Twee paar hoeven werden omstebeurt opgetrokken om vervolgens weer neergezet te worden in de aslaag. Elke pas liet een afdruk in de as achter voordat haar hoef weer omhoog werd getrokken voor de volgende pas en de volgende afdruk. Erg dik was de laag as niet meer, en de verandering die het gebied had doorgemaakt was enorm. Waar was het kale, verdorde en verwoeste landschap dat ze kende gebleven? Hetgeen wat ervoor in de plaats was gekomen was vele malen erger. Ze kende paarden die er waarschijnlijk ontzettend van genoten en die haar zouden jennen als ze haar met haar chagrijnige kop zouden zien. Ooit was de Ash Valley een plaats geweest waar slechte paarden kwamen, weinig suikerpaardjes en waar het landschap er verschrikkelijk en totaal verlagen en verwoest uitzag. Het was een gebied geweest wat Sythka in het verleden had kunnen waarderen, ondanks dat het in handen van haar oude bondgenoot was geweest. Maar hetzelfde gold voor de rivier. Ze was, toen die gebieden onder leiding van Azacar stonden, er altijd welkom geweest. En ookal was ze dat niet, ze trok zich er niets van aan. Echter zou je haar woede opwekken door zomaar haar gebieden te betreden. Niet voor niets had ze, toen ze hoog drachtig was van haar derde veulen, wekelijks een tocht gemaakt langs de drakenbergen, eroverheen en er doorheen. Dat had ze zelf moeten doen doordat er geen geschikte anderen voor waren, maar zodra er iemand zich bewezen zou hebben voor een bepaalde rang zou ze die taak uit handen geven. Eenmaal een rang bemachtigd hield het niet in dat je deze altijd zou houden, zodra er een betere kandidaat zich bewees of dat je simpelweg op een of andere manier niet meer aan de eisen voldeed, werd je vervangen. Wat had het voor een zin leden een belangrijke rang te geven als ze die niet meer aankonden of dat er anderen waren die het beter deden? Het enige wat ze dan nog konden was proberen opnieuw te bewijzen dat ze het wel konden en toch geschikt waren. Sythka’s drafpassen waren ondanks haar ruime passen kalm, ze had geen haast en was ook niet van plan die te gaan maken. Ondertussen begon haar buik haar steeds vaker en steeds meer in de weg te zitten en zeker met de bijna ondragelijke zomer die ondertussen voorbij was getrokken vond ze het eigenlijk maar tijd dat er een eind aan moest komen. Maar goed, er werd niet voor niets gezegd dat hengsten laatkomers waren en de puntjes moesten voor haar vierde nakomeling vast nog op de i worden gezet. Toch kon ze niets doen dan hopen dat het snel zou komen. In de grotten die onderdeel waren van het privé gebied van de Valkyries had ze een prima plaats gevonden om het veulen ter wereld te brengen, want ook dit veulen zou in het duister van een grot geboren worden. Daar had ze tenminste geen last van kopzorgen rondom roofdieren die de geur van bloed zouden kunnen ruiken. Zodra het veulen eenmaal geboren was zou ze zich kunnen verdedigen, maar daarvoor.. nee. En ze was niet van plan hulp te vragen van haar leden, of beter gezegd lid. Ven was de enige die zich tot nu toe waardig had getoond zich een Valkyrie te noemen. Een glimlach deed haar mondhoeken iets omhoog krullen bij de gedachten aan de hengst. Ondertussen kende ze hem zeker al een jaar of 5, nouja, ze kon beter zeggen dat ze hem zo’n vijf jaar geleden ontmoet had. En in de tijd dat ze samen in een kudde hadden gezeten hadden ze niet extreem veel contact gehad. Sythka was graag op zichzelf en Ven was absoluut geen prater, toch was het iemand waarop je kon bouwen, ondanks het feit dat hij zeker jaren ouder was dan zijzelf. Hoe oud hij precies was wist ze niet, maar Ven zorgde er wel voor dat hij Valkyrie waardig was en gezien het feit dat hij ondanks als die jaren dat ze elkaar niet gesproken en niet gezien hadden qua lichamelijke conditie geen achteruitgang liet zien. Het kwam je niet aanwaaien, en dat bewees deze hengst. Zijzelf moest ook zorgen dat haar conditie optimaal bleef door maar te blijven trainen. Haar favoriete manier was dan ook terwijl ze zich volledig uitleefde op suikerpaardjes, van die beesten die zich goed noemen en alles en iedereen lief en vriendelijk benaderde. Sommige die ze vaak kende klaarde de klus snel, dode andere paarden gemakkelijk en zonder aarzelen. Er waren niet veel paardenlevens beëindigd door haar hoeven, maar wel getraumatiseerd en verwoest. Waarom een eind maken aan iets wat een leuk en langdurig spel kon worden, van haar kant tenminste. Net zo lang bedreigen en kleine verwondingen aanrichten totdat ze uiteindelijk doodsbang waren en haar haast smeekte een eind aan hun leven te maken. Met een grijnsje op haar gezicht schudde ze haar hoofd eens heen en weer terwijl ze nog steeds op een rustig tempo door de as en het gevallen bladerdek draafde.
Een directe hinnik aan haar zorgde voor een dramatische zucht. De hoeveelste was dat binnen korte tijd? Geen van alle had het idee gehad haar te komen opzoeken, nee hoor, zij moest weer naar hen toe komen. Al die paarden die hinnikten moesten wat van haar, andersom was daar vrijwel geen spraken van. Sythka overhaaste absoluut niet rondom het selecteren en aannemen van Valkyries. Liever twee goede misgelopen dan een verkeerde aangenomen. Haar pas liet ze terugvallen naar een kalme stap, niet van plan een hoger tempo aan te nemen dan dat diegene van haar kon verwachten. Waarom zou ze zich gaan lopen haasten voor misschien potentiële leden die ze op dit moment nog niet eens kende. Gelukkig duurde het niet lang voordat een schimmel aan de rand van haar zichtveld zichtbaar werd. Aan de geur van het dier te ruiken ging het om een merrie, de tweede alweer. Al rook ze rond deze merrie vrijwel geen andere geuren, geen verse in iedergeval. Zoals altijd stonden Syth’s oren alleen naar achteren gedraaid, ze nam simpelweg de moeite niet om ze plat te drukken. Daarnaast waren de geluiden uit de omgeving op deze manier veel beter op te vangen. Af en toe draaide ze haar fijne oren dan ook omstebeurt rond om daarna weer naar achteren te draaien. Groot was ze niet en haar lichaam was fijntjes en slank gebouwd. Gebouwd voor snelheid en niet op kracht. Kort gleden haar ogen over die van de merrie voor zich heen, kort snuivend om haar daarna aan te kijken. Even trok haar bovenlip wat omhoog, maar daarna neutraliseerde haar uitdrukking zich tot een minimum en wachtte tot wat de merrie zou gaan zeggen. Waarom zelf het woord doen? Zijzelf was immers niet diegene die hier perse om geroepen of gevraagd had, ze zou wel zien wat de ander haar te bieden had.
[+1100 woorden
Oops, weer zo'n belachelijke uitschieter. Kan er vrij weinig aan doen, volgensmij komt al die opgehoopte inspiratie van de afgelopen maanden eruit xD. Je post hoeft niet zo ziek lang als de mijne hoor
]
VIP