I walk here... Alone... Come walk with me!

Rustige hoefslagen waren te horen in het meander. Een niet al te groot paard veroorzaakde dit geluid. Dromerig keek hij voor zich uit. Hij was hier net. De ruime en zachte galop van de hengst zag er mooi uit in de spiegeling van het water. De zon scheen op zijn vacht en zijn manen dansde op de wint. De hengst maakte een overgang naar een snelle uitgestrekte draf. Die dromerigheid van hem.. Het was om zijn verleden te verbergen. Hij schudde even met zijn hoofd en draafde verder. Hij gooide zijn hoofd eens omhoog en snoof eens. Hij rook een ander paard! Hij ging naar een gewone draf en draafde naar de geur.

Amani draafde in een rustig tempo langs het meander, het was hier lekker stil en dus mysterieus. Twee dingen die Amani aantrokken. Een ontspannen trek was op haar gezicht en ze had haar hoofd genietend laten zakken. Haar oortjes hingen ontspannen opzij en de ogen waren halfdicht. Als je Amani zo zag zou je denken dat ze een 'normaal' paard was maar zodra er een paard in de buurt was, was Amani's houding mysterieus en geheimzinnig. Pas als Amani je kende liet ze die houding iets varen maar meestal niet, of je moet heel vertrouwd bij haar zijn. Amani's oren spitsten even maar lagen snel weer normaal maar mysterieus, ze had een paard geroken. Er was niets meer over van de ontspannen houding. Het was nu een en al mysterieus, zelfs haar blik. In de verte draafde er een paard op haar af. Geduldig wachtte ze hem op. Amani knikte en bekeek de hengst. "Goedendag edele viervoeter, men noemt mij Amani. Hoe wordt u genoemd?" Waren de mysterieuze woorden die over haar tong rolden. Mysterieus keek ze het paard aan.

Hopeful zag een vos merrie, haar houding en blik was mysterieus. De merrie bekeek hem en stelde zich voor. Hopeful knikte eens naar de merrie. Ze zag er aardig uit. "Mijn naam is Hopeful, maar ik ben hier nog niet zo bekent, ik kom net binnen lopen." zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Hij keek weer van de merrie weg. Ook aan zijn houding zou je denken dat er niets met hem was. Maar als je in zijn ogen keek zag je iets heel anders. Hij wilde de merrie niet de kans geven dat te doen. "Ben jij hier nieuw of niet?" vroeg hij maar om niet stil te vallen. De merrie had nog steeds dezelfde mysterieuse blik. Hij voelde zich er wel goed bij. Niet veilig, maar niet onvertrouwt.

"Mijn naam is Hopeful, maar ik ben hier nog niet zo bekent, ik kom net binnen lopen." Antwoordde Hopeful. "Ik kom hier binnenstormen en begroet u." Luidde het mysterieuze antwoord. Amani keek naar Hopeful en knikte weer. Haar blauwe ogen keken het paard mysterieus aan. "Gij bent nieuw, ik ken u niet. Ik ben nieuw, u kent mij niet." Waren de mysterieuze woorden. Amani had 2 maanogen, eentje was doorkruisd met een litteken dus ze zag er niets mee. "Heeft u iets ergs meegemaakt, ik zie het in uw ogen, mijnheer." Vroeg ze weer mysterieus. Ook Amani had iets ergs meegemaakt en dat verborg ze onder haar mysterieuze masker.

"Ik kom hier binnenstormen en begroet u." Dat waren de mysterieuse woorden van de merrie. "Gij bent nieuw, ik ken u niet. Ik ben nieuw, u kent mij niet." de merie was dus ook nieuw.. Hopeful zag dat de merrie een litteken had. niet naar vragen. Besloot hij maar. "Heeft u iets ergs meegemaakt, ik zie het in uw ogen, mijnheer." Geschrokken bracht Hopeful zijn oren naar achter, van angst. Hij zette een stap naar achter en keek de merrie met angstige ogen aan. Hij wilde er niets over zeggen. Hij had er niet aan moeten denken! Hij zette nog een stap naar achter. Om duidelijk te maken dat ze er niets over moest vragen.

