The Calling Devil. ~Sythka.

Net zoals een tijd geleden de lente aan iedereens neus was voorbijgetrokken en veranderde in die hete zomer, trok nu de zomer weer weg. Het was herfst geworden, en dat was zeker te merken; het was minder lang licht, miljoenen bladeren met allerlei tinten van rood tot donkerbruin bedekten de gebieden en dieren begonnen met eten zoeken voor hun belangrijke winterslaap. De zon hing op dit moment half aan de hemel, twijfelend of zijn plaats bovenin of onderin de horizon was. Zijn kleur was van felgeel veranderd in iets wat tussen oranje en rood inzat. De horizon kleurde hetzelfde. Het was stil in de Ash Valley, een gebied wat vroeger tot de slechte paarden hoorde. Maar nu was het, door de enorm vruchtbare grond en de vele regen, een paradijs voor allerlei dieren geworden. Kleine groepen bomen stonden verspreid over het eens zo dorre gebied. Het was stil, erg stil. Het enige wat te horen was, was een eenzame vogel die van de nu nog aanhoudende warmte genoot en zijn melodietje zong.

Een ijzig gebonk werd steeds sterker hoorbaar, gesnuif volgde. Het fluitende vogeltje draaide verbaasd zijn geverde kop om en keek naar de stofwolk die steeds groter werd. En uit die stofwolk verscheen een merrie; pikzwart, zo snel als de wind en met een missie. Haar manen en staart wapperden achter haar aan, haar oren lagen zoals gewoonlijk op hun favoriete plekje. Diep in haar schedel gedrukt. Haar lippen waren in een kwaadaardige grijns gesleten. Haar smaragdgroene ogen tuurden de horizon af. Vogels vlogen verschrikt op toen ze haar hoofd hun kant opgooide en en haar felwitte tanden zichtbaar maakte. Ze had gehoord van de nieuwe slechte kudde die er was, onder leiding van Sythka. Ze kende de merrie niet. Wel wist ze dat het de moeder van Zephyr was. Deze kudde leek perfect voor haar, en ze kon niet wachten tot de tot nu toe onbekende merrie aan de horizon verscheen. een vlinder met felle kleuren vloog over, niets wetend van het gevaar wat onder hem schuilde. Nevaeh smeet haar hoofd naar het rondfladderende diertje en een de klap die haar kaken veroorzaakten door op elkaar te klappen betekende het einde voor de vlinder. Ze spuugde vol walging het hoopje nat spul op de stoffige grond en keek even naar links en rechts. Ze schraapte haar keel, en er volgde een ijzingwekkend schrille hinnik afkomstig van de pikzwarte merrie. Hopelijk zou het niet te lang duren.

[&Sythka ]

Twee paar hoeven werden omstebeurt opgetrokken om vervolgens weer neergezet te worden in de aslaag. Elke pas liet een afdruk in de as achter voordat haar hoef weer omhoog werd getrokken voor de volgende pas en de volgende afdruk. Erg dik was de laag as niet meer, en de verandering die het gebied had doorgemaakt was enorm. Waar was het kale, verdorde en verwoeste landschap dat ze kende gebleven? Hetgeen wat ervoor in de plaats was gekomen was vele malen erger. Ze kende paarden die er waarschijnlijk ontzettend van genoten en die haar zouden jennen als ze haar met haar chagarijnige kop zouden zien. Ooit was de Ash Valley een plaats geweest waar slechte paarden kwamen, weinig suikerpaardjes en waar het landschap er verschrikkelijk en totaal verlagen en verwoest uitzag. Het was een gebied geweest wat Sythka in het verleden had kunnen waarderen, ondanks dat het in handen van haar oude bondgenoot was geweest. Maar hetzelfde gold voor de rivier. Ze was, toen die gebieden onder leiding van Azacar stonden, er altijd welkom geweest. En ookal was ze dat niet, ze trok zich er niets van aan. Echter zou je haar woede opwekken door zomaar haar gebieden te betreden. Niet voor niets had ze, toen ze hoog drachtig was van haar derde veulen, wekelijks een tocht gemaakt langs de drakenbergen, eroverheen en er doorheen. Grotten kende ze beter dan ieder ander, simpelweg omdat ze er tijd in stak die te onderzoeken voor het geval het ooit nodig mocht zijn. Voor een aanval zou ze de Valkyries nooit laten schuilen, evenmin als voor noodweer, maar als het om de bevalling ging, die er ook alweer aan zat te komen, was het naar haar idee een heel ander verhaal. Dan trok Sythka zich terug, om in alle stilte en rust haar vierde veuelen geboren te laten worden. Maar voorlopig was daar nog geen spraken van, maar het was wel de rede waarom ze zich al goed wegwijs had gemaakt in de Tarnish Caves. Een gigantisch grottenstelsel met kronkelweggetjes en gangen. Echter waren alle gangen die ze tot nu te bewandeld had op een begevenmoment niet verder begaanbaar. Maar alle zagen eruit of ze vroeger door hadden gelopen, waarheen wist niemand en ook niemand zou dat te weten krijgen. Maar voordat het eind van de gangen zichtbaar was moest je flink diep in de grotten zijn en dus was je niet zomaar te traceren. Ook in de oude Black Rose gebieden, die door een of andere storm volledig waren weggevaagd, had ze gekozen voor de grot.

