When i first meet you

“Nee, helaas niet.” Zei Painted. Hij grinnikte nogmaals en Courage had weer geen idee waarom, maar besloot haar mond weer te houden. In plaats daarvan begon ze scheel te kijken. Niet omdat ze dat gewoon zo leuk vond, maar omdat er een niet al te kleine bij op haar neus was gaan zitten. Ze vond bijen al niet leuk, maar ze was er ook allergisch voor. Gelukkig stoken bijen niet zo vaak als wespen, maar toch stoken ze wel eens. Paniekerig keek ze van de bij naar Painted. “Een klein beetje hulp, alsjeblieft?” Vroeg ze met een paniekerige stem. Dat beest moest van haar neus af. Ze begon ze snuiven, in de hoop dat het de bij af zou schrikken, wat niet heel erg succesvol was. Smekend keek ze Painted aan, in de hoop dat hij haar te hulp zou schieten.

{44. bij}

“Een klein beetje hulp, alsjeblieft?” vroeg de merrie toen er een bij op haar neus was gaan zitten. Painted lachte hard. ''Niet bewegen'' antwoorde hij zacht. Hij snoof haar en hapte naar de bij, maar het beest ging nog steets niet weg. Wat een stom ding. ''Het staat je niet bepaald flatteus'' hij grinnekte nogmaals, misschien moest hij het uitleggen. ''Flatteus? Uhm.. Dat je iets doet waardoor je eleganter lijkt'' Hij lachte nogmaals hard, dit stond haar inderdaad niet bepaald, maar hij vond het grappig. ''Gelukkig ben je zo mooi'' antwoorde hij charmant. Om niet als een al te hopelose hengst over te komen, snoof hij nog eens richting de bij, hopend dat deze zichzelf eens zou bedenken..
[ 26. Flatteus ]

Painted zei zacht dat ze niet moest bewegen, en Courage stond abrupt stil. Hij hapte naar de bij, maar het beest was zo koppig om te blijven zitten. “Het staat je niet bepaalt flatteus.” Zei hij, en hij grinnikte. Vervolgens legde hij uit wat het betekende. Courage wist dat wel, maar ze liet hem zijn gang gaan. “Nou, bedankt hoor.” Zei ze, quasibeledigd. Ze glimlachte naar hem. “Gelukkig ben je zo mooi.” Zei Painted toen charmant. Hij snoof nog eens richting de bij, en het beest vloog weg. Courage merkte het nauwelijks. Blozend keek ze Painted aan. Blijdschap overviel haar. blijdschap omdat iemand haar een compliment maakte, blijdschap omdat Painted haar een compliment maakte. Wist ze nou maar iets om terug te zeggen. “Dankje,” Zei ze toen zacht. “Ik ben allergisch voor bijen, dus dankje.” Vervolgde ze. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Kon ze nou echt niets beters verzinnen dan uitleggen waarom ze panisch was voor bijen?!

{8. blijdschap}

“Dankje,” Painted lachte. “Ik ben allergisch voor bijen, dus dankje.” Allergisch? Hij glimlachte. ''Het klinkt misschien dom, maar ik ben panisch voor die beesten'' hij glimlachte. Oh, wat voelde hij zich nu een ezel, zo dom. Waarom moest hij dat nou weer zeggen? Om haar gerust te stellen? Of deed hij dat gewoon voor de lol. Ezel, spookte door zijn hoofd, Ezel! ''Iaha''fluisterde hij zacht, ja, al werd er ezel tegen hem gezegt, moest hij dat wel evne immiteren!
[ 42. Ezel ]

“Ik ook!” Zei Courage verrast toen Painted zei dat hij Panisch was voor bijen. Hij glimlachte en Courage glimlachte terug. Zachtjes maakte Painted een geluid wat wel in de buurt kwam van het gebakt van een ezel. "Zo’n grote ezel ben je nou ook weer niet hoor.” Zei Courage lachend. Ze vond zichzelf ook wel een aardig grote ezel omdat ze niets beter wist te zeggen, dus zij had ook wel degene kunnen zijn die gebalkt had en dan een ezel na had gedaan.

