Darkness all around me

In grote passen liep een vage, zwarte schim door de herfstkleurige bomen, wat op zijn tijd afwisselde met dennen. Zijn inktblauwe ogen lagen lichtjes samengeknepen in zijn oogkassen terwijl hij spiedend zijn omgeving nauwkeurig in de gaten hield. Zijn net zo zwarte manen hingen in slordige sprieten langs zijn gespierde hals, die hij in dezelfde lijn hield als zijn rug. Een klein, weerloos wezentje, wat een egel noemde, versperde Prongs zijn weg. Vlak voor de egel bleef hij staan[het scheelde niet veel..], en liet vervolgens een luid gesnuif horen, waardoor niet alleen het egeltje zich als een bolletje vormde, maar ook enkele raven verschikt opvlogen. Terwijl hij zijn pad vervolgde, en verder geen tijd aan zijn wegversperder besteedde, dacht hij eraan wat hij hier eigelijk deed. Niets, zou het antwoord zijn. Hij deed hier niets, en had er ook niets te zoeken. Een lichte grijns verscheen rond zijn lippen, alhoewel zijn ogen en oren niet meededen, die plat achter in zijn hals gedrukt lagen. Langzaam werd de lucht boven hem donkerder, en het duister lag op de loer.

Nirvana liep in een rustig drafje door de bossen. Haar hals was licht gebogen, haar oren stonden opzij. Ze hield van het bos. De bomen boden genoeg beschutting, waardoor ze minder goed zichtbaar was, en het hoge bladerdek zorgde ook voor een zekere duisternis. Ze voelde zich hier veel meer op haar gemak dan op een kale, open vlakte. Boven haar was een vogeltje aan het zingen. Ze hield stil en keek het beestje aan, dat met volle borst een vrouwtje aan het lokken was. Een lichte glimlach verscheen om haar lippen. Wat een simpele manier om een partner te krijgen! Haar ogen speurden haar omgeving zorgvuldig af. Als er iemand in de buurt was, zou ze dat op tijd willen weten. Wat dat betreft hield ze niet van verassingen. Ze bleef nog een tijdje staan loeren, maar kon niks vreemds ontdekken en liep in stap verder. Het begon al donkerder te worden, merkte ze. Haar stappen werden iets langer. Ze wilde een veilige slaapplaats vinden, ergens waar niemand haar zomaar kon zien. Helaas was haar witte vacht vaak goed zichtbaar. Alleen in een sneeuwstorm was ze nagenoeg onzichtbaar, maar ze hield niet van kou en kwam daar dan ook zelden. Enkel die keer dat ze Chipsy had gevonden. Haar hart werd warm. Ze hield van dat kleine, schattige diertje, dat nu haar adoptieveulen was. Ze hield evenveel van haar als ze van haar eigen veulen zou gaan houden. Plotseling werd ze onderbroken in haar gedachten doordat ze een takje hoorde kraken. Direct hield ze stil. Haar hoofd was hoog in de lucht gericht, met haar neusgaten wijd opengesperd en haar spieren op spanning. Ze lied een gehinnik horen. Een waarschuwing voor degene die daar was om zich kenbaar te maken of te identificeren. Haar ogen zochtten haar omgeving af terwijl ze op het antwoord wachtte.

Een luide hinnik weergalmde door zijn oren. Enkele raven die niet onder de indruk waren geweest door zijn gesnuif, vlogen nu bij nader inzien geschrokken op. Hijzelf echter, kende het niet. Bang zijn voor het onbekende was het zieligste wat je maar kon bedenken. Wie weet was het iets wat hij niet eens zo erg zou vinden. Een lichte grimas speelde op. Het gehinnik dat hij zojuist gehoord had, leek van de andere kant te komen en hij boog zijn nachtzwarte hals om zijn blik in die richting te plaatsen. Er stonden enkel bomen, bomen en nog eens bomen, hier en daar wat dennen, struiken enzovoorts. Kortom, niets interessants. Toch zette hij zijn voorhand weer in beweging en zijn pas weer in. In een nieuwsgierig, beheerst drafje leek de geur van een onbekend paard zijn neus binnen te dringen. Zoals alle paarden hier eigenlijk. Hij kende niemand, iets wat hem niet heel erg speet. Het was raar dat hij niemand hoefde te kennen, terwijl hij diep van binnen wist dat hij van gezelschap hield. Prongs fronste lichtjes zijn hoofd terwijl hij zijn passen onbewust langer maakte. Iets wits schoot in zijn gezichtveld toen hij door het bladerdek van een struik voor hem heen keek. Zijn oren spitste zich nu nog nieuwsgieriger naar voren toen hij een route om de enorme struik nam, en de merrie nu helemaal te zien was. Hij liet zijn inktdonkere ogen over haar heen glijden, zonder te weten wat hij kon verwachten van dit eenzame paard voor hem. Zijn charmante stem weergalmde in de stilte die er hing. 'Hallo,' zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht.

