Escape.

De rode en oranje kleuren mengde zich en ze trekte de zon mee naar beneden, zo de zee in. Of ja, dat is wat ze vroeger verteld was, maar eigenlijk draait planeet aarde om de zon. Er zijn meer van die slimme dingen waarvan ze had geleerd, maar wat was het nut ervan? Juist, ze hoefden het niet te weten, het was beter als we al die dingen juist niet wisten. Dat moesten we aan moeder natuur overlaten. Deze gedachte's gingen rond in het hoofd van de witgekleurde merrie terwijl ze keek hoe de zon langzaam daalde achter de bloemen. Inderdaad, dit was de prachtigste plek om de zonsondergang te bekijken, net als ze had gehoord. Haar mondhoeken krulde omhoog tot een tevreden glimlach die er zeker nog een hele tijd bleef. Het zou nog een hele tijd duren voordat de nacht zal vallen, ondertussen genoot ze maar van de prachtige felle kleuren in dit veld. Langzaam begon de merrie richting de zon te stappen, tijdens haar reis plette ze bloemstelen en kriebelde de bloemen aan haar buik en benen. Na een tijdje stopte ze met lopen, het had toch geen nut. Ze zou de zon nooit bereiken, hetzelfde gold voor de prachtige zilveren bol van de nacht die ook wel maan genoemd werd. De geur van de bloemen drong haar neus binnen, persoonlijk vond ze het een heerlijke geur. Sommige paarden vonden het walgelijk, de meeste slechte paarden bijvoorbeeld. Gelukkig had je er daarom ook weinig last van, hier. Bovendien kon ze door de geur van de bloemen even alle drukte vergeten. Utopia was geweldig, ze hield van de kudde, maar ze wou toch nog wat rust hebben. Tijd om alleen te zijn en niet bezig te zijn met de kudde, vrijheid. Deze plek deed haar denken aan vroeger, snel schudde de merrie enkele keren haar hoofd. Daar wou ze niet aan denken en haar irritante eigenschap hielp haar voor een keer wél. Een zucht verliet haar neus, ze had zo'n voorgevoel dat ze een ander paard zal tegenkomen. Hopelijk was het niemand van de kudde, maar iemand waar ze normaal mee kon praten. Ze sloot haar neus af voor andere geuren, ze wou alleen de bloemengeur ruiken nu. Als iemand naar haar toe kwam was dat prima, maar zij had geen zin om naar iemand toe te lopen en weg te dwalen van dit mooie moment.

[ Verboden voor Utopia leden ]

Rustig dwaalde de hengst doelloos in het rond. Hij liet zich door de wind leiden. Saronse zijn zwarte vacht was prachtig versierd met witte vlekken die allerlei vormen hadden. Rond zijn hoofd was het zwart gekleurd. Zijn ijs blauwe ogen pasten er perfect bij. Zijn lange zwarte maantop viel voor zijn gevoelige warme ogen. Saronse voelde vrede en rust... Maar nog steeds miste hij iets. En hij wist goed genoeg wat. Meteen drukte hij de gedachte die in hem op ging komen weg. Vandaag niet, vandaag alleen maar aan leuke dingen denken. Saronse zijn ogen gleden door het het gebied. Hij stond in een prachtige vlakte gevuld met kleurrijke en geurige bloemen, hier en daar gras en andere soorten planten. Eigenlijk moest je best oppassen als je je goed aan die bloemen wilt doen. Deze mooie omgeving zat vol met giftige planten. Saronse keek nadenkend voor zich uit. De natuur was merkwaardig prachtig. Het had zoveel eigenschappen. Moedernatuur kon zacht en gevuld zijn met liefde. Maar ze kan ook zo verschrikkelijk wreed zijn. En hij had dat beiden meegemaakt. Ze zegende hem met een groeiende kudde, en het gebied dat kapot was die hij na lange tijd hersteld had. En uiteindelijk heeft ze zijn kudde en gebied weggevaagd. Saronse voelde een pijnlijke steek in zijn borst. Zijn keel leek wel dichtgeknepen. Saronse keek op toen er een vogel op zijn rug lande en in zijn vacht pikte. Ze stal zijn winterharen. En dat vond Saronse niet erg. Hij werd er irritant van die jeukerige vacht. Uiteindelijk vloog het dankbaar weg. Saronse keek het tevreden na. Saronse keek naar boven. De hemel was gevuld met vrolijke kleuren. De zon zakte langzaam weg. Maar eigenlijk zo het snel verdwijnen. Het was best prachtig. De bloemen en gras leken nu licht te geven. Enkele kleurrijke vlinders vlogen tussen de bloemen. Saronse besloot eens lekker te galopperen. Hij sprong aan in een rustige krachtige galop. Zijn passen merkwaardig soepel en trots. Hij leek wel te dansen. Saronse genood best wel van deze schoonheid. Zijn lange zwarte manen dansten in de zoete geur. Zijn benen zwaaiden sierlijk in de lucht. Zijn spieren rolden actief mee. Plots kreeg Saronse een paard in het oog. Even dacht hij dat het Kai was. Maar eenmaal dat hij dichterbij naderde merkte hij dat het iemand anders was. Saronse vertraagde rustig. En ging op voldoende afstand staan. Saronse zijn ogen gleden nog even bewonderd naar de omgeving en richtte zich nu op de vreemde merrie. Hij keek haar rustig en vriendelijk aan. "Sorry hoor dat ik zo aan kwam rennen. Ik heb je met iemand anders vergist." Saronse grijnsde schijnheilig. Hij was nog op zijn hoede. Saronse was niet zo'n geval dat direct de goedzak uithangt. Hij was eigenlijk goed/neutraal. Hij kon super warm en te genieten zijn. Maar als je teveel van hem profiteert kan hij wel uit de verkeerde hoek komen.

