And there forever remains the change

"Pearl?" I hear the familiar voice without even knowing who the messenger is. After a few minutes of waiting, the huge and white-colored body of a stallion passes me. It is my dad. I recognize his face, his voice... Even the way he walks. With an easy, and almost automatic move I bow down - let my head rest on my white with darkbrown colored chest. Wasn't he dead? Yes, he was. He is. Am I dreaming? I can't remember. It feels so real, só real, that I'm sure I can feel it in my whole body (even when it's a dream) when I'm waking up in the morning. The last thing I see and hear before he's gone, are his last movements. And his voice. I listen to the last words he will ever speak to me. "You have to travel where life travels, following its permanent lead. Where the air tastes like snow music. Where grass smells like fresh-born Eden. You would pass no man, no stranger, no tragedy or rapture. You would bathe in a world of sensation. Love, goodness and simplicity."

Een zucht. Getik van hoeven. Gekras van een groep meeuwen dat opvloog en de wijde wereld besloot te ontdekken. Opnieuw een zucht. Een plotselinge ingreep van schaduw waarbij de wolken de zon overheersten. Het gezoem van een vredige libelle. Een knal - en schrok. De schrok was afkomstig van Pearl's eigen lichaam en met een ruk schoten haar ogen open. Een rilling gleed over haar ruggengraat en trok door tot in haar hoeven. Haar groene pupillen wenden snel aan het felle licht dat de zon met zich meebracht. Met een snelle beweging van haar hoofd scande ze de omgeving. Ze stond in het midden van het strand en het woeste water van de zee was het enige wat geluid produceerde. De droom van daarnet was zo echt geweest. Hoe het kon wist ze niet, maar het leek wel alsof ze midden in haar droom besefte dat het niet echt was. Enkel een droom. Maar zo echt. Dat kwam voornamelijk zo aangezien dit zich ooit in de werkelijkheid had afgespeeld, toen ze een maand of twee was. Nooit had ze het zich kunnen herinneren, tot nu. In een droom - haast een flashback te noemen -, werd ze aan haar vader herinnerd. Aan zijn laatste woorden. Wijze woorden. En hij had gelijk. De bries die de zeewind met zich meebracht kalmeerde haar. Het bracht haar opgejutte ademhaling weer in een normaal tempo. Wat de zeewind óók met zich meebracht was de overduidelijke geur van een ander paard. Een bekend paard, waarschijnlijk. Ze had gelijk; het witte lichaam van een merrie baande zich in haar richting. Ze had de merrie twee of misschien zelf één keer ontmoet, maar ze herkende haar direct. De nieuwe leidster van de Horcrux - de merrie die Nar van haar troon heeft gestoten. 'Een tijd niet gezien, Fether.' zei ze, een beetje terughoudend. Bang voor Fether was ze niet, ook al moest ze toegeven dat ze best intimiderend overkwam. Voornamelijk omdat ze een slechte kudde leidde, waarschijnlijk. De terughoudenheid was meer om niet meteen vijandelijk over te komen, maar ook niet het idee van vriendelijkheid op te wekken.

De zee, een gebied waar de witte merrie al een hele tijd niet meer geweest was. Ze kwam meestal vooral in gebieden zoals de drakenberg en de Ash valley enzo. Daar had ze minder kans om een goodie tegen het lijf te lopen. Ze had een hekel aan die beesten met hun eeuwige gezeik. Waarom Fether hier vandaag wel was wist ze niet, maar ze kwam overal waar de wind haar naar toe leidde. Vandaag was het dus de zee geworden, de zee met zijn typische geur die er altijd hing. Ze kon niet echt zeggen of ze het nou lekker of vies vond ruiken, maar de geur in combinatie met de frisse wind die hier altijd stond friste haar hersenen iedere keer wel flink op. Soms leidde dat tot een hoop onnodig denkwerk, maar vandaag vond ze het wel lekker. Ze had het de laatste tijd druk hebben met het beantwoorden van hinniken van mogelijke nieuwe leden. Natuurlijk dat was haar taak, en ze dacht ook niet dat ze ooit zou kunnen zeggen dat ze met tegenzin naar zo'n paard toeging, maar af en toe een beetje afleiding deed niemand kwaad.
Haar ogen keken scherp en wakker rond over het uitgestrekte strand. Met een soort sprongetje maakte ze een overgang naar een snelle draf. Haar benen begonnen zich steeds sneller en hoger onder haar lichaam te bewegen en al vlug hief ze ook haar staart arrogant in de lucht. Haar oren lagen naar achteren gebgen en ook haar hals stak ze fier omhoog. De stevige wind blies alle gedachten uit haar hoofd. Toen ze besefte dat ze inmiddels al wel een heel ver eind langs de kustlijn gereisd te hebben liet ze haar passen korter en korter worden totdat ze uiteindelijk weer aan het stappen was. Langzaam stapte ze naar het water toe zodat ze het zweet van zich af kon spoelen. Ze had echt een hekel aan zweten, zo ranzig en plakkerig. En het stonk ook nog eens. Maar dan niet op zo'n manier zoals de gassen van het moeras stonken, want dat was gewoon een geur van hel. Bij die geur had ze het gevoel dat ze het al voor haar geboorte kende, misschien was het een van de geuren die in de hel geheerst had, in haar leven voor deze. Fether was niet geschrapen door god, dat was bullshit. Sommige goodies waren misscien wel geschrapen door god, maar zij niet. Óf ze was door de duivel hemzelf gecreeërd, óf ze had in een vorig leven zichzelf mogen creeëren voor in een toekomstig leven. Als dat zo was had ze ook in een vorig leven al een geweldige smaak gehad want de creatie was fantastisch gelukt.
Ze waadde zo ver het water in dat al het vuil van haar afgespoeld werd en liep vervolgens weer terug richting de kust. Ze staarde strak naar de bodem van de zee aangezien die bezaaid was met voorwerpen en ze -logisch natuurlijk- niet verwond wilde worden. Toen ze haar hoef weer weg voelde zakken in het mulle strand zand richtte ze haar hoofd pas weer op. Half verbaasd legde ze haar oren naar achteren. Nog maar een aantal meter van haar af stond een merrie, dat Fether haar nog niet eerder op had gemerkt. Ineens realiseerde Fether zich dat dit niet de eerste keer was dat ze deze merrie zag. De voskleurige vlekken en die goodie blik in de ogen van de merrie kwamen haar bekend voor maar ze kon zich zo vlug geen ontmoeting voor de geest meer halen. Ze had sinds ze in dh was al zoveel paarden tegengekomen, het was niet zo gek dat ze ze niet allemaal meer kende. Zélfs Fether was niet perfect, al schoot ze er niet ver naast. De merrie leek terughoudend, bijna alsof ze angst voor Fether had. Ze leek niet zozeer echt bang, maar ergens in de merrie school wel iets van angst. 'Een tijd niet gezien, Fether.' De merrie wist haar naam. Oke, dat was misschien niet heel erg vreemd, want iedereen die haar ooit tegen was gekomen zou haaraarschijnlijk nog wel herrineren, maar het zou nu wel handig zijn als zij zich nu ook de naam van deze merrie kon herrineren. Iets met een R? Nee geen R, iets met een P dan? Ja dat was het de naam van deze merrie begon met een P. P, P, P. Ze haatte het altijd zo hard als ze iets wel wist maar er gewoon niet op kon komen! Wacht de naam van de merrie was niet zomaar iets wat verzonnen was maar had ook echt een betekenis. Diamant? Juweel? Parel! Ja dat was het de vosbonte merrie heette Pearl. "Pearl" Klonk haar zoals altijd emotieloze stem. Haar ogen staarden Pearl kil aan.

