The wind is calling me [open]

een geluid, een dreun, hoefslagen een wind die waait. Hij snoof de geur op, aan de rand van de prairie stond een hengst, zwarter dan de nacht. De wind trok aan zijn manen, alsof hij hem riep om verder de prairie op te gaan. Langzaam begon de hengst te stappen, bij elke hoef die hij neer zette hoorde je een kleine dreun. Hij liep verder, dieper de prairie op, Hij bleef de wind volgen, de wind die hem riep. De wind bleef aan zijn manen rukken, alsof de wind wilde dat hij sneller ging. Zacht ging de hengst over in draf. Onder zijn hoeven verplette hij kleine plantjes, maar dat maakte hem niet uit. Hij volgde de wind, en dat zou hem hopelijk iets goeds brengen. Hij had meestal de wind gevolgd, en dat had hem tot nu toe veel goeds gebracht. Eenzaam draafde de hengst zwarter dan de nacht over de prairie heen. Opeens rook hij iets, een ander paard. Hij stond opeens doodstil en keek over de prairie heen, op zoek naar het paard wat hij rook

Lag op de grond, haar ogen gesloten, schuilend van de harde wind die haar afkoelde.
Dreunen hoorde ze, harde ook nog wel, maar ze negeerde ze, dat probeerde ze tenminste.
Ze wou haar hoofd niet heffen om te kijken wie haar rust verstoorde, teveel moeite.
SoulSpirit was luid en moe vandaag, maar niet te moe om te ruiken dat het een hengst was die zo hard op de grond stampte.
Nogsteeds boeide het haar niet wie het was, maar ook weer wel, langzaam hief ze toch haar hoofd.
Haar twee helderblauwe ogen vonden de nachtzwarte hengst.
Verschrikkelijk langzaam stond ze op, zette haar vier benen stevig neer en steigerde toen hoog.
Al haar spieren waren stijf, verschrikkelijk.
Een luidkeelse, eenzame, schrille hinnik galmde over de prairie; haar hinnik, háár eenzame hinnik..

Hij wachtte, en toen hoorde hij het. Een luide hinnik, hij hoorde eenzaamheid in de hinnik. Langzaam keek hij om zich heen, tot hij de bron ervan ontdekte, hij zag een paard, bruin met zwart. Hij snoof even. De wind waaide in zijn gezicht en zijn manen vlogen naar achteren toe. Langzaam stapte hij richting het bruinzwarte paard, die aan het steigeren was. Hij was niet onder de indruk en stapte verder.

Nadat ze weer op de grond stond kwam ze weer omhoog en schudde tegelijkertijd wild met haar manen.
SoulSpirit brieste zacht, zwiepte sierlijk met haar lange staart en staarde met haar helderblauwe ogen naar de nacht zwarte hengst.
Met lange passen liep ze naar hem toe, en glimlach verscheen.
,,Muerto.." zei ze zacht toen ze vlakbij hem stond.
De wind speelde met haar manen en staart, vliegjes kwamen op haar vacht zitten.
,,En.." begon ze langzaam. ,,Wat doe jij hier?"
Ze rilde kort, het was koud..

Hij hoorde haar zijn nam zeggen. 'SoulSpirit..' zei hij daarop als antwoord. Hij keek naar de merrie kijken, Hij zwiepte met zijn staart om de vliegjes te verjagen die aankwamen vliegen. hij hoorde haar zeggen: ,,En.." begon ze langzaam. ,,Wat doe jij hier?" hij keek naar de merrie. 'ik bekijk nieuwe gebieden' zei hij alleen maar, hij wou een indruk krijgen van het hele gebied van Dream Horses.

Ze hoorde hoe ook hij haar naam zei; ,,SoulSpirit"
Hij beantwoordde haar vraag met ,,Ik bekijk nieuwe gebieden."
SoulSpirit knikte langzaam, ,,Ah..Oké dan." glimlachte ze vriendelijk.
Haar ogen schoten kort van links naar rechts, haar staart zwiepte heen en weer en haar manen dansten met de wind.
Langzaam brieste ze zacht en hinnikte kort.

Hij bleef staan en hoorde haar: 'ah.. oké dan' zeggen. Heel even keek hij naar de bruin zwarte merrie. langzaam begon hij te stappen over de prairie heen, gewoon om een indruk te krijgen over hoe dit deel van dream horses eruit zag, Gewoon om te weten waarin hij was beland. Hij zwiepte met zijn staart, zachte zonnnestralen schenen op zijn vacht.

Ze bekeek de nacht zwarte hengst.
Gedachten vlogen door haar hoofd; Vanwaar dat mysterieuze gedrag? Waarom was hij hier?
Langzaam draaide ze haar nek naar links en krabbelde met haar tanden bij haar heup; irritante jeuk.
SoulSpirit brieste zacht en schudde daarna meteen met haar manen en zwiepte met haar staart.
De donkerbruine- haast zwarte- merrie met de niet veel voorkomende naam voelde de granen tegen haar benen kriebelen.
Een zachte wind speelde met haar manen en staart.