Yooooooo Ik moet nog inkomen :')

De wind suisde door haar oren en liet haar lange witgekleurde manen golven op de wind. Een prachtig gezicht waarvoor vele hengsten zouden wegkwijlen, maar hier in Dream Horses deden de hengsten dat een heel stuk minder. Persoonlijk vond ze dat een minpunt aan Dream Horses, aangezien het een plek is waar de paarden haar niet aanbidden. Maar goed. Het was prima zo. Ze hief haar redelijk gespierde nek trots in de lucht, altijd had ze dat al gedaan. Rozen, Madeliefjes en nog veel meer bloemen waren hier te vinden. Rozenvelden, die vond ze ook altijd prachtig. Zeker als het nacht was en de sterren duidelijk te zien waren in de hemel, maar ze had nog geen rozenveld ontdekt in Dream Horses. Helaas. De elegante merrie spitste haar oren toen ze iemand hoorde aankomen, galoperend. Ze had geen idee welke gek er nou op háár af kwam rennen, een kuddelid? Nee, de geur was anders. "O" antwoordde ze kort af op de hengst terwijl ze dromerig voor zich uit staarde, ze staarde naar de zonsondergang aan de horizon. Niet heel erg veel later draaide ze haar hoofd om naar het gevlekte paard. "Je naam?" voorzichtig draaide ze zich om, proberend de bloemen niet al teveel te vertrappelen. Op deze manier zou ze tenminste geen spierpijn krijgen, vréselijk was dat. Ze keek naar de hengst, haar ogen waren leeg. Het was bijna alsof ze door de hengst heen keek, naar iets wat achter hem was, iets wat veel mooier was. Ze knipperde een paar keer waardoor ze de dromerigheid uit haar ogen schudde en een heel stuk levendiger erbij stond. Ze hield haar hoofd al een heel stuk trotser nu, integenstelling tot de slaperigheid van net. "M'n exuces, ik ben Nanami" ze glimlachte naar hem terwijl ze haar hoofe iets schuin hield. Ze wou er liever niet aan denken, zeker nu niet, maar toch kwam haar kudde hele tijd naar boven. Ze schudde haar hoofd omdat ze er nu even niet aan wou denken, hopelijk viel het de hengst niet al te veel op. Gelukkig zou ze normaal tegen hem kunnen praten, zolang hij niet wist dat zij de leideres van Utopia is. Anders zou ze tegen hem moeten praten als een leider, dát was haar trots. Bovendien had ze zichzelf verboden om ook maar een teken van zwakte te laten zien, zéker tegenover iemand die wist dat ze een kudde leidde. In haar ogen beschermde ze op deze manier haar kudde, als de leider zwak is en niet zelfverzekerd, op wie moeten de leden dan steunen? Juist, dan staan ze er alleen voor, helemaal alleen.

