It's hard to care when it's gone~ Streya

Haar eerste dag was een goede dag geworden en ze was blij met haar vooruitgang. Meteen een badass vriend die geen f*ck om iets gaf.
Dat was een doel die ze meteen van haar lijst af kon kruisen.
Even stopte Magnolia met lopen, lachte hardop en wandelde toen weer luid hinnikend verder. Een doelenlijst, wat zielig was dat.
Soms kon ze haar eigen gedachtes zo hard uit lachen, nou ja, kon. Ze deed het ook. Dat was nou juist het vreemde.
Het vos-wolf-hond dinges keek even vreemd naar haar, schudde zijn spitste kop en wandelde toen verder op zijn vier lange stelten.
Uit het niets rende Zorro de struiken in, de geur volgend van een klein konijntje. Magnolia volgde het dier door over de struiken te springen en stapte zonder gêne een paar prachtige rozen kapot.
Het koste Magnolia nog aardig wat moeite om het vos ding bij te houden maar het lukte haar nog best wel, met die slechte conditie van haar,
De merrie hoorde de rivier van de meander al in haar oren klotsen en ze stopte per direct, al was dat ook nodig. Naast haar stond Zorro met een vet, dik konijn in zijn bek.
‘Ik hoorde dat je paardenvlees als favoriet hebt, maar heb je dit heerlijke konijnvlees wel eens geproefd? Magnifiek!’
Opnieuw moest ze lachen, en haar blozend- roze ogen lachten met haar mee. ‘Proberen moet je toch eens, doe mij maar een stuk.’ Grijnsde de merrie breed.
Haar eerste hap was voorzichtig, ze wist eerlijk gezegd niet wat ze verwachten moest. Een vreemde smaak drong zich op in haar mond maar, hoe meer ze at, hoe lekkerder het werd.
‘Nou, bedankt voor de traktatie!’ Ze likte haar lippen een keertje af met haar roze tong en schudde zich toen een keertje uit.
Achter zich klonk het geluid van hoefstappen, onduidelijk, maar het geluid was er zeker. De geur was er, en het gevoel. Dat gevoel was het belangrijkste.
Ook Zorro had het inmiddels door gekregen, er was een paard dichtbij..

OOC;
Minder inspiratie vol, maar 't is toch gelukt
Voor Streya

Wat zou de vogel doen als hij niet meer kon zingen? Die vraag had ze ooit van een onbekende gegeven. Haar antwoord was eerst simpel; Hij zou er geen moment bij stil staan. Maar misschien stond hij er wel bij stil. Misschien viel hij ter plekke dood bij neer; zo in shock dat hij een hartstilstand had gekregen. Misschien zat zijn reactie er wel tussen in. Zou hij in honger staking komen? Terwijl ze zo het vogeltje zat aan te staren luisterde ze naar de liederen die het gevederde beest zong, maar boven alles vroeg ze zich af hoe het dier zou smaken. Uiteindelijk was ze wel uitgedacht en was het enige wat haar boeide eten. Haar buik knorde van hier tot daar en een verschrikkelijke honger knaagde aan haar. Eigenlijk maakte die hele vogel niet zo veel uit; zij was nog altijd de vogel niet. Dus keek ze het beest geërgerd aan. `Oke, zo is het wel mooi geweest, opzouten nu,’ snauwde ze het beest toe, nog voordat ze besefte hoe gestoord dit eigenlijk wel niet was. Ze draaide zich om en gaf de boom een geweldige mep met haar hoef. Tevreden zag ze het vogeltje weg fladderen in de verte. Ze zuchtte zachtjes; hah, de rust.Een kleine sinistere glimlach stond rond haar gezicht terwijl ze zichzelf omdraaide. Veel soepeler dan je zou verwachten bij een breed iet wat lomp gebouwde merrie. Het werd tijd dat er eens onnodig bloed werd verspild. Niet haar bloed, nee natuurlijk niet, het bloed van een ander. Ze grinnikte eventjes en zette haar gespierde lichaam in beweging. Ze konden zeggen wat ze wouden maar zij liep wel trots rond te paraderen. Haar gespierde nek een beetje gekruld. Haar lange zwarte manen vielen sierlijk langs haar hals terwijl ze tussen de bomen van het wilgenwoud liep. Hier en daar bleef ze staan en maakte haar sterke witte tanden korte metten met het lange gras dat uit de grond piekte. In de verte kwam er een paard en een vos in zicht. Ze liep gewoon rustig door over het pad, het pad dat hun kruiste. Geloof me, het was puur toeval dat dit zo was. Mochten ze vijf meter verderop staan dan was ze gewoon straal langs hun opgelopen. Nu was ze wel verplicht om ze aan te spreken. Dus nu kwam ze rustig aan lopen, op een afstand van vijf meter draafde ze aan en greep voordat hij wat kon doen, het vosje in haar mond. Ze tilde het beest achteloos op en keek het paard aan. `Zou ik.. Zou ik een hapje mogen nemen?’ vroeg ze met haar tanden om het nekvel van de vos vast gegrepen.