De grootte merrie staarde naar het zacht op en neer deinende gras. Het kietelde rond haar benen door de wind die zacht waaide. De wind nam zachthaar manen mee en speelde er wat mee. Ze brieste en keek naar een wit klein vlindertje da fladderde over het gras. Ze briestte weer en schudde met haar hoofd en manen. Ze keek van links en naar rechts en draafde daarna wat oer het veldje waar ze stond. Ze hinnikte, een harde schrille hinnik die over he hele veld te horen waa. Ze draafde met grote sierlijke passen rond. Ze hield haar staart hoog en trots in de lucht. Ze brieste en draafde harder en harder tot ze uiteindelijk overging in een ruime galop.

Bedachtzaam speurde de merrie het lege, met geel bedekte graan gebied af. Haar saffierblauwe ogen vonden de lijnen van een paard, vanwege de valk kleur viel ze niet zo op, maar de zwarte manen vielen wel op.
Ze dacht even na; roepen? Of niet? Langzaam kwam ze in beweging, ze kwam met haar voorbenen omhoog en maaide met haar voorbenen terwijl ze met haar lange witte manen schudde.
SoulSpirit hinnikte schril en luid naar de merrie die over de prairie galoppeerde.
Toen de merrie weer met haar hoeven stevig op de grond stond trilde het gebied nog na, pas na een paar tellen was alles weer rustig.
Alleen haar hinnik galmde nog rond.

Maakte een noodstop in de zachte mulle grond. De sporen stonden in de bodem toen ze tot stilstand kwam en het stof stoof omhoog. Haar lijf trilde ,maar ze hinnikte terug, als antwoord. Haar lange manen kwamen tot haar schouders en hingen losjes tegen haar hals. Ze draafde weer, maar dit keer met een bestemming in zicht. Ze draafde met krachtige passen op de donkere merrie af. Haar manen wapperden achter haar aan. Het leek net of ze vloog, ze draafde verder en verder ,tot ze bij de merrie langzaam tot stilstand kwam. Haar lichaam dampte van de hitte. Ze brieste toen ze aan gekomen was en keek haar met haar felgroene ogen aan -wieuw ik vind dat dat kan-. Ze brieste weer en zei: ,,Heey...ik ben Moonlight Soul...wat is jouw naam?"

Ze hoorde de woorden die de merrie sprak, en nam de naam Moonlight Soul in zich op.
Langzaam liep ze één rondje om haar heen en nam haar in zich op.
SoulSpirit nam de geur van de merrie in haar op.
,,SoulSpirit is de naam." sprak ze langzaam uit.
,,Zeg eens, wat doe je hier merrie?" De naam was ze niet vergeten- ze hield gewoon niet zo van namen.
Haar benen stonden plots stil, ze stopte met rondjes om haar maken en wachtte op antwoord.

De woorden drongen haar hoofd binnen en de klanken volgden een paar seconden later. Ze keek naar de merrie, de woorden, haar doen-en-laten. Ze vertrouwde het niet zo maar goed wat kon haar het schelen? Weinig, ze was al blij niet meer alleen te zijn. Ze wachten even met antwoorden. Want tsja zeg nou zelf, waarom was ze hier? Ze keek de merrie aan en sprak toen met vaste stem ,,Eerlijk gezegd..ik heb geen idee...de plek verkennen denk ik" ze sprak het langzaam uit. Ze keek haar weer aan en brieste.
Ze keek even naar de lucht die blauw/grijs was.
Ze keek nog even nar de grond en wachtte daarna geduldig af op een gevat antwoord, ze verwachte iets dat wat logischer was dan dat van haar

hij keek naar de merrie die er nieuw was bij gekomen. hij hoorde dat ze moonlight soul heette. hij keek naar de bruin kleurige merrie. Hij bleef staan waar hij stond. de wind bleef door zijn manen heen waaien. hij rook de geur van de prairie. hij schudde zich even uit en bleef naar de twee paarden kijken. hij brieste even zachtjes naar hun. hij wist niet waarom. langzaam liep hij op hun af, kijkend wat de andere merrie zou gaan doen. met zijn zwarte ogen keek hij naar de bruin kleurige merrie.

hij zag dat de andere merrie haar oren spitste en ze wat naar achter draaide, zodat ze hem in de gaten kon houden. daarna zag hij dat ze omkeek en vrolijk brieste. hij hoorde haar 'heey..' zeggen. hij liep verder zonder iets terug te zeggen, hij wist niet waarom hij niets zij, maarja hij was ook niet zo'n spreker. hij keek weer naar de bruinkleurige merie, en daarna keek hij naar soulspirit.

Twee saffieren staarden naar de valk- merrie en Muerto. Haar lange benen brachten haar lichaam naar de hengst, ze bracht haar neus langzaam naar hem toe en snoof zijn geur op.
Ze legde haar hoofd op zijn schoft en brieste zacht.
Langzaam liet ze haar oogleden zakken en en zette haar linker achterbeen op rust.
SoulSpirit ontspande van haar hoofd tot in haar benen.
Zonder nog iets te zeggen bleef ze zo staan.

Hij zag hoe soulspirit langzaam op hem afkwam lopen, hij zag hoe de merrie langzaam haar neus naar hem toe bracht en zijn geur op snoof. hij voelde hoe de merrie haar hoofd op zijn schoft legde en zacht brieste. hij zag hoe de merrie langzaam ontspande maar hoorde haar verder niks zeggen. hij bleef staan, zijn oren gingen wat naar achteren toe. hij had er meestal een hekel aan als paarden hem aanraakte.