DH will change!

Een mist dreef boven het onrustige water van de zee. Tussen hemel en aarde alsof het twijfelde aan zijn keuze. Niet wetend dat het toch in een langdradige, eigenlijk eindeloze cyclus door zou gaan. Iedere keer weer hetzelfde meemaken. Het was een grappig maar apart gezicht: Hoe de lucht volgepropt leek te zijn met dikke, donkere wolken, vol met regen of zonnelicht. Het felle licht wat zich er net zo goed nog doorheen probeerde te wurgen gaf de omgeving, de zee, een aparte dreigende gloed. Vogels waren al lang en breed teruggevlogen naar hun thuishaven. Een regen bui stond op het punt uit te breken.

Of die nou groot of klein was. De schim in de verte deed het niks. Een vos kleurige jaarling stond daar. Zo stilletjes. Terwijl de wind tegen haar achterste aanslaat, sommige wind stukken sloegen zich kapot. Andere reisde in die zelfde cyclus weer verder. En weer andere sloegen zich kapot tegen andere delen van haar lijf. Zo ging het door in weer diezelfde eeuwig durende cyclus. Als je het zo bekeek, was het alsof niks zal veranderen, alsof alles het zelfde bleef. Maar dat was niet zo, het was alleen schijn bedrieg. Alles zou veranderen. Een hevige enorme storm zou DH naderen. Er gingen ronde's dat paarden een gebied naast DH er last van zouden hebben. Het zou niet lang meer duren of de rivier en de zee, zich zouden opvullen en DH zouden over stromen. Ook zullen er veel gewonden vallen. En plassen komen. Het moeras zou modderigger dan ooit worden. Maar niks jaagde het kleine veulen van DH weg. Het veulen dat daar zo stond. Met haar kont naar de bossen, en haar ijzige ogen die de horizon volgden. Ja, dat veulen heette Duvessa. Ze knipperde eens met haar ogen, en keek rond. Het water golfde hevig heen en weer. Als een wilde dat de weg kwijt was. Maar hij zou de weg nooit meer vinden. Eenmaal in de zee. Nooit meer uit de zee. Duvessa grinnikte. Het gezicht was grappig: Als ze eenmaal in de zee waren. En zich in dat wilde water waagde zou je er nooit meer uitkomen. Dan zouden ze erover dromen en wensen dat ze weer in die opgepropte dikke wolken terecht zouden komen. Dan zouden ze het hopen, maar het zou nooit gebeuren. Duvessa draaide haar zelf om, ze keek kil en ijzig naar de bossen. Ze draafde een eindje er naar toe en keerde weer om. Met sierlijke grote krachtige passen galoppeerde ze naar de zee. Duvessa zou haar zelf wagen in die wilde imbeciele zee. Maar Duvessa zou eruit komen. Langzaam ging ze het water in. Haar hoeven plantte zich in de grond, in die modderige grond. Het water golfde hevig tegen haar borstkas aan. Richting strand. Het water dat daar terecht kwam zou er even uit komen, maar al snel weer meegenomen door de volgende golf van de zee. Maar Duvessa deed het niks. Er was een veel grotere storm op komst, ze zou haar zelf niet laten weg jagen. Bij de hevigste en grootste gedeelte's zou ze schuilen. Totdat dat weer voorbij was, en daarna zou ze verder reizen. Verder naar de volgende plek waar ze even kon schuilen en vervolgens weer naar het volgende gebied zou gaan. Zo zou dat door gaan in zijn cyclus. Maar deze was niet eeuwig. Deze zou stoppen. Dan zou ieder paard weer zijn eigen leven lijden. Terwijl de slechte paarden DH al veroverd hadden. Die gedachte bleven in Duvessa haar hoofd spoken. Het was een droom voor haar, als de slechte paarden de wereld in hun handen zouden hebben.

