A Beautiful waterfall

Lucardi was vrolijk vandaag, het was herfst, maar de temperaturen waren nog aardig hoog, en het zonnetje maakte dat het aangenaam weer was om lekker rond te zwerven. Bovendien waren er genoeg dieren om te bekijken en af en toe te plagen, iets waar Lucardi maar al te graag zijn tijd mee verdeed. Hij had net een aardig stuk gegallopeerd, en zijn vacht was vochtig van het zweet. Een tevreden glimlachje sierde zijn mond. In de verte kon hij de watervallen horen. Het was het begin van de avond, de zon zou niet erg lang meer schijnen. Naar de watervallen gaan was niet zijn bedoeling, maar nu hij toch in de buurt was kon hij er net zo goed even heen gaan, hij had best wel dorst gekregen van het dagje wandelen. Bovendien kon zijn vacht wel een wasbeurt gebruiken na het galloperen, in de winter zou hij de luxe om zich te kunnen wassen niet altijd hebben, en het weer was er vandaag wel naar. Hij draafde aan en liep richting de watervallen. Niet veel later was hij er. Dorstig liet hij zijn hals zakken en slurpte grote slokken fris water naar binnen. Voldaan liep hij langzaam het koele water in. Het was niet warm, maar zeker ook niet koud. Hij sotnd ondertussen tot zijn schoft in het water en kon nog net staan. Van echt zwemmen hield Lucardi niet echt. Met zijn tanden schuurde hij op sommige plekjes in zijn vacht. Na er genoeg van gehad te hebben klom hij het water uit. Hij schudde zich goed uit, en tientallen waterdruppeltje maakten zich los van Lucardi zijn schone vacht. Hij grijnsde. Net toen hij een rustig plekje voor de nacht wou gaan zoeken hoorde hij een geluid uit de bosjes komen. Lucardi z'n oren stonden vrolijk naar voren en zijn ogen stonden vriendelijk. "Hallo?" Zei hij luid.

& Midflower

Vrolijk stapte de merrie met de dikke buik die zwaar heen en weer wiegde rond. Ze had haar oortjes naar voren gespitst, haar staart sloeg meerdere malen tegen haar flanken. Het was winter, het zonnetje was weg. Maar toch was hier zo’n beetje nog steeds de zon doorgetrokken. Het verlichtte de watervallen prachtig. Het prachtige licht weerkaatste tegen de glanzende vacht van Midflower. Hij was nog doorweekt, want Mid had net eventjes een duik genomen. Ze schudde haar zelf uit glimlachtte breed. Het was hier een en al luxe om je te wassen. Het water was heerlijk. Het was hier rustig. En in de winter was het water aardig warm! Maar ook niet koud een beetje lauw. Midflower keek rond schudde haar zelf uit. Liep rustig naar het water toe, en nam gulzig wat grote slokken vol met water. ‘’Hallo’’ Zei een stem. Midflower gooide haar hoofd omhoog snoof en ruikte een maa ral te bekende. Midflower stond zelf in de bosjes omdat ze zo geschrokken was. Vol met takjes in haar manen stapte ze naar Lucardi toe. En keek hem een beetje beschaamd aan. Maar dat vertrok gauw en er kwamen op elkaar geperste lippen om haar lach in te houden. Uiteindelijk kwam de lach er hard uit. Ze viel weer stil en zei: ’’Hallo Lucardi. Sorry voor mijn lachbui. Mijn verschijning was alleen te grappig.’’ Klonk de vriendelijke warme stem van Midflower. Ze duwde haar neus tegen die van Lucardi als begroeting. Ze glimlachte warm en vrolijk. Greens. Haar ogen stonden vriendelijk, warm, intillegent, en vol met moed en ze waren glas helder. Ze spraken boekdelen. Misschien wel een heel boek. Haar verleden alles was erin te vinden. En alles van haar leven sprak geluk! Haar oortjes stonden vrolijk naar voren en haar staart sloeg meerdere malen tegen har flanken aan.

