A new change to success

Vens brede hoeven vonden makkelijk hun weg over het IJsmeer. Hoewel het glad was, had de Cremello zijn lichaam de afgelopen tijd goed in conditie gehouden. Hoewel zijn witte vacht meerdere malen getekend werd door littekens, oude en nieuwe, was het niet moeilijk te zien dat zijn spieren soepel bewogen en dat er geen grammetje te veel vet op zijn botten zat. Nee, hij was geen jonge hengst meer, maar dat hoefde ook niet - hij had zijn jaren goed gebruikt en was ervarener en sterker dan de meeste jonge paarden, hoewel hij er nu wat meer moeite voor moest doen. Een goede conditie kwam niet zomaar aanwaaien. Elke dag trainde hij minstens wel een paar uur. Stap, draf, galop, hindernissen. Alles wat er maar toe deed om hem sterker te maken. En waarom hij al die moeite deed, wist hij ook eigenlijk niet. Waarschijnlijk had hij gewoon een nieuw doel nodig, iemand die hij kon volgen. Zoals hij andere paarden hiervoor had gevolgd. Paarden die hij gerespecteerd had, die het verdiend hadden hem aan hun zijde te hebben. Dat waren er niet veel en er waren regelmatig tussenpozen geweest van meerdere jaren. Maar nu was hij misschien wel toe aan wat verandering.
Vens stappen werden langzaam kleiner en uiteindelijk hield de hengst halt, midden op het IJsmeer. Hij had gehoord over een nieuwe kudde, de Valkyrie, onder de leiding van een merrie die hij lang geleden had gekend, Sythka. Hij had zijn keuze goed doordacht en was er zeker van; hij kijken hoe het ging in die kudde. Oké, hij zou wat van zijn vrijheid in moeten leveren, maar dat was voor hem niet moeilijk. Hij miste wat actie in zijn leven. Wellicht kon hij zijn dagelijkse patroon op deze manier doorbreken. En dus zette hij zich schrap, hief zijn hoofd en liet een luid gehinnik over het meer galmen. Dit gedaan hebbende begon hij te wachten. Doodstil stond de witte hengst, met slechts een zoekende blik die af en toe het gebied doorkruiste.

[Niet al te lang, heb nu even geen inspiratie voor 'm xD]

De merrie had zich zonder enige moeite van de Drakenberg naar het ijsmeer begeven. Nouja, zonder enige moeite? Dat was niet helemaal waar. Er was een andere merrie geweest die haar probeerde de weg te wijzen. Volgens haar de goede was maar als ze het zelf mocht zeggen was het toch wel verkeerd. Blijkbaar waren te paarden die zichzelf 'slecht' noemden niet gediend van vreemden op hun grond gebied. Ergens begreep ze het niet. Maar er waren altijd paarden die er niet van af wisten ook al hing de geur van de kudde er vaak. Niet iedereen ging er van uit dat het met een grond gebied te maken had. Zij wel. Daar was ze immers slim genoeg voor. Maar haar nieuwsgierigheid won het vaak wel ook al bleef ze altijd beleefd als de ander dat ook was. Als het aan haar lag beet ze ook flink van haar af maar wanneer dat niet noodzakelijk was deed ze dat niet.
Ödette had voorzien op wat contact. Dat kon ze wel gebruiken. Van heel DH wist ze nog niks dus was informatie was niet mis. Dit was tenminste wel iets heel anders dan ze gewend was. De grote, groene open vlakte met één grote kudde. In het voorjaar vol me dartelende veulens. Zij was er op uit gegaan. Op zoek naar de rest van de wereld. Als in een reflex schoten haar bruine oren naar voren bij het geluid van een harde hinnik die haar bereikt had. Niet zo heel ver hier vandaan. Alsof het haar gegunt was iemand te ontmoeten ook al kon het net zo goed iemand zijn als de merrie van laatst. Haar benen maakten hun bewegingen wat sneller maar nog even soepel als altijd. Zo betrad ze voorzichtig het ijs van het meer. Een nieuwe belevenis maar totaal niet onderschat. Het voordeel was dat ze niet uit gleed omdat er al heel wat paarden voor haar hier waren geweest waardoor het ijs wat ruw was geworden.
Met haar groenige ogen geen ze naar de Cremello hengst die zich op het midden van het ijs bevond. Zonder aarzeling stapte ze op hem af. Hij moest haar horen nu ze naar hem toe kwam. Haar oortjes nog steeds belangstellend naar voren gericht. " Wat is de reden dat je hinnikte? " vroeg haar stem beleefd want in zijn hinnik had een soort vraag doorklonken, " En hoe mag ik deze hengst aanspreken? " Dit alles zei ze toen ze schuin achter hem was verschenen met haar bruinbonte lichaam. Het ijs was sowieso op deze plek stevig voor hun beide. Daar hoefde ze zich dus geen zorgen over te maken. Wel over hoe deze hengst zou zijn.