Amani zag dat ze iets pijnlijks vroeg en toonde even spijt in haar blauwe ogen. Gelijk was er weer iets mysterieus. "Het spijt mij Hopeful, ik heb iets verkeerds gevraagd ik hoop dat u het mij vergeeft." Klonk het weer mysterieus. "U heeft mijn leed opgemerkt, mijn litteken. Ook ik heb iets meegemaakt. Iets pijnlijks en verschrikkelijks, een trauma." Even borrelden er tranen omhoog en haar houding was voor een fractie van een seconde pijnlijk. Amani's ogen werden vochtig en ze keek weg. De merrie herstelde zich en keek weer mysterieus naar Hopeful. "U heeft een mooie naam Hopeful, een naam die mij helpt, mijnheer." Alles wat ze zei was mysterieus. Het gras onder haar hoeven was zo groen dat ze haar hoofd liet zakken en begon te eten. De merrie keek weer naar Hopeful en wachtte af.

Blijkbaar zag de merrie dat ze iets pijnlijks vroeg. even zag hij een beetje spijt in haar ogen, maar meteen daarna was het weer mysterieus. "Het spijt mij Hopeful, ik heb iets verkeerds gevraagd ik hoop dat u het mij vergeeft." Klonk het weer mysterieus. "U heeft mijn leed opgemerkt, mijn litteken. Ook ik heb iets meegemaakt. Iets pijnlijks en verschrikkelijks, een trauma." Even keek de merrie weg, Hopeful zette zijn stappen weer terug naar voor. "U heeft een mooie naam Hopeful, een naam die mij helpt, mijnheer." Hopeful knikte "Ik heb inderdaad al paarden voorruid geholpen met mijn naam" zei hij eerlijk. Zijn houding was nog steeds verslagen. De vraag van de merrie had hem echt geraakt. Hij voelde zijn ogen prikken en knipperde even.

"Het spijt mij zeer, het was mijn bedoeling niet om je te kwetsen." Zei ze mysterieus. Haar houding was evengoed ook verslagen maar dan wat onmerkbaarder, haar masker zat ervoor en maakte het mysterieus. "Mijnheer, ik zal u iets vertellen over mijn trauma. Het is vertrouwelijk, u bent de eerste die ervan hoort. Ik leefde nog maar kort toen mijn moeder vermoord werd door mijn vader, die had me opgevoed tot een slecht paard. Ik bakte er niets van en gebruikte mijn gevoelens tegen me. Mijn vader werd bijna mijn ondergang en ik liep weg... Dat waren de ergste 2 jaren van mijn leven, hij had me opgespoord en iedereen die ik liefhad had hij vermoord. Voor mijn ogen. Hij gebruikte mijn gevoelens en emoties weer tegen me. Ik was weer weggelopen. Hij maakte jacht op me. Hij had me opgespoord en gaf me weg aan een slecht paard. Die had me weer 'weggegeven', ik werd als een pop heen en weer verhuisd en gegaan. Ik probeerde weg te lopen en hij had me aan 1 oog blind gemaakt, verder wil ik er niet over praten." Zei ze zacht. Ze had haar emoties nu wel uitgeschakeld en nog dieper begraven dan net. Amani had weer iets mysterieus.

"Mijnheer, ik zal u iets vertellen over mijn trauma. Het is vertrouwelijk, u bent de eerste die ervan hoort. Ik leefde nog maar kort toen mijn moeder vermoord werd door mijn vader, die had me opgevoed tot een slecht paard. Ik bakte er niets van en gebruikte mijn gevoelens tegen me. Mijn vader werd bijna mijn ondergang en ik liep weg... Dat waren de ergste 2 jaren van mijn leven, hij had me opgespoord en iedereen die ik liefhad had hij vermoord. Voor mijn ogen. Hij gebruikte mijn gevoelens en emoties weer tegen me. Ik was weer weggelopen. Hij maakte jacht op me. Hij had me opgespoord en gaf me weg aan een slecht paard. Die had me weer 'weggegeven', ik werd als een pop heen en weer verhuisd en gegaan. Ik probeerde weg te lopen en hij had me aan 1 oog blind gemaakt, verder wil ik er niet over praten." Hopeful knikte "Je hoeft ook niet verder te vertellen, ik voel me vereerd dat ik de eerste ben die dit hoord. Ik zie jou niet als een slecht paard eerlijkgezegt." Hope wachte even. Hij kon dat van hem ook vertellen... maar dat was te pijnlijk. "Vind je het heel erg als ik dat van mij nog niet vertel?" zegt hij zacht.

"Nee, ik snap dat dit vertrouwelijk is mijnheer. Dat u zich vereerd voelt doet mij goed." Antwoordde ze. "Uw naam sleept mij erdoorheen, Hoop. Hoop moet je altijd houden jonkheer." Haar masker was nu nog dikker geworden. "U helpt mij geweldig." Mysterieus schudde ze haar hoofd. Met haar blinde oog probeerde ze het paard voor zich te zoeken, het zou raar zijn als je met een scheef oog keek. "Zowel u als ik hebben het over een pijnlijk onderwerp. Ik vraag u een minder pijnlijk ding, wat is het leukste wat u in uw hele leven heeft gedaan." Nog steeds sprak ze het mysterieus uit. Ze wachtte af.