Vanaf de kliffen, wat eerder haar gebied was, liep de kleine bonte trots door haar terrein. Het was weliswaar officieel niet meer van haar, maar tot dusver waren er alleen maar kuddeleden en makkers geweest. De zee ramde met al haar kracht tegen de stenen rotsen, die spiegelglad waren. Alle scherpe kanten waren er in de loop van de jaren afgesleten. Viel je hier na beneden, was de kant op overleving nihil. Boots grinnikte en liep verder, ontspannen en wel. Bewust van het feit dat ze geen kuddeleidster was, spande ze haar spieren aan en keek uit over de zee die behoorlijk aan het huishouden was beneden. Fantastisch. Een glinstering schoot over de ogen van Boots heen terwijl ze sterk de behoefte voelde om luidkeels te hinniken, te steigeren en bovenal te laten zien dat zij hier nog steeds thuishoorde. Ze snoof en liet de zoute zeelucht haar luchtwegen schoonmaken. Beneden viel haar oog op een bruin veulen, dat haar ongetwijfeld NIET kon zien door de donkere, bewolkte lucht. Ze zag het dier rondkijken, staren, rondsnuffelen en hoorde het vervolgens grinniken. Boots trok een wenkbrauw op. Wat krijgen we nou? was een gedachte die direct door haar kop heen schoot. Ze schudde haar kop en liep briesend op het veulen af. 'Wel ja, laat het veulen maar los lopen, of het verzuipt, dat zien we wel, beroerd ouderschap,' mompelde ze hoofdschuddend. Ze tilde haar voeten iets te hoog op en wierp een blik op het veulen, dat nu een meter verder van haar stond. 'Wel wel, wat doe jij hier alleen in een stormachtige weer zonder je ouders. Het ouderschap wordt echt steeds beroerder.

Duvessa keek rond. Ze rook een paard, maar waar? Ze kon het niet zien. Ergens had ze zo een vermoeden dat het op de klippen staat. In de wolken waardoor Duvessa haar niet kon zien. Duvessa schudde haar hoofd, en liep er maar naar toe. De kleine eigenlijk geen moeite die het was, deed haar niks. Ze keek naar de merrie die nu een meter van haar verwijdt was. Het was een klein bont beest. Duvessa greens met haar een jaar was ze nu al aardig aan de grote kant aan het worden. Maar volgroeid was ze nog lang niet. Ze fronste haar wenkbrauwen, en keek naar de merrie. ’’ wel wel, wat doe jij hier alleen in een stormachtige weer zonder je ouders. Het ouderschap wordt echt steeds beroerder.’’ Duvessa keek de merrie aan en schudde haar hoofd. Ze zuchtte eens en gooide haar hoofd in de lucht: ’’Mijn vader is in DH. Mijn moeder niet. Ik ben nu een jaar en kan prima voor mezelf zorgen. Zou jij ook eens moeten proberen.’’ De sarcasme droop van de stem van Duvessa af. Wie dacht die merrie dat ze was? Dat stormachtige weer deed Duvessa niks. Zo gauw het nodig was zou ze gaan schuilen. Maar het enige wat de wolken nu deden was een beetje rond drijven door de lucht. Op zoek naar een plek waar het kon uitbarsten. Duvessa voelde een regen druppel op haar rug vallen. En nog een, en nog een. Een regen bui kwam eraan. De wolk had zijn plek gevonden. Terwijl het sneller begon te regenen, richtte Duvessa haar blik kalm op de zee, die nu nog razender werd.

Grut, dit gaat nog lijken op mijn eerste ontmoeting met een badyguy, maar dan omgekeerd, dacht Boots grinnikend. Geamuseerd nam ze het veulen in zich op. De grijns van het dier zag er niet uit en de bonte rolde met haar ogen. 'Tja, ik heb het zelf uitgeprobeerd dus daar hoef je me de les niet over te lezen kleine,' zei ze nuchter. Ze wendde zich van het veulen af. Schitterend, al dacht natuurgeweld. Boots voelde de drang om de zee te domineren weer na boven komen, maar wist dat het geen donder uit zou maken of ze dat wilde ja of nee. De zee was een ongeremd, ongetemd en bovenal puur natuur. Geen enkel wezen zou het ooit kunnen domineren. Het water was je grootste vriend en je grootste vijand. Met en zonder water leven ging niet, daar was Boots zich dondersgoed van bewust. Ze snoof een keer en rook, wat ze al verwacht had, de geur van een, laten we het houden op aparte kudde. Een grimas trok over de snuit van de bonte. 'Wel wel, een 'badguy' en een typetje dat verwacht met kil, sarcastisch en wat gemiste opmerkingen de stoere uit te hangen.' Boots trok haar wenkbrauw op. Respect voor Cobrazarao kon ze begrijpen. Azacar misschien ook nog wel, maar deze? Deze was totaal nieuw. 'Ah, misschien draag jij dan wel mijn nieuwe vijand met je mee! Ik ben al een tijdje op zoek, sinds de ware vijand uit m'n leven verdwenen is. Holy Damn, ik word nog sentimenteel als ik aan al die scheldpartijen denk.' Boots kreeg een koele, wrange grijns rond haar mondhoeken. Haar nieuwe vijand was leidster van een kudde. Aha, nu nog zorgen dat de hare weer terug kwam.