- Het is al een poosje geleden dat ik voor het laatst heb geRPG't hoor. Dus moet nog even weer in komen. (;

Twee paar hoeven werden omstebeurt opgetrokken om vervolgens weer neergezet te worden in de sneeuwlaag. Elke pas liet een afdruk in de sneeuw achter voordat haar hoef weer omhoog werd getrokken voor de volgende pas en de volgende afdruk. Toch lag er hier geen hele dikke laag sneeuw, als je in een dikke laag wilt rondwandelen kon je beter naar de Drakenberg gaan. De bergen was haar favoriete gebied. Het grootste voordel was ook al meteen de rede waarom ze daar graag kwam, Sythka was op haar rust gesteld en het was nu eenmaal een feit dat zielige hoopjes paarden zich daar zelden tot nooit waagde. En als ze er waren was het aan haar hen duidelijk te maken dat ze er niet welkom waren. Terwijl Sythka haar hoofd weer een stukje laat zakken krult ze haar hals en slaat haar staart eens door de lucht, hierbij haar eigen flanken rakend. De aanraking van haar staart was niets vergeleken met de ijzige temperaturen waaraan ze blootgesteld stond. Van een echte dikke wintervacht was geen sprake meer, daarvoor waren de temperaturen te warm geweest in het gebied waar ze vandaan kwam. En tocht was het een bewuste keuze om naar de koude gebieden te trekken. De vele voordelen en prettige eigenschappen waren daar de oorzaak van. Daarnaast was het geen geheim dat de palomino graag op zichzelf was en haar grootste haat was ook binnen no-time bekend. Degene die haar kende, wat nog maar een kleine groep was van de aanwezige paarden in DH, wisten van de haat die ze koesterde tegen haar geslachtgenoten. Tegen hengsten had ze niets, daar kon ze over het algemeen nog wel aardig mee over weg, of in iedergeval in haar buurt verdragen, maar hengsten. Hengsten waren uit te staan, hoewel ze er absoluut niet van hield om constant achterna gelopen te worden. In haar directe omgeving had ze het liefst geen anderen, als ze verstandig waren hielde ze ook altijd een paar meter afstand, maar Syth zou het ook duidelijk laten weten als iemand te dichtbij stond. Groot was ze niet, overmate breedgebouwd en lomp gespierd ook niet. Haar deels Arabische lichaam was fijn en slank gebouwd en daar putte ze haar voordelen uit. Echter ontsierde haar dikke buik het plaatje, maar iedereen zou kunnen zien dat het in haar geval niet ging door overmatig eten. Het tegendeel was juist. Haar ribben waren te tellen, hoewel ze maar lichtelijk zichtbaar waren en ze ook niet ondervoet te noemen viel. Haar dracht van haar vierde veulen, en hopelijk derde zoon, was bijna op het eind.

Een hinnik die haar oren deed spitsen had ook het gevolg dat haar ogen even in hun kassen rolde. Wie, of misschien beter gezegd wat, dacht het privilege te hebben haar rust te verstoren. Enkele seconden later drong het tot haar door dat het om iemand kon gaan die wou laten zien dat hij, of zij natuurlijk, geschikt was voor de kudde. Kuddeleden zoeken was niet iets wat Syth overhaastte, liever twee afgewezen dan een nutteloze die zich een Valkyrie noemde. Nee, de kudde was echt alleen voor diegene die volgens haar goed genoeg waren en ongetwijfeld moest ze haar best gaan doen om de betere eruit te pikken en hun slechte punten aan te vullen zodat alles acceptabel en goed was. Met ruime drafpassen door de sneeuw naderde ze over het ijs een tweetal paarden. Een duidelijk aanwezige bonte merrie, die opviel doorat haar vacht afstak tegen de sneeuw, en een veel minder opvallende verschijning. Zonder hem aan te hoeven kijken krulde haar mondhoeken omhoog. ”Hallo Ven” klonk haar begroeting kalmpjes. De merrie keek ze niet aan, het feit dat diens oren naar voren prikte vertelde haar al genoeg. Sythka’s oren stonden naar achteren gedraaid, zoals vrijwel altijd, maar lagen niet tegen haar nek gedrukt. Die spieren overmatig aanspannen was nutteloze moeite. Ook zo was het voor iedereen duidelijk. Zonder het te hoeven vragen was het duidelijk Ven geweest, een vroegere kuddegenoot, die haar geroepen had, waarschijnlijk wist het zielige bonte hoopje niet eens wie ze was.

