~Serene autumn morning.

Het was nauwelijks te bevatten maar het was hem gewoon gelukt. Het was hem gelukt om een kudde op te richten. Hoe hij bij het idee gekomen was? Nou heel simpel eigenlijk. Hij wilde al tijden zich gaan verzetten tegen het kwade maar een kudde joinen was nooit echt wat geworden. Tot dat hij had besloten het er maar eens op te wagen en het zelf te proberen. Iets wat in zekere zin geslaagd was. Eerder waren het Azacar en Cobrazarao geweest. Twee hengsten die het kwade vertegenwoordigden. Tegenwoordig waren de rollen omgedraaid en hadden twee merries die rollen op zich genomen. Segué en Sythka. Hij keek er zeer zeker naar uit om de twee eens te ontmoeten. Hoewel hij zich Sythka natuurlijk wel herinnerde aangezien dat de voormalige merrie van zijn geliefde broertje was geweest. Hoe het nu tussen de twee zat wist hij niet en hoefde hij eigenlijk ook niet te weten. Het boeide hem simpelweg niet. Wat hem wel interesseerde waren de andere twee kudde’s. Namelijk de Fire Flame, de neutrale kudde die geleid werd door de bonte merrie Boots. Ook een oude, vage bekende van hem. Een glimlach krulde zijn lippen. Steeds meer oude bekende keerden terug. Zo was Cionaodh bij zijn kudde gekomen. De ouwe rakker. En dat betekende dus ook dat Nirvana terug was. Tijden stonden op het punt te veranderen. En dan was daar natuurlijk Pearl. De leidster van de andere goede kudde in DH namelijk de Quiet Sparkle. Zijn ogen begonnen te glimmen terwijl hij rustig voort stapte. Aan haar zou hij een zeer sterke bondgenoot hebben aangezien al die verhalen die hij over haar gehoord had.

Zijn neusgaten sperde hij verder open en snoof de heerlijke geuren van het woud op. Hij hield er van om heerlijk tussen de bomen door te dwalen. Gewoon zonder doel. Alleen maar genieten van de serene rust. Maar door zijn besluit om een kudde te starten en daarvan de leider te zijn had hij ook tegelijk voor een drukker maar ook socialer lever gekozen. Iets dat hem beter paste dan al dat zwerven en niets doen. Want daar werd hij gewoon helemaal gek van! Dat niets doen. Hij wilde juist iets doen! Wilde staan voor het goede. En dat beschermen. Hij zou laten zien dat goede paarden geen watjes waren en al helemaal niet zwak waren. Want ook al was hij goed, hij trainde wel. Trainde op uithoudingsvermogen, op kracht en snelheid. De wind streelde als een zachte fluistering over zijn raven zwarte lichaam. Wie hem van een afstandje zou zien zou denken dat hij net zoals zijn tweeling broer Cobra een badass was. Tot je hem van dichtbij mee maakte. Vaak was de blik in zijn ogen al genoeg. En anders was het zijn houding of manier van spreken dat er voor zorgde dat men wel anders over hem dacht. Hij was uiterst charmant en beleefd maar voornamelijk was hij altijd erg vriendelijk. Tegenover iedereen die het waard was vriendelijk tegen te zijn. Want Sorango had snel genoeg door of iemand echt eerlijk was of het fakete. Zijn oren spitste hij bij het horen van een takje dat kraakte onder de hoeven van een ander paard. Daarmee drong ook een vreemde maar tegelijk ook bekende geur zijn neusgaten binnen. Het deed hem direct aan Cio denken. Met lichte tred vervolgde hij zijn weg richting het voor hem nog onbekende paard. Met een vriendelijk, warme glimlach op zijn lippen trad hij de onbekende tegemoet. Zijn hals had hij trots geheven en zijn lange, golvende manen deinden sierlijk mee met de passen die de enorme zwarte hengst zette. Zijn kastanjebruine ogen schitterden vriendelijk toen hij in de heldere ogen keek van een zilverwitte merrie. Haar huid glinsterde net zoals het zilveren meer achter haar. Waar dit gebied haar naam aan te danken had. Zijn tempo verlaagde hij tot hij stapte en zo stapte hij rustig op haar af. Zijn houding niet dreigend of ook maar een beetje dominant. Aangezien dat niet in zijn aard lag. ”Goedendag. Sorango”. Kort knikte hij nadat hij zich voorgesteld had en keek haar toen met een warme glimlach aan. Want waarom zou hij niet beleefd zijn en meteen zijn naam noemen?

[ONLY NIRV! –adore- ]

In een soepel galopje vorderde de witte merrie door het Zilveren Meer. Het was een lange tijd geleden dat ze hier geweest was, maar nu ze er weer was besefte ze hoe mooi het hier was. Haar hals krulde zich en tevreden brieste ze. Het was kalm en rustig om haar heen, een vredig plekje. Af en toe hoorde ze wat dieren of vogels. De bomenstonden ver uit elkaar, waardoor er alle ruimte was om te lopen. Overal om haar heen waren de veranderingen zichtbaar; de natuur ontwaakte en het werd weer lente. Diep ademde Nirvana in, genietend van de typische geur van dit bos. Even dacht ze nergens meer aan en genoot simpelweg van dit moment. Maar langzaam drong de geur van een vreemdeling haar neusgaten binnen. De merrie zuchtte, de vrede was niet lang bewaard gebleven. Iemand hier verstoorde de rust. Ze vertraagde haar tempo naar een vlotte stap, haar ogen zochten de omgeving af. Het duurde niet lang voor ze een donker silhouet ontwaarde. Zonder haar tempo te veranderen, liep ze in zijn richting. Nog steeds wat geïrriteerd bekeek ze hem. Zo gauw als de irritatie opgekomen was, zo snel vloeide deze weer weg. De hengst die nu voor haar stond, had eenzelfde soort rust over zich heen hangen als de rest van dit bos en voordat ze het door had beantwoordde ze zijn glimlach. "Nirvana is de naam," stelde zij zich ook voor en bekeek hem nieuwsgierig. De naam Sorango deed haar ergens aan denken. Kort verscheen er een denkrimpel, totdat het tot haar door drong wie er voor haar stond. Daar had zijn geur ook mee te maken, waar ze een beetje van Cio in rook. Die hengst had ze ook al in eeuwen niet gezien, en er waren geen woorden voor om te beschrijven hoe erg ze hem miste. Ze had zelfs even gedacht dat de voskleurge Tinker DreamHorses had verlaten en ze nam zich voor hem binnenkort te roepen. Dit denkende, knipperde ze een paar keer met haar ogen en keek met een schok op. Blijkbaar was ze even in gedachten verzonken geweest. "Ben jij niet de nieuwe leider van..." Ze peinigde haar gedachten. Ze had gehoord over de nieuwe kuddes, maar hoe heette deze nou..? Kort schudde ze haar hoofd, waarna ze de hengst vragend aankeek, wachtend tot hij haar zin af zou maken. Toen ze hem weer bekeek zag ze met een brede glimlach hoe erg deze hengst en Cio eigenlijk op elkaar leken. Beiden leek er geen greintje kwaad in ze te zitten, en ook bij Sorango voelde ze zich direct op haar gemak.