Duvessa rolde eens met haar ogen. Ze leesde de merrie de les. Volgens de woorden van het kleine bonte ding voor haar dan. Duvessa keek rond. Haar grijnsde verscheen weer van haar kille smoel. En zou waarschijnlijk niet meer terug komen. Ze bekeek de merrie eens een goed. Duvessa luisterde naar haar woorden. Ze fronste haar wenkbrauwen en zei: ’’Met kil zijn, sarcastisch zijn. En met wat gemikte opmerkingen, ben je geen badguy merrie. Je moet weten waar het om gaat, en daar gaat het niet alleen om.’’ Haar woorden weergalmden over de woeste zee. Gelukkig stopte het iet wat met regenen. Niet dat het veel uitmaakte dat het regende. Nee, dat zeker niet. Duvessa had haar oren tegen haar schedel liggen. En luisterde met een half oor naar de merrie. ’’Ga ergens ander maar mooi sentimenteel worden. En je nieuwe vijand staat ergens hier ver in DH. Als hoofd van een kudde.’’ De eerste paar woorden van de merrie negeerde ze total. Of Duvessa nou haar nieuwe vijand zou worden of niet maakte nu even niks, maar dan ook totaal niks uit. Duvessa zwiepte met haar staart. En rolde nogmaals ontzichtbaar met haar ogen in haar oogkassen. Ze keek naar de kleine bonte, en wachtte op reactive van haar. Opeens schoot haar een vraag naar boven. ’’Zeg eens merrie. Wat is je naam?’’ Zo die vraag was ook gesteld. Iet wat ongeduldig, het was niet te merken maar het was er wel. Wachtte ze af op antwoord.

Boots grinnikte. 'Nou, jij voldoet aan alle eisen dus ik zou maar even oefenen als ik jou was ermee. Afgezaagd, je opmerkingen,' merkte Boots op. De bonte nam een dominante houding aan toen de merrie zich in haar ogen iets te brutaal op begon te stellen. 'Nou moet je even goed luisteren, ja, dat deed zelfs de badass van DH, ik ben verdomme niet je hond en wens niet zo behandeld te worden. Badass of niet. Je hebt volgens mij nog aardig wat te leren en als ik zo na je kijk zit het niet in je. Dat het een hoofd van een kudde is spreekt voor zich. Volgens mij zegt mijn naam je niets, maar menig badass bijt op zijn tong als hij mijn naam hoort. Ik ben Boots, ex leidster van de Fire Flame, neutraal en weet wat het inhoud een 'slechte' te zijn. Je bent echt niet de enige die het hazepad kiest. Ik ben ook weggelopen. Jouw naam interesseert me niet. Volgens mij interesseert mij niets aan je als je je als uitschot blijft gedragen, veulen. Je staat aan de rand van mijn eerdere territorium, dus jij hebt het recht niets eens hier te zijn mocht ik dat niet willen. Boots brieste en wierp een donkere blik op het veulen. Grootte maakte niet uit, dat had ze sinds het begin geleerd. Ze had veel veulens onder haar hoede gehad en wist dat dit dier geen enkele uitzondering was op de rest. Boots had nota bene Cobrazarao, een Fries die ruim twee keer haar formaat was, bij wijze van spreke, in het stof doen bijten en het was haar bij gebleven. Segué interesseerde haar niet. Het was een grappig paardje om als tegenstander te hebben, maar Boots nam haar bij lange na niet serieus. Evenals dit veulen met d'r arrogantie van hier tot ver. Spottend bekeek Boots het veulen nog eens, en meende zich te herinneren dat zij heel anders gebruik maakte van haar kwaliteiten als veulen. Een masker schoot je veel meer mee op dan jezelf in één keer bloot te geven als snauwend monster. Boots had het vermoeden dat de merrie nonchalant zou reageren, maar daar zou zij zich niets van aantrekken. Als leidster was ze gewend kritiek te krijgen, afgebrand te worden door anderen en vervolgens geprezen te worden om haar kwaliteiten. Realiteit is hard. Het leven is niet eerlijk. Toeval bestond niet. Wat je wilde, moest je voor knokken. Respect kreeg je niet, dat verdiende je.