Nirvana's oren lagen plat in haar nek. Dit zou alleen oponthoud betekenen, en daar hield ze niet van. Het was niet zo dat ze geen nieuwe paarden wilde leren kennen, maar ze had net zo genoten van haar rust en de stilte in het bos. Nirvana's ogen waren al strak op de plek gericht waar het geluid vandaan kwam. En ja hoor, even later liet zich een zwarte hengst zien. Er waren echt te veel zwarte hengsten hier, voornamelijk Friezen. Deze was dan wel geen Fries, daar was hij veel te fijngebouwd voor, maar toch stond het haar niet aan. Haar oren kwamen nu iets uit haar nek. Ze zou er maar het beste van moeten maken, en ze had dit paard écht nog nooit gezien. Aangezien ze hier al aardig wat paarden kende, kwam dat de laatste tijd niet meer zo vaak voor. Ze briesde. "Hallo," antwoordde ze. Nirvana keek de hengst voor haar recht aan. "Wie ben je?" Dat was typisch Nirv, gewoon recht vragen wat ze wilde weten. Ondanks haar houding klonk er een lichte nieuwsgierigheid door in haar stem. Ze glimlachte, en haar houding ontspande iets. "Ik ben Nirvana." Haar hoef schraapte over de grond toen ze op het antwoord van de hengst wachtte. Hoe zou hij reageren?

Zijn grijns bleef hangen toen ze vroeg wie hij was, wat hij dan ook direct beantwoorden. 'Ik ben Prongs.' Zoals niet eerder gebeurd leek te zijn, nam zijn blik een andere wending waardoor zijn inktblauwe ogen nu wat vriendelijker stonden. Hij leek daardoor oprecht te grijnzen. Nu was het zijn beurt om te vragen naar haar naam. 'En, wat mag jou naam dan wel niet zijn?' Deze merrie leek hem geen slecht paard, maar een echt goéde uitstraling, dat hij wel eerder bij andere paarden had gezien, had ze niet. Nogmaals liet hij zijn blik over haar heen glijden, kort en onopvallend. Ze was een soort roomwitte kleur en was wat grover gebouwd, al zag het er alles behalve onaantrekkelijk uit. Hij deed nog enkele stappen naar haar toe zodat de nachtzwarte hengst schuin voor haar stond. 'Nirvana, hé.' Hij prentte de naam in zijn hoofd zodat hij die niet snel meer zou vergeten, wat sowieso nooit snel gebeurde bij hem. Meestal leek hij alles redelijk goed te onthouden, en had hij een uitstekend richtingsgevoel.

