De hitte word me soms echt te veel. Navayo

Hitte. De merrie had het zo heet. De zon leek een gat in haar vacht te branden, het was veel te heet. Zuchtend en steunend stapte ze door het open veld. De heuvels. Volgens Pair de heetste plek van het héle land. Oké, dit was één van de eerste gebieden die zij gezien had. Vroeger was ze hier een tijdje, ze had een maandje van haar veulen tijd hier geleefd. Toen was ze vertrokken. Om de één of andere rede wilde ze weg. Het land verstikte haar. Het was haar naar haar mening te druk. Alle oudere, grotere, sterkere paarden. Het was beangstigend. Pair is sowieso snel bang, ook voor haar mede paard. Grote, sterke paarden. Eigenlijk zou de merrie zelf ook eens in een kudde moeten gaan en dan ook eens een training doen. Het zou wel goed voor haar zijn. Dan zou ze ook leren om met andere om te gaan. Ze had zo goed als haar hele leven alleen geleefd. Vanaf haar derde maand in het leven was ze alleen geweest. Haar moeder was gestorven. Haar vader had ze nooit gekend. De merrie snoof. De schoft was vlak voor haar geboorte 'gevlucht'. Zoals Pair zou zeggen was hij een enorme lafaard. Maar zat er niet meer achter? Waarom had hij een zwangere merrie alleen gelaten? Haar moeder was er kapot van geweest, de eerste twee maanden die Pair mee maakte was ze depressief. Dat was een heel vervelende tijd. En toen stierf ze. Pair wist niet hoe het kwam, nu nog niet. Op een avond gingen ze slapen. Haar moeder werd niet meer wakker. Het rare was dat haar moeder pas vier was geweest toen ze stierf. Voor Pair was het misschien wel fijn dat ze zo jong stierf; Ze had immers bijna geen herinneringen aan haar. En wat je niet had, kon je ook niet missen, toch?
De merrie snoof. Ze had gelijk! Het was echt beter om in een kudde te gaan. Ze had vernomen dat er drie kuddes waren. Het stak hetzelfde in elkaar als in het land waar ze hiervoor was. Goed, neutraal en slecht. Dat was mooi. Zij wilde in de goede kudde. Waarvan ze wist dat het de 'Quiet Sparkle' heette. Ja, ze was goed op de hoogte. Ze kende iemand die een paar maanden geleden uit DH gegaan was. Een hengst die haar verteld had hoe het hier in elkaar zat. De kuddes; De Horcrux – Een slechte kudde onder leiding van Aaliyah –, De Utopia – Een neutrale kudde onder leiding van Ravena – en dan de goede kudde De Quiet Sparkle – onder leiding van Sultan –. Ze had geen idee wie de hengst was, of hoe hij in elkaar zat. Ze wist niet of ze hem wel kon vertrouwen. Maar dat zal toch wel; Ik bedoel maar, als iemand leider van de kudde mag zijn, dan moet je diegene toch kunnen vertrouwen, niet? Pair snoof licht amused. Het was best grappig; Hoe zij van het ene op het andere onderwerp sprong. Ze was één warhoofd. De merrie grijnsde. Pair hief haar hoofd wat toen ze tot stilstand kwam. Ze schraapte met haar hoef wat door het gras, ze plette een klein madeliefje. Maar het deerde haar niet.
De merrie liep verder, haar staart wapperde zachtjes achter haar aan. Door het warme weer was ze lui. Ze at veel. En verveelde zich. Haha. Ze was best wel saai als ze zichzelf zo bekeek. De merrie schudde met haar bruine manen. Ze glansde. Zoals ze altijd deed. Ze zorgde goed voor haar eigen uiterlijk. Ze was dan misschien ijdel, maar ze zag er wel goed uit. Toch? Ze draaide even haar hoofd om te kijken of ze er nog wel toonbaar uit zag. Ze knikte instemmend. Ja, ze zag er nog wel oké uit. Haar vacht glansde, haar manen deinde zachtjes op en neer en ook die glansde. De merrie schudde met haar hoofd en gooide het in de lucht waarna ze aan draafde. Haar benen versnelde en in een hoog tempo draafde de merrie verder. Ze keek toe hoe het kenmerkende gras van de heuvels langzaam veranderde in het dorre landschap van de prairie. De merrie tilde haar bene hoger op dan eigenlijk nodig was. Ze gooide haar hoofd enkele malen de lucht in. Haar manen wapperde als een vlammetje in de wind. Ze galoppeerde de prairie op. De wind in haar manen, de wind door haar winter vacht. Ja, de merrie had nog een beetje een wintervacht. In het land waar zij vandaan kwam was het hele jaar door koud. Ze verhaarde wel snel.
De merrie snoof. Ze rook een geur. Een geur van een paard. Ze maakte een overgang naar draf, toen stap. Uiteindelijk hield ze halt. Ze hief haar hoofd. Het was een hengst, duidelijk. Ze liep in de richting van de geur. Het paard was een Buckskin. Zo te zien. Ja, ze zag de hengst al in het beeld verschijnen. Ze maakte een overgang naar draf en liep langzaam naar hem toe. Zou hij slecht zijn? Haar adem stokte in haar keel. Slechte paarden waren eng. Ze was doodsbang voor die moordenaars. De killers. De merrie rilde en liep toen nog langzamer. Ze wachtte af.