Duvessa rolde met haar ogen en zei: ’’Precies ik voldoe aan al die eisen maar ook aan meer.’’ Duvu fronste haar wenkbrauwen en luisterde met een half oor verveeld naar haar verhaal. Duvessa knikte en zei: ’’Je bent inderdaad mijn hondje niet. En graag zelfs dat jij mijn hondje niet bent.’’ Haar woorden waren vals en kil. Ze zuchtte even en zei: ’’Een naam verandert weinig dus dan zou ik al helemaal niet op mijn tong hoeven te bijten. En jij kan mij niet verbieden om hier te komen. Aangezien dit niet meer jou territorium is. En tuurlijk interreseer jij mij heel veel. Meer dan je denkt. Aangezien je mijn vraag zo beleefd antwoorde ik ben Duvessa. En klein kind van iemand die jij sowieso wel kent lijkt mij.’’ Bij de woorden: ‘. Aangezien je mijn vraag zo beleefd antwoorde’ driep de sarcasme van haar stem enorm af. Duvessa schraapte onhoorbaar haar keel alsof ze aan een speech begon en wachtte ongeduldig af, ze had hier echt geen zin in. Haar toon was alles behalve non chalant.

Boots liet haar hele kwade houding varen en grinnikte, iets te luid. 'Weet je, ergens is het wel ironisch. De meeste paarden die zichzelf slecht noemen proberen me met het minste geringste te nek om te draaien. Letterlijk en figuurlijk, maar jij daarin tegen als wannebe badguy nog niet.' Boots rolde met haar ogen toen het veulen doorging. 'Met de eisen en met een "ik voldoe aan de eisen en meer" die eisen zijn alles behalve positief.' Boots probeerde de reactie van het veulen iets te peilen, maar liet hem verder voor wat het was. Ze zwiepte een keer met haar staart en draaide met haar oren om andere geluiden op te vangen. De zee bonkte nog steeds met al haar kracht tegen de stenen muren die haar in bedwang probeerden te houden. Boots luisterde nog eens en hoorde hoe het veulen doorging over de naam. Boots kon een klein, trots lachje niet onderdrukken. Zelfs het kleine grut kende haar. 'Maar goed, je kent mijn naam, dan zou Cobrazarao je ook wel wat moeten zeggen. Zo niet, híj is de enige echte badass van Dream Horses. Wij zijn doodgezworen vijanden en nu hij is opgedoekt na zijn vroegere kudde, zoek ik een nieuwe. Bij het horen van mijn naam krijgen de meesten van jouw kant moordneigingen,' Boots grinnikte vals, maar wendde zich daarna weer tot Duvessa. 'Duvessa dus, je naam spreekt me wel aan. Hij bekt lekker, om het zo maar even een naam te geven.'

Duvessa fronste haar wenkbrauwen en zei: ’’Tja. Boots, dat is nu niet meer nodig. Je hebt The Fire Flame niet meer.’’ Duvessa kende Boots niet bij gezicht maar wel een beetje bij naam. Ze wist dat Boots de leider van The Fire Flame was. ’’En natuurlijk wil ik jou de nek letterlijk en figuurlijk omdraaien. Natuurlijk heb ik moordneigingen als ik jou zie. Maar het is niet nodig Boots. Je bent net zo goed een zwerver als ik, en waarschijnlijk nog wel meer.’’ Duvessa rolde met haar ogen. Duvessa draaide haar oren zo ver ze kon, in haar manen bos. En zwiepte eens met haar staart tegen haar flanken om wat vervelende vliegen weg te jagen. Duvessa rolde met haar ogen bij het horen van haar woorden. ’’Ja Boots. Cobrazarao zegt me degelijk wat. En dus zegt jij dat Cobrazarao de enige echte badass is van heel DH? Ik weet er nog wel een paar meer op te noemen, maar ja. Die zijn zeker te goed voor jou. Net als Cobrazarao.’’ Duvessa greens vals, en fronste haar wenkbrauwen. ’’je zoekt lekker door naar je nieuwe kudde, maar ik zal zeggen dat het niet bepaald een populaire zou worden. Als de meeste slechte paarden moordneigingen hebben naar jou. En we weten nu wel dat de meeste van mijn kant moordneigingen krijgen bij jou naam. Laat ik deze woorden opvatten als een compliment. Maar toch moet ik zeggen dat het niet bepaald iets is om trots op te zijn als de meeste van mijn kant moordneigingen krijgen.’’ Duvessa zuchte. ’’Jaja, mijn naam bekt zeker af. Net als jouw naam moet ik toch wel toegeven.’’ Duvessa hield haar hoofd schuin en knikte. Ze zwiepte met haar staart, wachtend op antwoord en reactie van Boots.

