soort als mij" Ze grijnsde en keek bijna triomfantelijk in de richting van de hengst. Toen de merrie iets zei over een bebloede mond, stak ze haar tong uit haar mond en likte de al bijna opgedroogde vloeistof van haar fluweelzachte neus af. "Sorry. Meestal, als ik bij vrienden op bezoek ga, was in mijn snuit. Maar nu ben ik dat zeker vergeten." Weer wierp ze een angstaanjagende blik op de hengst. "En, hoeveel goedzakjes heb jij vandaag vermoord?" Vroeg Nevaeh zoet terwijl ze kwaad de kant van de hengst opkeek. Wat was ze toch geniaal, enorm geniaal.

De bonte merrie die ondertussen iets achter hem stond was nou niet bepaald slim. Je kon ze tegen spreken, maar dat had toch geen enkele zin. Of was het nou juist slim, om te laten zien dat je niet bang bent, en dat je niet zomaar opgeeft. Geïnteresseerd keek Noir naar de 2 merrie's, eerst naar de git zwarte merrie en vervolgens liet hij zijn oog vallen op de bonte merrie. Maar de zwarte merrie sprak weer, en wat eruit kwam had hij dus totaal niet aan zien komen. Wat was ze van plan. Want haar woorden meende ze sowieso niet waar. Ze meende het niet. En die achterdochtige grijns op haar gezicht sprak bijna boek stukken. Ze was iets van plan. De zwarte hengst hield de 2 goed in de gaten. En wanneer de schoften van elkaar raakte stiptste Noir zijn oren. De merrie likte het bloed van haar snuit af en keek toen met een angstaanjagende blik naar Noir toe. Die blik deed hem denken aan vroeger, die angstaanjagende blik had hij eerder gezien. Die blik heeft hij gezien bi de witte hengst die zijn vader heeft vermoord. Noir kneep zijn ogen dicht en probeerde zijn gedachten ter verwijderen. Maar dat lukte niet. Die blik bleef maar hangen. Weer zag hij hoe zijn vader vermoord werd. Noir opende zijn ogen, en schudde zijn hoofd woest heen en weer. Hij hief zijn hoofd op, maar bleef kalm staan. Hij moest wachtte tot ze uithaalde. Het was gewoon overduidelijk dat ze de bonte merrie pijn wou doen. Of in ieder geval ze was iets van plan, en Noir zou ingrijpen als het uit de hand zou lopen. Maar nu nog niet. Maar Noir realiseerde zich dat ze hier op uit was, ze wou dat hij zou ingrijpen. Dus liiet hij rustig zijn hoofd zakken en ging hij ontspannen naar de 2 merrie's luisteren. Hij moest laten zien dat het hem niet veel deed. Hij sloot zijn ogen kort en keek toen weer naar de zwarte merrie.

-oke flut-