Zonder enkel verwondering en emotie staarde Magnolia even naar het zwarte beest dat voor haar te vlak bij haar. Al was het maar vijf stomme meters, het waren er vijf te veel.
Een grimas sierde haar lippen en ze hoefde zeker niet lang na te denken over wat ze zeggen moest. ‘Doe wat je niet laten kan, maar als je een hap uit dat in je bek neemt. Dan neem ik een hap uit jou.’
Ze wist dat het paard niet bang zou zijn, zo zag het ding er in ieder geval niet uit.
Langzaam nam Magnolia één, en twee stappen richting de donkere merrie en bekeek het zwarte geval eventjes met verachting.
‘ En wie moet jij nou wel niet voorstellen? Een vieze rat die uit de riolen van de mensenwereld is gekropen en meteen zijn hersens heeft vernietigd. Want zover je het mij laat merken ben je niet echt slim, als je denkt zo maar mijn beest in je bek te pakken en het op te willen eten.’
Magnolia moest zich veel te erg inhouden om de zwarte merrie niet bij de hals te nemen en heen en weer te slingeren. Ergens wist ze ook niet waarom ze in hemelsnaam zich in hield, ze wilde zo graag wil het bloed van een onwetend paard proeven.
‘Je hebt tien seconden, en als je mijn vos- wolf dinges nog niet hebt los gelaten, dan laat ik mijn tanden los in jouw vel!’ Ze spuugde haar woorden uit als gif.
Waar de woede vandaan is gekomen wist ze ook niet, maar hij was er, en óh wat was ze daar blij mee.
In haar hoofd was ze al aan het aftellen- 10, 9, 8- , wachtte ze tot ze het vel van Streya’s vlees en botten kon scheuren.
Daar snakte ze naar, ze voelde de adrenaline door haar gespierde lichaam pompen in een razendsnel tempo. 7, 6, 5 En nee, niet omdat ze een gevecht verwachtte, maar alleen al door het idee om bloed te proeven werd compleet gestoord. Totaal gek!
4, 3, 2…

-------
Sorry voor de kortheid

Littekens groot en klein, vers en oud waren op haar huid en in haar zwarte vacht gegrift. Soms blies de wind haar kleine haartje naar voren waardoor de littekens fel aftekende tegen het woud achter hun. Ze torende boven de nutteloze en hersenloze krentenbol voor haar uit. Ze was breder dan de merrie gebouwd en ze was groter dan het slanke ding. De stomme merrie had zichzelf haar eigen dood ingeroepen. Ze was nutteloos en bezat over geen enkel greintje hersens boven in der kop. Al na haar eerste woorden had Streya geen zin meer in dit spelletje en was ze over gestapt naar een ander spelletje. Ze smeet de vos door de lucht waardoor deze met een smak weer naast de bonte merrie belandde. Toen begon Streya te lachen, haar lach was vals, diep en met een prachtige ondertoon. Toen de merrie dichterbij kwam ontblootte Streya vals haar witte tanden; nog een stap naar voren en je bent er geweest merrie. Streya bekeek de kleinere merrie minachtend en bespottend. Bij haar woorden schoot ze weer in de lach. Een grappig geval stond hier voor haar. 'Jou beest? Laat me niet lachen, jij bent nog te beroerd om de leiding te hebben over een muis. Daarbij klopt er niets van wat je zegt, wij leven in de mensenwereld, zonder mensen welliswaar. Jij bent net zo goed een vieze rat als ik,' ze ontblootte nogmaals haar tanden en had ergens het idee dat de merrie aan het aftellen was. Streya negeerde dit hele gevoel en stapte een rondje om de merrie heen, haar hoofd hoog geheven en ze deed zich extra groot voor waardoor ze nog hoger boven de merrie uit torende. Ze was een gespierde en grote fries, haar hoeven beukte in de grond terwijl ze liep. Voor de merrie bleef ze alweer staan, dit keer op een afstand van drie meter; de merrie stonk te erg om dichtbij te staan. `Streya,’ was het enige wat ze zei. Ze zette een pasje dichterbij, besloot dat de stank van drie meter wel genoeg was. Mocht de merrie nu uit zichzelf naar voren lopen dan zou ze er geweest zijn. Dan zou der hoofd binnen een paar tellen van haar nek af zijn, niet dat het veel uitmaakte; hersens had het dier toch niet.