Boots rolde met haar ogen. Tuurlijk, kregen ze dit verhaal weer. 'Ik weet niet onder welke steen jij hebt gelegen, maar volgens mij loopt er ergens wel degelijk de leidster van de Fire Flame rond.' Boots kon een grinnik niet onderdrukken toen het bruine veulen koppig verder ging. Gut, wat een verzopen karakter had zij zeg! De oortjes van het veulen waren klein, maar moesten met alle geweld in de nek. Om het veulen een beetje te treiteren deed Boots haar oren naar voren. 'Laat het duidelijk zijn: Ik kies geen kant, ik ben neutraal. Maar dat neemt niet weg dat ik zo nu en dan een badguy op zijn nummer zetten leuk vind.' Boots brieste en wierp nog een blik op de woeste zee. Toen het veulen over Cobrazarao begon, grinnikte Boots opnieuw. Duvessa het echt geen idee waar ze het overhad maar dacht kennelijk dé evil princess van Dream Horses te kunnen worden. Dan had ze nog wel aardig wat oefening nodig. Boots trok een wenkbrauw op. 'Juist. Ik heb Saten als partner gehad. Alfa van de Black Rose geweest, zit nu bij jullie in de kudde. Laat me eens denken: Is dat geen echte badguy? Of wacht: Hij zal wel een fout gemaakt hebben, niet?' antwoordde Boots nuchter op de merrie. Ze snoof een keer en luisterde naar wat Duvessa te zeggen hebt. 'Dat zal ik zeker als een compliment opvatten uit jouw mond, Duvessa. En toch, ik voel absoluut geen drang om één van jullie de grond door te boren.' Boots keek kort bedenkelijk. Nou ja, eentje dan. Maar dat was gewoon een uitzondering. Iedereen zou die onbeschofte hengst genaamd Saten van haar kant het liefst wurgen, verbranden en vervolgens verzuipen en nog even checken of het dood was met een puntige speer. Wat haar betreft leefde hij dan nog. Boots schudde de gedachte letterlijk van haar af. 'Misschien als je wat ouder bent wurg je me nog wel een keer,' zei de bonte met een grijns terug. Duvessa had pit, maar was zeker geen slechte. Dit had evengoed Visual kunnen zijn die ze voor zich had. Die had ook altijd de grootste mond van allemaal. Boots kreeg kort een trotse blik in haar ogen, maar die wisselde al snel weer terug naar koeltjes en nuchter.

Duvessa rolde ook met haar ogen. ’’Ooh. Dan heb ik dat niet gehoord. Weet je het meeste nieuws loopt als een lopend vuurtje. Maar dit blijkbaar niet. Wat jammer?’’ Zei Duvessa angstaanjagend kil, toonloos en spottend. Ze zuchtte en keek naar de naar voren gestoken oortjes van Boots. Die dacht dus letterlijk Duvu even te treiteren. Duvessa schudde haar elegante hoogd luisterde half, half naar de woorden van Boots. En zei vervolgens: ’’Ik weet niet of jij kennelijk hersenen in je kop hebt. Maar als je neutraal bent kies je toch wel letterlijk voor de neutrale kant of niet?’’ Duvessa greens vals, haar stem was vals en spottend. Heerlijk om iemand hier mee te spotten. ’’Juist ja. Dat nieuwsje is oud, en weten we al. Satan is heel toevallig de leider van Horcrux. En ik heb van de kabouters gehoord dat hij een aardig goede leider kan zijn.’’ Duvessa snoof. Ze stampte met haar hoef op de grond om wat vliegen te verjagen. Haar oren lagen relaxt. En kalm in haar dikke manenbos. Ze zwiepte met haar jaarling staart toen de vliegen alweer terug kwamen. Vervloekte beesten! ’’Boots. Uit mijn mond kan je alles als een compliment op vatten. Net als uit jouw verdomde mond.’’ Duvessa haar stem begon een beetje geërgerd te worden. Ze snoof. En zuchtte. Oh god. Daar kreeg je de volgende woorden van die Boots weer hoor. 'Misschien als je wat ouder bent wurg je me nog wel een keer,' Duvessa fronste haar wenkbrauw, en keek naar de kleine bonte. ’’Maar natuurlijk wurg ik je nog een keer. Vervloekt ik krijg nu al de drang.’’ Zei Duvessa. De sarcasm kwam weer van haar stem bij de laatste zin. Een gemene grijns sierde haar smoel. Rustig wachtte ze af.