Pearl richtte haar blik op de grond en snoof. Een klein, compact diertje met opvallend grote klauwen trok haar aandacht. Haar ogen verschoven zich van het aanbeeld van het water - wat een aantal minuten geleden van eb overgegaan was in vloed - naar het interessante diertje. Zijn lichaampje was gehuld in een deken van een iets wat met wol te vergelijken was, zijn neus was lang en zijn pootjes namen het grootste gedeelte van zijn lichaam in. Pas toen hij uit zijn zelfgegraven holletje in de aarde kwam gekropen, was zijn hele lichaamsgrootte te zijn. Het was een mol: Plotseling herkende Pearl de lege blik in zijn ogen, dat aanduidde dat hij slechtziend was. Dat waren mollen immers, want die leefden onder de grond.
Twee ogen boorden zich in de hare op het moment dat ze opkeek. Fether had ook haar aanwezigheid opgemerkt, wat te merken was aan haar blik. Vijandig. Kil. Net alsof de spierwitte merrie haar met een simpele klap van haar hoef kon vermorzelen. Dat de paarden die dezelfde leefgewoonten als haar hadden (wat Pearl zelf omschreef met de woorden "amateuristisch slecht") een behoorlijk hoog zelfbeeld van zichzelf hadden, wist ze. Insgelijks zouden de paarden die dit soort levens leidden dezelfde gedachten over haar hebben. Het zogenaamde zonder-liefde-sterft-het-gehele-leven-uit types. Hoe ze precies genoemd werd wist ze niet, maar dat de verhalen gepaard gingen met een hoop overdreven liefde wist ze zeker. Hoe noemden ze dat vroeger ook alweer? Oh ja, een "goedzakje". Of dit soort bijnamen nog steeds in de mond genomen werden, wist ze niet zeker.
'Laten we het erop houden dat het vrijwel belachelijk is waar het tegenwoordig op uitdraait.'
De woorden had ze niet uitgesproken, maar denken deed ze het wel. Vrij logisch, toch? Of de meerderheid het met haar eens was dat de wereld van tegenwoordig heel anders was, nee. Vast niet. Het verschil tussen nu en vroeger was behoorlijk groot, ook al wist ze de reden waarom dit zo was niet duidelijk te noemen. De meerderheid waren juist de paarden die zich gedroegen als een dier als Fether. Er was nog maar een klein groepje over dat volgens Pearl de echte betekenis van het leven wist en liefde opzocht.
'Pearl.' De emotie die in Fether's stem verscholen zat liet maar weer eens blijken hoe vrolijk de merrie door het leven ging. Haar blik doods starend, haar ogen niet afwijkend en een stem die doordrong van totale ongeïnteresseerdheid. Onbewust krulden haar mondhoeken omhoog in iets wat je een grimas kon noemen. Verder bleef haar eigen houding hetzelfde: Oren spits naar voren, haar lichaam in een over het algemeen neutrale houding en haar emeraldgekleurde kijkers op de witte kuddeleidster gericht. 'Hoe staat het leven ervoor? Je voelt je vast enorm trots over het feit dat je Nar van haar troon getrapt hebt, niet?'