Saronse zijn rustige aard straalde vrede uit. Saronse keek tevreden om zich heen. Saronse bewonderde iedere merrie. Hij vond elke merrie wel speciaal en zou haar dan ook als een prinses behandelen. Zolang dat ze hem natuurlijk ook goed behandelen natuurlijk. Bij hengsten was Saronse iets ruwer. Wat normaal is. Zijn lange zwarte manen hingen sierlijk ver zijn gespierde hals. De hemel was gevuld met kleuren. De zon straalde nog een klein beetje warmte uit. En werd prachtig oranje. Saronse keek uiteindelijk versuft op. Beiden paarden stonden lekker te dromen. Hij trok het zich niet echt aan. Hij vond het prima zo. Hij werd er lekker rustig van. "O" Was wat de vreemde merrie uitbracht. Kortaf, maar Saronse was geduldig. Als ze geen zin had om gezellig te spreken dat was dat dan maar zo. Saronse bleef die vriendelijk glimlach op zijn gezicht vertonen. "Je naam?" Vroeg ze uiteindelijk aan hem. Saronse zijn ogen gleden even onderzoekend naar de merrie die best wel een speciale karakter heeft. Ze doet anders... anders dan hij gewoon was. "Mijn naam is Saronse aangenaam." Bracht hij rustig aan. Met die aangename stem. Die heel rustig klonk. Het was even een tijdje stil. Daar nam Saronse gebruik van. Zijn ogen gleden naar de bloemen. Ieder had zijn kleur en vorm. En geur. Soms leken die bloemen de geur te hebben van een hengstige merrie die hengsten met die geur verleid. Een heerlijke geur. Maar Saronse kon zich er prima tegen verzetten. Hij had respect voor merries en zou ze niet dekken. Saronse moest toegeven dat hij het gewoon ook niet kon. Waarom dat wist hij niet. Hij wilde gewoon één partner hebben dan verschillende. Hij wilde meehelpen met de opvoeding en zijn partner eeuwig lief hebben. Eigenlijk waren paarden niet gemaakt voor eeuwig een relatie te hebben. Toch hoopte hij dat hij ooit zijn zielsverwante tegen het lijf zou lopen. Maar ach, waar dacht hij nu weer aan? Momenteel verlangde hij niet naar de liefde. Er ruste nog een pijnlijke steek in zijn hart. Die moest hij eerst nog helen. Saronse keek lichtjes op naar Nanami. Die iets zei. "M'n exuces, ik ben Nanami" Saronse grijnsde lichtjes. "Een mooie naam. Nanami, nooit eerder tegen gekomen." Zei Saronse met een knik. Saronse zijn aandacht viel weer naar de mooie hemel. "Prachtig nietwaar? Zoek je hier ook naar rust?" Sprak Saronse op een zachte toon. Hij keek even de merrie onderzoekend aan. Saronse kon wel wat lezen van een lichaam. Ze leek een beetje vermoeid. Maar stopte het weg. Saronse staarde nadenkend voor zich uit. Hij wachtte maar eerst af. Misschien kon hij er later naar vragen of ze ergens mee dwars zat. Het leek nog niet het goede moment. Saronse was in zijn element. Er was een genietend glimlach op zijn lippen uitgedrukt.

Ze had lang geleden haar gevoelens verbannen uit haar hart. Waarom? Ze wou haar zwakte aan niemand laten zien en dat was precies wat háár zwakte was; liefde. Ze zou geen keuze's meer kunnen maken, althans geen goede keuze's. Dat was dus wel haar taak, om de kudde te beschermen en voor hen op te komen. Zwak zijn zat daar dus niet in, daarom wou ze liefde niet meer voelen. Liefde is een uitnodiging om je hart door iemand te laten breken, dan zou ze echt niet meer verder kunnen. De kudde zou dan uiteen vallen, de kudde overdragen zit er ook niet in. Zij en zij alleen zou de kudde beschermen. Ze zou niemand anders die verantwoordelijkheid laten dragen, tenslotte was het haar keus om een kudde te starten, zij was er dan ook verantwoordelijk voor en zal het altijd zijn. Het scheelde daarom al heel erg dat Utopia nog klein was én nieuw, daarom was ze nog niet zo bekend. Zeker niet bij paarden die niet naar een kudde zoeken. Gelukkig. Ook tegen deze hengst zou ze haar mond dichthouden, hij zal er snel genoeg zelf achterkomen en dan aan haar terug denken. Wie weet zou ze hem nog een keer tegenkomen, misschien ook weer niet. Tenslotte is Dream Horses enorm, echt enorm. "Mijn naam is Saronse aangenaam." ze gaf een kort knikje. "Ook aangenaam, Saronse." er zat een honingzoete klank in haar stem, zoals ze tegen de jongere paarden in de kudde praatte. Of tegen andere paarden die haar niet kennen als leider. Haar echte stem, misschien was dat het wel, of was haar norse stem de ware? Ze wist het zelf niet eens en wou dan ook niet aan dingen denken waar ze zelf het antwoord niet op wist. "Een mooie naam. Nanami, nooit eerder tegen gekomen." een grijns sierde voor een seconde haar lippen, kort en onopvallend. Daarna vormde er een zoete glimlach rond haar lippen. "Bedankt" het was bijna onhoorbaar dus zag hij waarschijnlijk alleen haar lippen bewegen en hoorde misschien een paar klanken. Maar het was waarschijnlijk wel duidelijk genoeg. "Prachtig nietwaar? Zoek je hier ook naar rust?" de elegante witte merrie knikte, ze volgde hem en keek ook naar de horizon. Het begon al wat donkerder te worden, helaas kon ze nooit heel lang van de zonsondergang genieten. "Zoiets." één woord verliet de mond van de merrie die nu naar de hemel staarde. Ze had het over de twede zin, al was dat wel van zelfsprekend. "Het is inderdáád prachtig." zei ze er een tijdje later achteraan, je kon de eerste sterren al aan de hemel zien twinkelen. Er was geen wolkje aan de lucht dus de sterren waren goed te zien, ze zag geen vormen erin. Maar misschien keek ze gewoon niet goed genoeg, dat zou natuurlijk ook kunnen.