Lucardi lachde toen hij Midflower uit de bosjes zag stappen, dat had hij niet verwacht. Hij grinnikte, ze droeg nogal veel takjes mee in haar manen. ’Hallo Lucardi. Sorry voor mijn lachbui. Mijn verschijning was alleen te grappig.’ Zei de merrie rustig tegen hem. Lucardi grinnikte nog een keer. "Daar moet ik je gelijk in geven'' Antwoorde Lucardi haar met een brede glimlach op zijn gezicht. Midflower drukte haar neus tegen die van hem als begroeting. Lucardi bekeek haar even. Ze was altijd de jongste in de kudde geweest, Lucardi was altijd net iets ouder, ze moest nu ongeveer 3 jaar zijn. De jongste was ze al niet meer, daar zorgde Pearl wel voor, die toverde altijd wel ergens een pleegveulen vandaan. Lucardi wist hun namen wel en leeftijd, maar daar hield het dan wel ongeveer op. Tsja.. Hij moest eens een keer wat leuks met zijn moeder doen, en Magic. Hij was weer terug, maar Lucardi had nog geen goed gesprek met zijn vader gehad. Hij schudde de gedachtes uit zijn hoofd. Hij keek nog even naar Midflower, ze was groot geworden, haar vacht glom in het licht dat de waterval leek te weerkaatsen, en haar buik was dik. Lucardi wist dat ze gedekt was, maar precies door wie en waardoor wist hij niet, hij had haar in iedergeval gebruikt, en dat hoorde geen enkele hengst te doen. Net als bij zijn moeder, Lucari snoof. Hij had wel zin om Satan een kopje kleiner te maken, maar hij wist ook dat hij geen enekele kans van slagen had. Satan was veel sterker, groter en ouder als Lucardi. Nee, dat moest hij niet proberen. Lucardi plukte wat takjes uit de manen van Midflower. "Zo dat is beter" Zei hij vriendelijk. Een kliene zucht glipte tussen zijn lippen door. "Hoe lang nog?" Zei hij, de blik op haar buik moest genoeg zijn om te begrijpen wat hij bedoelde. Met zijn staart joeg hij enkele vliegen weg die zich op zijn flanken verzameld hadden.

Vrolijk was ze. Maar misschien ook niet. Midflower schudde haar zelf uit. Ze was altijd de jongste van haar kudde. Altijd maar weer. Hoewel het wel leuk was. Maar het had ook weer zijn nadelen. Hoewel Mid er niet zo snel op kwam nu. Niet dat ze ook heel goed nagedacht had… Daar had ze nu geen zin in. ’’Maar ik heb toch altijd gelijk in dit soort dingen.’’ Grapte ze plagend. De sarcasm kwam van haar stem duidelijk te horen. Ja, Midflower zou eens een hard woordje met Lucardi moeten spreken. Midflower trok even een gezicht van. _O- Bij haar gedachte. Nee geen hard woordje. Gewoon praten, geen ruzie nee. Dat zeker niet. Nee gewoon praten. Daar hield Mid het vandaag bij. Ze greens. Keek even naar Lucardi toen hij wat takjes uit de manen van Mid plukte. Midflower knikte en glimlachte warm, en vriendelijk. ‘’Hoe lang nog?’’ Waren zijn woorden. Terwijl hij naar de buik van Midflower keek. Midflower zuchtte en zei: ’’Niet lang meer. En ik denk dat als je weet wie mij heeft gedekt hem nog een kopje kleiner wilt maken.’’ Midflower wist dat Lucardi Satan haat. Maar waarschijnlijk nog meer als hij weet dat Satan nog meer merrie’s heeft gedekt. Midflower snoof zelf woest. Had ze het maar nooit toegelaten. Maar ze werd gek die dag. Die dag verlangde ze naar het lichaams van Satan. Iets wat ze nooit meer wou doen. En zou doen! ’’Satan Zei ze met een boze maar toch vriendelijke ondertoon in haar stem. De hengst kon de pot op. Midflower snoof woest. Getver. Eerst nam hij de merrie’s hun hart. In vertrouwen van de merrie over. En dan brak hij ze als een steen die je weg gooid. Die verdomde, vervloekte, verklote, verrotte, rot hengst dat het er was!

’Niet lang meer. En ik denk dat als je weet wie mij heeft gedekt hem nog een kopje kleiner wilt maken.’ Antwoorde ze. Lucardi trok zijn gezicht in de plooi zonder dat hij het zelf door had. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin uit nieuwsgierigheid. Het leek wel of Midflower zijn gedachtes kon lezen, want net toen hij wou vragen wie dan rolden de woorden 'Satan' over haar lippen. Midflower klonk niet vrolijk, wat Lucardi begreep. Hij snoof, zijn ogen verdwenen bijna helemaal onder zijn oogleden, die hij tot spleetjes had samengeknepen. Pearl én Midflower, hoe kon dat? Heel veel gedachtes gingen door Lucardi's hoofd, die hengst was echt het meest respectloze misbaksel die Lucardi ooit had gezien. Hopelijk had Midflower er wel van geleerd, daar was Lucardi eigenlijk wel overtuigd van. Maar behalve dat was de situatie moeilijk in iets goeds te veranderen. Ja, dat Lucardi er een broertje of zusje bij kreeg, maar ze moesten er eerst nog maar eens voor zorgen dat het veulen in goede handen terecht kwam.. Hij moest echt eens met Pearl gaan praten.. Lucardi zag de woede in de ogen van Midflower. "Pearl maakt hem wel af" Zei hij geruststellend terwijl hij haar overtuigd aankeek. ''En anders ik wel'' Mompelde hij er onverstaanbaar achteraan. Lucardi wou er niet verder op in gaan, het zou de sfeer alleen maar verpesten. En daar was deze avond veel te mooi voor. Het was langzamerhand donker aan het worden en de waterval werd verlicht door het laatste beetje zon.