Boots ving het gebaar van het veulen op. Ah, die ook al geïrriteerd? Boots grinnikte geamuseerd en wendde zich kort na de zee. Ze knikte bevestigend toen Duvessa iets mompelde erover. 'Wen er maar aan dat ik voorlopig hoger in rang sta dan jij,' Boots grijnsde vals, maar had de indruk dat het veulen zich alleen maar van haarzelf bewust was. Egocentrisch, arrogant en zelfzuchtig. Gatver, wat een creaturen liepen er rond in Dream Horses. Ronduit walgelijk. Boots wierp nog een blik op Duvessa. 'Welja, dit getuigd wel degelijk van een zwakke kant. Als je je zin niet krijgt ga je schelden? Laag. En ja. In oorlogen hou ik me er buiten. Tenzij iemand met mij ruzie zoekt natuurlijk,' zei Boots nuchter tegen de bruine merrie. Men, wat een verschrikkelijk dier was dat. En nee, Boots bedoelde dat niet positief zoals de meesten dat op zouden vatten. Onbeschoft, slecht geacteerd en bovenal scheldend. Dat was zo laag. Alsof je niets beters in huis had te bieden dan dat. Nou, als die al zo was en ze beweerde dat ze beter was dan haar ouders, hoe erg moest dan wel niet de rest zijn? Boots schudde haar kop en stelde zichzelf dominanter op. 'Tuurlijk. Hou het er maar op dat ieder dier gelijk staat aan elkaar. Zelfs jij aan Sultan of wie dan ook. Ik ga jullie niet met minder behandelen heur,' Ze snoof. Wat werd deze veulens wel geleerd? "Wij zijn een hoogstaand ras en zijn gemaakt om de rest uit te roeien?" Dat kwam nog het dichtste bij hun roeping. Boots rolde met haar ogen. 'Weet wel dat ik niet bang ben van me af te happen. Zelfs al is het een veulen, ik ben me gek zeker.' Boots grinnikte nog een keer. Het bulderende zeewater werkte kalmerend. Heerlijk, de zee, het strand en een slechterik geval.

Amusant ja, dat was een woord voor Boots. In de ogen van Duvessa. ’’Maar natuurlijk sta je hoger in de rang!’’ Bijna gemeend geschokt omdat Boots zei dat ze hoger in de rang stond. ’’Maar dat betekent niet dat ik je met respect. Móet behandelen.’’ Duvessa keek Boots aan. Ze fronste een wenkbrauw. ’’Ik scheld wanneer ik wil. Dat is geen teken van zwakte. En schelden als je, je zin niet krijgt. Want in mijn geval kan ik mijn zin ook niet krijgen. Omdat mijn zin hier niks te zeggen heeft.’’ Zei Duvessa nuchter. Duvessa snoof. Luisterde niet naar haar volgende woorden. En keek geamuseerd naar Boots. Alsof het een of andere televisie was, en Duvessa was het kind dat televisie keek. Ze trok haar wenkbrauw op. Ja met Boots kon je wel boeiend praten. Duvessa snoof. Zwiepte met haar staart, en zei: ’’Tja. Zo heeft ieder zijn eigen roeping.’’ De woorden kwamen uit het niets. Duvessa wist wat ze ermee bedoelde, maar Boots hoog waarschijnlijk niet. Heerlijk het was hier kalmerend. Een briesje door je manen. De woeste zee. Het warme zand dus het strand. En zo’n neutraal ding. Duvessa keek met een wenkbrauw om hoog getild naar de dominante houding van Boots. ’’Dus Meneer. The Neutral Stallion. Ga je nu gebruik maken van je rang. Láág…’’ Zei Duvessa kil en angstaanjagend. Maar bovenal rustig en kalm. Wachtend op antwoord van Boots.