Oh voor de slimme mensen onder ons; Voor Navayo.

Zijn lange zwarte manen wapperden achter hem aan. een vrolijke hinnik stootte hij uit. Aziz vloog rustig boven hem uit. De machtige vogel maakte een geluid. Het deed Navayo's achterbenen de lucht in vliegen. Hij grinnikte er eens van. Dit deed hem denken aan Brazilië. Samen met de andere veulens lopen dollen door de weides en gewoon genieten van je leven. Zijn eerste maanden waren nooit anders geweest. Hij had niets anders gedaan als met de andere veulens gespeeld. Ergens was hij het lompste geval van allemaal. Hij was vaak gestruikeld over zijn eigen benen. Niemand had dan ook gedacht dat hij zijn hele reis overleefd zou hebben. Laat staan een volgroeide hengst van Zeven jaar te worden. Hijzelf had er eigenlijk ook versteld van gestaan. Lang leve goede vrienden. In groep was je dan ook altijd sterker dan alleen. Naf keek even omhoog. Zag dat Aziz een bocht aan het nemen was. Langzaam uit het gezichtsveld verdween. Navayo briestte eens en ging over tot een drafje. Het was veel te warm om ze te blijven lopen. Heel zeker om nu gek te gaan doen. Al was het leven te mooi om als een zuurpruim door het leven te gaan. Dat was Navayo's mening erover dan toch. Niet dat hij ooit echt ongelukkig in het leven had gestaan. Hij was altijd een goedgehumeurd paard geweest dat niet al teveel problemen had gekend in zijn leven. Een standaard leventje zou je zeggen. Nahah, hij had een paar jaren een hele andere levensvorm aangenomen dan waarin hij nu leefde. Hij was terug gekeerd tot de prehistorie waar paarden met elkaar comuniceerden met gehinnik, gebries en gebaren. Ergens was het veel makkelijker, alles was veel simpeler. En toch had hij weinig respect voor deze leefwijze. Ze sprongen op elke hengstige merrie die ze maar tegen kwamen als ze de kans kregen. Kaapten ze weg bij hun familie zodra ze er eentje weg konden krijgen. Beschermden de merries met hun levens. Soms vielen er ook wel eens doden. Paarden stierven aan hun verwondingen. Onschuldige veulens werden dood gestampt omdat ze het bloed van een vreemde hengst met zich mee droegen. Navayo had het vaker zien gebeuren. Het enige wat hij toen had gedaan was zich omgedraaid en weg gegaan. Hij had zich nooit aangetrokken gevoeld tot die levenswijze.