Nirvana glimlachte sarcastisch, toen ze zag dat de hengst die zich Prongs noemde de hele tijd bleef grijnzen. Wat een apart trekje. "Nirvana, hé," hoorde ze hem zeggen en knikte. De hengst stond nu wat dichterbij en was niet meer half verscholen in het struikgewas. Ze kon nu met zekerheid vaststellen dat hij geen aftekeningen had. Ze hief haar hoofd iets hoger. Toen verscheen er ook op haar gezicht een grijns. "Zeg, krijg jij geen last van je lachspieren?" zei ze glimlachend en keek hem geamuseerd aan. De houding van de hengst was iets veranderd, hoewel ze het niet direct kon benoemen. Hij zag er nu wat... tja, vriendelijker uit. Ze vroeg zich oprecht af of hij niet één of andere afwijking had, waardoor hij zijn hele leven alleen maar kon grijnzen. Zou zoiets bestaan? Zo ja, dan was híj daar zeker een goede kandidaat voor. Ze briesde en wist even niet goed wat ze moest doen. Eén oor stond nog steeds naar achteren, maar het andere kwam al wat meer naar voren. Ze begon de hengst te mogen, wat bij haar resulteerde in dat ze wat respect kreeg. Dat had ze niet standaard. Ze respecteerde nooit paarden die ze niet waardig vond. Dat 'niet waardig vinden' kon van alles zijn, maar tot nu toe had Prongs geen teken gegeven dat hij haar respect niet waard was. Haar staart zwiepte een paar keer heen en weer om een paar vliegen weg te jagen, en eenmaal draaide ze haar hals om een horzel bij haar buik weg te bijten. Ze haatte die beesten.

Hij onderdrukte een nóg bredere grijns, en in plaats daarvan probeerde hij nu heel serieus te kijken. Het lukte hem aardig, zijn inktblauwe ogen stonden weer kil, en afstandelijk en zijn mond stond strak. Enkel zijn oren, die nog steeds nieuwsgierig naar voren stonden, verraadde hem. 'Nee, ik ben goed getraind.' hij dacht na over wat hij vervolgens moest zegen. 'En ik lach zelden. Vraag me niet waarom ik het nu wel doe.' Wat hij zei was gedeeltelijk onwaar. Hij lachte best vaak, ofwel, hij grijnsde vaak. Vooral naar onschuldige wezentjes die hij angst aan joeg, en hij had geen flauw idee waarom hij nu wél opeens telkens grijnsde. Misschien was het deze merrie? Hij kneep zijn ogen samen om haar plotselinge sarcasme. Onvoorzichtig deed hij nog twee stappen naar haar toe, waardoor hij nu nóg dichterbij de witte merrie stond, die zichzelf Nirvana noemde. Hij hief zijn zwarte hoofd nog wat hoger op om indruk te maken. 'Ik zie het al, jij bent zeker zo'n sarcastisch type.' Hij fronste nogmaals waardoor zijn blik wat vragend werd.

Nirvana lachte kort toen ze zag dat hij moeite moest doen om serieus te kijken. "Ja, dat zal wel ja!" zei ze lachend. Ze fronsde even bij zijn volgende woorden en keek hem doordringend aan. "Het is niet zo dat ik het niet leuk vind hoor, maar zeg gewoon de waarheid." Haar toon was kil. Het ging om iets kleins, maar ze haatte het als anderen haar dingen probeerden voor te spiegelen die niet zo waren. En vanaf het moment dat ze Prongs had gezien, had er een grijns op zijn gezicht gelegen. Maar ze was niet boos, het was zijn eigen zaak en ze zou zich daar niet mee bemoeien. Haar oortjes gingen steeds meer naar voren, totdat de hengst nog een paar stappen dichterbij deed. Toen schoten haar oren weer naar achter en ze briesde, maar ze bleef staan, niet van plan zich van haar plek weg te laten jagen. Toch keek ze iets later alweer wat vrolijker. Ze mocht de hengst wel en had eigenlijk weinig reden chagrijnig te zijn, maar zo was ze soms. Ze lachte kort toen ze zag dat de hengst indruk probeerde te maken, maar deed er niet aan mee. Bij zijn volgende woorden haalde ze haar schouders op. [Voor zover een paard dat kan xD] "Oh, dat valt wel mee." Ze wist eigenlijk niet hoe ze zichzelf moest omschrijven. Soms was ze te trots en koppig, maar ze kon ook vriendelijk en meelevend zijn. Het lag er eigenlijk aan wie er op dat moment voor haar stond, hoe ze reageerde. Eén ding had ze wel een gruwelijke hekel aan; liegen. Ze loog zelf dan ook nooit, en meestal was ze juist té eerlijk. Een lichte grijns speelde weer om haar lippen. "Ik mag je wel," zei ze grijnzend. Hij kon het sarcastisch opvatten, maar ze meende het. Toen was zij degene die de ander vragend aankeek. "Zit je al bij een kudde?"