Midflower schudde haar sierlijke bruine hoofd even. Midflower merkte dat Lucardi snoof, en verdwaalde in zijn gedachtes. Gedachtes over Satan. Wat het misbaksel allemaal wel niet had gedaan en noem maar op. Mid stoorde hem er maar even niet in. En liet Lucardi hem zijn gang maar even gaan. Midflower schudde haar zelf uit en brieste. Om de sfeer niet verder te verpesten had ze haar oortjes weer vrolijk naar voren gezet. En ook haar houding werd weer vrolijk als meestal. ’’Dat mag ik hopen ja. En anders dan moet hij ook nog langs mij komen.’’ Zei ze terwijl een sierlijk glimlachje vrolijk rond haar smoel stond. Midflower schudde haar zelf uit. Ze had er zeker van geleerd, heel erg van geleerd. En Mid was de jongste niet meer. Lang niet meer. Hoewel ze nog steeds de bijna jongste van de kudde was. Dat was ze altijd geweest totdat Confetti erbij kwam. Die is nu de jongste. Midflower verpeste de sfeer niet verder. In tegen deel, ze was juist heel vrolijk en blij nu wel weer. Het was zonde om de sfeer te verpesten op zo’n mooie avond. Maar het begon donker te worden. De zon gleed langzaam weg. En het water werd met het laatste beetje maan/zonlicht verlicht. ’’Het begint donker te worden. Misschien moeten we maar naar een slaap of schuilplek op zoek gaan.’’ Stelde Midflower voor.

’Dat mag ik hopen ja. En anders dan moet hij ook nog langs mij komen.’ Zei ze met een glimlach. ’Het begint donker te worden. Misschien moeten we maar naar een slaap of schuilplek op zoek gaan.’ Zei ze niet veel later. Lucardi keek naar de lucht, de heldere wolkvrije lucht van vanmiddag leek wel verdwenen te zijn. Het was donker en een aantal stapelwolken hadden zich boven het tweetal verzameld. Lucardi fronsde, als het maar niet ging regenen. Tsja, het was nog steeds herfst.. ''Ik denk dat dat inderdaad een strak plan is..'' Zei hij terwijl hij ondertussen alweer naar Midflower keek. Lucardi zette een paar stappen richting de bosjes, ze zouden toch ergens heen moeten. Hij keek om om te kijken of Midflower volgde. ''Hoe staat het leven er verder mee?'' Vroeg hij met een glimlachje. Die zin vond Lucardi eigenlijk vele te cliché. Een konijntje sprintte geschrokken weg toen Lucardi's hoeven zich vlak voor het diertje de grond in boorde. Lucardi grinnikte, die dieren schrokken ook overal van. Even zwiepte hij met zijn staart om wat vliegen weg te jagen, hopelijk waren dat de laatste vliegen van dit jaar, Lucardi begon die beestjes nu toch wel aardig zat te raken.

Midflower knikte, stapte rustig naast Lucardi op naar de plek waar ze konden slapen tot rusten of gewoon schuilen. ’’Tja. Als gewoonlijk. Goed. Niets boeiends beleefd heb ik de laatste tijd. Een beetje rond gehangen. Wat nieuws gehoord zo bijvoorbeeld dat Sultan weer eens een kudde heeft. Die hengst houdt ook nooit op met leiden hé.’’ Zei ze vrolijk. ’’En dat Pearl en Satan elkaar de oorlog hebben verklaard.’’ Midflower schudde haar zelf uit. Zuchtte en dacht even na. Over die oorlog, als al haar dierbaren maar in leven bleven. Midflower schudde haar zelf uit. Waarschijnlijk waren dit een van de laatste vliegjes van het jaar. ’’En hoe staat het leven er voor bij jou?’’ Vroeg ze rustig en geduldig. Sjeees. Als het maar niet ging regenen of onweren. Het zag er slecht uit. Maar ja. Als ze snel genoeg een schuil plaats zouden vinden dan was het goed. Midflower schudde haar zelf uit, en zag in de verte de geschikte grot opdoemen. Midflower knikte er naar. En liep erin, even keek ze naar Lucardi of hij volgdde. Ze greens. ’’Nou zijn we tenminste droog.’’ Er was genoeg ruimte in de grot. Genoeg voor drie clyesdale’s. Nou dat waren Midflower en Lucardi samen niet. Misschien samen net twee of iets meer. Maar drie. Geen denken aan. Je moest eens weten hoe groot die beesten waren. Te groot.