Just Being The Little Devil >3 [Deina]

'I'm Just The Little Nightmare la,la,la,la' spookte er rond in het hoofd van Akara. Er speelde een grote grijns op haar gezicht. Maar ze kon ook al haar pokerface opzetten. Dan leek ze erg schattig net als een goedzakje. Daarom dachten de meeste bad asses dat ze een goedzakje was. Dat was erg beledigend voor haar en dan verdween haar pokerface naar een duivel face. Dan werd ze erg kwaad, niet dat paarden dan bang van haar zouden worden maar dan ging ze zichzelf laten zien hoe ze echt was. Een kleine duivel die ging uitgroeien tot een erg grote duivel. Ze was nog een veulen dus op het moment nog niet afschrikkend. Maar zijzelf was ook niet bang van een erg slecht paard. Ze liet haar altijd zien en liet dan ook zien dat ze niet bang was voor niets en niemand. Dat was een erg goede eigenschap van haar. Schattig als het moet en veranderd in een duivel, is voor niets en niemand bang, maar toont toch respect. Ideaal voor in een kudde te gaan. Ze ging dit dan ook doen. In de Horcrux, Deina was de Dark Mare. Ze had gehoord over al die veranderingen van leiders, hopelijk was dit een vaste leidster voor een lange tijd. Akara kon niet zo heel goed tegen veranderingen en zeker niet op één moment. Dan ging ze echt door het lint. De grijns was bij alle gedachten op haar gezicht gebleven. Ze zat hier in de woestijn en als je nu een pokerface zou opzetten als goedzakje gingen slechte paarden haar halen om als gevangene te zetten. Wat dus niet de bedoeling was. Ze hoopte ergens dat Deina vanzelf hier al zou zijn. Dan moest ze haar mislukking van hinniken niet moeten aanhoren. Want dat was nu echt als een goedzakje die verdomde hinnik. Dit had ze een beetje overgekregen van haar zus. Deze was dus een goedzakje maar niet hier in DreamHorses. Ze was bij haar ouders gebleven. Akara's vader was een puur slechte hengst. Gelukkig dat deze er nog was. Akara krulde haar nek zodat haar aders een beetje zichtbaarder waren, de spieren kon ze niet heel zichtbaar maken want deze had ze niet zo erg veel en ze moest nog goed getraind worden. Natuurlijk zou de merrie dat wel weten. Ze stopte met stappen en keek eventjes rond. Ze bereidde zich voor op een hinnik. Deze keer zou het goed moeten gaan. Ze ging niet steigeren zoals alle andere. Ze schraapte haar keel nog een keer en hinnikte dan zo hard ze kon. Ze grijnsde hard want deze éne keer was de hinnik goed gelukt. Haar oren waren naar achteren gedraaid. Wachtend op de Dark Mare

[inspiratiebom ~]

Een witte merrie liep rustig door de woestijn. Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Haar oren lagen plat tegen haar schedel aangedrukt. Ze snoof luid en stof kwam bij elke stap van de grond. Haar witte benen zagen lichtjes al wat bruiner doordat ze door het stof stapte. Er was niet zoveel zon, want deze verstopte zich achter de witte wolken. Super warm was het hier niet meer. Het was immers al bijna winter. Veel over de gebieden die ze niet kende, wist ze gewoon weg niet. Ze was een tijd weggeweest en had de vorige winter zelfs niet meer meegemaakt. Of wel? Ze schudde de gedachte weg en liep verder. Ze hoorde verderop een hinnik. De hinnik klonk hard, maar duidelijk van een veulen. Je hoorde altijd het verschil. Veulens hadden een hogere stem in het begin, maargoed. Dat interesseerde haar niets. Deina liep richting de hinnik. De richting waar ze net heenging. Simpel. Haar donkere ogen gleden over de bruine en kale omgeving terwijl ze verderop het veulen al zag staan. Ze bekeek het veulen terwijl ze steeds dichter en dichter kwam. Vlak voor het veulen stopte ze. De merrie keek naar beneden en knikte kortaf naar het veulen. Het was een jonge merrie zonder ouders. Ze leek niet meteen bang. Dan wist Deina al waarom ze haar riep, maar toch: "Je riep?" De stem was duister en zonder enige emotie. Ze bekeek nogmaals het veulen en keek dan strak naar haar. Wachtend op een reactie. Ze was jong en zou vast en zeker trainingen nodig hebben. Goed, dan konden alle veulens samen trainen. Steeds meer veulens kwamen in de kudde en wouden een training. Vast dit veulen ook. De merrie schudde met haar hoofd en keek geduldig op het veulen neer. Soms duurde het langer tot ze zouden praten.