[citeer: Voor zover een paard dat kan xD
OMG ik had precies hetzelfde gezegd ="D spooky _O-]


Hij keek haar strak aan met zijn inktblauw ogen. 'Ik ben een goedzak, en altijd eerlijk.' Hij keek haar oprecht aan, met een vleugje sarcasme in zijn ogen te zien. Dat laatste was niet waar, en als gevolg daarvan kon je de hele zin in twijfel nemen. Zijn mondhoeken krulde lichtjes op bij haar laatste vraag. 'Wat- ..., wacht.. kun je dat herhalen?' Hij spitste zijn oren en bracht die wat dichter bij haar hoofd zodat ze, als ze het nog een keer zou zeggen, recht in zijn oor zou praten. :3 'Zei je nou..' hij wachtte even terwijl hij zijn kop weer recht naar voren richtte, waar Nirvana stond, 'een kudde?' Hij keek haar aan alsof ze gek was, of anders misschien ontsnapt uit een of andere inrichting. Hij had altijd alleen geleefd, of met enkele anderen. Toen hij jonger was, had hij dat gedaan. Met twee andere hengsten van zijn leeftijd. Maar uiteindelijk ontstond er ruzie, en vervolgens een gevecht, en uiteindelijk gingen ze uit elkaar. Maar in een kudde had hij nooit geleefd, en wist ook niet hoe je je daar moest gedragen, wat het nog onaantrekkelijker maakte. 'Sorry, maar nee.' sloot hij tegelijkertijd zijn gedachten af. Wetend dat hij hoogstwaarschijnlijk niet terug zou komen op zijn besluit. Of er moest iets heel groots gebeuren. 'Jij dan?' Hij keek haar oprecht geïnteresseerd aan, en wachtte op antwoord. Al zou dat waarschijnlijk niet lang duren.

[Hahaha, XD Ik hou gewoon van het schouders ophalen, zo heerlijk nonchalant en van 'het maakt me eigenlijk niet uit', maar paarden kunnen het eigenlijk niet. Very annoying =')]

Fronsend keek ze hem aan, maar voordat ze antwoord kon geven sprak de hengst al weer verder. "Hmpf, ben je doof?" Ze had zeker niet zacht gesproken, en aan het vervolg van de hengst bleek dat hij haar prima gehoord had. Haar ogen werden killer toen ze zijn blik zag en Nirvana wendde haar hoofd af, zodat zijn oor niet bijna tegen haar neus kriebelde. Zijn reactie vond ze vreemd. Waarom reageerde hij zo op een, voor haar, normale vraag? Zijn ontkennende antwoord had ze al niet meer nodig, maar ze vroeg zich af waarom niet. Hij klonk alsof er een geschiedenis achter zat. Maar als hij die niet wilde vertellen was dat best, Nirvana zou er niet zelf naar gaan vragen. Ze knikte als antwoord op zijn vraag. "Yep. Ik ben beta van the Only Rangers," zei ze met een ondertoon van trots in haar stem. Ze was al vrij snel aangesteld tot beta, samen met Cio, die ze ook maar pas had ontmoet. "Ik zou het niet erg vinden als jij ook lid zou worden," zei ze eerlijk. Nog voordat ze de gedachte gevormd had, was hij al uitgesproken. Ze keek de hengst voor haar nieuwsgierig aan, benieuwd wat zijn reactie zou zijn. Waarschijnlijk net zo vreemd als daarnet.

