Mooie tijd.

Lala liep met gebogen hoofd door de bloemen, haar hoeven stapte sloom door de hoge bloemen. Lala zuchtte even, het was mooi weer voor herfst dan. Maar Lala had iets anders aan haar hoofd, haar droom. Ze had al een tijdje niet meer gedroomt, dus had ze haar plaats vast al gevonden. Hier was het niet, het was in het noorden. Maar hier was het ook wel mooi. Opeens hoorde Lala hoefstappen, er was een andere paard. Lala keek om zich heen, en hinnikte ""Wie is daar?'' riep ze, terwijl ze rond draaide, ''Wie is daar?'' Lala gaf op, en wachtte gewoon op antwoord, terwijl ze een beetje liep te zoeken.

lekkere bloemen, vond Lou. In de verte zach ze een paard, wie zou dat zijn? Vroeg ze zich af. Het paard hinikkte, en daarna nog een keer. In draf ging Lou naar het andere paard toe. Het was een wit paard. 'Wie ben jij?' Vroeg ze nieuwschierig aan het paard. 'Ik ben Lou.' Ze keek het paard nieuwschierig aan. En liep toen om het paard heen, om het is goed te bekijken. Ze vond het een mooi paard. 'Ik ben een merrie! En jij?' Ze nam een hap gras. Het gras smaakte lekker. Ze wachtte op een antwoord van het paard.