Saronse was weer gevangen in het verleden. Nadenkend over enkele dingen wat hij had meegemaakt. Hij besefte eigenlijk niet dat hij zijn regel had verbroken. Vandaag had hij zichzelf beloofd om eens niet aan zijn verleden te denken. Maar ja, de dag was toch bijna om? :') Saronse zijn mooie lange zwarte manen bekleedde een deel van zijn stevige gevlekte hals. Het kon hem eigenlijk geen moer schelen dat hij en Nanami zwijgzaam voor zich uit staarden. Hij voelde zich er prima bij. Saronse had ook eventjes behoefte aan stilte. Zodat hij helder kon nadenken. De omgeving was wel gevuld met actief gezang van de vogels. Maar daar genoot Saronse verschrikkelijk veel van. Saronse hield van muziek. Het vulde zijn leven wat fleuriger op. Hij vond alleen het gezang van herten niet zo om te genieten. Dat geschreeuw. Door meerdere herten. Daar kreeg Saronse hoofdpijn van!!
Even keek hij met een aardige glimlach naar Nanami en keek toen weer naar de hemel met de eerste sterren. De eerste ster is de Poolster. Soms werd het ook de ochtend en avondster genoemd. Dat was was de dichtste ster bij de aarde in de buurt. Saronse keek op toen hij plots vuurvliegjes zag. Ze leken vroeg dit jaar. Nu leek de omgeving vervuld met levende sterren. Dit was één van de mooiste momenten die hij gezien heeft. Dream Horses leek wel vervuld te zijn met schoonheid en leven. Dream Horses was echt prachtig. Als hij zijn kudde vond zou hij die hier brengen. Zijn gebied was niet meer bewoonbaar. Dat was volledig verwoest. Saronse zag een flits voor zijn ogen gaan.
Hij hoorde geschreeuw, hij hoorde wanhopig geschreeuw. ''Saronse?'' Zijn naam werd meerdere malen geroepen... En toen werd alles zwart.
Verward opende Saronse zijn wazige ogen. Hij zag gevangen in duisternis. Het was doodstil. Saronse zijn hoofd deed verschrikkelijk pijn en het leek alsof iets vloeibaar uit zijn hoofd droop. Saronse zette zich wankelend recht en keek om zich heen. Hij zat vast in een kleine ruimte. Een normaal paard zo compleet in paniek schieten omdat die vast zat in een diepe, kleine zwarte gat. Saronse bleef zeer rustig. Hij deed een paar pogingen om er uit te geraken. Het koste hem enkele uren. De duisternis werd plots vervuld met zonlicht. Even deed het pijn aan zijn ogen. Overal lag er bloed verspreid op de grond. Dat van Saronse kwam.
Na een zeer lange tijd lukte het de hengst uit de put te klimmen. Verbaast keek hij om zich heen. De hemel werd grauw. Alles was weggevaagd. Er waren alleen maar rotsen te zien. De rivieren die er ooit waren geweest waren weg. Het was hier bloedheet. Hij leek de enige op aarde. Saronse keek verward om zich heen en zocht naar zijn kudde. Dagen verstreken, hoe langer het duurde hoe meer hij in paniek begon te schieten. Hoe kon er nou een kudde van ongeveer 20 paarden verdwijnen? Saronse had zich bijna dood gezocht. Zijn liefde voor zijn kudde was hem meer waard dan zijn leven. Hij zou zijn leven voor hen geven. Helaas schonk de natuur hem niet die keuze. Ze hield hem in leven. God weet wat er met ze gebeurt is. Maar daar zal Saronse spoedig achter komen. Hij zal ze vinden. Daar was Saronse zeker van.