[ inderdaad :"] heb altijd de neiging dat te tiepen, maar dan herinner ik me weer dat dat niet kan x3 ]

Beta? Wth wás dat. 'Beta?' Hij keek haar half fronsend en, uiteraard was zijn charmante grijns ook weer van de partij. Aan de trotsheid die uit haar toon op te maken was, zou het wel heel goed zijn, een hoge rang dus. 'Moet ik nu buigen of zoiets?' Voor ze antwoord kon geven zakte hij door een van zijn voorbenen en begon op een beleefde toon allemaal onzin te raaskallen. 'Geliefde Nirvana. Nu u als Eta, ahum. Excuseer, Béta bent gekroond heeft u recht op een etentje met de koning. In de koninklijke moestuin wel te verstaan. En uiteraard ben ík die koning. Of heeft u misschien liever een romantische wandeling langs de levensgevaarlijke, wilde rivier?' Hij stond weer op zo goed en kwaad als dat ging zodat hij Nirvana weer recht, grijnzend aankeek. Hij herinnerde zich dat ze nog iets had gezegd over de "Only rangers'', en vervolgens of hij ook lid zou worden. 'Het spijt me, lieve Nirv. Maar ik ben een eenzaam hengst, ik trotseer gevaren, reis tot verder dan de horizon.' Zijn stem was dromerig, en afwezig terwijl hij ongehinderd verder sprak. ‘Maar een kudde.. wat moet een paard als ik in een kudde.' De toon werd weer normaal, en zijn blik was nu vragen op de merrie gericht. De manier waarop ze het hem had gevraagd, hij had er bijna meteen "ja" op gezegd. Maar hij kon het niet, niet na heel zijn leven alleen rondzwerven als een eenzame hond. 'Zo zit ik gewoon niet in elkaar.' Zijn inktdonkere ogen werden wat triest. Al te graag was hij met haar mee gegaan, bij haar gebleven. Maar zijn liefde voor de vrijheid was gewoon zó groot. Groter dan elk gevaar dat hij in zijn leven getrotseerd had.

Nirvana moest zich inhouden om niet keihard in lachen uit te barsten, maar speelde zijn spelletje mee. "Hm. Misschien zou ik wel willen, maar ik zal eerst met één van mijn adviseurs moeten raadplegen. En ik hoop dat u er niets op tegen hebt dat ik ook een bodyguard meeneem?" Haar toon was hooghartig. Toen kon ze het niet laten de hengst lachend een por te geven, en weg was haar statigheid. "Mafkees." Haar gezicht betrok toen hij ontkennend antwoordde, en in overdreven bewoordingen vertelde dat hij teveel gehecht was aan zijn vrijheid. Ze knikte na zijn uitleg, maar bleef hem koppig aankijken. "Je verliest je vrijheid niet. Je kunt gaan en staan waar je wilt. Maar je zult vrienden krijgen, die je onvoorwaardelijk kunnen steunen." Elk woord meende ze. Zelf hechtte ze ook ontzettend veel waarde aan haar vrijheid. Maar de kudde van Dragana was voor haar meer een vriendengroep waar iedereen ongedwongen kwam en ging, dan een taak vol verplichtingen. "En wat wil je dan gaan doen? Ga je hier weer weg?" Haar ogen keken hem nu indringend aan.

De vriendelijke por die ze hem gaf bracht hem wat uit evenwicht terwijl hij haar grijnzend :] aankeek. 'Neuh, valt wel mee,' antwoordde hij grinnikend op haar beledigende woorden. Zijn inktblauwe ogen die eerst speels hadden gestaan, veranderde in serieus. Hij luisterde ingespannen naar haar tevergeefse uitleg. Hij kon het niet. Hij kon niet na al die jaren vrij te zijn, orders gaan nemen van een ander. Maar waarom was hij nu zo onzeker, waarom had hij het gevoel dat hij "ja" moest zeggen? Hij kende zichzelf toch goed genoeg om te weten dat hij zich daar nooit thuis zou voelen. Hij hád geen thuis. Nooit gehad, en hij hoefde het niet. En moest hij hier blijven? Of moest hij verder trekken. De merrie maakte hem in de war, hij had een plan gehad, toen hij dit gebied binnenstapte. Hij zou het oversteken, verder reizen. Maar waarom had hij nu zo'n knagend gevoel in zijn hart. Nog tientallen andere 'Waaroms" gromde door zijn hoofd. Het was om gek van te worden, waarna hij ze uiteindelijk allemaal uitgeschakeld had, en antwoord kon geven op haar vraag, of hou je het ook kon noemen. 'Ik.. ik weet niet.' Zijn normaal zo zelfverzekerde houding was weg, zijn enige beschermende muur. Het voelde alsof hij elk moment van alle kanten aangevallen zou kunnen worden zonder die barrière. Verward keek hij haar aan, terwijl hij een kleine stap achteruit deed. Hoe graag hij ook bij haar zou willen blijven, wat vreemd was. In de korte tijd dat hij haar had ontmoet, leek hij geen afstand te kunnen nemen. Vréémd, galmde het door zijn hoofd. Niet instaat het juiste antwoord op haar vraag te kunnen geven.