Een hinnik die haar oren deed spitsen had ook het gevolg dat haar ogen even in hun kassen rolde. Wie, of misschien beter gezegd wat, dacht het privilege te hebben haar rust te verstoren. Enkele seconden later drong het tot haar door dat het om iemand kon gaan die wou laten zien dat hij, of zij natuurlijk, geschikt was voor de kudde. Kuddeleden zoeken was niet iets wat Syth overhaastte, liever twee afgewezen dan een nutteloze die zich een Valkyrie noemde. Nee, de kudde was echt alleen voor diegene die volgens haar goed genoeg waren en ongetwijfeld moest ze haar best gaan doen om de betere eruit te pikken en hun slechte punten aan te vullen zodat alles acceptabel en goed was. In een kalme stap begon ze zich in de richting van de hinnik te bewegen. Waarom was het eigenlijk zo dat alle kanidaten voor de kudde naar haar hinnikte, waarna ze moest komen opdagen. Het was veel beter als ze haar gewoon kwamen opzoeken, maakt niet uit waar. Snuivend drukte ze haar oren voor enkele seconden platter in haar nek voordat ze haar slanke lichaam weer ontspande. Alert was de merrie altijd, haar oren lagen ook nooit plat in haar nek als ze alleen was, deze draaide af en toe rond om geluiden op te vangen. Beslopen worden was een van de dingen die Syth absoluut haatte. En het was dan ook absoluut niet slim om zo’n geintje met haar uit te halen, de grap erin zou ze niet kunnen waarderen. Haar blonde staart, dat een stukje fier in de lucht hing als gevolg van het beetje Arabische bloed in haar aderen, sloeg ze eens heen en weer waarbij ze haar eigen flank ook aantikte. Maar niet alleen de houding van haar staart was fier, haar gehele houding liet duidelijk zien dat ze haar trots voor niemand zou laten varen. En haar respect niet zomaar te verdienen was. Daarnaast waren er ook maar weinig paarden die ze in haar directe omgeving dulde. Dit waren haar veulens en diens vaders. Samen met de geur van een merrie kwam het paard dat gehinnikt had in zicht. Dit was de tweede die haar riep sinds ze de leiding voerde over de Valkyries, niet dat er over meer dan een al sprake was. Tot nu toe was ze zelf de enige die waardig genoeg was. De droge bladeren onder haar hoeven kraakte protesterend toen ze haar pas stilhield op enkele meters van de merrie. Sythka was geen groot paard, haar bouw was slank en fijntjes. De spieren zag je rollen onder haar nog dunne vacht, maar als het om krachtmeting ging zou ze niet opgewassen zijn tegen de meeste paarden. Haar strategie was dan ook geheel anders en werkte veel prettiger met haar bouw. Haar buine ogen gleden over het lichaam van de donkere merrie, terwijl haar lichaam zelf geen enkele emotie verried behalve de duidelijk aanwezige dominantie, eis aan respect en trots. Dat waren eigenschappen die ze niet zomaar zou laten varen. ”Laat me raden. Je wilt jezelf een Valkyrie noemen?” klonk haar stem kalmpjes en koel. Ondertussen had ze haar ogen gericht op die van de merrie terwijl de rest van haar lichaam ontspannen was. Heel lichtelijk trilden haar neusvleugels toen de merrie een vleug van een bekende geur met zich mee bracht. Wat moest deze merrie van haar oudste zoon? Haar oogleden knepen een klein beetje samen toen die gedachten door haar hoofd ging. Was Zephyr weer verschenen? Met een kort gesnuif liet ze die gedachten van zich afglijden, het deed er ook niet toe.