Lang hoefde de witte hengst niet te wachten, of er was het geluid te horen van hoeven die ijs raakten. Het geluid kwam van ergens achter hem, maar hij draaide zich niet om. De stappen waren rustig en kalm, té rustig voor de Sythka die hij had geroepen. En dus wachtte hij kalm af tot de ander dichterbij was gekomen. Maar hoe langer het duurde, hoe ongeduldiger hij werd. Hij had geroepen naar Sýthka verdomme. Pas toen de merrie dreigde té dichtbij te komen en zijn woede te riskeren, draaide hij om, om haar dreigend aan te kijken. Het was een bonte merrie, nog erg jong, zelfs nog in de groei. Absoluut geen gevaar nog een uitdaging en hij keek weer weg, zoekend naar de voskleurige merrie die er ieder moment aan kon komen. Toen begon de bonte te praten. "Wat is de reden dat je hinnikte? En hoe mag ik deze hengst aanspreken?" klonk het vanaf haar kant. "Ven," bromde hij kortaf, zonder antwoord te geven op haar eerste vraag. Dat was toch overduidelijk? Na zijn naam gezegd te hebben vroeg hij ook niet door naar de hare, het boeide hem simpelweg niet hoe ze heette. Wat hem betrof, kon ze net zo goed *poef* weg zijn. De irritatie verdween echter zodra hij Sythka in zicht kreeg, die op dit moment in een vlotte draf naderde. Zijn gelaatsuitdrukking bleef koel, zijn lichtblauwe ogen stonden leeg. "Sythka," antwoordde hij op haar begroeting en gaf haar een knikje. Goed dat ze er was, en het had niet veel langer moeten duren. Niet onopvallend liet hij zich lichtblauwe kijkers over haar lichaam glijden. Ook zij was ouder geworden, natuurlijk. Maar ook de merrie zag er nog fit uit en ze leek niets aan karakter verloren te hebben. Een vage zweem van een glimlach verscheen, hoewel bijna onzichtbaar. "Ik hoorde dat je een kudde hebt," sprak hij toen, niet om het onderwerp heen draaiend. Hierna zweeg hij weer. Hij was geen paard van zoveel woorden, en Syth zou zelf de conclusies die nodig waren, hieruit kunnen opmaken.