Hopeful vertrouwde de merrie al een beetje meer. "Het leukste dat ik ooit heb gedaan..." hij dacht even na. "Daar heb ik nog nooit over nagedacht eigenlijk." zei hij wat verbaast. hij nam even een hap gras en keek de merrie daarna weer kauwend aan. "Ik zal je nog ooit wel vertellen wat er met mij is gebeurd." zei hij. "Maar daar hadden we het niet over. Het leukste wat ik gedaan heb is dat ik in DH kwam." zei hij. En hij voelde zich weer redelijk veillig. Hij keek de merrie aan. Als ze zou willen kon ze nu zien wat hij had meegemaakt. Aan haar of ze dat deed. [wat ben ik slim, jij mag wel bedenken wat er met hem is. Wel iets ergs he]

"Denkt u gerust na, ik weet ook niet veel....." Ze viel stil, Amani dacht terug aan de grote, zwarte hengst die zich haar vader noemde. Ze snoof en luisterde naar de hengst. "Uw antwoord verheugt mij zeer, mijn antwoord luid hetzelfde. Ik heb niet veel lol gehad." Antwoordde ze mysterieus. Amani zag dat de hengst haar meer begon te vertrouwen, dat vond ze fijn. Hopeful gaf haar meer hoop om weer te gaan genieten van het leven. "U bent aardig, de enigste die ik aardig vind. Het spijt mij als ik mysterieus doe, ik verberg mijn emoties daaronder." Ook dat klonk mysterieus. Amani brieste en liep een stukje, ze werd stijf.

"Ik heb ook een lange tijd een masker gedragen, dus het maakt niet uit. Ik herken het." vertrouwde hij de merrie? Ja, zij was die gene die hem begreep. Niemand had hem begrepen, in zijn hele leven. "Ik vertrouw je" zei hij eerlijk. "En daar kan je trots op zijn" voegde hij eraan toe. Het was waar. Amani mocht trots zijn dat hij haar vertrouwde. Hij had nog nooit iemand vertrouwt, zelfs zijn ouders niet, zijn eigen ouders! Hij nam weer een hap gras en keek de merrie aan.

"Dat doet mij een plezier, ik vertrouw u ook. Danku zeer mijnheer, ik ben gevleid en trots. Natuurlijk mag u ook trots zijn dat ik u vertrouw. Haar oog keek mysterieus in die van hem. Ook zij begon te grazen, wippend van het ene been naar het andere. "U zult wel denken, ik zeg alles beleefd en 'mijnheer' en 'u' en dat soort dingen. Maar ik ben niet vreemd, ik ben een paard en heb ooit liefde en lol gekend alleen... Werd ik te vroeg volwassen." Niet dat Amani zich schaamde voor haal taal, nee daar was ze trots op. Het was dat paarden haar vreemd vonden en dachten dat ze uit de middeleeuwen kam ofzo, dat deed haar pijn. Amani keek weer op naar Hopeful.

Hopeful grinnikte eens. "Ik vind het bij je mysterieuse houding passen." zei hij. "Fijn dat je mij ook vertrouwt." hope schuurde zijn neus even langs zijn been waardoor een litteken op zijn hoofd zichtbaar was. Hij zelf merkte niet dat Amani het kon zien en tilde zijn hoofd weer op. "Zullen we even gaan lopen ofzo, ik kan niet tegen lang stil staan." zei hij een hij schraapte met zijn voet over de grond. Hij wachte niet op een andwoord en racete een rondje in het grote gras perk. Bij Amani kwam hij slippend tot stilstand. "Ik ben Renpaard geweest, bij de mensen buiten DH. Ik was de king of run. Zo werdt ik genoemt. Maar door een ongeluk was ik een tijd buiten conditie. Ik werd gemarteld na iedere wedstrijd omdat ik niet meer won. Met zweep en Sporen werd ik toe getakeld. Ik weet niet of je mijn litteken al gezien hebt... (Ik zie net dat ik Yara nu heb maar ik zit op ipot dus reageer maar gewoon jammer dan)