Saronse knipperde met zijn ogen toen hij de zoet honig stem hoorde van de witte merrie. "Ook aangenaam, Saronse." Saronse glimlachte hierbij. Ze antwoordde steeds kortaf. Maar ach, dat vond Saronse niet zo erg. Hij was een geduldig dier. En als ze geen zin had in een gezellig gesprek dan was dat zo. Enkele vuurvliegen gingen op Saronse zitten en dat kriebelde erg. Maar Saronse liet ze maar zitten. "Zo, hoe lang woon je hier al Nanami? En heb je hier familie?" Sprak Saronse op een zachte toon. Zijn stem klonk erg fijn. Hij richtte nu zijn aandacht op de merrie. Die verdiende het ook om bewonderd te worden. Hij had nog steeds een zachte glimlach op zijn ruwe lippen gedrukt.

Het leek dezelfde nacht als toen, de herinneringen deden pijn. Het waren de herinneringen die ze uit haar geheugen had verbannen. Ze wist als geen ander hoe pijnlijk verraad was, ze wist als geen ander dat je slechte paarden nooit volkomen kon vertrouwen. Dát verleden mocht opzouten, vele malen stopte ze het in een klein zwart doosje dat ze op slot deed en daarna bij het oud vuil legte. Maar nooit had het geholpen. Het was haar familie die haar verraden had, haar liefde, haar alles, iedereen had haar verraden. Ze schudde met haar witte hoofd, de lange manen van de merrie vlogen even heen en weer. Ze had zich zelf verboden naar het verleden te kijken, het heden was voor haar, het verleden was achter haar. Naar haar gevoel leek de wereld voor haar een prachtig bloemenveld, maar de wereld achter haar was als het gebied op de Ash Valley. Ze wist al waarvoor ze zal leven, voor eeuwig. Haar kudde, dát was het enigste en daarom mocht ze niet afgeleid worden door andere dingen die haar zwak zouden maken en de kudde daarom in gevaar brengen. Ze bleef voor een eeuwigheid naar de sterrenhemel staren, prachtig, beeldig, ze zou voor altijd hiernaar kunnen kijken en van dit mooie moment genieten. Ze richtte haar aandacht weer op Saronse toen hij sprak, ze glimlachte even. Een kale, verdrietige glimlach. Maar niet ieder paard had zulke goede ogen, zeker niet in het donker, dus niet iedereen was het opgevallen. "Nog niet heel erg lang. Maar ik blijf hier, dát staat vast." ze tuurde weer naar de verte, naar de horizon waar eigenlijk niets bijzonders te zien was. Ze bleef even stil, de volgende vraag...ze beet onzichtbaar even op haar lip. "Zo kan je het wel noemen ja." ze keek hem weer aan met dezelfde honing zoete glimlach als een tijdje terug. Haar kudde was haar enigste familie, haar 'echte' familie boeide niets. Ze wist het zelf niet eens meer. Toch was het fijn om met de hengst te praten, niet als een leider, maar als een normale merrie. "En Saronse, wat brengt jou hier?" op één heldere en zachte toon sprak ze de zin uit. Iedereen had zo zijn eigen redenen, iedereen had zijn eigen verhaal, iedereen denkt over zijn eigen verhaal als een zeer groot iets. Wie weet is dat het ook, alleen voor moeder natuur betekend het helemaal niéts. Zij ging al miljoenen jaren haar eigen gang en wij paarden moeten ons er niet mee bemoeien. Zonder dat ze het door had keek ze weer naar de verte, niet veel later keek ze de zwartgevlekte hengst vriendelijk aan. Geïnteresseerd was ze ook, ze vond het dan ook wel zo beleefd om naar zijn verhaal te luisteren. Áls hij het haar wou vertellen natuurlijk, ze kon hem niet dwingen. Dat nooit.