Akara hoorde hoefstappen. Ze zag in de verte de witte merrie rondlopen, deze kwam op haar afgelopen. Ze zei met een koude stem ;' Je riep?'. Akara knikte kort, ze gaf wel respect maar ging niet zoals stomme paarden diep door haar benen buigen en erg onderdanig doen. Ze wist dat ze niet veel te bieden had maar ze was dan ook nog klein. 'Ja, inderdaad.' Zei ze kort. Ze nam een diepe adem. Haar ogen stonden koud, niet warm, geen vonkjes vuur in haar ogen. 'Dat heb je dus goed geraden. Ik heb gehoord dat je de kudde hebt overgenomen.' Ze trok een wenkbrauw op en ging toen verder. ' Natuurlijk wil ik in deze kudde komen, ik heb zeker training nodig van een hogere rang,dat weet ik. Die goedzakjes moeten weg, verwoest worden het leven moet geen leven meer zijn voor hen.' Haar ogen werden duivels en de grijns op haar gezicht werd alsmaar groter. Voor andere veulens was deze blik eng. Maar voor de Dark Mare normaal niet, ze was tenslotte nog maar een veulen. Wel een duivels veulen, soms je ergste nachtmerrie. Dat hing van haar stemming af, maar ze was zeker geen neutraaltje. Akara had altijd plannetjes bedacht hoe ze goedzakjes konden verwoesten. Ze had nog geen enkel plan uitgevoerd omdat ze te klein was en geen steun had van iemand. Bij elk plan werd ze duivelser. Soms enger, maar ook kouder. Andere dieren vermoord had ze nog niet gedaan, nee, te klein. Ze moest eerst erg veel training hebben en dan goede spieren kweken en goede technieken hebben. Ze wachtte geduldig op de reactie van Deina.

De witte merrie keek strak naar beneden. Haar donkere ogen gleden over het veulen heen die begon te praten. Haar stem klonk respectvol, maar ze merkte aan het veulen dat ze niet door haar benen zou gaan of buigen. Of onderdanig zou doen. Deina begreep haar. Zo zou zijzelf ook niet doen. Respect tonen met je stem of iets anders was meer dan genoeg voor haar. Als ze het maar kreeg. Rustig luisterde ze naar het kleine veulen dat enorm duivels begon te reageren. De merrie was niet bang voor haar, maar het veulen had pit. Goedzakveulens die jonger waren zouden misschien zelfs bang zijn. Deina grijnsde breed bij het pittige veulen en knikte kort. "Akara. Je bent van harte welkom in onze kudde. Binnenkort zal ik de veulens bijeen roepen en zullen jullie een mentor krijgen. Meestal zal ik jullie trainen, maar je weet dat ik het af en toe enorm druk kan hebben. Verder word je altijd door een ander paard getraind. De paarden die je zullen trainen hebben ervaring en zijn krijgers. Ze zullen je niet teleur stellen. Maar nu moet ik verder. Ik zie je snel in de kudde. Leer zeker de paarden van onze kudde kennen." De merrie knikte respectvol naar het veulen waarna ze haar omdraaide en rustig wegliep. Ze had nog veel te doen. Ze was al blij dat ze haar uitleg had kunnen geven. Sommige veulens hadden geen geduld en kwamen de hele tijd tussen je in. Deina keek niet achterom, maar liep gewoon weg.

WELKOM! =3