Echt? Dat is pijnlijk, sorry voor u." Zei ze zacht maar mysterieus. Langzaam liep ze, met haar hoofd wat duf naar beneden, haar trots, dat was verdwenen door een vreselijk ongeluk. Toch, om niet saai over te komen galoppeerde ze ietwat suffig naast Hope, met de gedachten bij háár trauma. Amani lette even niet goed op omdat haar voorpluk over haar goede oog schoof en dus zag ze niets. De voskleurige merrie struikelde en viel in het water. Even dacht ze dat haar longen het begaven maar opeens kon ze weer naar adem snakken. Ze liet zich even drijven om tot rust te komen en klauterde het water uit. Toch wat verbaast keek ze Hopeful aan, de eerste emotie die ze had laten zien sinds jaren. Daarna barstte ze in lachen uit en viel op de grond door haar slappe lach. Amani's lach schalde door het meander maar het boeide haar niet, al haar emotie 's kwamen naar buiten. Alle stress ook en de tranen, ze bleven maar stromen. De slappe lach vervaagde in gehuil en zo lag ze op de grond te huilen. Dus dit waren de tranen die ze 2.5 jaar lang had ingehouden.

"Goedzo, laat je emoties eruit." zei Hopeful en hij duwde zijn neus even tegen de hare. "Lucht op zeker?" vroeg hij toen het leek dat ze iets gekalmeerd was. Hij herkende het wel, het was lastig om een lange tijd een masker te dragen. "Ik weet ongeveer wel hoe je je voelt" zei hij. Met zijn bruine kijkers keek hij haar aan. Hope ging naast haar liggen en legde zijn hoofd tegen de hare. Het voelde vertrouwt. Hij stond weer op en liep naar het water, de merrie moest zelf bijkomen. Als ze hem nodig had zou hij het wel horen

Ja, ja dat lucht zeker op ja. Zei ze zacht, nu snikte ze nog even zacht en stond op. Haar fluweelzachte neus drukte ze ook even in zijn manen en trok haar neus dan weer verlegen terug. Algauw was het snikken voorbij en had ze weer iets mysterieus. Dank.... Je 'Je' sprak ze uit met aarzeling, het voelde gewoon verkeerd om 'je' te zeggen maar iedereen deed het dus zou Amani zich misschien aanpassen. Vrolijk schudde ze haar hoofd, ze zou voor één keertje lekker gek doen en daarna zou ze alles weer achter slot en grendel zetten. Nu rende ze vrolijk bokkend weg en galoppeerde aan, ze draaide een bocht en steigerde hoog. Dit had ze nog nóóit gedaan, haar hele leven niet dus het was gek dat zezich gedroeg als een wild veulen. Blij keek ze Hopeful aan en wachtte af. Opeens voelde ze haar goede oog prikken, het deed pijn! Verward en bang steigerde en schudde in paniek haar hoofd, het bleef maar prikken en prikken. Langzaam werd het scherpe beeld voor haar een onduidelijke waas. De tranen rolden weer over haar wangen, ze was bang, bang om blind te worden. Toch werd het beeld na een kwartier weer waziger en donkerder. Amani hapte paniekerig naar adem. Hope? Ik... Ik word..... Blind. Eigenlijk had ze het wel aan zien komen, keer op keer was haar oog ontstoken geweest. Het afgelopen half jaar niet meer kaar nu, nu werd ze dan toch blind. En ja hoor, na een half uur verdween langzaam alle kleur uit haar wereld en werd het donker. Trillend bleef ze staan, ze 'zocht' Hopeful. Die moest haar helpen, zonder hem kon ze het niet. Hope? W.. Waar ben je? Vroeg ze ietwat onzeker. Er klonk nog steeds iets mysterieus in haar stem, ze 'keek' onzeker om zich heen.

{ja, had zin om één van mijn acc'jes blind te laten worden en aangezien Amani al half blind was...}

Hope rende haar achterna, ze werdt blind! "Rustig rustig! Ik sta naast je, kan je wat zien of echt niets?" vroeg hij. Hope duwde zijn neus in haar manen als teken dat ze niet alleen was. "Rustig maar, ik laat je niet alleen." zegt Hopeful. "Je zag het aankomen niet?" vroeghij na een korte stilte. Hij hief zijn hoofd op en snoof eens. Er was geen ander paard in de buurt. "Probeer goed te luisteren naar wat je hoord" zei hij kalm. Vooral hij zelf moest niet in paniek raken