De stilte die heerste over het ijsmeer was overmate te voelen en aanwezig. Duidelijk een van de kenmerkende eigenschappen van Ven, die ze nooit erg spraakzaam had meegemaakt. Maar het feit dat ze de hengst kende en in het verleden zijn gelijke was geweest was zowel positief voor hem als voor haarzelf. Hij mocht dan een hengst van weinig woorden zijn, maar op hem bouwen zou zeker lukken. Onder leiding van Cobrazarao, in een ver ver verleden, was hij ook altijd aanwezig geweest wanneer dat nodig was. En onder de rangen die ze te verdelen had zaten enkele belangrijke. Sythka zou daar nooit zomaar mee strooien, haar keuzes waren wel overwogen. En zodra het bleek dat er een betere kanidaad was of dat iemand niet langer geschikt of goed genoeg was zou ze dat flink duidelijk maken. Tweede kansen bestonden er voor haar niet, verputste je het goed kon je maar beter beseffen dat je in haar buurt niet meer welkom was, maar nieuwe kansen konden zich altijd voordoen. Als je jezelf bewees, en dat was iets wat belangrijk was voor de palomino, was er plaats voor je. In de kudde zouden de leden zich ook vaker dan een keer moeten bewijzen, om te laten zien dat ze nog steeds volwaardige Valkyries waren. Een rustig opgezet windje blies haar staart een beetje opzij, evenals haar blonde manen die lichtjes rond haar hals wapperde. De periode dat ze stil stond, enkele meters van Ven af, had ze haar aandacht volledig op hem gericht, de onbekende bonte merrie negerend. Voor wat ze vanuit haar ooghoeken en met een korte blik had kunnen opmerken was dat het om een jonge en nog niet eens volgroeide merrie ging. Die een beetje woordloos leek te zijn. Ze had nog niets gezegd sinds zijzelf was verschenen. Of ze voor Sythka’s komst wat tegen Ven had gezegd wist ze niet, het was ook helemaal niet interessant. Even lieten haar ogen die van de cremello-kleurige hengst voor haar los en draaide ze haar hoofd en hals in de richting van de merrie. Kort gleden haar ogen over het suikerpaardje, zoals ze eruit zat, heen. Hierbij werden haar oren lichtelijk verder naar achteren geduwt, maar ondanks de haat was ze het in Syth’s ogen niet waard om verdere moeite of energie in te stoppen, ookal was deze maar minimaal. Op het moment dat ze weer voor zich keek verzette ze een been, zette links achter op rust ten teken van het feit dat ze zich volledig op haar gemak voelde en de dingen rond haar niet als bedreiging beschouwde, echter zei dat niet dat ze niet meer alert zou zijn. Ven’s stem was opnieuw kort te horen, waardoor haar aandacht vrijwel volledig naar de hengst ging. ”Hetgeen wat je gehoord hebt klopt, Ven. En het bewijs om een waardige Valkyrie te zijn heb je in het verleden al getoond. Ik neem aan dat je, ondanks dat dat jaren geleden is, wat dat betreft geen veranderingen laat zien” was haar antwoord even rustig als de manier waarop ze hem begroet had. Toch kon ze zich een klein grijnsje vergunnen. De hengst was ouder dan dat zijzelf was en zelf vond ze zichzelf niet de jongste meer. Toch zou dat weinig kunnen veranderen over de mening die ze had betreft de cremello. Hij was iemand die, naar haar idee, hoge eisen aan zichzelf stelde en ook zorgde dat hij die voltooide en onderhield. Iemand die zich zou blijven vernieuwen, trainen en zich op conditie hield, iemand die aardig leek op zijzelf. Terwijl ze op enige reactie wachtte bleef ze staan, af en toe van been wisselend en de merrie vanuit haar ooghoeken af en toe een blik toewerpen zonder haar alertheid te laten varen.

[flutje..]

Het voelde vertrouwd aan, om hier met Sythka te zijn. Hoewel ze nooit eerder veel met elkaar om waren gegaan, wist hij hoe de Palomino in elkaar zat. En hij zag dat ze nauwelijks was veranderd, wat wilde zeggen dat hij het waard vond om het in de kudde te proberen. Hij wist dat Sythka de ex was van Cobra, of misschien niet eens zijn ex- Ven had in geen eeuwen iets van de zwarte Fries gehoord, en hij was daar blij aan toe. Cobra en hij hadden elkaar nooit gelegen. Hij had nooit enig respect getoond voor Ven; integendeel, Cobra bekeek hem altijd met minachting. Iets wat de Cremello absoluut niet pikte. Met Azacar was dat al vele malen beter gegaan. En tijdens dit gesprek met Sythka, had de witte hengst er ook het volle vertrouwen in dat dit ook wel los zou lopen. ”Hetgeen wat je gehoord hebt klopt, Ven. En het bewijs om een waardige Valkyrie te zijn heb je in het verleden al getoond. Ik neem aan dat je, ondanks dat dat jaren geleden is, wat dat betreft geen veranderingen laat zien," sprak de merrie tegenover hem. Aandachtig luisterde hij, zijn volle aandacht op haar gericht. Toen ze klaar was met spreken wachtte hij nog eventjes - om zeker te weten dat dat alles was - waarna hij knikte. "Goed. Dat zul je zelf maar moeten beoordelen. En ik neem aan dat dat andersom ook geldt," was zijn antwoord. Daarna boog hij zijn hoofd wat, als teken dat hij Sythka nu zag als zijn leidster en bereid was te doen wat nodig was voor de kudde, en zelfs een beetje meer. Hij zou ervoor zorgen dat ze hier geen spijt van zou hebben.