{42. Ezel}

“Ik ook!” Hij was blij dat ze eerlijk toe gaf dat ze ook panisch was, gelukkig maar, anders had hij zich heel dom gevoeld. "Zo’n grote ezel ben je nou ook weer niet hoor.” Hij grinnekte. ´´In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst´´ antwoorde hij. Hij wist ook niet hoe er bij kwam, maar het klopte wel. ´´Oftwel, gewoon de waarheid zeggen´´ antwoorde hij greinsend. Hij hoopte dat de merrie hem begreep, hij was de laatste tijd nog al verweg met zijn gedachtes en antwoorde af en toe was vaag.

e]13. 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' - Winston Churchill ]

“Ik zei de waarheid!” Zei Courage. “Zelf ben ik nog wel eens een grotere koe geweest hoor.” Zei ze lachend. Zoals net, dacht ze erachter aan, maar ze zei het niet. Ze wilde zich niet voor schut zetten voor Painted. Dat had ze al genoeg gedaan. Dat had ze al genoeg gedaan voor de rest van haar leven zo ongeveer, maar er zouden vast nog meer idiote momenten komen. Dat kon je niet tegenhouden, en als het wel kon, wou Courage het niet tegenhouden. Zulke momenten zorgden altijd voor een leuk verhaal of een grappig moment, en dat zou ze niet willen missen.

{45. koe}

Painted mompel de iets, wat Courage niet kon verstaan, en vroeg of ze Amani kende. “Ja, ik ken haar.” Zei Courage glimlachend, terwijl ze terugdacht aan hun ontmoeting. Ze hadden beide de slappe lach gekregen. “Jij kent haar klaarblijkelijk ook?” Zei ze, meer als een constatering dan als een vraag. Ze voelde een druppel in haar oog eek keek ophoog. Donkere wolken die leken op de vacht van een schaap pakten zich samen boven haar hoofd. Druppels vielen op haar manen. Ach, het was herfst, dus het was niet echt raar dat het regende.

{43. Schaap}

“Ja, ik ken haar.” Hij glimlachte. Gelukkig, dan konden ze nog ergens op praten. “Jij kent haar klaarblijkelijk ook?” Hij knikte. Maar al te goed! Hij glimlachte nogmaals eens breed en antwoorde; ''Jah, we zijn sinds kort partner's'' antwoorde hij trots. Zijn gedachtes naar Amani maakte hem gelukkig en trots. Even voelde hij weer dat tintelende gevoel. Hij snoof en bekeek de merrie haar ogen, al snel werden zijn ogen weer verborgen onder zijn dikke, lange, voorpluk. Het begon te regenen, niet het favoriete weer van de hengst.

9. Geluk

“Ja, we zijn sinds kort partners.” Zei Painted trots. “Nou, gefeliciteerd dan maar!” Zei Courage vrolijk. Ze was een beetje teleurgesteld. Zelf vond ze Painted ook wel aardig, en misschien was hij wel een geschikte partner geweest, maar er was toch geen liefde, en hij was blij voor hem en Amani, ze pasten wel bij elkaar. Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren, spookte het door haar hoofd. Ze wist niet waas het vandaan kwam, maar ze besloot dat het misschien wel een bericht was van haar onderbewustzijn. Dus dat was wat ze deed. Nou ja, behalve het zitten dan, want dat zou er nogal dom uitzien, en ze moest ook nog iets vragen om te kunnen luisteren, dus dat deed ze daarom ook maar. “Hoe lang zijn jullie al samen dan?”

{15. 'Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren.' – Dunno}

“Nou, gefeliciteerd dan maar!” antwoorde de merrie vrolijk. Hij glimlachte. ''Dankje!"' “Hoe lang zijn jullie al samen dan?” vroeg de merrie na een lange denk pauze. Hij keek op. Uhmm, uhmm. Wist hij veel!? ''Pas net 2 dagen, ongeveer'' antwoorde hij glimlachend. Even leek hij verandering in haar ogen te zien, misschien was het, teleurstelling? Hij zuchte. ''Ik ben hier eigenlijk nog veel te jong voor, mijn moeder zou zeggen dat ik nog zou moeten genieten van het leven'' antwoorde hij zuchtend. Hij wist ook niet waar hij het vandaan haalde. Maar het zal allemaal wel. Door de vele vrienden die hij nu ontmoet had, had hij minder vrije tijd, maar dat maakte hem niet uit. wat moest hij is zijn vrije tijd doen? Brijen? Hij lachte. Nee, dat ging hem niet worden.
[ 33. Vrije tijd ]