[Sorry voor de lengte, ging gewoon lekker xD. Je post hoeft niet zo lang als die van mij te zijn als dat niet lukt ]

Haar oor schoot even abrupt omhoog en ving een ritselend geluid op, afkomstig van het enorme bladerdek wat hier lag. Haar hoofd schoot naar de kant waar het geluid vandaan kwam, maar het was maar een muisje wat eenzaam door het gebied dribbelde. Nevaehs snoof bijna opgelucht haar ingehouden adem uit. Ze was nu een paar weken drachtig, maar er was nog niks van het kleine duiveltje wat zich verder in haar buik ontwikkelde te merken. Ze liet haar smaragdgroene ogen even over het stille landschap glijden. De zon, die nu nog lager aan de hemel stond, gaf het stoffige gebied een oranje gloed. Een zacht briesje tilde de pikzwarte manen, waar een lichte krul in zat, van de merrie een beetje op om ze vervolgens weer tegen haar behoorlijk gespierde nek aan te laten vallen. Ja, iedereen moest nu nog maar even genieten van de zon. Het zou niet lang meer duren tot de hemel losbarst. Het valse grijnsje rond haar lippen werd iets breder. Regen was echt haar ding. Het betekende namelijk dat de goedzakjes gingen schuilen in grotten, des te makkelijker het was voor de slechten onder ons om ze uit te moorden met velen tegelijk. Ze sloeg haar staart hard tegen haar achterhand aan, wat een tikkend geluid opleverde. Het zou niet lang meer duren voor de merrie in het toneel zou verschijnen, een merrie genaamd Sythka. Dat was het enige wat de pikzwarte merrie van haar wist; dat ze Sythka heette.
Opeens tilde het koele avondbriesje niet alleen haar manen op, maar bracht ook nog eens een geur met zich mee. De geur der onbekendheid. Tot nu toe. Haar linkeroor schoot naar links, waar na een tijdje een schim zichtbaar werd. Langzaam draaide de merrie haar behoorlijk brede hoofd mee. Haar smaragdgroene ogen liet ze even onopmerkelijk over het bijna gouden lichaam van de merrie nu op een afstandje van haar gaan. Ze had een melkwitte neus die afstak van haar voskleurige vacht. De merries verschilden nogal van elkaar. voor een Fries was Nevaeh behoorlijk sterk gebouwd, de merrie voor haar was rank en slank. Echter hadden ze één ding gelijk; en dat was hetgene waarvoor Nevaeh de merrie had geroepen. Ze waren namelijk puur slecht. Dochters van de duivel zelf. Nevaeh snoof haar adem uit, waardoor haar neusvleugels uitzetten en groter werden. Binnen in zichzelf gniffelde ze. Hopelijk kon ze zichzelf genoeg bewijzen om in de kudde te mogen. Ze luisterde naar de korte maar toch bruikzame woorden. Ze knipperde even met haar ogen en maakte zich in een fractie groter. Niet om dominant te zijn; zeker niet, dat zou haar kansen alleen maar verpesten. gewoonweg om te laten zien dat ze aanwezig was en puur slecht was. "Gegroet, Sythka. Het is me een grote eer de leidende merrie van de kudde Valkyrie te mogen ontmoeten. Mijn naam is Nevaeh. En je hebt het goed geraden; Ik zou graag een waardig lid van je kudde willen worden" Kwam er zoals altijd toonloos uit haar keel. Toch was er iets in haar stem te horen wat maar weinigen opvingen. Er was respect door heer stem te horen.
[Hihi, tis ook gewoon zo leuk om met Nevaeh te posten Grapje, en ik denk dat ik jouw lengte niet red ]