Regen -Amani-

Een snelle stroom liet het water over de stenen heen glijden. De lucht hadt een waterig effect. Dus, kon het elk moment gaan regenen. Een grote zucht verliet de mond van de zwarte merrie. Deze zwarte merrie stondt hier beter bekendt als: Mitoutic. Ze hieldt niet van dat viese weer. Waarom, kon het niet een keertje droog zijn? Nog een zuch verliet haar mond. Naja, ze moet er mee leren leven. De eerste regen druppels lieten zich langzaam uit de lucht druppelen. Het werden er langzaam nog een paar en nog een paar. Haar ogen keken naar de rivier, die nog steets het water aan het stromen was. Ookal zach je al duidelijk de rregendruppels in de rivier te recht komen. Het ritme van de regen druppels werden steets harder. Met een trieste blik keek ze dit toe. Haar manen en vacht werden onder tussen al een beetje nat. Ze moest dus een schul plek gaan zoeken. Haar ogen rolde om haar heen. Tot dat ze een kleine grot zach in de verte. Ze liet haar passen langzaam verhogen tot een snelle galop. Haar benen gingen geleik matig op waardoor ze snelheid kon maken. De grot was niet ver weg dus dat betekende dat ze er al snel was. Langzaam verminderde ze vaart en ging de grot binnen. De grot hadt een donkere kleur bij zich hangen van de schaduw. Dit hadden de meeste groten. Haar ogen keken toe hoe het water nog sneller naar benede kaatste.

Ze schrok opeens toen ze een wazige schim zach. De schim was een eindje verder op maar nog steets was het duidelijk dat dit een paard moest zijn. Haar lippen krulde wat op. En vervolgens wachtte ze af wie er zou verschijnen uit de regen.



-Amani-

Nors waren haar neusgaten opgetrokken. Hoe durfde hij?! Hoe durfde hij Padeau lasting te vallen, hij had verdomme niets gedaan, alleen met zijn lompe, dikke lichaam op haar gezeten zonder dat ze wou en dan nu dit? Niemand kon geloven hoe boos Amani wel niet was. Tot haar ergenis begon het ook nog hard te regenen. Wat moest ze hier nou mee? Het geruis van de rivier maakte haar nog somberder. Painted, schoot er gelijk door haar heen. Ze slikte moeilijk en liep door tot aan de rivier, hier had ze PB ontmoet. Een diepe, doordringende hinnik stootte ze uit waarna ze haar weg weer norsnijdig verolgde. Pharaon, krijg de klere, dacht ze nog voordat er een geur binnendrong. Amani’s oren lagen half in haar nek toen ze het paard naderde. ’Wat kan ik voor je betekenen?’ Perste ze er met moeite uit. Met enigzinse moeite kreeg ze er zelfs nog een glimlachje uit.