A friend or a enemy, it's you're choice Streya!

Zeus liep door het gebergte De drakenberg. Hij zuchtte geïrriteerd. Hij was chagrijnig, Zeus had een slechte dag en hoefde geen gezelschap. Alleen maar een puur slecht paard dat zich niet wannebe gedroeg en zich niet beter vond dan de rest, daar had hij echt een hekel aan. Zeus schudde zijn hoofd en draafde even een beetje, hij had totaal geen moeite om daar te draven. Hij brieste hard en stopte, hij rook een paard en bleef chagrijnig staan.

[inspiloos maar goed: Streya!]

Streya boog haar hals sierlijk, en leunde met haar neus tegen haar borstkas. Ze had zo haar manier van omgaan met paarden. Als ze vond dat een paard slecht genoeg was, dat kon ze zien aan ook zijn/haar uiterlijk. Maar ook zijn/haar doen en houding. Streya had haar staart fier en trots de lucht in geheven. Haar spieren bewogen zich een voor een, bij iedere stap die ze zette op nieuw. Streya brieste, ze rook een ander paard. Stre draafde sierlijk in dezelfde, slechte, trotse houding richting hem. Ze maakte een noodstop. Haar houding was nog steeds fier en trots. Maar niet dominant. Nee dit paard verdiende haar normale houding vond ze. Streya knikte eens respectvol en zei: ''Wat is je naam hengst?'' Dat was haar enige zin. En die zin zou beantwoord worden.

Yep, hij had gelijk, er kwam een paard, in elk geval slecht, al een hele opluchting, vond hij. Ook knikte het paard knikte respectvol, daardoor knikte hij ook even kort, het was nog niet echt respectvol maar in elk geval niet dominant. "Mijn naam is Zeus." Sprak hij enigzins bulderend maar ook trots. Hij vond het zinloos om te vragen wat haar naam was, als ze het wou zou Zeus het vanzelf horen. Zijn staart stond hoog, zijn neus raakte zijn borst aan en Zeus' spieren waren duidelijk te zien. Zeus zou geen rondje lopen om iemand te kleineren, dat was echt wannebe. Zijn helderblauwe oog richtte zich op de merrie, het andere blauwe oog keek de merrie ook weer aan. Hij wachtte af hoe de merrie zou reageren.

Streya brieste eens. Haar 'respectvolle' knikje waar maar ienie mienie pietje respect in zat, die was er geweest. Niemand die daar iets over kon klagen. Dus de hengst voor haar heette Zeus. Streya vond dat hij haar naam ook wel mocht weten. Ze schudde haar zelf uit, zwiepte met haar staart en zei: ''Streya.'' Haar woorden weergalmde zo ver als het kon. Het was ijskoud, kil, en dodelijk. En ook on respect vol. Maar toch was het niet dominant of iets in die richting. Streya zwiepte met haar staart om wat vervelende vliegen te verjagen. Eentje raakte ze en die viel dood neer op de grond. Wat waren het ook domme beesten vliegen. Streya haar zwarte kijkers doorboorde zonder enige schaamte en moeite die van Zeus. En het woord 'Streya' sneed als gewoonlijk door zijn ziel gemakkelijk en snel. Niet dat het woord pijnlijk deed, maar zo klonken haar sluwe en sissende woorden niet altijd maar wel vaak.

Weer knikte Zeus kort, Streya dus. Hij trok chagrijnig zijn neusgaten op. Het lag niet aan Streya maar hij was gewoon zo. Haar woorden klonken sissend, en snijdend, hij was wel wat gewend, zo klonk hij ook als hij in een 'betere' bui was. Zeus snoof even. Strak keek hij naar haar, zonder blikken en blozen staarde hij recht haar ziel in. (dat leek zo ^_^)
Zeus brieste en verzonk in gedachten. Hij wou iets zinnigs zeggen maar kon niets bedenken. Hij zuchtte diep en brieste even. Hij liep 2 passen en staarde in gedachten in de verte...

[OMG, zo flut en kort maar kon niets bedenken ]

Sreya keek eens naar Zeus. Het was een goed gebouwd paard dat wel. Maar schijn bedriegt. Je kon nooit weten. Streya zwiepte met haar staart. Ze verplaatste haar gewicht naar haar volgende been. Zo ging dat een tijdje door. Uiteindelijk zuchtte ze en zei: ''Zeg eens ben je hier al lang?'' Haar ijskoude, kille en dodelijke stem sneed als gewoonlijk zo door de ziel van de hengst voor haar. Ze schraapte ongeduldig met haar hoef over de grond. Paarden moesten haar vragen gouw beantwoorden. ''Nou?!'' Zei ze snijdend, kil, ijskoud en dodelijk als gewoonlijk.

"Ja mijn hele leven al." Snauwde hij toen ze dat laatste zei, het was een beetje een felle snauw maar bedoelde er eigenlijk niets kwaads mee. Met de oren platter in de nek hief hij trots en fel zijn hoofd, hij wou niet vechten, noch ruzie maar hij hield er niet van om afgebekt te worden. Nu klonken zijn woorden rauw, sissend en snijdend, Zeus was nou eenmaal snel boos of op zijn teentjes getrapt. Niet dat Streya daar veel aan kon doen maar toch, Zeus hield ook niet van ongeduldige paarden. Zeus priemde met zijn ogen in de hare en liet een minuscule kruimel respect in zijn ogen zien, hij zette hij na een paar seconden weer weg, zo die had haar respect gehad, meer niet.

Streya hoorde de af snauwende woorden van Zeus. Okè misschien had ze iets geduldiger kunnen zijn of gewoon geduldig. Maar so bie it? Streya stampte met haar hoef op de grond. Ze bedoelde er niks mee. De sissende, rauwe, en snijdende woorden van Zeus deden haar niks. Niet tot op het puntje van het aller diepste in haar ziel en hart. Nergens raakte het haar. Bijna niks raakte haar. Sommige kleine dingen, die toch voor haar iets groot waren. Ze kon er nu niks verzinnen. Haar ogen rolden eens in haar oogkassen, ze brieste. Met haar ogen tegen haar schedel. Haar staart en hoofd fier en trots de lucht in geheven. Streya wachtte af tot de hengst zou gaan praten. Nu moest hij maar eens bij iets komen.