Ze waren pas twee dagen samen, dat was nog niet zo heel lang. Courage beantwoorde zijn glimlach. ''Ik ben hier eigenlijk nog veel te jong voor, mijn moeder zou zeggen dat ik nog zou moeten genieten van het leven'' Zei Painted met een zucht. Courage lachte. “Dat zou mijn moeder denk ik ook zeggen.” Als ik wist wie het was, voegde ze er in haar hoofd aan toe. Ze schudde haar hoofd om de gedachtes kwijt te raken. Toen boog ze haar hoofd en plukte een arbitrair grassprietje uit de grond. Ze deed niet vaak dingen willekeurig, maar je kon moeilijk met je hoofd boven het gras gaan hangen en het best grassprietje uit gaan kiezen. Ze at het op en richtte zich toen weer tot Painted. “Ik ben echt blij voor jullie!” Zei ze vrolijk.

{28.Arbitrair}

“Dat zou mijn moeder denk ik ook zeggen.” Even sprongen de tranen in zijn ogen. Zijn moeder. Ze had haar leven gegeven voor hem, voor hen. Hij zuchte, met een huilende ondertoon. “Ik ben echt blij voor jullie!'' antwoorde ze vrolijk. Hij glimlachte. Maar had nog steets zijn gedachtes bij zijn moeder. ''Dankje'' Hij keek naar de lucht, het werd al donker. Hij wist niet hoe hij de nacht zou doorbrengen. Misschien zou hij gewoon slapen, in zijn nachtleven. Hij haalde zijn schouders op.
[ 34. Nachtleven ]

Painted zuchtte met een huilende ondertoon. Tranen waren in zijn ogen verschenen. Courage had medelijden met hem. Hij bedankte haar. Courage had nog steeds medelijden met hem. Hij keek weer naar de lucht, en Courage merkte dat het al donker werd. Ach, wat maakte het uit. Ze zou gaan slapen, en s’morgens weer wakker worden. Dan was dit een toch wel iets interessanter nachtleven.“Gaat het?” Vroeg ze, doelend op de tranen die waren verschenen in zijn ogen.

{34. Nachtleven}

“Ja hoor, super.” Zei Painted, en alsof hij het wilde bewijzen glimlachte hij naar Courage. Ze geloofde hem niet. Painted zuchtte. Courage wilde de waarheid weten, en ze zou niet opgeven tot ze die wist. “In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst, je eigen woorden, maar voor zover ik weet hebben wij geen oorlog, dus vooruit met de geit, eerlijk zijn, je kunt me best vertrouwen.” Zei Courage, Painted’s woorden tegen heb gebruikend. “Of zal ik eens een lekker maaltje voor je koken.” Mopelde ze. Dat had één van de weinige aardig eigenaren van haar altijd gezegd als zijn zoon verdrietig was, en het bijna etenstijd was. dat was het dit keer niet, maar het zinnetje gaf Courage een fijn gevoel. Het deed haar denken aan een tijd waarin ze met liefde werd behandeld, in tegenstelling tot de daarop volgende periode.

{32. Koken}

“Maar ik zou het niet erg vinden al zou je voor me koken.” Courage lachte mee met Painted. Hij keek haar nog eens aan, en Courage voelde zich ongemakkelijk worden. Waarom keek iedereen haar altijd zo aan? Ze hield er totaal niet van. Even lachte Painted. ''Mijn moeder'' hij zuchte ''is vermoord door mijn vader, vandaar mijn hekel aan mijn vader en verdriet aan mijn moeder'' Zo bam, rauw op haar dak. Geen waarschuwing, niets. Maar ze had er zelf om gevraagd, dus ze moest niet verrast zijn dat hij haar gewoon antwoord gaf. Het moest vast een nachtmerrie zijn geweest voor hem.