Ze hoorde de vos piepen toen hij een stronk naast haar raakte maar ze keek alles behalve om. De schijnende, witte tanden die in haar staart waren gevlochten rinkelden toen ze met haar staart sloeg.
Met in spleetjes gedrukte ogen keek Magnolia even sluw naar Streya en hoorde de beledigingen even aan.
De merrie stelde zich voor als Streya maar het boeide haar niets, ze zou vooral niet de moeite nemen om de naam te onthouden of zichzelf voor te stellen.
Even strekte ze haar voorbenen één voor één en schudde haar manen waarin ook enkele tanden waren gevlochten. Nadat Streya een pasje naar voren had gedaan ontblootte Magnolia haar tanden, liet een beestachtige grom vrij en stijgerde toen hoog.
Wild maaide ze met haar voorbenen en raakte met haar linkerhoef de kaak van Streya, toen ze weer neer kwam voelde ze de grond om haar trilde onder haar gewicht.
Één seconde wachtte ze, daarna beet ze met haar scherpe tanden in de schouder van de merrie en rukte wat vel los van het bot.
Een grijns sierde om haar lippen terwijl het bloed eraf droop, ze zette een stap achter uit en verwachtte een terug aanval.

De merrie liet een beestachtige grom vrij, tenminste dat was de bedoeling volgens Streya; voor haar klonk het niet anders dan een wanhopige schreeuw. Ze grinnikte dan ook eventjes en keek de merrie droog aan toen ze steigerde. `Nog steeds ben je amper groot dan ik ben,’ zei ze spottend met een valse en moordlustige ondertoon. Plots raakte een harde hoef haar kaak, haar hoofd schoot met een smak omhoog. Toen ze haar hoofd weer liet zakken keek ze de merrie wonderbaarlijk en eng genoeg met een glimlach aan. Hij was verschrikkelijk sinister, die glimlach van haar. Onheilspellend. Let the game begin, dacht ze vals. Ze voelde hoe scherpe tanden haar haartjes uit haar schouder rukte. Ze reageerde amper en bleef daar doodstil staan terwijl ze de merrie nog steeds aankeek met die onheilspellende glimlach. Hoewel de glimlach nu veranderd was, ze keek de merrie haast verwachtingsvol aan. Op een manier van; nog meer in petto voor me? `A-u-w,’ zei ze overdreven en droog, noch sarcastisch noch gemeend. Ze wachtte nog eventjes. `Je hebt me je naam nog niet verteld,’ merkte ze zachtjes op. Nog steeds met de rauwe maar prachtige ondertoon in je stem. `Les een: Nooit maar dan ook nooit wachten op een tegen aanval,’ ze spoog de woorden voor de merrie uit, perfect rolde de klanken over haar toon. Met volle kracht stoof ze naar voren, greep ze de neus van de merrie en steigerde hoog terwijl ze met haar hoeven tegen de borst van de merrie schopte, ze voelde wat harde klappen wat dus betekende dat ze wel iets geraakt had van de merrie. Ze liet de merrie weer los en draaide zich direct om, nog in haar draai begon ze snel en krachtig achter elkaar met haar grote hoeven tegen de borst, de schouder en de ribben van de merrie te schoppen. Of ze iets raakte wist ze niet, dat interesseerde ook niet zo; als de merrie maar geen tegen aanval kon doen. Dat was dom en verschrikkelijk stom ook, wachten op een tegenaanval, je moest de tegenstander, nooit maar dan ook nooit de kans geven om terug aan te vallen. Plots sprong ze met haar hoeven op de rug van de merrie en probeerde haar naar beneden te duwen terwijl ze in de hals van de merrie hapte, snel achter elkaar.

Ze proefde voor het eerst in een lange tijd haar eigen bloed weer, ze voelde de hoeven van de merrie tegen haar lichaam aan klappen.
Toen ze de merrie op haar rug voelde trapte ze met haar achterbenen tegen de buik van Streya. Met al haar gewicht duwde ze zichzelf onder Streya vandaan en beet met alle kracht vlak onder de halsslagader van de merrie en liet pas los toen haar mond vol bloed zat. Ze spuugde alles uit, draaide zichzelf om en trapte tegen de heup van de zwarte merrie aan.
Haar staart met scherpe tanden erin gevlochten werd hard door Magnolia tegen het gezicht van Streya aangeslagen in de hoop haar ogen te raken of haar vel open te rijten.
Opnieuw steigerde ze, trapte ze tegen de kaak van de merrie aan maar nu ook tegen haar borst en schouder.
Lichtelijk uitgeput maar nog steeds vol met genoeg energie draaide ze enkele rondes om de merrie en bleef met haar staart slaan.
Met veel moeite wist haar slungelig vriend Zorro op te staan, het vos diertje greep zich vast in Streya’s voorpoot maar liet al snel los en hield zich veilig achter een brede boom.