Nirvana's blik veranderde. Ze wist niet wát ze precies gedaan had, maar de hengst was duidelijk uit zijn evenwicht. [i]"Ik.. ik weet het niet," hoorde ze de hengst zeggen. Al het zelfvertrouwen was weg, en hij deed een stap bij haar vandaan. Nirvana brieste zachtjes. "Het maakt niet uit, denk er maar even over na." Haar toon was zacht, vriendelijk. "Je hoeft niet nu te antwoorden." Ze hoopte dat hij hier zou blijven, in DH. Het was een vruchtbaar gebied met vele paarden. Ze wist zeker dat Prongs ze ook zou mogen. Maar als hij zou besluiten verder te gaan, was dat zíjn keuze. Ze wilde ook niet dat hij tegen zijn zin hier bleef. Nirvana verplaatste haar blik van de hengst voor haar naar boven. Het werd steeds donkerder, en toen ze weer terug keek merkte ze dat ze de hengst nauwelijks nog kon zien, ook al stond hij vlakbij. Ze zei er echter niks over en wachtte geduldig op zijn antwoord.

Hij keek haar bedachtzaam aan met zijn inktblauwe ogen. Het was hem opgevallen dat het nu nog donkerder was dan tijdens hun ontmoeting. De witte merrie viel echter veel meer op met haar witte vacht, dan hij deed. Misschien was het daárom dat hij zich het prettigst voelde in het duister, met enkel de maan die hem kon zien. Zijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog, al was hij er niet zeker van dat ze dat kon zien. 'Bedankt,' uit de heldere toon waarop hij het zei, was op te maken dat hij het waardeerde dat ze niet aandrong. Nog één laatste keer liet hij zijn blik over Nirvana heen glijden, zodat hij haar niet zou vergeten, wat hij ook zou doen en wat zijn keuze ook maar zou zijn. Voor een laatste, spijtige keer opende hij zijn mond. 'Dat zal ik doen.' Hij beloofde het, zou erover nadenken maar voor nu was het gesprek met deze merrie voor hem tot een einde gekomen. Nog enkele stappen deed hij achteruit tot hij in de nagelegen bosjes sprong, en verdween. Nog een laatste vluchtige blik achterom deed hem beseffen dat zijn keuze moeilijker zou zijn als ieder ander die hij in zijn leven genomen had, en rende vervolgens de duisternis in.

[lekker dramatisch :") ]

Nirvana kreeg het gevoel dat hij afscheid nam. Ze boog haar hoofd als acceptatie. Het was jammer, maar niet haar keus. Toen keek ze de hengst weer aan. "Kom maar terug als je het weet," zei ze glimlachend, waarmee ze ervan uitging dat hij zou kiezen hier te blijven. Ze zag de hengst achteruitlopen en de bosjes in springen. Nirvana had hem achterna kunnen gaan, maar dat deed ze niet. Zo was ze gewoon niet. Wel hinnikte ze, net als in het begin. Deze keer was het geen waarschuwing. Meer een afscheid. Een 'tot ziens'. Toen was hij weg, even plotseling verdwenen als dat hij verschenen was. Even vroeg ze zich af of ze het zich allemaal had verbeeld, maar ze rook nog vaag de achtergebleven geur van de hengst. De merrie gaapte en besefte dat ze ontzettend moe was. Ze draaide zich om en bestudeerde de open plek. Het kon ermee door. Ze liep naar de rand toe, liet zich daar door haar benen zakken en ging liggen. Met een zucht sloot ze haar ogen.

[Ja idd xD]

[ghehe x3]



TO BE CONTINUED ^^

XD

Moest je weer het laatste woord hebben? xd

Dôhh ^^
We'l meet again... :3