You should have known,
The price of evil.
And it hurts to know that you belong here.
Yeah.
Oooooooh
It's your fucking nightmare,
While your nightmare comes to life.
Painted’s nachtmerries waren zeker tot leven gekomen, daar twijfelde Courage niet aan. Zelf zou ze het ook een nachtmerrie vinden als haar vader haar moeder had vermoord, maar dat probleem had zij niet. “Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, maar wat ik wel kan zeggen is dat ik er voor je ben als je een vriend nodig hebt, of in mijn geval, een vriendin.”

{1. Avenged Sevenfold - Nightmare}

Down(Down! ), feel the fire(fire! )
Feel the hate(hate! )
Your pain is what we desire

Hij snoof. Zijn vader. De irritatie begon hem op te borrelen, maar hij liet het gaan. Courage was nog wel aardig. Hij knikte haae toe. ''Dankje' Hij snoof nogmaals en dacht na. Zijn vader, ooit een dag zou hij wraak nemen. Ooit eens. Respect kon je er niet in slaan, een leven ook niet. Maar toch zou hij ooit nog kunnen veranderen. Niet door Painted. Integendeels zelfs, Painted zou spontaan zijn kop er af trekken. Nee, dit moest zijn zusje doen. Ookal haatte zij hem net zo erg als hem.
e]1. Avenged Sevenfold - Nightmare ]

“Alstje.” Zei Courage zacht. Ze zag Painted nadenken. Ze wist niet waarover. Dut was dus hoe zij haar vrije tijd doorbracht, radend naar iemands gedachtes. Wat een leven had ze. Ze keek weer naar Painted. Ze vond dat ze nu toch echt over iets anders moest beginnen dan ouders, alleen had ze werkelijk geen idee wat. Ze fronste haar wenkbrauwen en dacht diep na over een onderwerp om over te praten. Ze kon werkelijk niets bedenken. Dan moest Painted maar iets verzinnen. Haar hoofd had geen vragen meer, haar vragen waren op.

{33. Vrije tijd}

Hij lachte heel even. De merrie had duidelijk geen vragen meer. Mooi. Hij wel. ''Ik heb iets gehoord over éne Satan, ken jij die?'' hij greens even. ''En ene Amiya?'' Hij knikte eventje licht. Ja, dat had hij gehoord. Hij snoof. Een ander onderwerp toch? Hij kon het wel goed vinden met deze merrie. Ze was aardig! Hij schudde zijn manen en genoot van het weer dat nu nog mooi was.
[ 20. Amiya ]

“Ja, Satan heb ik wel eens van gehoord, ken hem niet persoonlijk. Gelukkig. Maar Amiya ken ik niet? Wie is dat?” Vroeg Courage, dankbaar dat Painted het over iets anders had dan ouders, en een ander onderwerp had bedacht. Dankbaar glimlachte ze naar hem. Het begon zachtjes te waaien, en haar manen werden opgetild door de wind. Er kwamen kleine klitjes in te zitten, maar het maakte haar niet zo heel veel uit. Het was nog mooi weer voor de tijd van het jaar, en daar was Courage dankbaar voor. Maar het zou vast niet zo lang meer duren voordat het weer zou omslaan, en dit weer voor de rest van het jaar verdwenen was.

{20. Amiya}

“Ja, Satan heb ik wel eens van gehoord, ken hem niet persoonlijk. Gelukkig. Maar Amiya ken ik niet? Wie is dat?” Hij schudde zijn hoofd. ''Dat weet ik ook niet'' grinnikte hij. Hij zuchte even. ''Ik hoorde laats iemand zeggen ''Satan is een vervloekte rot hengst'' hij grinnikte nogmaals. ''Dus hij zal wel of een player zijn of niet'' hij lachte nogmaals. Ah, wat een humor had hij toch weer. Hij keek om zich heen. De zon had de lucht bijna verlaten en wolken hadden plaats genomen. Hij staarde naar de lucht en dacht aan Amani. Wat zou ze nu doen?
[ 51. Satan is een vervleotke rot hengst ]