A serene call for you Sorango

Met kalme maar toch krachtige passen bewoog de witte schim zich voort, hier in het bos nabij het zilveren meer viel ze niet op. Haar lange niet al te dikke staart waaide zacht opzij op een zucht van de wind. Ze rilde kort even van genot, het was hier prachtig en ze was hier nog nooit geweest. Haar oren draaide rustig heen en weer maar stonden voornamelijk naar voren gericht. Spieren rolden onder haar dunne vacht want ze was dan weliswaar geen paard dat aan de duistere zijde toebehoorde maar gespierd was ze. Trainen deed ze wanneer ze zich verveelde en alleen was, simpelweg kracht en conditie trainingen. Volop galoperen haar achterhand er goed onderzetten en zo steeds langer. Of in de bergen van rots naar rots al je spieren aanspannen gebruiken en zodra het voelt alsof het gaat verzuren even rust nemen. Kort schudde ze met haar hoofd waar zat ze in godsnaam aan te denken, alsof trainingen zo leuk zijn om over na te denken. Een vogeltje schoot voor haar hoofd langs en ze stond abrupt stil gooide haar hoofd omhoog de lucht in, en keek even verontwaardigt het kleine diertje achterna. Toen die uit beeld was grinnikte ze even. Ze snoof even diep de frisse lucht op die tussen de bomen door waaide. Een ritselend geluid werd erdoor veroorzaakt en ze keek eventjes op maar besefte al snel dat het door de wind kwam. Kalm stapte ze door de zon scheen nog duidelijk maar ook hier in DH werd het al wat donkerder, de schemering viel in. Na een poosje lopen kwam ze aan bij het meertje en haar helderblauwe ogen werden nog groter. Haar mond klapte een klein stukje open en een glimlach werd rond haar lippen gevormd. Het was hier prachtig , de zon weerkaatste de zilveren schittering in haar ogen. Ze paste perfect in het zilveren geheel, met haar ivoor witte vacht, haar zilver kleurige manen en haar helderblauwe ogen. Ineens schoot er weer een gedachte door haar hoofd ze was hier met een reden. Snel keek ze om zich heen, ze was zo onder de indruk geweest van het gebied dat ze het vrijwel vergeten was. Ze hief haar hoofd richtte deze met haar neus naar de hemel en liet een zuivere en relatief zachte hinnik horen, vergeleken met andere paarden dan. Gericht aan de leider van de Eternal Guardians, een nieuwe kudde vrijwel de nieuwste. De leider genaamd Sorango, een zwarte hengst had ze gehoord. Zwarte hengsten betekende niet altijd iets goeds maar deze moest de goedheid zichzelf wezen. Een warme glimlach lag op haar lippen terwijl ze wachtte tot de hengst zou arriveren. Ze werd niet ongeduldig, legde haar oren niet in haar nek en kreeg geen kille uitdrukking. Ze had een warme uitnodigende houding.

[ ~ Sorango ]

Het was nauwelijks te bevatten maar het was hem gewoon gelukt. Het was hem gelukt om een kudde op te richten. Hoe hij bij het idee gekomen was? Nou heel simpel eigenlijk. Hij wilde al tijden zich gaan verzetten tegen het kwade maar een kudde joinen was nooit echt wat geworden. Tot dat hij had besloten het er maar eens op te wagen en het zelf te proberen. Iets wat in zekere zin geslaagd was. Eerder waren het Azacar en Cobrazarao geweest. Twee hengsten die het kwade vertegenwoordigden. Tegenwoordig waren de rollen omgedraaid en hadden twee merries die rollen op zich genomen. Segué en Sythka. Hij keek er zeer zeker naar uit om de twee eens te ontmoeten. Hoewel hij zich Sythka natuurlijk wel herinnerde aangezien dat de voormalige merrie van zijn geliefde broertje was geweest. Hoe het nu tussen de twee zat wist hij niet en hoefde hij eigenlijk ook niet te weten. Het boeide hem simpelweg niet. Wat hem wel interesseerde waren de andere twee kudde’s. Namelijk de Fire Flame, de neutrale kudde die geleid werd door de bonte merrie Boots. Ook een oude, vage bekende van hem. Een glimlach krulde zijn lippen. Steeds meer oude bekende keerden terug. Zo was Cionaodh bij zijn kudde gekomen. De ouwe rakker. En dat betekende dus ook dat Nirvana terug was. Tijden stonden op het punt te veranderen. En dan was daar natuurlijk Pearl. De leidster van de andere goede kudde in DH namelijk de Quiet Sparkle. Zijn ogen begonnen te glimmen terwijl hij rustig voort stapte. Aan haar zou hij een zeer sterke bondgenoot hebben aangezien al die verhalen die hij over haar gehoord had.

Zijn neusgaten sperde hij verder open en snoof de heerlijke geuren van het woud op. Hij hield er van om heerlijk tussen de bomen door te dwalen. Gewoon zonder doel. Alleen maar genieten van de serene rust. Maar door zijn besluit om een kudde te starten en daarvan de leider te zijn had hij ook tegelijk voor een drukker maar ook socialer lever gekozen. Iets dat hem beter paste dan al dat zwerven en niets doen. Want daar werd hij gewoon helemaal gek van! Dat niets doen. Hij wilde juist iets doen! Wilde staan voor het goede. En dat beschermen. Hij zou laten zien dat goede paarden geen watjes waren en al helemaal niet zwak waren. Want ook al was hij goed, hij trainde wel. Trainde op uithoudingsvermogen, op kracht en snelheid. De wind streelde als een zachte fluistering over zijn raven zwarte lichaam. Wie hem van een afstandje zou zien zou denken dat hij net zoals zijn tweeling broer Cobra een badass was. Tot je hem van dichtbij mee maakte. Vaak was de blik in zijn ogen al genoeg. En anders was het zijn houding of manier van spreken dat er voor zorgde dat men wel anders over hem dacht. Hij was uiterst charmant en beleefd maar voornamelijk was hij altijd erg vriendelijk. Tegenover iedereen die het waard was vriendelijk tegen te zijn. Want Sorango had snel genoeg door of iemand echt eerlijk was of het fakete. Zijn oren spitste hij bij het horen van een zachte, zuivere hinnik. En niet zomaar een hinnik die hij toevallig hoorde. Want deze hinnik was speciaal aan hém gericht. Met lichte tred vervolgde hij zijn weg richting het paard dat hem geroepen had. Met een vriendelijk, warme glimlach op zijn lippen trad hij de onbekende tegemoet. Zijn hals had hij trots geheven en zijn lange, golvende manen deinden sierlijk mee met de passen die de enorme zwarte hengst zette. Zijn kastanjebruine ogen schitterden vriendelijk toen hij in de helderblauwe ogen keek van een zilverwitte merrie. Haar huid glinsterde net zoals het zilveren meer achter haar. Waar dit gebied haar naam aan te danken had. Zijn tempo verlaagde hij tot hij stapte en zo stapte hij rustig op haar af. Zijn houding niet dreigend of ook maar een beetje dominant. Aangezien dat niet in zijn aard lag. ”Goedendag, ik denk dat jij het was die mij geroepen heeft neem ik aan?”. Kort knikte hij en keek haar toen met een warme glimlach aan.