Eternal darkness [Calypso]

---

Het duister sloot hem in als een zacht aanvoelende deken waarin hij zich veilig voelde. De groene smurrie, met een geur van rotte karkassen, omvatte zijn benen. Het vertrouwde hem. Het probeerde hem niet zijn eigen graf in te zuigen, zoals bij zovelen wél het geval was. De dode bomen staken statig af tegen de groene drab en de mist die er hing. Hij, de donkergrijze massa die
Condor werd genoemd, zoon van Kharrea, bewoog zich in een rustige stap door het moeras voort. Loom gooide hij zijn witte benen voor zich uit, alsof er niks makkelijkers bestond dan door een dicht moeras te sjokken. Hard sloeg hij zijn staart meerdere malen tegen zijn achterhand. Hij had nu de zorg over een veulen, over een aanstaande Duivel. Hij verwachtte veel van haar; ze had immers de perfecte bloedlijnen om een Duivels paard te worden, dat zonder pardon iemands leven uitzoog. Wit zou het lichaam zijn van zovelen die stierven door haar, even wit als de botten die de Koude Man achterliet nadat hij zich aan bloed en vlees had verzadigd. Een zucht onstnapte uit zijn keelgat, droop als witte damp de avond in. De zilveren sikkel aan de hemel verlichtte zijn pad. Laag was zijn fel arabische hoofd. Pas toen een vreemde geur zijn opengesperd eneusgaten in dreef, viel zijn blik op hem. Een haast gele hengst, niet al te groot... Stokstijf bleef hij staan. Kil was de sfeer die op dit moment in zijn donkere kijkers weerscheen. "Wéét dat je een grote fout begaat hengst, om je op het pad van de Dood te wagen" siste hij tussen zijn tanden door. Imposant stond hij daar, zijn kop hoog in de lucht geheven.

Een honende lach, waar menigeen de rillingen over zijn ruggegraat van kreeg, verliet het keelgat van de donkegrijze hengst en echoode na tussen de conturen van de dode bomen. Hoog stak hij zijn donkergekleurde staart in de lucht. Een dreigende grom verliet zijn keel toen de hengst terugsprak. Hij drukte zijn oorschelpen tegen zijn schedel, zijn helzwarte ogen borend in die van hem. "Je bent al de tweede die het me vandaag vraagt! Jij hoort hier duidelijk niet, hengst, en dat pas loopt dwars door jouw tere zieltje heen. Als je nu niet opdondert leid dit pad je regelrecht naar de Hel" Snoof hij kwaad. Hij sloeg zijn staart tegen zijn gespierde achterhand aan en snoof kwaad. Weer iemand waar zijn kostbare tijd aan moest besteden, tijd dat hij bij het veueln had kunnen leggen. Hij nam de hengst met een spottende blik op.