Saronse keek nu met veel aandacht naar Nanami. Met een zachte uitdrukking op zijn gezicht. Nanami leek ook wat moeite te hebben. Er schuilt vast achter haar een verhaal. Heel veel paarden in Dream Horses hebben een verhaal. Saronse heeft er maar weinig ontmoet dat een fijn leven heeft gehad. Het lijkt alsof Dream Horses alle paarden met een moeilijk verleden terug een kans kregen. Een zalige kans. Vol heerlijkheid. Maar Saronse wou niet aan een leven beginnen. Hij wilde gewoon zijn kudde vinden. Dat wat het enige dat voor hem telde. Saronse hield zijn rustige ogen op Nanami gericht. Hij besloot nog even te wachten om te vragen of ze zich wel goed voelde. Want eigenlijk kenden ze elkaar hooguit een uurtje of zo.
"Nog niet heel erg lang. Maar ik blijf hier, dát staat vast." Weerklonk de stem van Nanami. Saronse knipperde met zijn ogen en glimlachte uiteindelijk. Uiteindelijk keek hij even weg. "Ik ga een tijdje uit Dream Horses. Ik heb nog iets te doen." Saronse richtte zijn ogen weer op Nanami. En drukte weer een rustige glimlach op zijn ruwe lippen. Soranso was ook zo'n karakter die geen zwaktes toonde. Zo waren de normale leiders. Maar soms gunde hij wel eens zwakke emoties. Het altijd opkropen was ook niet altijd goed. Die emoties kon hij delen met zijn beste vriendinnen. "Zo kan je het wel noemen ja." Saronse merkte dat Nanami het er moeilijk mee had die woorden uit te brengen. Nu wist Saronse al wat meer. Ze heeft het wat moeilijk met haar echte familie. Of hij daar ooit iets van los krijgt. Dat weet hij niet. "En Saronse, wat brengt jou hier?" Vroeg toen Nanami. Saronse wist dat deze vraag ook aan bod zou komen. "Nou, eigenlijk ben ik hier per ongeluk gestrand. Ik was verdwaald en kwam toen hier terecht." Saronse grijnsde een beetje. "Het is een zeer lang verhaal." Mompelde hij erbij. Hij heeft zijn verhaal nu al meerdere keren gedeeld. Maar het was nog heel moeilijk om die verhaal uit te brengen. Gelukkig wisten ze allemaal hoe ze er mee moesten omgaan. Ze wachten zeer geduldig en onderbraken nooit. En dat maakte het voor Saronse makkelijk. En nadat hij zijn verhaal had uitgesproken had het toch wel een goed gevoel. Hij moest het er gewoon uitkrijgen. Zijn vriendinnen steunden hem geweldig goed. Daardoor kon hij stevig op zijn vier benen blijven staan. En ze zullen aan zijn zeide staan bij de zware zoektocht. En dat gaf Saronse nogmaals een fijn gevoel.



Flutjee :')

De merrie kon nog net een geeuw onderdrukken die haar schoonheid minder zou laten blinken. Pracht, edelheid, het waren wel degelijk belangrijke delen van haar leven. Ze waren bijna net zo belangrijk als Utopia, echter stond Utopia toch een heel stuk hoger in de lijst van belangrijke dingen. De kudde kreeg meer 'punten'. Haha, nee. Zo dacht ze niet, in punten en die dingen. Hoe zou het zijn als iedereen punten kreeg om bepaalde daden en dat die paarden dan meer respect zouden krijgen? Een vreselijk leven zou dat zijn, niet alleen voor de paarden die geen respect kregen maar ook voor de hooggerespecteerde paarden waar uiteindelijk protesten tegen zullen komen. Wat een gemene wereld zal dat zijn om in te leven, gelukkig leefde ze niet in zo'n fantasie wereld. Zelfs al hadden vele paarden het ooit gewenst, misschien zelfs op een vallende ster, de droom was nooit uitgekomen. Persoonlijk vond ze de wereld wel prima zo, de oorlogen vielen hier ook redelijk mee. Ze schrok op uit haar gedachte toen de hengst weer sprak, ze had zo'n gevoel dat ze een heel stuk van zijn verhaal had gemist door de gedachte van daarnet. Ze kon beter antwoorden op wat ze gehoord had, niet? Later besloot ze toch maar niet te antwoorden en te wachten op de verdere woorden van de hengst. Als ze al had verwacht - niet dus - sprak de hengst verder. Ze vertrouwde het twede verhaal een stuk minder, zeker als ze het zo bekeek in verband met het eerste wat hij zij. "Je hoeft het niet te vertellen, als je wilt; vertel. Maar het heeft geen nut om een belangrijk verhaal te vertellen aan slechts een onbekende merrie van deze planeet." wijze woorden verlieten haar mond, wijzer dan ze had verwacht, maar het waren wel haar ware gevoelens. De keuze lag bij hem, zou hij het vertellen of zou hij het niet vertellen? Ze wist niet of ze geïnteresseerd moest zijn in het verhaal van de hengst, vaak overdreven ze. Het lag er natuurlijk aan, toch was ze benieuwd naar zijn verhaal. Maar zo'n verhaal...volgens haar had het totaal geen nut om het te vertellen. Háár verhaal tenminste, het was niet iets wat ze met de rest van de wereld wou delen. Nooit. Ze hoefde het medeleven van andere niet.