Een jonge voskleurige merrie stond in de verte. Navayo spitse zijn lange slanke oren naar voren. Zijn hoofd iets hoger in de lucht. Voor heel even leek hij geïnteresseerd in paard in de verte. Al snel verdween die interesse. Zo ging het nu eenmaal altijd met hem. Het ene moment was hij geïnteresseerd het andere moment totaal niet meer. Hij was soms wispelturig. Soms enorm verveeld. Vooral het laatste. Door zijn korte concentratie vermogen moest hij wel de hele tijd bezig zijn om zich niet te gaan vervelen. Misschien dat hij daarom zoveel paarden kende. Hij reisde veel rond, zelfs binnen DH, dus kreeg hij de gelegenheid om veel paarden te leren kennen. Nieuwe vrienden te maken. Dat vond hij altijd geweldig. Misschien dat dit paard ook een leuke ontmoeting zou worden. Ze zag er redelijk jong uit. Op een aantal meters van haar bleef hij staan. zijn hazelbruine ogen rustig op haar gericht. Een rustige knik kwam vanuit zijn richting.
"Hello" Sprak hij rustig. De wind speelde zachtjes met zijn manen. Zijn staart rustig hangend aan zijn achterhand. Hij was geen paard dat stond te pronken met zijn zogenaamde pluimen. Neen, hij was een paard dat iedereen respecteerde.
"Mijn naam is Navayo, yours?" Stelde hij zich voor. Hij was benieuwd naar de naam van het jonge dier voor hem. Ze was nog een stukje kleiner als hem en nog niet volledig uitgezet. Enkel en alleen daaraan zag hij al dat ze stukken ouder was.

De merrie snoof, brieste en liep nog even een stukje heen en weer. Het was warm. Té warm. Ze legde er misschien wel te veel nadruk op; Maar ze had het heet. Pair snoof. Haar bruine ogen schoten even heen en weer. Ja, de merrie was best wel een zenuw pees. Maar ach; Iedereen heeft wel iets. Niet dan? Pair gooide haar hoofd even de lucht in. De wolken boven haar dreven over. De witte pluimen in de lucht kon je haast geen wolken noemen. Het was niet bewolkt. De zon scheen fel op de merrie haar bruine vacht. De merrie snoof nog eens. De lucht was gevuld met de heerlijke geur van het gras uit de heuvels en het typische landschap van de Prairie; Zijn uitgedroogde gras en de diertje die er door heen zochten naar iets eetbaars. De merrie tilde haar hoofd nog eens wat hoger. Het was best lang geleden geweest dat ze in zo'n soort gebied was. Om eerlijk te zijn had ze nooit eerder een prairie of zoiets gezien.
De merrie snoof en schraapte kort met haar hoef over de grond. Ze zag hoe de hengst op een paar meter afstand van haar stopte. Zij zelf deed nog een stapje achteruit toen ze de imposante verschijning eens goed bekeek. Hij was groot, hij was veel ouder dan zij was, hij zag er goed gespierd uit. Nice. Ze schudde met haar bruine hoofd en likte even met haar tong over haar lippen. Het was zo warm dat ze zelfs een beetje zweette. Ze gooide haar hoofd even in de lucht en genoot van het briesje wat ze daarmee veroorzaakte. De merrie spitste haar oren en sloeg zenuwachtig met haar staart. Ze wilde weten of die hengst daadwerkelijk een rede was om bang te zijn. Of dat het een geval van misleiding was. De hengst had haar toegeknikt. Hij begroette haar met het simpele woord ”Hello.”. De merrie hief haar hoofd en ging recht staan. “Hallo,” zei de merrie zonder aarzeling. De hengst stelde zich voor als Navayo. Een aparte naam. Ze had hem zelf nooit eerder gehoord. “Ik ben Pair of Eyes,” De merrie keek de hengst aan. Hij had een goud kleurige vacht met gitzwarte manen en staart. Zij zelf was eigenlijk best simpel wat dat betreft. Ze was licht bruin met een witte dunne bles. Niet veel bjizonders dus.

Flut ;o.

Aziz gekrijs vloog over de vlaktes heen. Hij was niet ver hier vandaan. Misschien had hij wel voedsel gevonden en was daarom afgeweken van hem. Hij wist het niet. Al hoorde hij het geluid terug dichter komen. Voor even keek hij om. Zag de grote vogel op hem af vliegen. Voor heel even dacht hij dat het beest samen met het dode dier in zijn klauwen tegen hem aan ging knallen. Gelukkig landde hij langs hem. Een klein beest in zijn poten houdend. Ergens was het een smerig zicht al moest Aziz ook eten. Hij glimlachte onschuldig naar de jonge merrie. Ergens zag ze er redelijk normaal uit. En toch, elk paard was anders.

-niet klaar, te weinig inspi sorry-