Just seeing this lake, is already making me wanna fly, but not really (Amani)

Rustig en met trage passen liep de hengst rond, de blik in zijn ogen was neutraal wat ervoor zorgde dat hij nogal duf leek. Zijn oren hingen ontspannen een beetje naar de zijkant en zijn ogen dwaalden het gebied af. Maar ondanks dat hij er neutraal en ietwat duf bijliep zag hij er nog steeds best stoer uit. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar en zijn ogen hadden zoals altijd een intelligente glans erin. En zijn houding, die was niet zoals de meeste paarden, nee. Die was juist ontspannen en hij spande zo weinig mogelijk spieren aan. Waarom spieren aanspannen en jezelf moe maken, terwijl je je kracht nodig had wanneer er een gevecht ofzo was? Daar was dus geen reden voor, maar Breezer hield helemaal niet van vechten, nee, dat vond hij maar niks. Wel had hij 1 litteken dat nog steeds zichtbaar was, maar daar is ‘ie niet trots op, integendeel. Een tevreden zucht verliet zijn keel terwijl hij zijn hoofd naar rechts draaide. Een geur drong zijn neus binnen, een ander paard. Hmm, het leek hem een merrie, neutraal-goed of goed. Tenminste van wat hij rook. Nu ging hij wel wat minder nonchalant staan en hij spitste zijn oortjes naar voren. Zijn stap veranderde in een draf die er ergens toch wel sierlijk uitzag. Maar zo was zijn ras, haflingers konden uitmuntend mooi lopen. De mensen gebruikten hun daarom ook vaak voor een sport die zij dressuur noemden. Maar Breezer zou er niks aan vinden, dat wist hij zeker en dat zou ook zo blijven. Hij volgde zijn reukzin en zijn scherpe gehoor en kwam uit bij een prachtig meer. Een merrie kwam in zicht en hij draafde dichterbij. 10 meter voor de merrie ongeveer ging hij terug in stap, weer zijn ontspannen maar toch mooie houding, en zijn blik die o zo neutraal was wat zorgde voor een duffe uitstraling. 'Hallo onbekende merrie, wat een prachtige plek is dit hier hé.’ Zei hij. Hij liet zijn blik over de merrie heen glijden en zei ‘een prachtige merrie hoort thuis op zo’n prachtige plek.’ Zijn stem was al net zo neutraal als zijn blik maar had een charmant vleugje erin. Echter bedoelde hij niks met die woorden, gewoon een compliment, misschien zelfs zonder dat Breezer zelf wist dat het een compliment was.

(voor de blonde onder ons, voor Amani)

Ontspannen galoppeerde Amani door het gebied van het zilveren meer. Haar mysterieuze masker had ze opgezet en galoppeerde een tijdje. Haar gevoelens en emoties lagen onder haar masker achter slot en grendel. Ze was altijd mysterieus, bijna nooit speels of blij of verdrietig. Nee, dat had ze achterwege gelaten. Amani spitste haar oortjes een kleine seconde naar voren en legde ze weer normaal. Er was in de buurt een paard, een neutraal paard. De merrie brieste en keek mysterieus naar het aandravende paard. Zelf stopte ze met galopperen en stapte naar het paard toe. De woorden van de hengst vond ze leuk. "Goedendag edel paardgenoot, men noemt mij Amani. Mijnheer, ik dank u voor het compliment." Sprak ze mysterieus met een heel klein beetje charmantheid erin. Amani knikte en wachtte af.

Hij keek naar de merrie en zag haar mysterieuze houding,
hmm, ook had hij meteen door dat wat ze had, gewoon een masker was wat ze
opzette. ‘Ik geef graag complimenten, denk nik.’ Zei hij toen met zijn neutrale
stem. ‘maar een masker opzetten bij mij werkt helaas niet, ik doorzie het. Maar
ja, paarden kunnen het altijd proberen.’ Voegde hij er nog aan toe. Hij keek
even en zei toen weer ‘Maar ik ga je niet vragen het te vertellen, dat ergert
alleen maar, ik weet het hoor.’ Zei hij toen nog even snel. Zelf had hij nooit
een masker opgezet, want dit was wie hij was en daar was hij trots op, en
niemand kon dat veranderen. Samen met de merrie stond hij aan de rand van het
meer, makkelijk boog hij zijn hals waardoor zijn spieren nog beter zichtbaar
werden, en nam een slok. Daarna bracht hij zijn hoofd weer naar boven en keek
hij naar de merrie. De blik bleef nog altijd hetzelfde, neutraal duf, maar een
tikkeltje charmant. ‘maar, ben je nieuw hier?’ vroeg hij toen, hij zette zijn
ene hoef op rust en keek naar de merrie. ‘Owja, helemaal vergeten, mijn
excuses. Breezer is de naam van deze hengst, en ik vraag me af wat de naam van
deze merrie is, ik vermoed iets van Am… nog iets.’ Zei hij toen waarna hij de
merrie weer vragend aankeek.
-flut-

Hij keek naar de merrie en zag haar mysterieuze houding, hmm, ook had hij meteen door dat wat ze had, gewoon een masker was wat ze opzette. ‘Ik geef graag complimenten, denk nik.’ Zei hij toen met zijn neutrale stem. ‘maar een masker opzetten bij mij werkt helaas niet, ik doorzie het. Maar ja, paarden kunnen het altijd proberen.’ Voegde hij er nog aan toe. Hij keek even en zei toen weer ‘Maar ik ga je niet vragen het te vertellen, dat ergert alleen maar, ik weet het hoor.’ Zei hij toen nog even snel. Zelf had hij nooit een masker opgezet, want dit was wie hij was en daar was hij trots op, en niemand kon dat veranderen. Samen met de merrie stond hij aan de rand van het meer, makkelijk boog hij zijn hals waardoor zijn spieren nog beter zichtbaar werden, en nam een slok. Daarna bracht hij zijn hoofd weer naar boven en keek hij naar de merrie. De blik bleef nog altijd hetzelfde, neutraal duf, maar een tikkeltje charmant. ‘maar, ben je nieuw hier?’ vroeg hij toen, hij zette zijn ene hoef op rust en keek naar de merrie. ‘Owja, helemaal vergeten, mijn excuses. Breezer is de naam van deze hengst, en ik vraag me af wat de naam van deze merrie is, ik vermoed iets van Am… nog iets.’ Zei hij toen waarna hij de merrie weer vragend aankeek.
-flut-

"U heeft mijn masker doorzien, ik hoef het niet te proberen maar zo ben ik mijnheer." Sprak Amani mysterieus. "Het zal mij niet ergeren, het is meer een verleden die mij kwelt." Legde ze uit. Amani luisterde naar de hengst. "Ja, ik ben net in dit land. Het is nieuw, u bent ook nieuw voor mij, u bent een van de eerste paarden die ik ontmoet... Breezer." Amani luisterde weer en schudde haar hoofd even. "Zoals ik net zei, mijn naam is Amani. Het verheugt mij te zien dat er een begaafd paard voor me staat. Er moeten meer paarden zoals u zijn." Dit was niet zozeer een compliment, het was gewoon wat ze dacht. "Nu vraag ik u, hoe komt het dat u mijn naam bijna had geraden, ik vind het niet erg maar ben nieuwsgierig." Vroeg ze, het bleef zonder emotie, alleen maar iets mysterieus.