Saronse zijn ogen gleden onderzoekend naar Nanami. Saronse kreeg een kleine indruk dat Nanami niet zo geïnteresseerde in hem leek te zijn. Ach, dat maakte voor Saronse niet veel uit. Zijn ogen staarden geduldig voor zich uit. Het werd steeds stiller en stiller. De meeste dieren zochten nu een veilige plaats om te overnachten. Natuurlijk waren er nog steeds nachtdieren. Die konden ook best eens lawaai maken. Saronse keek om zich heen. Hij wist een rustig plekje waar hij een tijdje kon rusten. Hij weet niet wat Nanami van plan was.
"Je hoeft het niet te vertellen, als je wilt; vertel. Maar het heeft geen nut om een belangrijk verhaal te vertellen aan slechts een onbekende merrie van deze planeet." Weerklonk de stem van de merrie. Saronse grijnsde lichtjes. Hij had toch ook niet gezegd dat hij zijn verhaal niet wou vertellen? Saronse was het altijd bereid om te doen. Zolang er natuurlijk naar geluisterd werd. Als men er niet naar luisteren waarom dan zoveel moeite doen om zijn verleden weer eens bloot te leggen? Maar Saronse ging er niet op in. Hij keek nog steeds rustig. "Nou, ik wil best mijn verhaal met je delen Nevana... Maar alleen als je er naar wilt luisteren..." Saronse knipoogde naar haar. Hij wachtte eventjes. En uiteindelijk begon hij maar aan zijn verhaal. In het kort dan want hij kon er nog zoveel bijvoegen.
"Nou, ik ben geboren in Galacis. Een land dat jij waarschijnlijk niet kent. Het was een dor land dat uit zijn evenwicht was. Alle dieren leden honger. Mijn kudde was met ongeveer 15 leden toen. Mijn vader had toen die tijd de leiding. Het leven was er natuurlijk zwaar." Saronse liet geen emoties zien en keek rustig. " Mijn moeder overleed uiteindelijk toen ik hooguit een week of twee was. Mijn vader kort daarna." Saronse herinnerde zich nog dat hij als kleine hengsten veulen naar het levenloze lichaam van zijn moeder staarde. Een graatmager merrie lag languit op het uitgedroogde zand. Saronse herinnerde zijn moeder maar vaag. Hij herinnerde zich toen dat Arontay naast hem kwam staan. De vriendelijke oude merrie die hem scheidde van zijn dode moeder. "Arontay nam al mijn zorgen op zich en leidde me het leven in. Spoedig kregen we algauw een vreemde indringer die de leiderschap overnam. Het was een vrij fitte hengst en de leden van mijn kudde konden het alleen maar accepteren." Saronse herinnerde zich die vuile bullebak maar al te goed. Een duister figuur dat alleen maar aan zichzelf dacht. Saronse keek nog steeds recht inde ogen van Nanami. " Helaas, deze leider was niet zo goed voor ons. Hij was zeer egoïstisch, pakte al het eten af dat er te vinden viel. Misbruikte jonge merries of zieke merries die zich niet konden verweren." Saronse kon die afschuwelijke beelden het nog allemaal vers herinneren. Het kleine zwartbonte veulentje met grote blauwe ogen staarden angstig naar de leider die een merrie greep en afschuwelijk behandelde. De hengst schaamde zich niet om in het openbaar te dekken. Niemand durfde ingrijpen. Toen had Saronse gezworen heel veel respect te hebben voor merries. Saronse ging weer verder. Nog steeds zonder emotie nu. " Veel dieren stierven in die tijd. En we moesten steeds zwaar reizen om voedsel te vinden. Op een dag werd Arontay zeer ziek en zwak. We moeten alweer vertrekken en ze kon niet meer. Ze had een hulpeloze blik in haar ogen wat ik niet kon verdragen. De leider beval haar achter te laten voor de roofdieren. Dan was ze nog nuttig. Maar ik was niet bereid zijn wens op te volgen. Ik bleef aan haar zeide staan. Ik kon het gewoon niet geloven dat hij haar zo behandelde. Ze had de alfa steeds met veel respect gediend. Ik was maar een jaar of twee oud. En de leider pikte het niet dat ik hem niet gehoorzaamde. Het brak al snel uit tot een gevecht." Saronse had geen angst gevoeld toen die grote monster op hem af vloog. Met de bedoeling hem te vermoorden. "Ik heb wonderbaarlijk genoeg gewonnen. Ik heb zijn leven gespaard en hem bevolen de kudde te verlaten... En toen was mijn lot ook al snel bepaald. Iedereen sprak me aan als leider. En ik nam die taak toen ook aan." Er kronkelde een zachte glimlach op zijn lippen. Arontay was zo trots op hem geweest die dag. "Ik heb al gauw wat dingen uitgevoerd om ons land terug in evenwicht te krijgen. Ik heb daar zeker een paar jaar mee bezig geweest. Ik moest alle dieren overhalen om samen te werken. Wat niet zo simpel was. Maar uiteindelijk groeide ons land uit tot een prachtig woongebied. Er heerste werkelijk vrede in onze wereld." Dat was een mooie tijd geweest. Alles was aan het herstellen. Saronse zijn schitterende ogen werden plots dof.
"Maar helaas bleef het niet lang zo. De aarde trilde en alles om mij heen veranderde. Het enige waar ik aandacht was iedereen in veiligheid brengen. Maar ik heb gefaald. Ik werd in een duister gat gesleurd en alles om mij heen werd zwart. Ik herinner me alleen dat angstig geschreeuw. Mijn naam weerklonk meerdere keren. Ik werd wakker in een diepe put. Alles was doodstil." Saronse liet de stukken over dat hij onder het bloed lag en zo maar weg. "Het koste me veel moeite om uit die put te geraken. Eenmaal dat ik eruit geraakte werd ik verbaast toen ik mijn verwoeste land in het oog kreeg. Alles was weggevaagd. Geen leven te bekennen. Al het groen en de mooie blauwe rivieren waren weg. Er waren alleen maar droge vlaktes te zien met bergen. En donkergrijze wolken. Mijn kudde met 20 leden waren spoorloos verdwenen..." Saronse voelde een diepe steek in zijn hart. Hij voelde zich echt een beroerde leider. Saronse liet een groot stuk verhaal maar weg. Over dat hij zich echt tot de dood had gezocht naar zijn kudde. "Uiteindelijk verdwaalde ik terwijl ik hopeloos naar mijn kudde zocht. Ik kwam in Dream Horses terecht." Saronse keek rustig weg. Zijn lippen strak naar beneden gericht. Hij vond het altijd een moeilijk onderwerp.