Amani draaide haar oortjes naar hem toe en luisterde naar zijn stem. De tranen rolden over haar wangen, ze schudde ze weg en luisterde weer naar Hopeful. "Om eerlijk te zijn, wel maar ook niet. Anderhalf jaar geleden begon mijn goede oog te infecteren, na een tijdje ging het over maar het begon steeds weer opnieuw en het werd erger. Maar het laatste jaar had ik er geen last van gehad." Beantwoordde ze zijn vraag. Weer luisterde ze naar Hope en knikte. Het was eng, nu zag ze geen gevaar, geen mooie paarden of geen kleur. Alleen maar zwart. "Kijk om u heen en zeg wat ik moet horen, dan zal ik het proberen." Amani was over de schrik heen en deed weer wat mysterieus. Het was een soort tik alleen Amani zou nooit proberen om het af te leren. Langzaam draaide Amani haar oortjes alle kanten op en luisterde naar de geluiden om zich heen. Ze heeft de natuur onderschat, nu ze niets zag kon ze luisteren. Luisteren naar alle mooie geluiden om haar heen. Amani had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat, ookal was ze blind en zag ze niets, ze kon nu alles horen en ruiken. Als er een zwaar paard zou stampen zou Amani dat misschien ook voelen, wie weet.

Hopeful keek om zich heen, het waaide redelijk "Kan je de bladeren horen bewegen?" vroeg hij. Hij wachte niet op andwoord en stapte weg. "Hoor je hoefstappen?" vroeg hij "Of voel je ze" de wint suisde door zijn oren. Hij kon zich niet echt verbeelden in Amani, hoe zou zij zich voelen. Hij zou ook schrikken als hij ineens alleen maar zwart zouzien. Iedereen zou daarvan schrikken. Hij duwde weer zijn neus tegen haar aan als teken dat hij weer naast haar stond

Amani luisterde en ja, ze hoorde de bladeren zachtjes ruisen door de wind. Zachte trillingen waren voelbaar, hij liep dus weg. Nu kwam hij weer naar haar toe, ookal was Amani er op voorbereid, ze schrok toch een beetje toen zijn neus haar hals weer aanraakte. Amani glimlachte naar hem, als teken dat het niet zijn schuld was. Amani's oren draaiden plots naar achteren en luisterde. "Nu.... Hoor ik een vogel dat zachtjes een liedje zingt, het is heel zacht en je hoort hem amper door de wind maar ik hoor hem duidelijk een vrolijk wijsje zingen." Zei ze verwonderd, als ze niet blind was geweest had ze dit alles genegeerd en was ze bezig om te kijken. Nu 'keek' ze als het ware met haar oren en neus. De bruine oortjes vlogen weer naar voren, er landde een takje recht voor haar hoeven. Zacht grinnikte Amani en wachtte af.

Hope sloot zijn ogen en luisterde "Hee je hebt gelijk!" zei hij verwonderd. Zij hoorde meer dan hij! "Je kan denk ik ook zien, met je neus en je oren" zei hij eerlijk. Er liep een rilling over zijn rug. Toen op de ren baan, was er ook een paard blind geworden. Hij zuchte eens en liep even weg. Hij kreeg de beelden weer voorzich, en liet het gaan, hij gaf zich over aan de beelden. Rillingen liepen over zijn rug, maar hij deed niets. Hij kon niet eeuwig blijven vechten tegen de beelden

Na de eerste zin kwam er een blije glimlach op haar lippen, bij Hope zou ze haar emoties tonen maar bij niemand anders. "Echt? O dat wordt dan oefenen Mijnheer." 'Mijnheer' was plagend bedoeld, maar dat andere meende ze. Voorzichtig liet ze haar hoofd zakken en tastte het gras af met haar tast haartjes. Toen ze zeker wist dat het echt alleen maar gras was at ze eventjes. Amani's krachtige, grote spieren werden zichtbaar. Langzaam richtte Amani haar blik op de hengst. Ze snoof en luisterde weer. Haar wit/blauwe ogen waren leeg. Langzaam probeerde ze te lopen, dat was echt anders. Na 2 stappen botste ze met haar neus tegen een boom. Voorzichtig liep ze er voorbij en tastte nu een soort met haar benen. Na weer een paar stappen gaf ze het op, dit was echt veel te moeilijk. Amani snoof en draaide haar hals steeds een beetje. Tot Hope's geur op een bepaald moment het sterkst werd. Voorzichtig liep ze naar hem toe, dat ging al beter. Amani drukte haar neus in zijn manen.

Hope voelde ineens een neus tegen zijn hals. hij keek even naar haar en glimlachte. "Op de renbaan was er ook een paard blind geworden." biegte hij op. Amani kon natuurlijk niet zien, maar ze voelde misschien weg hoe hij zich voelde. Hope zuchte en schraapte met zijn hoef over de grond. "Hoe kan het dat je ineens blind bent? Is je vroeger wat aangedaan?" vroeg haar voorzichtig