Ze haatte het om naar verhalen van het verleden te luisteren, vooral omdat het haar aan haar eigen verleden deed denken. Dát wou ze zich niet herrineren, écht niet. Hoe pijnlijk ze het ook vond was ze soms toch geïnteresseerd in de verhalen van andere. Echter gebeurde dat niet snel, ze had al zoveel verhalen meegemaakt. Leugens, maar ook de waarheid die erger gemaakt was dan het eigenlijk was. Maar ze had ook verhalen meegemaakt, omdat ze ervan wist werd ze erbij betrokken. De witte merrie schudde haar hoofd, het waren haar verhalen niet. Er waren paarden die het een avontuur noemde, een mooie kijk op het leven, het was ook iets wat zij vele malen had geprobeerd. Oh ja, het was gelukt. Eén of twee keer, maar haar hart begon het te voelen, te voelen dat ze zichzelf verraadde. Toen werkte het niet meer. Terwijl Saronse sprak keek ze naar de verte, de leegte. De kleur van de bloemen was ook niet zo opvallend meer, helaas. Echter paste het wel meer bij dit moment. Ze lette op de hengst zijn woorden, maar niet op zijn blik en lichaam. Een kudde met een slechte leider, haar gezicht betrok even maar ze wist niet of het om de leider was of om de paarden van de kudde. Wat kan zo'n hengst doen tegen één kudde? "Tsh" verliet de merrie's mond. Het was een niet al te hard geluid en de hengst was aan het praten. Waarschijnlijk en hopelijk had hij het niet gehoord, maar wie weet had hij een extreem goed gehoor. Z'n verhaal was lang en het verbaasde haar dat hij het allemaal aan haar vertelde, aan haar, waarom? Ze had geen idee, ze kon zich niet bedenken hoe het voelde om haar verhaal aan iemand te vertellen. Er was niemand met wie ze haar verhaal wilde delen, haar kudde? Tuurlijk vertrouwde ze hen, heel erg zelfs. Maar ze kon het zichzelf niet tolereren om haar zwakte aan het bloottestellen, haar verhaal was iets privé's. Maar dat waren enkel haar gedachten. Op een begeven moment was hij klaar met praten, zoiets dacht ze. "Je hebt een lang en moeilijk verleden. Dénk ik als ik het zo hoor." ze richtte haar blik weer op de hengst, ze had geen uitdrukking op haar gezicht. Al was het niet omdat ze het een stom verhaal vond, maar het was ook niet zo dat ze met hem meeleefde. Zo was ze niet. "Ooit al eens aan de optie gedacht dat ze dood zijn?" ze had zo'n vermoeden dat hij nog steeds naar ze op zoek was. Aangezien hij al eerder zij dat hij weg zou gaan uit Dream Horses. Toch vond ze het dapper van hem dat hij naar ze zocht, waarschijnlijk had zij dat ook gedaan, een dag, een week, misschien wel een maand en heel misschien een jaar. Maar langer niet, dan zal ze gewoon het feit accepteren dat ze dood waren. Zelfs al was dat niet zo. Tenslotte was dát haar specialiteit; zichzelf bedriegen.